Sean Bradford
"Vivi e lascia vivere"
Part.I
"Sessizlikte büyüyen bir çocuğun sesini dünyaya duyurma çabası"
Sean Bradford, 19 Ağustos 1995’te California'da dünyaya geldi. Babası Michael Bradford, Amerikalı eski bir deniz subayı; annesi Alessia Romano, Roma’dan gelen bir sanat tarihçisiydi. Çocukluğu sevgi dolu ve kültürel açıdan zengin geçti. Hayatındaki dönüm noktası, İtalya’da hukuk okuyup avukat olan dayısı Giancarlo Romano oldu. Sean henüz 10 yaşındayken dayısı California'ya geldi ve ona hukuk tutkusunu aşıladı. “Adalet, susanların sesi olur” demişti bir akşam yemeğinde. Zaman su gibi akıp geçti ve Sean lise çağına geldi, Whitney High School'a başladı. Liseyi bitirdikten sonra, California Üniversitesi Hukuk Fakültesi’ni kazandı ve mezun oldu. Ancak hayat her zaman planlandığı gibi gitmedi. Ailesindeki sarsıntılar ve çevresindeki yanlış arkadaş seçimleri, onu mesleğe adım atmaktan alıkoydu. Elinde bir hukuk diploması vardı ama kalbinde kararsızlık ve kırgınlık taşıyordu.
Part.II
“Ateşin başındaki sessizlik.”
Bir sabah hiçbir şey söylemeden ayrıldı şehirden. Ne veda etti, ne de geriye döndü. Elinde bir sırt çantası, içinde birkaç kıyafet, biraz kuru gıda ve unutmak istediği anılar vardı. Kamp onun için bir tatil değil, bir kaçıştı. Yanlış arkadaşlar, yıkılan hayaller, başlayamadan biten bir meslek hayatı… Her şeyin ağırlığını sadece doğa taşıyabildi. İlk kampını kuzey ormanlarında kurdu. Telefonunu kapattı. Günlerce bir insan sesi duymadı. Sadece rüzgar, ateşin çıtırtısı ve kendi iç sesi…
Her yeni kamp alanı, içindeki eski bir yarayı deşti.
Bazen bir çadırın içinde sabaha kadar düşündü, bazen bir ağacın gölgesinde uyuyakaldı.
Yıldızların altında geçmişiyle yüzleşti, sabahın sisinde kendine yeni yalanlar söyledi.
Bir zamanlar hukuk kitapları karıştıran elleri, artık odun yontuyor, kamp ateşi yakıyordu.
Düzenli bir hayatı yoktu. Ama doğada, en azından kimse onu yargılamıyordu.
Sean hâlâ orada bir yerlerde…
Bir göl kenarında çadır kuruyor, eski bir termosla kahve içiyor ve belki de hâlâ "başlamamış bir hayatı" düşünüyordur..
Part.III
"Vice’a kaçış değil, varış"
O sabah çadırın içi biraz daha soğuktu. Belki hava yüzünden, belki içindeki sessizlikten… Sean Bradford, kamp hayatının ona verdiği huzurun artık yerini boş bir durağanlığa bıraktığını hissetti. Aylarca doğada, yalnızlıkla baş başa geçirdiği zaman artık bir şeyleri onarmaktan çok, onu olduğu yerde tutuyordu. Ateşi söndürmeden önce, derin bir nefes aldı ve kendi kendine fısıldadı:
“Yeter artık. Bir şey yapmalıyım.”
Sırt çantasını toparladı, kamp hayatına vedasını çantasına sıkıştırdı. Yakın kasabalarda günlük işlerde çalıştı. Marangozhane, otel mutfağı, bir kamyon taşımacılığı… Ne iş olursa yaptı. Çok para kazanmadı ama biraz birikim yaptı. En önemlisi, tekrar hayata tutunmanın ilk adımını attı.
Vice City onun için yeni bir sayfa değil, hiç açılmamış bir kitaptı. Şehre adımını attığında cebindeki para sınırlıydı, ama içindeki kararlılık güçlüydü. Henüz bir hukuk ofisine başvurmamıştı, hiçbir iş görüşmesine gitmemişti. Ama bir karar vermişti:
Yarım bıraktığı hayatına dönmek… ve bu kez gerçekten başlamak.
Gündüzleri geçici işlere başvuruyor, akşamları şehir kütüphanesinde hukuk kitaplarına göz atıyor, notlar alıyor, yıllardır dokunmadığı bilgileri hatırlamaya çalışıyordu. Henüz kimse bilmiyordu ama Sean Bradford, Vice City’de sessizce geri dönüyordu.
Henüz bir avukat değildi.
Henüz baroya başvurmamıştı.
Henüz hiçbir şey kazanmış değildi.
