Thatcher Kane - #96526

[yung martinez]

farklı bir tarz

[Schnel]

 

[Thug1]

05.08.2025 – Akşam Vardiyası Günlüğü
Thatcher Kane

Bu gece vardiyasında iki önemli konu vardı. İlki, belki de kişisel olarak en anlamlı olanıydı. Akademiyi bitirmiş, gerekli sınavları geçmiş olsam da kafamda hep aynı soru vardı:
“Kısa kolluları giyenlerin arasında olacak mıyım?” 
Evet… Bugün o liste açıklandı ve adım oradaydı. Artık ben de kısa kollular arasındayım. Gurur verici bir andı bu benim için.

Diğer konu ise yeni çavuşların tanıtımıydı. 
Mifiri, Grandholm ve Alvarez... 
İstasyonun yeni çavuşları. Kürsüye çıkarken taşıdıkları ağırlık, söyledikleri değil duruşları etkiliyordu insanı. Mest olmamak elde değildi. İçimden geçirdim: 
“Bir gün ben de orada olur muyum?” 
Düşündüm, ama cevap vermedim.

Konuşmaların ardından vardiya dağıtımı yapıldı ve ilk vaka geldi: 
Trafik kazası. 
Ama bu seferki sıradan değildi, büyük bir kazaydı. Olay yerine vardığımda yaralılar vardı. Hızlıca ilk yardımı uygulayıp paramedik çağırdım. 
Sanırım orada bir çocuk hayatını kaybetmişti. 
Üzgünüm... Bu meslekte alışmam gereken gerçeklerden biri de bu olacak gibi.

Vardiyanın sonuna doğru İdlewood'da bir olay yaşadım. Vatandaşların güvenini kazanmak isterken, tam tersiyle karşılaştım. 
Bağırdılar... 
Sert, önyargılı, düşmanca. 
Ama bunu şahsıma değil, üniformama yönelttiklerini biliyordum. Çünkü günün sonunda bana değil, taşıdığım üniformaya saygı göstereceklerdi. 
Ve ben de bunu hak etmek için elimden geleni yapacağım.

Vardiya sona erdi. Biraz yorgunluk, biraz düşünce, biraz gurur. 
Ama hâlâ ayaktayım.

- T.K.

[Thug1]

06.07-08.2025 | Hastalık Günlüğü

“Sanırım o son kovalamacada karşımdaki adam atlet falan olmalıydı…”

Gecenin karanlığında görevimin başındaydım. Kovalamaca başlamıştı. Adımlar hızlandı, nabız yükseldi. On dakikalık bir takipten sonra, sonunda adamı yakalayabildim. O an, sadece yakalamanın verdiği tatmin yoktu içimde — terlemiş, yorgun ama görevini yerine getirmiş bir memur olarak nefes nefeseydim. Fakat o terin soğuması, klimaya maruz kalışım... Sonrası malum.

Ertesi sabah boğazda bir ağrı, ardından halsizlik, hafif bir ateş… Teşhise gerek yoktu: Hastalık kapıyı çalmıştı.

Oysa daha yeni kısa kollularımı giymeye başlamıştım. Akademiyi bitirmiş, görevime adapte olmuş, ilk üniformamın heyecanını içimde taşıyordum. Ama bu hastalık beni iki günlüğüne yataklara serdi. Mesai yapamamanın verdiği buruklukla sadece dinlenebildim. Görev arkadaşlarım sahadaydı, ben ise evde, battaniyenin altında…

Ve en acısı? Çorba yapanım da yoktu. 
Elimde kase, ekran başında geçen zaman, iyileşme umuduyla içilen her kaşık… Yine de içimde bir şey vardı: Geri dönme arzusu. Üniformamı tekrar giymek, tekrar devriye çıkmak, görevimi yerine getirmek…

Bu birkaç gün bana hem bedenimin sınırlarını hem de görev aşkının içimde ne kadar güçlü olduğunu tekrar hatırlattı.

