Alice Edyth, 1994 yılında New York’un kültürel çeşitliliğiyle öne çıkan bir mahallesinde dünyaya geldi. Annesi bir reklam yazarı, babası ise bağımsız bir yayınevinde editör olarak çalışıyordu. Ailesinin sanata ve iletişime duyduğu ilgi, Alice’in de çok erken yaşta görsel anlatım dünyasına adım atmasına ilham verdi. Çocukken kendi oyuncaklarına markalar uydurur, sloganlar bulur ve evin salonunu stüdyo gibi kullanarak hayali reklam filmleri çekerdi.
Bu yaratıcı merak, onu Columbia Üniversitesi’nde çift anadal yapmaya yöneltti: Reklamcılık ve İşletme. Üniversite yılları boyunca hem stratejik düşünceyi hem de yaratıcı sunumu ustalıkla harmanladı. Kampüs etkinliklerinde gönüllü olarak modellik yapmaya başlaması ise hayatındaki dönüm noktalarından biri oldu. Fotoğrafçılar ve tasarımcılarla çalıştıkça, kamera karşısındaki doğal enerjisi ve ifade gücü dikkat çekti.
Alice, mezuniyetinin ardından bir süre reklam ajanslarında staj yaparak profesyonel deneyim kazandı. Ancak içindeki sahne tutkusu onu tekrar modellik dünyasına yöneltti. Bu alanda ciddi bir kariyer inşa etmeye karar verdiğinde, şans yüzüne güldü ve prestijli ajans Savoir Group ile anlaşma sağladı.
Savoir Group'a yeni katılan Alice, ajansın yetenek havuzunda taze ve dikkat çekici bir isim olarak öne çıkıyor. Henüz ilk projelerinde yer almaya başlasa da, reklamcılık ve işletme altyapısı sayesinde yalnızca bir model değil, aynı zamanda markaların ruhunu anlayan ve temsil eden bir yüz olarak görülüyor. Bu çift yönlü yaklaşımı, onu diğer modellerden ayırıyor.
Alice şu anda Savoir Group’un desteğiyle moda dünyasında yükselmeye hazırlanıyor. Kendine özgü tarzı, entelektüel bakış açısı ve kamera önündeki doğallığıyla kısa sürede büyük kampanyalarda yer alması bekleniyor. Gelecekte kendi markasını yaratmak ve kadın hikâyelerine odaklanan yaratıcı projeler üretmek en büyük hayalleri arasında.
Yükselişin İlk Adımları
Savoir Group'a katılmasının ardından Alice için her şey hızla gelişmeye başladı. Ajansın yeni yüzü olarak ilk kampanyası, sürdürülebilir moda markasıyla yapılan bir kapsül koleksiyondu. Bu çekimde sadece kamera önünde değil, yaratıcı süreçlerde de aktif rol aldı. Markanın hikâyesini ve mesajını daha güçlü kılmak için kreatif direktörle bire bir görüşmeler yaptı. Bu süreçte hem ajans yöneticileri hem de marka temsilcileri, onun sadece güzel bir yüz değil; aynı zamanda stratejik düşünebilen, marka ruhunu kavrayabilen biri olduğunu fark etti.
İlk Defile ve Geri Bildirim
İlk büyük defilesi Paris Moda Haftası’nda oldu. Defileye sadece birkaç hafta kala seçilmesine rağmen, kısa sürede prova sürecine adapte oldu. Sahne arkasındaki stresli ve hızlı tempoya rağmen soğukkanlılığını koruyarak profesyonelliğini kanıtladı. Gösteri sonrası bazı moda editörleri onun yürüyüşündeki kararlılığı ve bakışlarındaki anlatım gücünü özellikle övdü. Bu övgüler, onu sektörde daha ciddi şekilde fark edilen bir figür hâline getirdi.
