Gerald Mansveld’in San Francisco'daki infazından sonra gözlerden uzak durmuştu. Ama bu, karanlığın içinden çıkıp düzene teslim olduğu anlamına gelmiyordu. Aksine... Daha derine iniyordu.
Sharon Madox, yıllardır kenarda tuttuğu güven ilişkisini nihayet kullanma zamanının geldiğini düşünüyordu.
Federico’ya gitti.
Bu Whatsapp konuşmasından sonra Vincent telefon aldı.Sharon Madox:— Vincent… Hâlâ hayattasın demek.
Vincent Bentley:— Şimdilik. (Telefonu hoparlöre alıp cama adımlar.)
Konuşuyorsak, bu bir tesadüf değil. Konuya gir.
Sharon Madox:— Federico seni duymuş. San Francisco’da bıraktığın iz—
Pardon, izsizlik... Onu etkilemiş.
Vincent Bentley:— (Kısa bir sessizlik) Ne istiyor?
Sharon Madox:— O bir şey istemiyor, ben iş bulmanı istiyorum Vincent. Sormadın ama ben söyleyeyim:
Mob Alley içeri almayı düşünüyor. Ama senin gibiler sadece “girmek” için değil… “yer almak” için kabul edilir.
Vincent Bentley:— Yer almak için niyetim yok. Ama bazı şeyleri içeriden bitirmek daha kolay.
Sharon Madox:— Aynen öyle düşündük. Referansın ben olacağım. Federico'nun onayı hazır, ama yüzünü görmek isteyecek.
Vincent Bentley:— (Soğukkanlı) Ne zaman ve nerede?
Sharon Madox:— Sokakta yer edinsen göze batarsın.
Kod: "Burada gece hiç bitmiyor."
Vincent Bentley:— Anlaşıldı. Bana o kapıyı aç, gerisini karanlık halleder.
Sharon Madox:— (İç çeker) Bu yüzden seni seçtim, Vincent. Sessiz gelirsin, sessiz götürürsün.
