Kırmızı Bülten: Vuk’un KaçışıVuk Milanović'in çocukluğu Belgrad’ın arka sokaklarında, gri apartmanların arasında geçmişti. Fakirlik onun ilk öğretmeniydi, sokaklar ise tek okulu. On yedisinde ilk kez hapse girdiğinde, içeridekiler ona bir lakap takmıştı: “Tišina” – sessizlik. Çünkü konuşmaz, dinlerdi. Ve dinlediği her şey, ileride kuracağı küçük imparatorluğun tuğlaları olacaktı.
Dışarı çıktığında artık sıradan bir torbacı değildi. Kendi zincirini kurmuştu. Novi Sad’dan Niš’e kadar uzanan bir ağ, kulaktan kulağa yayılan bir itibar... Ne kadar dikkatli olsa da, işler büyüdükçe dikkat çekmeye başlamıştı. Polis, adını biliyordu. Ama asla delil bulamıyordu.
Ta ki o geceye kadar.
Sıradan bir teslimattı. Belgrad’ın dışındaki bir sanayi bölgesinde, terk edilmiş bir depoda gerçekleşecekti. Vuk, yanında en güvendiği adamlarından biriyle gitmişti. Ama içeride onları müşteri değil, bir sivil polis bekliyordu. Tuzak.
İlk kurşun havayı yardı. Sonra her şey karıştı. Vuk, kaçmak için hamle yaparken polis ona yöneldi. Aralarında sadece üç metre vardı. Vuk bir an duraksadı. Sonra silahını doğrulttu. Tetiğe bastı.
Sessizlik.
Polis memuru Aleksa Ristić, gözleri açık bir şekilde beton zemine yığıldı.
O andan itibaren Vuk için dünya değişti. Tüm medya onun adını konuşuyordu.
“Polis katili, kırmızı bültenle aranıyor!”
Başına ödül konuldu. Eski dostlar birer birer ortadan kayboldu. Bazıları polise bilgi sızdırdı, bazıları ondan kaçtı. Vuk, tek başına kalmıştı.
Bir gece, hiç kimsenin bilmediği eski bir bağlantısını aradı. Ganton'da yaşayan, yıllar önce birlikte sokaklarda yürüdüğü bir arkadaşı. Sahte belgelerle ülkeyi terk etti. Günler sonra Ganton’a ulaştığında, yüzü güneşten kavrulmuş, gözleri sürekli etrafı tarayan bir hayalet gibiydi.
Ama Ganton, onun hatırladığı yer değildi.
Eski dostlar artık farklı adamlardı. Biri patron olmuş, diğeri muhbir… Güven diye bir şey kalmamıştı. Vuk her adımda gözlendiğini hissediyordu. Artık sadece kaçmıyordu — avlanıyordu.
Bir sabah, kaldığı dairenin kapısına küçük bir not iliştirilmişti:
“Burada geçmişin de seni bulur.”
Vuk, artık saklanmanın yetmeyeceğini anlamıştı. Ya her şeyi yakacak, ya da yakalanacaktı.
Ama bir gerçek vardı:
Vuk Milanović, sustuğu kadar tehlikeliydi. 
Dobar glas daleko se čuje, a loš još dalje
İnsanların kötü davranışları, iyi davranışlardan daha çabuk duyulur.
Konu: Vuk "Тишина" Milanović (Okunma sayısı 92 defa)