 |
Adı Soyadı:Melania Ausiliatrice Doğum Tarihi:21.06.1992 Doğum Yeri: Italy Uyruk: Italian Meslek:Sosyal H.U./ Modelist Eğitim: Rome La Sapienza University İlişki Durumu: - Kardeşi- Renzo Ausiliatrice Anne- Maggie Ausiliatrice Baba-Nicolas Ausiliatrice
Ten Rengi: Beyaz Saç Rengi: Kestane Rengi Göz Rengi:Kehribar Boy: 170 Kilo:53KG Yara izi Dövme: Parmağında sürekli olarak taktığı gül desenli yüzüğü var.
|
Melania, Italya Milano'da Via Francesco Sforza hastanesinde,21.06.1992 tarihinde gözlerini açmıştı. Maggie ameliyathaneye alındığında eşi Nicolas bir yandan endişeli, diğer yandan suratında gülücükler saçarak kapıda bekliyordu. Doğum bitene kadar Nicolas koridorun bir tarafından diğer tarafına kadar sürekli olarak yürüdü. İçindeki heyecanı böyle atmaya karar vermiş gözüküyordu. Maggie doğum yaptıktan sonra, bebek ile Maggie odaya alındılar. Nicolas bebeklerinin yanına geldiğinde bileğini yavaşça tutup bileziğine bakmıştı. Üzerinde 'bebek Melania' yazıyordu. O yazıyı okuduktan sonra bir süre bebeğin suratına baktı. Ardından eşi Maggie'e dönerek ona yöneldi. Maggie suratsız gözüküyordu, geçen günlerde Melania ile ilgilenmedi. Annesi ona karşı gerçek sevgi göstermiyordu. Üstü kapalı şekilde seviyordu. Melania doğduktan iki ay sonra annesi Maggie tekrardan hamile kalmıştı. Eşlerin içinde tekrar bir mutluluk vardı, Maggie gerçekten mutluydu bu kez. Melania 11 aylık olduğunda annesi doğum yapmış, bir erkek kardeşi olmuştu.. O günden sonra ailesi tarafından hayatı boyunca boşlanmaya terk edildi. Babası Nicolas'n ilgisi de üzerinden çekilmişti. Melania büyümeye başladığında, bir ara psikolojik destek almaya başlamıştı. Doktor aile sevgisinin eksik olduğundan dolayı böyle olduğunu öne sürüyordu. Annesi alerji ilaçları vererek onun hırçınlığını yatıştırıyordu. Liseyi Liceo Artistico da okudu. Moda Tasarım bölümünden mezun olmuştu. Università Cattolica Del Sacro Cuore'dan Moda Tasarım üzerine mezun oldu. Bir süre İtalya da Fendi firmasında modelistlik yaptı. Tekrar üniversite okumaya karar vermişti. Sosyal Hizmet alanına yönelmek istedi. Uzun bir süre sonra bu bölümden de mezun oldu. Melania'n ailesinin ölümü üzerine aslında üzerinden büyük bir yük kalkmış olmasıyla beraber, yeni bir yük yüklenmişti. Bunu ne kadar farkında olsa bile pek önemsemiyordu. Kardeşiyle ilgilenmeyi asla kabul etmezdi. Fazla inatçı yapısı onu bu yöne sürüklüyordu. Renzo'n saçma kısıtlamalarına asla katlanmayacaktı. Melania olan olaylardan sonra doğduğu şehri kalıcı olarak terk etmek amacıyla Vice'ya adım attı. Onu tekrardan güzel bir hayat bekliyordu, tabi aklındakileri yapabilirse.