– Thatcher Kane

[Thug1]

07.08.2025 – Departman Günlükleri

Hastalığımın etkilerini üzerimden attığım o dakikalarda, kendimi yeniden görevde hissettim. Mesai resmi olarak bitmişti belki ama içimdeki görev duygusu üniformamı yeniden sırtıma geçirmeme sebep oldu. İstasyona doğru yol aldım; sonuçta sadece görev saatlerinde değil, ihtiyacı olan her an orada olmalıydım.

İstasyona ilk vardığımda lobide birkaç memurun taleplerini dinlemek üzere kısa süreliğine oturdum. Bu sırada tanık olduğum bir olay ise beni gülümsetti: Bir kadının aranma kaydı olup olmadığını öğrenmek için tam üç avukatla birlikte istasyona geldiğini gördüm. Hukukun bu kadar "yoğun" savunması pek nadir olur.

Sonrasında memur bilgisayarlarına geçerek, gelen ihbarları ve aktif BOLO (Be On the Look Out) kayıtlarını taradım. Dikkatimi çekenleri küçük not defterime yazdım – bu gibi detayları akılda tutmak hayati olabilir.

Bir süre sonra yanıma Memur Tamara Russo geldi. Ayaküstü gerçekleştirdiğimiz sohbet sırasında, birkaç personelin sıkça şikâyet ettiği bir başka memurdan söz etti. O kişiyi bizzat dinlemek istiyorum. Acaba kendini nasıl savunacak, ne tür bir açıklama getirecek? Bunları duymak için sabırsızlanıyorum.

“Görev her zaman sahada değil, bazen istasyonun sessiz köşelerinde başlar.”

[Thug1]

Thatcher Kane – Bir Ziyaret, Bir Söz

Thatcher Kane, Afganistan’da görev yaptığı dönemde çatışma sırasında hayatını kaybeden yakın silah arkadaşı James "Jimmy" Callahan’ın ailesini ziyaret etmek üzere yola çıktı. Bu ziyaret, hem bir vefa borcu hem de içten gelen bir sorumluluktu.

Yanında getirdiği küçük bir oyuncak bebeği, Jimmy’nin kızı Lilly’e hediye etti. Lilly’nin gözlerindeki o saf sevinç Thatcher’ın yüreğine dokundu. Ancak, Jimmy’nin eşi Rachel Callahan ile yaptığı konuşma ziyareti derin bir duygusallığa sürükledi.

“Kiranın süresi geçti… Borçlar birikti… Ne yapacağımı bilmiyorum,” dedi Rachel, sesi titreyerek.

Bu sözler Thatcher’ı derinden etkiledi. Kısa bir sessizlikten sonra kararlı bir ifadeyle başını kaldırdı ve şöyle dedi:

“Sadece siz değil… Jimmy gibi nice kahramanın ailesi şu an aynı zorluklarla mücadele ediyor. Bu böyle devam edemez. Ben bir şeyler yapacağım.”

Ziyaretten hemen sonra Thatcher, içindeki bu sorumluluğu bir görev bilinciyle üstlendi. İlk iş olarak sendika başkanımız Aaron Rossellini ile temasa geçmeye karar verdi. Aklında; şehit düşen, görev başında hayatını kaybeden tüm memurların ailelerini destekleyecek bir yardım fonu ve dayanışma ağı kurmak vardı.

Bu sadece Rachel ve Lilly için değil, geride kalan tüm aileler içindi.

[Thug1]

Thatcher Kane, durumu Aaron Rosellini’ye detaylıca aktardı. 
Karanlık saatlerde yapılan bu konuşmada Rosellini, ona güzel taktikler vererek arkasında duracağını, bu girişimin arkasında olacağını söyledi. 

Artık geriye kalan tek şey, bu organizasyonu hayata geçirmekti. 
Bunun için Çavuş Mifiri ile görüşmesi gerekiyordu. 
Departmanda Mifiri’yi bulmak kolay olmamıştı; adeta onu kovalıyor, bir an yakalayabilmek için fırsat kolluyordu.

[STuNN]

[Thug1]

@STuNN

[Ryzz]

keep going on