Rahatsız Olmanız Gerekli
Bir takımın kazanabileceği en büyük başarı şampiyonluktur. Zafer kazanan takımın oyuncularına, antrenörlerine ve yönetici ön büro (Front Office) çalışanlarınaysa bir yüzük sunulur.
Amerikan basketbol liginde 30 takım mevcuttur. 82 normal sezon maçının ardından iki konferansın en iyi 8’er takımı Playoff yolculuğuna çıkar. 7 maçlık serilerde 4 galibiyet alanın bir üst tura yükseldiği eşleşmeler 4 kademe boyunca oynanır. Böylelikle Playofflara kalan 16 takımdan kimin yüzükleri alacağını buluruz.
Bireysel ödüllere gelindiğindeyse yılın çaylağı, en çok gelişim gösteren oyuncu, en iyi 6. adam, yılın savunmacısı ve MVP ödülü göze çarpar.
Sezon sonunda All-NBA adı altında 3 takım oluşturulur ve buraya 15 oyuncu seçilir. Benzer şekilde All-Defensive adındaki 2 takım için de 10 oyuncu seçilir. All-Rookie sekmesinde 10 oyunculu 2 takım oluşturulur.
Şubat ayında oynanan All-Star içinse 24 oyuncu seçilir.
Playofflar ve Finaller süresince bireysel olarak kazanabileceğiniz tek ödül vardır:
Finaller MVPsi. 30 takımın 529 oyuncu barındırdığı bir ekosistemin son durağı burasıdır.
Ve bizler, takıntılı NBA izleyicileri olarak argümanlarımızı güçlendirmek için, ısrarla yüzüğe başvururuz.
Oyuncularda bile bu durum geçerlidir: Gary Payton bir yüzük alabilmek için 2006’da Heat ile anlaşmıştır. Jazz efsanesi Malone benzer motivasyonla 40 yaşında Lakers’a geçmiştir.
Sahi, yüzük neden bu kadar önemli?
Çizgi Filmler
90’ların efsane çizgi filmi Pokemon’u izleyenler, dinleyenin hafızasında yer eden ikonik açılış müziğini de hatırlayacaktır.
En iyisi olmak istiyorum, daha önce hiç kimsenin olmadığı gibi…
Takıntılarımızın büyük çoğunluğu televizyonun genişlemesine ve bize kahramanlar üretilmesine dayanır.
Jordan arka arkaya 3 defa şampiyon oldu. Babası öldürüldü ve sporu bıraktı. Geri döndü ve 3 tane daha kazandı.
Kobe, Shaq ile birlikte 3 defa üst üste şampiyon oldu. 2008’de Normal Sezon MVP’si olduktan sonra Finalde Celtics’e kaybetti, 2009’da 4. yüzüğünü aldı, 2010’da kırık parmakla oynarak Celtics’i yendi ve 5. yüzüğünü aldı.
LeBron ise Cavs’in vasat altı kadrosuyla 22 yaşında finale çıktı. 2013’de Spurs karşısındaki finaller 6. maçı Ray Allen’ın köşe üçlüğüyle döndü ve LeBron tekrar kazandı. 2016’da James Finaller tarihinde hiç gerçekleşmemiş başarıya imza attı: 3-1’den geriye döndü, üstelik normal sezonu 73-9 bitiren Warriors karşısında bunu başardı. 2020’de tekrar şampiyon oldu ve 4. Finaller MVPsini aldı.
Jordan, Kobe, LeBron çıtayı hep daha yukarıya çekti, dramanın dozu sürekli arttı.
Geçmişten “çerezleriyle” gelenlerin etkilenme eşiği oldukça yüksektir. Haliyle sisteme yeni katılan izleyicilerin beklentileri de daha fazla drama görmek yönündedir.
Yüzük takıntısında önceliğimiz dramatik sorunu saptamak olmalıdır.Efektif İstatistikler
90’ların çocukları 2022’de 2 hafta yaşamak için 50 hafta çalışmak durumunda. Uzun mesai saatlerine kısıtlanmış günlerin içinde bir yere ulaşmaya çalışırken biten hayatlarımız var. İzlediklerimiz, öğrendiklerimiz ve beğenilerimiz doğrultusunda gelişmemiş bir dünyanın içinde aykırı çoğunluk olarak belirsizce sürüp giden yaşantıları dolduruyoruz.
Hedefsizce sürüklenirken, bizim için üretilen kahramanların hızlıca anlaşılabilen başarı kavramlarının içini doldurmalarını bekliyoruz.
Nitekim artık insanların 3’te 1’i açtıkları videonun başlamasını beklemeden sayfayı terk ediyor. %20’si ise hareketli görüntüye 30 saniye dayanabiliyor.
