Daniel Prescott

[nicole]

DANIEL PRESCOTT
CHAPTER V  — "Rıhtımda Kırılan Yemin, Karanlığın Ötesi"

— "Vice’ın sokakları, gece çöktüğünde farklı bir dil konuşurdu. Binaların arasından süzülen rüzgar, yorgun ve öfkeli bir şehrin nefesiydi sanki. Devriye saatini çoktan geçmişti. Daniel Prescott, yavaş adımlarla yürüyordu. Her adımında, postallarının altındaki çimentoya biriken gerginlik yankılanıyordu. Köhne bir sokak başında durmuştu kadın. Işığın görmezden geldiği bir köşede, üç adam tarafından kuşatılmıştı. Daniel onları ilk gördüğünde içgüdüleri harekete geçti. O an için emir ya da protokol düşünmedi. Kadının bakışındaki yardım çağrısı, eğitim kitaplarında öğretilen hiçbir prosedüre sığmazdı. Adımlarını hızlandırdı. Sesini yükseltti. Fakat adamların biri, tüm pişkinliğiyle sigarasından bir duman alıp, Daniel’ın yanındaki bir memura üfledi Sanki yokmuş gibi... Sanki bu şehir artık kuralsızlığa razı olmuş gibi... Daniel rozetiyle birlikte sözünü ortaya koydu. Fakat karşılık, küstah bir kahkaha ve ardından gelen ani bir saldırı oldu. Adamın biri ona doğru atıldığında, refleksle elini silahına götürmedi. Çünkü o an, sadece “göstermek” istiyordu. Gücü değil, varlığı. Ama bu şehir, neyi gösterdiğine bakmazdı artık. Bir anda yere yuvarlandı. Yumruklar, tekmeler, küfürler havada uçuşuyordu. Üç adam tek bir yırtıcı gibi onun üstüne çökmüştü. Daniel bir ara gözlerini araladı; kadının gözyaşlarına karışmış bir sessizlikle olduğunu gördü. Daniel araya alındığı o anda hünerlerini ve dövüş yeteneklerini karşı tarafa zor da olsa göstermişti. Şehir bir gece daha kendi adaletini kurmuştu.

— Erwin Calloway, gece saatlerinde Daniel’la rıhtımda buluştuğunda, yüzündeki yorgunluk eski günlerin izlerini taşıyordu. Daniel, parmaklarının arasına bir sigara sıkıştırmış, korkuluklara yaslanmıştı. Gözleri uzaklarda, şehrin uyanmadan önceki yüzüne odaklıydı. Erwin yanında durduğunda, bir süre konuşmadılar. Sessizlik, bazen kelimelerden daha bağlayıcıydı. “Beni onlar bu hale getirdi,” dedi Daniel. “Yüzümdeki yara hatırlatıyor her şeyi. Onlara gözdağı vermek istiyorum, ama çocukları bulaştırmam buna. Tek başıma altından kalkamam, ama ne yapacağımı da bilmiyorum.” Erwin onu dikkatle dinledi. Bakışları Daniel’ın sözlerinde değil, hissettiklerinde geziniyordu. Derin bir nefes aldı, rıhtımın altındaki suya göz gezdirdi. “Bunu benim için yapar mısın?” diye sordu Daniel sonunda. Gözleri kararlıydı, ama içinde tuttuğu kini daha da lanetledi. Erwin başını yavaşça salladı. Omzuna dokundu. "Eğer bir gün benden telefon alırsan, bunu yapacağım," dedi. "Ama sen de geri dönüşsüz bir yola girdiğini bilmelisin."

— O gece şehir yine aynıydı. Huzursuz. Sessiz. Ama Daniel farklıydı. Bozulmuş, ama eğilmemişti. Devriye arabasının ışıkları sönük kalmıştı. Silahı kılıfında, ama aklı tetikteydi. İlk başta aynı sokaktan geçtiğini düşündü. Aynı lambalar, aynı suskunluk... Sonra bir gölge kıpırdadı. Daniel, ellerini yavaşça cebinden çıkardı. Konuşmadan, bağırmadan yürüdü. Her adımı, şehrin adaletine dair duyduğu hayal kırıklığını taşıyordu. Her adımda, o gece yere düşen kimliğini yeniden yerden kaldırıyordu. Bu kez durmayacaktı. Bu kez konuşmak değil, anlamalarını sağlamak istiyordu."

[HANZEL]

biz yetiştirdik tabi en iyisi olacak 

[nicole]

[nicole]

[nicole]

[bossynthe]

en iyisi 

[Ryzz]

Sağlam, sağlam 

[Buryy]

bigshot

[yung martinez]

[nicole]

yeni sayfa