Xelika Kreniqi

[WTMsvuki]

  Xelika Kreniqi



Xelika Kreniqi, 24 yaşında, Arnavutluk’un dar sokaklarında büyümüş; düzen kurmayı, insanları yönetmeyi ve kaosu sakinliğe dönüştürmeyi mesleğe dönüştürmüş genç bir organizatördü. 164 boyundaki hafif ama dengeli fiziği, 54 kiloluk zarif yapısı ve beyaz tenine uyum sağlayan ela gözleri sayesinde girdiği her ortamda fark edilirdi. Ancak Xelika’nın gerçek gücü görünüşü değil, olaylara hâkimiyeti ve keskin planlama yeteneğiydi.

Tiran’da yıllarca çalıştığı organizasyon ajansı ona birçok şey öğretmişti. Fakat bir süredir, yaşadığı şehir ona dar gelmeye başlamış, içindeki ilerleme isteği bastırılamaz hâle gelmişti. Tam o dönemde gelen uluslararası bir teklif, hayatını tamamen değiştiren kırılma noktası olmuştu. Yeni ve büyük bir şehirde, büyük etkinliklerin başında olacağı bir pozisyon… Bu fırsatı reddetmenin anlamı yoktu.

Valizini hazırlarken, eski bir anı kutusunun içinden ilk yönettiği etkinlikten kalma soluk bir fotoğraf buldu.



Fotoğrafa baktığında dudaklarında ince bir tebessüm belirdi. “Buradan buralara,” dedi fısıltıyla. “Ve şimdi… daha da ileri.”

Havalimanına giderken şehir ona olduğundan daha küçük görünüyordu.



Arnavutluk’un tanıdık binaları arkasında kalırken, Xelika içindeki heyecanı sakin bir yüzle bastırıyordu. Pasaport kontrolünden geçip uçağa bindiğinde, derin bir nefes aldı ve kendisini bekleyen bilinmeyene doğru gözlerini kapadı.

Yolculuk boyunca pencereden dışarı baktı, bulutların arasındaki sessizlik ona hem geçmişini hem geleceğini düşündürdü. Bir ara hostes ona su uzattığında hafifçe gülümsedi — çünkü kafasında çok daha büyük şeyler vardı.

Saatler sonra, uçak alçalmaya başladı. Kabin ışıkları açıldı. Emniyet kemeri işareti yandı.

Xelika düzgün duruşuyla doğruldu, saçlarını arkaya attı ve yeni şehrinin ışıklarını ilk kez pencereden gördü.

Uçak yumuşak bir sarsıntıyla piste indi. Frenler tutarken kalbi hızlı attı — ama yüzü sakindi, her zamanki gibi.

Uçak kapıları açıldı.

Xelika valizini aldı, koridorda ağır ama kararlı adımlarla yürüdü. Pasaport kontrolünden geçtikten sonra, otomatik kapılar açıldı ve soğuk bir hava yüzüne çarptı.

Yeni şehrine inmişti.

Xelika, terminalin parlak ışıkları altında bir an durdu. Ela gözleri etrafı süzdü. Bu şehir onu tanımıyordu… ama tanıyacaktı.

Ve o, ilk adımını attı.

[guaptana]

harikasın ya

[WTMsvuki]

  Xelika Kreniqi havaalanının cam kapılarından dışarı çıktığında, kaldırımın kenarında bekleyen koyu renkli lüks jip hemen dikkatini çekti. Araç RASTOVI birliğine aitti—kaputun köşesindeki küçük işaret bunu belli ediyordu.

Eskiden birlik içinde adı geçen, zamanında önemli işler taşımış biri olarak hâlâ hatırlanıyordu gelişini kolaylaştırmak için bu araç ayarlanmıştı. Ne fazla gösterişli, ne de sıradan… tam olması gerektiği kadar.

Xelika valizini arka koltuğa bırakıp sürücü yerine geçti. Motoru çalıştırınca jipin güçlü ama sakin sesi kabine yayıldı.

Şehir yoluna çıktığında ışıklar yanlardan akıp geçiyor, uzun zaman sonra geri dönüşünün ağırlığı içinden usulca yükseliyordu. Bu şehre artık yabancıydı ama RASTOVI’nin kapısı hâlâ bir noktadan tanıdık kalmıştı.



Navigasyon son dönüşü gösterdiğinde jip hızını düşürdü. Konumun tam önünde yavaşça durdu.
Xelika birkaç saniyeliğine etrafı süzdü, sonra kapıyı açıp aşağı indi.

Sessiz ve sade bir dönüş.
Ve nihayet, konuma varış.