Peter Flemmi

[breackner]

Brooklyn’in dar sokakları, Peter Flemmi’nin çocukluğunu yutmuştu. Babası sürekli iş peşinde koşar, annesi evin yükünü taşımaktan başka bir şey bilmezdi. İlgisizlik, yoksulluk ve boşluk… Peter, daha küçük yaşta kendi yolunu çizmek zorunda kalmıştı. Sokağın abileri, gözüne parlak arabalarla, kalın zincirlerle ve kolay parayla çarpıyordu. Onların yanında olmak, hayatta kalmak demekti.

Peter, her zaman eğlenceli bir çocuktu. Arkadaşlarını güldürür, ortamlarda şakalarıyla öne çıkardı. Ama bir yandan da yüzünün ardında hesap yapan bir zihin saklıydı. Tilki kadar kurnaz, gözlerini dört açan biriydi. İnsanların zayıflıklarını fark eder, doğru yerde doğru sözü söylemesini bilirdi. Bu zekâsı, gangsterlerin dikkatini çekti. Onlar için sadece bir çocuktu ama bir gün onların “işlerini” halledecek adam da olabilirdi.

Yirmili yaşlarının başında kaderini belirleyen olay yaşandı. Ufak bir alacak meselesi büyüdü. Karşısındaki adam “sıradan” biriydi ama Peter için başka bir anlam taşıyordu: kimse onu hafife alamazdı. Gözünü kırpmadan tetiği çekti. O kurşun, onun için geri dönüşü olmayan bir yolun kapısını açtı. Brooklyn’in karanlık sokaklarından hapishanenin soğuk duvarlarına sürüklendi.

Hapishane, Peter’in ikinci okulu oldu. Burada kaba kuvvetin yanında kurnazlığın da hayat kurtardığını gördü. Güçlülerle kavga etmek yerine onları yönlendirmeyi öğrendi. Küçük iyiliklerle, zamanında fısıldadığı sözlerle, kimine borçlu hissettirdi; kimini kendi çıkarı için kullandı. Bir gardiyanın dikkatini dağıtırken, diğerinden yemek almayı başardı. Tilki gibi sinsice, adım adım ilerledi. Herkes onun bir şekilde hayatta kalmayı bildiğini gördü.

Yıllar geçti. Demir kapıların ardındaki hayat sona erdiğinde Peter dışarı çıktı ama Brooklyn artık eskisi gibi değildi. Eski dostlar düşmana dönmüş, sokaklar daha da tehlikeli olmuştu. Ona biçilen rol belliydi: ya yok olacaktı, ya da yeniden doğacaktı. O da bavulsuz, geleceksiz Vice City’ye kaçtı.

Vice City, ışıklarıyla dışarıdan cennet gibi görünüyordu ama Peter kurnaz gözleriyle kısa sürede altındaki pisliği fark etti. Gündüzleri taksi şoförlüğü yapıyor, direksiyon başında şehirde dolaşırken insanları izliyordu. Kimin hangi bara girdiğini, kimlerin hangi köşede iş çevirdiğini, hangi yüzlerin paradan beslendiğini aklına not ediyordu. Eğlenceli tavrıyla müşterileriyle sohbet ediyor, ama içinde sürekli hesap yapıyordu: “Bu şehirde kimden ne koparabilirim?”

Bir gece durağın yakınında kavga patladı. Peter, olayı dışarıdan izlerken müdahale etmek zorunda kaldı. Sessiz ama kesin bir hareketle kavganın seyrini değiştirdi. O an oradan geçen Valachi Ailesi’nden Theodore Tiozzo’nun gözü ona takıldı. Peter’in bakışındaki soğukkanlılık, hareketlerindeki kararlılık ona tanıdıktı.

Tiozzo kısa bir süre sonra ona yaklaştı. Küçük bir test, küçük bir iş… Peter, hiç tereddüt etmeden yerine getirdi. Yılların sokak zekâsı ve tilki kurnazlığıyla hem işi çözdü hem de kimseyi üstüne çekmedi. Tiozzo, hafif bir gülümsemeyle ona dönüp sadece şunu söyledi:

“Sen bizim işlere yatkınsın, çocuk.”

Artık dönüş yoktu. Peter, Valachi Ailesi’nin gözü kara tetikçisi olmuştu. Normal zamanlarında hâlâ espriliydi; masada otururken insanlara keyif verirdi. Ama kendi çizgileri aşıldığında, gözleri kararır, Brooklyn’in karanlık çocuğu ortaya çıkardı.

[Easthan]

Ya allah bismillah, rez 

[Maira]

again but better 

[atomfurki]

 

[EYMENKKALE71]

Ön sıralardan yerimizi alalım, yaparsa Breckeaner yapar 

[Yuciar]

Bu adam benim ağabeyim 

[FUUR]

Breackner ağabey yapar, yaptırır. 

[guilt trippin]

kolay gelsin, en iyisi

[fatihbulut]

 

[chrees]