Hayatının sadece herhangi bir şekilde doldurulmasını bekleyen kitlelerin ne yaptığının, ne istediğinin, dolayısıyla yaşantılarının ve seçimlerinin tutarsızlaştığı bu çağ, kalite ve popülarite kavramlarının zıtlığına ev sahipliği yapıyor.
Özellikle bir spor uzayının ikincil içerik üreticisi konumundakiler içinse (örn. Her Şey NBA) bir kimlik problemi baş gösteriyor.
Bu noktada drama üretecek yeni kahraman arayışları, olmayan toplumsal kimliğin inşasını mümkün kılıyor. Gelgelelim LeBron, Curry, Durant gibilerin yerine henüz kendisini baskın biçimde gösterebilen yeni bir yıldız çıkmadı.
Antetokounmpo, Doncic, Jokic ve belki Tatum ve Morant bu koltuklara şimdilik aday olan kimseler. Bununla birlikte yıldızların sistemi işletmesi, devinim halinde kalınması için gereken unsursa paradır.
Beklentiler
Amerikan basketbol ikliminde dönen para çok büyüktür, öyle ki Cidde’de düzenlenen Suudi Arabistan GPsi için Suudi hükümeti tarafından ödenen parayla ancak Steph Curry ve Danny Green‘i oynatabilirsiniz.
Para büyüdükçe onu kontrol etmesi ve doğru noktaya kanalize etmesi zorlaşır. Bu yüzden çok uluslu şirketlerin ciroları, vergi indirimlerinden faydalanma şekilleri doğrultusunda esnekleşir ve onu takip etmek isteyenlere bulanık görünür.
Paranın varlığı başarı kavramını muğlaklaştırır. Neticede spor ne için icra edilir? Kar elde etmek için mi, şampiyonluk kazanmak için mi, yoksa güzel oyunla taraftarları memnun etmek için mi?
NBA’de takımının galibiyet sayısını üst üste iki sezon 10 galibiyet yukarı taşıyan ve Playoff’un kıyısından dönen James Borrego ile yollar ayrılabilir, benzer biçimde “ESPN istatistikleri” adı altında yeni başarı kavramları türetilip farklı “en”ler ve ilkler de yaratılabilir.
Bulunduğumuz ekosistem seyirci düzeyinde tek nihai hedefe odaklansa bile dönen paranın belirli doğrultuda dağıtılabilmesi için istatistiki tatmin gereklidir ve bu durum şampiyon olamayan diğerleri adına sürekli yeni başarı kriterlerinin icadını mecbur kılar.
KesişimMeydansız semtlerin parksız mahallelerinde, üstünde göz gezdirmeye değmez evlerle bezeli sokaklarda yürürken bile akıllı telefonlarımıza bakmamıza neden olan bir tekillik saplantımız mevcuttur.
Gerçeklikten kopmuş kitlelerin yaşadıklarını bir nedene indirgemeye ihtiyacı vardır. “Neden bu yayını izliyorum?” sorusunun yanıtı yüzüğü kimin alacağını (en iyinin kim olduğunu) görmek içindir ve bu da yapısal bir soruna işaret eder. Nitekim bir TV yayınını açmamızın maksadı taraf olmaktan keyif almaksa izlediğimiz yayının içerdiği öğelerle duygusal bağımız olmasını beklemeliydik.
Tennessee ile Minnesota eyaletlerinin temsilcilerine karşı ne denli bir bağ kurabiliriz? Veya Massachussets ya da Kaliforniya?
Bu soruların yanıtı doğal olarak olumsuz olduğu için bir adım geri atmamız gerekir.
Yaşantısızlığın veya yaşanmamışlığın yeri doldurulamaz; fakat istatistiki tatmin tam da burada devreye girer.
Her sezon bir sıfırdan başlayıştır. Bucks’ın 50 yıllık şampiyonluk özleminin bir önemi yoktur çünkü Giannis oradadır ve 2021 şampiyonluğunu kazanmıştır: Geçmişine bağlılık duymadığımız bir ülkenin ürettiği basketbol sistemi içinde bizi tatmin edecek yegane unsur zamanın tekilliğidir.
Böylece geçmişe dair bir şey bilmemize gerek kalmaz. Yayın esnasındaysa ekranın köşesine bir anekdot iliştirilir: Tatum Konferans yarı finalleri boyunca falanca yüzdeyle filanca sayı bulmuş 5 oyuncudan en gencidir.
Hepsi bu kadar. Bilgi izleyiciye hap halinde sunulabiliyorsa yaşanmışlığın ne önemi var?
Hem Pokemon’ın şarkısında geçtiği üzere, hiç kimsenin olmadığı gibi en iyi olmak istemiyor muyduk?
Anlamsızlık
Anlamı seyircilerin parmağına takamayacağı bir yüzük sevdasının ötesinde aramak gerekir.