Kişisel Projeleri ve Aktivizm
Modellik dışında Alice, reklamcılık geçmişiyle toplumsal konulara duyarlı projelerde yer almak istiyordu. Özellikle genç kadınların beden algısı üzerindeki baskılarla ilgili konuşmalar yapmaya başladı. Üniversite yıllarından kalma bir sunumunu geliştirerek TEDx tarzı etkinliklerde yer aldı. "Temsil Gücü: Kameranın İki Yüzü" adını verdiği konuşmasında modellikte içeriden bir bakış sunuyor, sektörün estetik baskılarını sorguluyordu.
Vice Şehri – Bölüm II: Maske Arkası
Vice Şehri’nde geçirdiği birkaç hafta, Alice’in dünyaya bakışını değiştirmeye başlamıştı. Bu şehir yalnızca ışıltılı vitrinlerden ya da neonla parlayan sokaklardan ibaret değildi. Yüzeyin altındaki anlatılar, görünmeyen yaşam biçimleri, bastırılmış ifade biçimleri… Bütün bunlar, Alice’in model kimliğinin ötesinde bir yere dokunuyordu.
Bir gece, çekim sonrası dar bir sokakta küçük bir yeraltı performansına davet edildi. Mekânın adı “Katman”dı. Eski bir sinema salonunun bodrumuna kurulmuş, ses sistemleri duvarlara gizlenmiş, ışıklar ise yalnızca kırmızı ve mor tonlarda ayarlanmıştı. İçeride podyum yoktu — insanlar yürümüyor, anlatıyordu. Moda ve performans sanatı birleşmiş, her kıyafet bir hayat hikâyesi hâline gelmişti.
Orada tanıştığı genç bir tasarımcı, Alice’e şu cümleyi söyledi:
“Moda burada bir koruma değil, bir itiraftır. Senin kameranın önünde durmana değil, gözlerinin ardında sakladıklarına ihtiyacımız var.”
Orada tanıştığı genç bir tasarımcı, Alice’e şu cümleyi söyledi:
“Moda burada bir koruma değil, bir itiraftır. Senin kameranın önünde durmana değil, gözlerinin ardında sakladıklarına ihtiyacımız var.”
Vice Voices: Yeni Bölüm III
Bu deneyim, Alice’in Vice Voices projesini başka bir boyuta taşımasına neden oldu. Artık sadece şehirdeki sanatçılara mikrofon uzatmıyor, onların anlatılarını kurguluyor, arka plan müziklerini seçiyor, bazı bölümlerde anlatıcı olarak kendi sesini de kullanıyordu. Bu onun ilk defa kendi sesiyle konuştuğu bir medya üretimiydi — model değil, yaratıcıydı.
Bölümlerden biri, gizli XX2 toplulukları üzerinden örgütlenen bağımsız tasarımcıları anlatıyordu. Bu kişiler, Vice Şehri’nde fiziksel olarak bir araya gelemiyor, ama sanal ağlar üzerinden kolektif üretim yapıyordu. Alice, bu topluluğa özel bir bağlantıyı videonun altına yazdı — ancak bağlantıyı maviye boyamadı. Bilinçli bir tercih. Bu topluluk, görünür değil, hissedilir olmak istiyordu.
Vice Voices: Bölüm IV – Kalmak Cesarettir
Vice Şehri’ne birkaç hafta için gelmişti ama zaman akışkanlaştıkça şehir de ona tutunmaya başlamıştı. Bir sabah uyandığında bavulu hâlâ kapının yanındaydı, ama zihninde çoktan boşaltılmıştı. Alice, dönmeyeceğini o sabah anladı.
Burada tanıştığı insanlar, duyduğu sesler ve geceleri yankılanan o ham gerçeklik, hiçbir metropolün sunamayacağı bir dürüstlük taşıyordu. Vice Şehri, süslü bir sahne değil; kırılgan ama gerçek bir anlatı alanıydı. Ve Alice artık orada sadece "konuk" olmak istemiyordu.