Ama bu kez… kaybetmeye hiç niyeti yoktu.
Part.IV
“Kırıldığın yerde değil, kurduğun yerde yaşarsın.”
Vice City’de zaman ilerledikçe, Sean’ın hayatı da ufak ufak şekillenmeye başladı. Başlarda kimseyi tanımıyordu, konuşmalar kısa, yüzler yabancıydı. Ama zamanla tanıştığı birkaç insan, ona yalnız olmadığını hissettirdi. İş teklifleri de onlardan biri sayesinde geldi. Küçük bir şirkette organizasyon bölümünde yer arıyorlardı. Kalıcı değildi ama düzenliydi; sabahları bir amacın parçası olmak, Sean için uzun süredir eksik olan bir histi.
Toplantılar, sunumlar, etkinlik planlamaları… Sean, kendini unuttuğu yönlerini yeniden bulmaya başladı. Disiplini, dikkatli düşünüşü ve güvenilirliğiyle çevresinde saygı kazandı. İlk kez şehir onu yutmak yerine içine alıyordu. Küçük bir maaşla bile olsa yaşamını kuruyor, kirasını ödüyor, akşamları kendine kahve ısmarlayabiliyordu.
Ancak işler hep aynı kalmadı. Şirket, iç karışıklıklar ve maddi sıkıntılarla boğuşmaya başladı. Sonunda kapanma kararı alındı. O gün, boşaltılan ofislerde dolaşırken bir şey dikkatini çekti: Artık yeniden çökmüyordu. Bu sefer dibe vurmuyordu. Bu sefer hazırlıklıydı.
Ona en çok destek olan arkadaşlarından biri, şehir dışında küçük bir tamirhane işletiyordu.
"İkimiz de hayata sıfırdan başladık," demişti bir gün. "Sen gel, burayı birlikte büyütelim."
Sean önce tereddüt etti. Avukatlık hayali hâlâ aklının bir köşesindeydi. Ama sonra fark etti ki, bu teklif bir son değil, bir geçişti. Kabul etti. Bir ortak oldu. Araba motorlarını çözümleyemese de müşteri ilişkilerini halletti, düzen getirdi, iş planları çizdi. Takım elbise yerine tulum giydi ama içindeki disiplin hep oradaydı.
Geceleri hâlâ hukuk kitapları vardı masasında.
Sabahları motor gürültüsü, akşamları sessiz notlar…
Ve bir gün — hazır olduğunu hissetti.
Baroya başvurdu.
Dosyaları eksiksizdi. Deneyimi yoktu belki ama yaşanmışlığı vardı.
O an, geçmişin tüm sessizliğini, kamp ateşlerinin başındaki yalnızlığı, boş ofisleri ve yağlı ellerini arkasına aldı.
Vice City’ye geldiğinde elinde hiçbir şey yoktu.
Şimdi ise bir dostluk çevresi, bir iş ortağı, bir hedefi ve yeniden kurduğu bir hayatı vardı.
Bu kez sadece hayatta kalmak için değil, hak ettiği yeri almak için yürüyordu.
Part.V
"Kaçmadım, kendime geldim"
Sean Bradford, bir dostundan önemli bir telefon aldı. Telefon çaldığında Sean şehir kütüphanesindeydi. Hukuk kitaplarının arasında, sessizliğin içindeki mücadeleye gömülmüşken, ekranda tanıdık bir isim belirdi. Arayan, yıllardır konuşmadığı eski bir dostuydu.
Tereddütle açtı telefonu.
“Sana söylemem gereken şeyler var Sean,” dedi karşıdaki ses. “Baroya başvurduğunu öğrendim. Ama… bazı insanlar bu durumdan rahatsız olacak.”
Cümle yarım kaldı ama anlamı tamdı.
Tehdit değildi belki ama uyarıydı. Sessizce işleyen karanlık bir sistemin dişlileri harekete geçmişti. Sean, geçmişte çevresine aldığı yanlış insanların gölgesinden hâlâ kurtulamamıştı.
O gece gözüne uyku girmedi. Ertesi sabah, hiçbir açıklama yapmadan baroya yaptığı başvuruyu geri çekti.
Avukatlık hayatı başlamadan bitmişti.
Ama bu bir vazgeçiş değildi. Sadece yön değişikliğiydi.
Çünkü Sean Bradford artık biliyordu:
Gerçek adalet, sadece mahkeme salonlarında aranmazdı. Bazen gölgelerde başlar, sessizlikle büyür ve zamanı geldiğinde yüksek sesle konuşurdu.
Vice City’de, kimsenin fark etmediği bir savaş başlamıştı.
Ve Sean, bu kez savaşmaya hazırdı.
Konu: Sean Bradford - Sessiz bir başlangıç (Okunma sayısı 106 defa)