Zamanın akışını kavramak için olaylara ihtiyaç duyuyoruz. Bam Adebayo Jayson Tatum’a Konferans Finallerinde blok koymalı ki o hadisenin salgının ortasında, bizim için hayal kırıklıklarıyla geçen sıcak bir yaz gününde olduğunu hatırlayabilelim.
Hangi yolda gittiğimizi bilmiyoruz ve bir idealimiz yok; fakat üzülmeye gerek yok: Neticede hangi arkadaşınızın evine gittiğinizde ilginizi çeken bir kütüphaneyle karşılaşıyorsunuz ki? Instagram ve tasarım dergileri dışında hangi evi gördüğünüzde bu benim evim olmalı diyebiliyorsunuz? En son hangi eve girdiğinizde içeride hava vardı?
Bu soruların bir yanıtı olmasına gerek yok fakat misafirlikteyken izlediğiniz erken bir Celtics – Bucks maçı sizin adınıza yaşantısızlığınızı dolduran çapa görevi taşıyacak: Çünkü hiç kimse sizden ileride değil ve siz de kimseden ileride değilsiniz.
Birbirinden kopuk ama toplamda devasa sayılara ulaşan komünler halinde yaşıyoruz ve bizden önceki kuşakların sahip oldukları kadar net hedeflere sahip değiliz: Okulu bitirip, askere gidip, iş bulup, aile kurup 30 yıl çalışarak ev, araba, yazlık sahibi olmak ve sakin, kendi halinde bir yaşam sürmek gibi sıradan zaferler artık geçerliliğini yitiriyor.
Geçişsizlik
Tekilliği kabul edilebilir kılan koşullar nelerdir?
Aslına bakarsanız tek bir durumu gerekçelendirmeye çalışıyoruz: Reşit olmama halindeyiz. Üstelik tüm dünya toplumları ihmalkarlıkla oyalanıyor.
Kendi hayatlarımız söz konusu olduğunda haddinden fazla sabırlı bir yaşam sürüyoruz, NBA uzayındaki sporcular hakkındaysa taviz vermeksizin tek bir hedefi gerçekleştirmelerini istiyoruz:
Yüzük, hemen, şimdi.
Jose Saramago’ya göre insan niyetlerinde ve eylemlerinde sebatsızdır, an be an hep kendisiyle çelişir; insan böylece insandır.
Gelgelelim yaşadıklarımızda bir açıklama veya bir geçiş artık yok.
Twitter’a girdiğinizde geçim sıkıntısı, düzensiz göç sorunu, yüksek kiralar ile ilgili haberlerin arkasından Desmond Bane’in 17’de 10 saha içi isabetiyle oynaması, Klay Thompson’ın playofflarda tüm zamanların en çok 3 sayılık atış isabeti bulan 3. oyuncu konumuna yükselmesi haberlerini art arda okuyorsunuz.
Sonuç
Sportif içerik üreticileri olarak izleyicilerdeki yüzük takıntısını eleştiriyoruz çünkü elimizdeki metodlar bizi çıkmaza sürükledi.
Kendi gerçekliklerinde yaşayan toplum kesitlerini hareketlendiremiyoruz. Herkesin kapısını kilitleyip kendi güvenli alanında kalarak sakince yaşamaya çalıştığı, kendisini tweetler savurarak koruduğu sanal bir özelleştirme havuzunun ortasında yüzük kazanacak sporcuyu tahmin etme saplantısına girmeyen insanlar bulmak pratik anlamda zorlaştı.
Nietzsche
“Bütün tanrılar ölmüştür. Şimdi istiyoruz ki üstinsan yaşasın.” ,
demişti.
Nitekim gelinen nokta da bu. Muhtemelen hayatlarımızın yarısına bile gelmeden öngördüğümüz tüm hedefleri tükettik: Evlilik, 1 ya da 2 çocuk, iş kurmak, yurt dışına taşınmak veya yeni bir araba almak eski heyecanını taşımıyor. Geçmişiyle barışık insanlar değilken durmadan seçimler yapan bir topluluğun kaçınılmaz sonuçlarını sırtlanıyoruz.
Dünyada 8 milyar insan var fakat herkesi tatmin edecek kadar özgün yaşantı yok. Bu yüzden bizim yerimize gezen, deneyimleyen, tadan ve başaran insanları popüler kılıyoruz.
O halde bize hedefi tek, yolu belirli yeni üstinsanlar gerekli. Doğanın akışı bize yeni bir Aufklärung‘u (Aydınlanma Çağı) zorunlu kılıyor. Bunun içinse akıl doğrultusunda düşünebilen, nitelikli, enerjik ve yıpranmamış yeni yüzlere ihtiyacımız var.
O zamana kadarsa yüzük kazanacak bir sonraki talihliyi tahmin etmeye odaklanmamız gerekli…
Tüm Hakları Saklıdır ©? Vice News, 2021
Konu: | Julya & Irina Yalenchka | (Okunma sayısı 17003 defa)