Günlüğündeki Sayfalardan Kesitler
Chapter I-26-12-2013
Ben Melania Ausiliatrice, görünüşü küçük, içerisi dünyaları kapsayacak defterimde kendimi paylaşacağım... İlk günümden, son günüme kadar.1993 yılında, İtalya, Milano'da hiçbir zaman kendimi ait hissetmediğim bu yerde dünyaya geldim. Durumu ortalamanın üzerinde olan geniş ailenin ilk çocuğuyum. Ben doğduktan on ay sonra erkek kardeşim olmuştu. Çocuk aklıyla tabii ki, beni sevmediklerinden kardeşimin olmasını istediklerini düşünüyordum. Belki de hiçbir zaman yanılmadım. Pek önemsenmiyordum, Renzo dünyaya geldikten sonra bunu daha iyi anladım. Sanki görünmez olmuştum! Beni görmüyorlar, sevgi göstermiyorlardı. Aslında tam karşılarındaydım... Ama yoktum. Okul hayatımda sorunlarımı annem ile babamla paylaşamadım, bir şey konuşacağım zaman, onların yardımına muhtaç olduğum zaman ortaya Renzo çıkıyordu... Bir an olsun üzerimde olduğunu düşündüğüm ilgi avuçlarımın içerisinden kayıplara karışıyordu. Hayatla kendim yüzleşmem gerekiyordu. Kimi zaman bu fikir hoşuma gitti, kimi zaman ezilmeme sebep oldu. Liseye ilk başladığım zamanlar, okula adım attığımda oradan kaçmak istiyordum. Kötülük, zorbalık dolu olduğunu hissediyordum. Bakışlarımla okulu incelediğim sırada koşarak birisi omzuma çarptı. Seslenecektim ki... İnsanların huylarını tanımıyor olmam susturmuştu beni. Omzumun acısıyla okulun kapısından giriş yaptım. Salak gibi hissediyor, iğrenç bakışların altına eziliyordum. Ailenizin ne kadar zengin olduğu, saygılı kişiler olduğunun hiçbir değeri yokmuş. Zaten neden olsun ki? Hepsi yalan dolandan ibaret. Mezuniyetin olduğu gün, törenin bitişine doğru hepimiz sahnedeydik. Eskisi kadar güvensiz değildim. Okulda yapılan defilelere çıkıp, kendi yaptığım kıyafetleri giymiştim. Bu olay kendime olan güvenimi arttırmıştı. Yapılan yarışmada birinci bile olmuştum. Belki geleceğin tasarımcısı olacağım, düşünmem lazım. Tören günü hiç sevmediğim kız(Kristen) bana sürekli bakıyordu. Konuşma yapmak için sahneye çıktıktan kısa bir süre sonra bir kaç bağırışma sesi duydum aralarından hatırladığım tek ses "Sağ tarafına doğru bak Melania!" oldu... Şaşkınlıkla sağ tarafa baktığımda, Kristen tam burnumun ucundaydı! Şiddetli bir tokat attığında şaşkınlığım artmış, suratına bakakalmıştım. İçimdeki insanlara karşı büyüyen öfkeyle, karşı koyarak onu sahneden aşağıya itmiştim ve Bam! Kristen'a baktığımda baygın şekilde yatıyor, ağzından kan akıyordu.Tek istediğim ölmemiş olmasıydı. Bunu nasıl yaptığımı anlamıyordum. Kendi yaptıklarımdan korkuyorum..
Chapter II-05.02.2016 Kardeşim Renzo ile 20 yaşımıza bastığımız zaman duygularım, düşünce şeklim, hayata karşı olan bakış açım çok değişmişti. Karşılıksız olarak kimseden sevgi, saygı, değer vermesini beklemiyordum. Her şeyi geçmiştim aslında. Canımı acıtan olay erkek kardeşim Renzonun çocuk gibi tavırlarıydı. Bir insandan bu kadar nefret edebilirim, öz kardeşim olduğuna dahi inanmıyorum. Ben doğduktan bu kadar kısa süre sonra nasıl dünyaya gelebiliyor? Bu işin mantıksız yönü. Kendi hayatı onun ellerinde değildi, eline aldığı anda kendini yok edecek. Sonuna kadar ona sahip mı çıkacağım? Ben bu işte yokum. Olaylarda hiç ön planda olmazdım, Renzo direkt atlardı tabi. Sonuç yine hüsran. Olan her şeyden uzaklaşmak istedim. En azından kısa süreliğine kafa dinleyip, düşüncelerimle kalmak iyi gelir diye düşündüm. Bilgisayarımı kucağıma aldığımda, nerelere gitsem diye uzunca araştırdım. Sonunda Vice'ya gitme kararına vardım. Umarım doğru bir seçim yapıyorumdur.
