Snezhana Valachi

[dixsept]

@Renesmee şöyle bir bakmışım burada evet. Şaka bir yana mükemmel roldü, ellerinize sağlık. Senin de, @dixsept 'in de. Karakter gelişimini canlı izlemek çok tatlı bir şey.

Güzel gidiyor, güzel 

[soldier]

@soldier , @Sentez  bu kez afk çar değil.

Vaooovv oğlumun mürvetini görmüş gibiyim. @dixsept

[Renesmee]

@Sentez Bence de harika gidiyor.

[Anarchist]

Başarılar

[Renesmee]

@Anarchist Teşekkür ederim. 

[Manifesto]

@Anarchist Teşekkür ederim. 

[bobross]

[Renesmee]

sevemedim bunu...

[Renesmee]

"Snezhana hayatında olan biteni kafasına takmamayı deniyordu aslında. Çünkü taktığı süreçlerde sıradan hayatı daha kötü hale bürünüyordu. Bunu kim isterdi? "başarılı şekilde çalışmak, işine odaklanma" kurallarından vazgeçmeyerek hızını almadan odaklandı. Etrafında ne kadar onu rahatsız edenler olsa da, bir o kadarda mutlu eden insanların varlığı onun suratında tebessüme sebebiyet veriyordu. Yaşadığı olayları bir süre düşünerek sindiriyor, sonrasında tamamen kafasından yok etmeyi hedefine koymuştu. Snezzy, Vice şehrine geldiğinden beri buranın çevresinden büyülenerek günlük tutmaya başladı. Onun için önemli olan her şeyi, her bir görüntüyü fotoğraflayarak günlüğüne yapıştırıyor üstelik kelimeler ile duygularını açığa çıkarıyordu... 2019 onun için kötü bitmek üzereydi, yaşadığı birkaç olay onu yıkacaktı neredeyse. 2020'nin ilk gecesi aklının ucundan geçmeyeceği bir şey oldu... o günden sonra hayatı, hayata olan bakış açısı ve amaçları değişime girdi. Bu onu mutlu etmeye başlamış, bunu ilk başlarda kendisine yediremeyerek kabullenmedi. Saatler, günler geçmeye başladığı ve zamanın aktığı her vakit duygularının esiri olmaya devam etti. İlk günler içerisinde hissettiği her şeyi günlüğüne yazarak not aldı, bir gün dönüp bakabileceğine inanıyordu, inanacaktı.

Belki de inanmak başarmanın yarısıdır? Belki değil, kesin ve net olarak öyle. Snezhana içindeki inanca ve duygularına sadık kalmış, olması gereken olmuştu. Onun her gününü bu kadar mutlu görebilmeniz pek mümkün değil aslında. Normal şartlar altında ne kadar dost canlısı olsa bile, ona gerçek mutluluğu veren şey dostları değildi. Sinirini bozacak bir şey olduğu zaman, bir süre sonra hiçbir şey olmamış moduna geçebiliyor... Birkaç gün boyunca ölen insanlar, girdiği ameliyatlar ve incelediği otopsiler sinirlerini bozmuştu. İnsanların bir insana, insan bile olmasa bir canlıya bu tarz şeyleri yapabiliyor olması kendisinden bile nefret etmesine sebebiyet verebiliyordu. Lyud'un yaşadıkları, onu o halde görmek içini parçalamıştı. Birkaç gün sonra öldürülmesi, ondan önce ve sonra ölenler... psikoloji bozabilecek derecedeydi."

uzun uzun devam edeceğim.

[kaostan besleniyorum]

çok tatlı, fevkaladenin fevkinde