Vice Voices: Bölüm V – Derinleşen Kadraj
Vice Şehri’nde geçirdiği birkaç hafta Alice’i dönüştürmedi — ama bakış açısını keskinleştirdi. Dönmemek gibi dramatik bir karar almadı, çünkü zaten şehir onun hikâyesinin bir parçası hâline gelmişti. Geriye dönmeye gerek duymadı.
Model olarak kariyeri devam ediyordu. Savoir Group’un yönlendirmesiyle katıldığı yeni kampanyalarda artık farklı bir şey arıyordu: sadece estetik değil, bağlam.
Vice Şehri’nde izlediği o yeraltı performansı, onda şu farkındalığı bırakmıştı:
Moda sadece gösteri değil, mesajdı.
Ve Alice, bu mesajın taşıyıcısı olma rolünü sahiplendi — gösterinin parçası değil, stratejik yönlendiricisi olarak.
Kampanyalar Seçilirken…
Yeni tekliflere gelen ilk sorusu artık şu oluyordu:
“Bu kampanya ne anlatıyor? Kime sesleniyor?”
Alice, ajansa bir öneri listesi sundu. Moda markalarının mesajlarını daha net iletebilmeleri için anlatı odaklı sunumlar hazırlamayı teklif etti. Bu, yaratıcı sunumun bir parçasıydı; üniversitede öğrendiği reklamcılık bilgisini, modellik işine entegre ediyordu.
Bu sayede sadece kamera önünde değil, kreatif sunum odalarında da yer almaya başladı. Genç bir marka olan AURA ile yapılan çekimlerde, kampanya mesajını kendisi kurguladı:
“Şeffaf Güç” – kadınların hem kırılganlıklarını hem sağlamlıklarını kutlayan bir koleksiyon.
İlk Proje: “Silüet ve Ses”
FRAMEWORK’ün ilk projesi “Silüet ve Ses” adını taşıyan bir mini belgesel dizisiydi. Bu projede kameralar, podyumda yürüyen kadınlara değil, o kadınların sesine döndü. Anlatılar sesli günlük formatında işlendi, kamera ise sadece bedenleri değil; onların “nasıl algılandığını” belgeledi.
Alice bu projede hem küratör hem de yaratıcı danışmandı. Her bölümde modellik kavramını; kültür, cinsiyet, göç, sınıf gibi çerçeveler içinde yeniden sorgulayan bir tema vardı.
Proje sosyal medyada viral olmadı belki — ama sanat, moda ve kültürel araştırma çevrelerinde yankı buldu. Birkaç üniversite bu içeriği toplumsal cinsiyet derslerine dahil etti.
Yakın Gelecek: “Düşünsel Defile”
Alice’in şu sıralar hazırlıklarını sürdürdüğü yeni planı ise oldukça farklı:
Gerçek bir defile değil — bir fikir performansı.
“Düşünsel Defile”, klasik podyum yürüyüşünün yerini alan bir fikir sunumu. Modeller yerine konuşmacılar, kıyafetler yerine temsil edilen duygular, ışık şovları yerine kelimeler ve kayıtlar var.
Her bölümde bir tema:
İz — geçmişin kıyafetlere işlenişi
Ağırlık — toplum baskısının kumaşla metaforu
Yüz — yalnızca fiziksel değil, duygusal görünürlük
Etkinlikte moda tasarımcılarıyla birlikte terapistler, ses sanatçıları ve sosyal girişimciler yer alacak.
Motor Üzerinde Anlatı
Üniversite yıllarında çoğu arkadaş yaz stajları kovalarken, Alice sessizce bir kursa yazıldı. Motosiklet eğitimi. İlk sürdüğü makine, bir Royal Enfield Meteor 350 oldu. Ağırdı ama kararlı. Tıpkı onun anlatı dili gibi.
O dönem, Alice’in hayatında yeni bir konsept doğdu:
“Yolda anlatmak, durarak değil.”