|  |
 |
Oraya vardığımda kendimi rahatlamış, yenilenmiş hissettim. Gittiğimde çok uzun süre kalamadım, benim için gerçekten üzücüydü. Bir tarafım buradan ayrılmak istemiyor, diğer taraftan söz de ailem olan insanların yanına geri dönmem gerekiyordu. Son günümün sabahında bir şeyler atıştırmak için dışarıya çıkmıştım. Orta güzellikte olan bir kafeye oturdum. Etrafı inceliyordum, o sırada kapıdan çantasıyla, mini şortuyla içeriye bir kız girdi. Suratındaki anlamsız, çaresiz ama sinirli mimikleri dikkatimi çekti. Onunla tanışmak istiyordum, bakışlarıyla kendisine oturmak için yer arıyordu. Elimi yavaşça ona bakarak kaldırdım, gülümseyerek gelmesini işaret ettim. Suratındaki o mimikler kendini tatlı bir gülümsemeye bırakmıştı. Yanıma oturduktan kısa süre sonra sohbete başladık, bu sırada siparişlerimizi vermiştik. Belki o gün 3-4 saat orada oturarak sohbet etmişizdir. Gideceğimi söylediğimde gerçekten üzülmüştü. Mimiklerinden her duygusunu anlayabiliyordum. O günün sonunda beni yolcu etmek istediğini söyledi. Böyle güzel bir teklifi geriye çeviremezdim. Birbirimize numaralarımızı verdik, o gün güzel bir arkadaşlığın ilk adımını attık. . İtalya'ya döneli bir veya iki hafta olmuştu. Kendimi bunalmış hissediyorum veya lanetliyor burası beni... Lanetlediği kesin, tek beni değil. Ailemi de aynı şekidle. Kısa süre içerisinde kötü bir haber aldım, benim için çok kötü olmasa da Renzo için hayatının çöküş anıydı. Birkaç saat önce annem aracına atlayıp babamı işten almaya gitmiş. Büyük ihtimalle her zamanki gibi mutlu mutlu geliyorlardı. Eve gelirken geldikleri bir yol var, yolun sağ tarafında tren rayları var.O yoldan geçerken karşı şeritten gelen kamyonetin şoförü direksiyon başında kalp krizi geçirirken aracın kontrolunü kaybetmiş, bizimkilerin bulunduğu aracın üzerine doğru gitmiş. Olayın şokuyla annem aracı sağ tarafa doğru yani tren raylarının olduğu tarafa direksiyonu kırmış. Sanırım devamını anlatmaya pek gerek yok. Böyle bir durumda mucize olamaz. İkisi de o sırada gelen trenin altında ezilmişti. Haber aldığımda olay yerine gitmiştim... Sürekli belki bir gün destek olurlar diye beklediğim annem ve babam artık yoktu. Beklentilerim burada son bulmuştu. Renzo benden yarım saat sonra gelmişti, deli gibi ağlıyordu. Onu anlıyorum, şu zamana kadar el üstünde tutulmuştu. Şimdi kim ona akıl verecekti, kim yardımcı olacaktı ki. Ben olmayacaktım, biliyor bunu. Ona karşı, arkadaşlarına karşı, ölen ailemize karşı ne kadar soğuk olduğumu biliyordu.
|
Konu: Melania Ausiliatrice (Okunma sayısı 363 defa)