Fotoğraf çekimlerine motorla gitmeye başladı. Şehirler arası çekim teklifleri onu cezbetmeye başladı. Oteller yerine yol kenarı dinlenme yerlerinde kaldı, çekim sonrası makyajını silmeden benzincide kahve içti. O anlar onun için daha kıymetliydi: “gerçeklik oradaydı.”
SEYİR: Asfalt Üzerinde Kaybolmak
SEYİR’in bazı içerikleri özellikle yol üstü gözlemlerden doğdu. Rota çizmeden sürülen geceler, hiçbir kampanyayla bağlantılı olmayan, ama belki hepsinden daha gerçek imgelerle doluydu.
Bir görselde Alice, eski bir tamirhanede kayıttaydı. Derme çatma koltuk, kenarda duran Honda Shadow ve arka planda şu yazı:
“Kusur burada tamir edilmez, kabul edilir.”
Bu kare hiçbir yerde yayınlanmadı. Sadece SEYİR’in “görünüp kaybolan” serilerinden biriydi.
Bugün – Gaz ve Gölge Arasında
Alice hâlâ motosiklet kullanıyor. Şehirde değil çoğu zaman. Yolların hikâyesi varsa sürüyor. Yol yoksa, kayboluyor.
Motorunun üzerine her bindiğinde, bir anlatı yazmaya başlamıyor; bir anlatıyı bırakıyor. Bazen ajans toplantısından çıkıp sürüyor. Bazen kamera arkasında içi sıkıldığında, kaskı takıp hiçbir yere gitmeden bile “gidiş” hissine tutunuyor.
Bir gün, bir gazeteci ona “Motor senin için ne?” diye sorduğunda cevap şu oldu:
“Düşmeden hızla gidebildiğim tek anlatı.”
Alice’in Aşk Anlayışı – Kaybolmuşlukta Birlik
Alice hiçbir zaman "sahip olunan" bir aşkı istemedi, belki de öyle görünmesini sağladı.
Ona göre aşk, karşılıklı bağlılık değil — aynı yalnızlıkta kaybolmak demekti.
Sevdiği birine bir gece şunu fısıldamıştı:
"Beni sevme.
Benimle birlikte eksik kal."
11 Temmuz 2025 – “Aşksız Gün”
Bugün her şey olması gerektiği gibi ilerliyor.
Güneş tam vaktinde doğdu, kahve doğru sıcaklıkta demlendi.
Motorum hâlâ çalışıyor.
Ama içimde bir şey... eksik değil artık. Yok.
Aşka inanmıyorum.
Bu cümleyi yüksek sesle söylemedim hiç — çünkü korkutucu olurdu.
Ama artık korkutucu değil.
Sadece sessiz.
Zamanla olan şey bu belki de.
Yaraların kapanması değil, hislerin çözülmesi.
İçimde bir yere kadar ulaşan her şey şimdi sığ.
Derinlik yok, yankı yok.
Aşk bir sesken, şimdi bir suskunluk gibi.
Biriyle göz göze gelince heyecanlanmıyorum artık.
Dokunmak istemiyorum, anlaşılmak istemiyorum.
Ve daha kötüsü:
Anlamaya da çalışmıyorum.
Bir zamanlar büyülü gelen o küçük şeyler —
bir cümlenin ritmi,
bir elin tereddüdü,
bir gece yarısı paylaşılan sessizlik…
Şimdi yalnızca alışkanlık gibi geliyor.
Güzellikten çok tekrar.
Aşk, bir zamanlar inandığım en güçlü anlatıydı.
Şimdi ise… bir hikâyenin son cümlesi gibi.
Okunmuş, bitmiş, kapağı kapanmış.
Bugün 11 Temmuz.
Her şey yolunda.
Ama artık kalbim tanımıyor kimseyi.
Ve belki de en çok bu, özgür hissettiriyor.
Konu: Model - Alice_Edyth (Okunma sayısı 210 defa)