Los Cabrones: Robina Çetesi

[vlone]

Başarılar rollerde görüşmek üzere 

[kuzgun the last father]

Güzel birşeye benziyor.

[Viesta]

Başarılar 

[slox]

Başarılar 

[Cosmos]

『 Robina Kardeşliği: Sessiz Görev 』

Vice City’nin gece yarısında yankılanan fısıltılar...

Vice City’nin karanlık sokaklarında gece sessizliğe bürünmüştü. 
Sokak lambalarının çoğu yanmıyordu. Little Havana’da, köhne bir evin içi loş bir lambayla aydınlatılmıştı. 
Evin duvarına büyükçe bir plan haritası asılmıştı. Antonio Robina, gözlüklerinin ardından dikkatle haritayı inceliyor, 
elindeki kalemle bir noktayı işaretliyordu.

Masada dağınık duran harita, Ocean Docks'un giriş yollarını, güvenlik devriyelerinin geçiş saatlerini ve çıkış noktalarını içeriyordu. 
Bir hırsızlık planı... Hem de yıllardır denenmemiş türden bir kurnazlıkla.

『 Ocean Docks Operasyonu 』

Kamyonet, tam haritada işaretlendiği yerdeydi. 
Etraf bomboştu, sadece uzaklardan bir vinç kolu rüzgârla hafifçe sallanıyordu. 
Antonio göz ucuyla çevreyi kontrol etti. 
Gaspar diz çöküp araç kapısının kilidini açmakla meşguldü.

Gaspar: 
(fısıltıyla) 
“Üç saniye daha... tamamdır.”

Kontak çevrildi, motor homurdandı ama çalıştı. 
Hızlıca dışarı çıktılar. Her dönüşü ezberlemişlerdi. 
Sessizlik içinde, planladıkları kaçış rotasından ilerlediler.

『 Saklama ve Gizleme 』

Araç sokağa getirildiğinde sabahın ilk ışıkları belirmişti. 
Antonio, sokağın kenarındaki dar geçidi gösterdi.

Antonio: 
“Burası. Buraya park edeceğiz, sonra üstünü örteceğiz.”

Antonio, bagajdan yeşil bir branda çıkardı. 
Kamyonetin üstüne itinayla serdi. Brandanın ucunu ön plakaya kadar çekip, tamamen görünmez hale getirdi. 
Ardından arka sokağın gölgesine çekildiler.

Görev tamamlanmıştı... ve Vice City bir süreliğine daha sessizdi.

『 MİSYON BAŞARILI 』

Paul memnun olacak... Robina Kardeşliği, Vice City’nin sokaklarına yeniden izini bıraktı.

[Cosmos]

Gaspar Robina ⇄ Patron Paul

Gece yarısı, Little Havana'nın sessiz sokaklarından birinde...

	Gaspar: Biz kamyoneti ayarladık Paul. Dediğin gibi, sessizce, sorunsuz.  Ne yapıyoruz şimdi?
	Paul: Şimdilik... hiçbir şey yapmıyorsunuz. Beklemede kalın.
	Gaspar: (sinirle ama kontrollü)  Bana dediğin gibi Paul, bu şehirde ayakta kalmak için para lazım.  Brandayla örttük ama bize dönüş lazım.
	Paul: Sana balık vermeyeceğim Gaspar… ama sana balık tutmayı öğreteceğim.  Şimdilik biriyle tanışman lazım: Alfonso Martos.  Kübalı bir aileden geliyor. Eskiden baban Ignacio’nun bağlantılarından biriydi.  Sana biraz kaynak sağlayabilir. Adamı bul... ama dikkatli konuş.
	Gaspar:  (adını tekrarlar fısıltıyla)  Alfonso Martos… Anlaşıldı.
	Paul: Vice City’de adınızı duyuracaksanız, adımlarınızı sağlam atın.  Ben size yolu açarım... ama yürümeyi siz öğreneceksiniz.

Telefon kapanır. Gecenin sessizliği Gaspar’ın yüzünde düşünceli bir ifadeye dönüşür. 
Uzaktan bir devriye sireni duyulur...

[Cosmos]

Robina Kardeşliği: Yeni İsim, Eski Bağlantılar

Telefon kapanalı birkaç dakika olmuştu. Little Havana'nın arka sokaklarında gecenin sessizliği tekrar çökmüş, yalnızca uzaklardan gelen köpek havlamaları ve arada bir çalan siren sesleri duyuluyordu. 
Gaspar Robina, bir süre öylece durdu. Elinde tuttuğu eski model cep telefonuna bakıyor, Paul'ün söylediklerini sindirmeye çalışıyordu.

"Balık değil, balık tutmayı öğreteceğim..."

Bu söz, Vice City’de çok şey anlatıyordu. Bu şehirde kimse sana doğrudan altın vermezdi — sadece bir kürek, bir harita ve belirsiz bir yön gösterirdi. 
Geri kalanı senin ellerindeydi.

Gaspar, ağır adımlarla yan sokağa döndü. Arka çıkmazda bekleyen tanıdık bir yüz vardı: 
Antonio Robina. Ceketinin yakasını kaldırmış, sessizce sigarasından bir nefes alıyordu.

Gaspar yaklaşırken sessizlik hâkimdi. 
Yalnızca uzaktan geçen bir arabanın teker sesi ve şehrin derinlerinden gelen uzak bir siren çalması… 
Plan değişmişti. Artık oyunu onlar kuracaktı.

[Cosmos]

Robina Kardeşliği: Kumarhane Ziyareti – Alfonso'nun Yatırımı

Verdant Bluffs’ın tepesindeki neon ışıkları, Vice City'nin geceye teslim olmuş mahallelerine tepeden bakıyordu. 
Antonio Robina, farları bozuk bir sedanla küçük bir otoparkta durdu. 
Aracın torpidosundan ince bir not kağıdına göz attı: 
“Kırmızı neonlu kapı. İçeride seni bekliyor.”

Adımları kararlılıkla içeriye girdi. Kumarhanenin arka salonu diğerlerinden farklıydı — 
daha sessiz, daha az ışıklı. Arka köşedeki masada, gri saçlı, sert bakışlı ama ağırbaşlı biri oturuyordu: Alfonso Martos. 
Arkanda hafifçe titreyen Küba bayrağı, onun geçmişten gelen köklerini hatırlatıyordu.

Antonio hiç vakit kaybetmeden yanına yaklaştı. Alfonso kısa bir bakışla gülümsedi. 
Sert ama saygılı bir sessizlik arasında konuşma başladı.

Alfonso: 
“Gaspar’dan haberim var. Paul de bahsetti. 
Vice City’de işler değişiyor gibi... Ama hâlâ parayı doğru adamlara vermek gerek.”

Antonio: 
“Biz sadece ayakta kalmaya değil, adımızı yukarı taşımaya geldik. 
Robina kardeşliği seni yalnız bırakmaz Alfonso.”

Alfonso: 
_(masanın altından siyah bir çanta çıkarır)_ 
“10.000 dolar. Bu yardım değil, yatırım. 
Vice City'de güven, paradan daha değerlidir. Ama önce parayla başlar.”

Antonio çantayı alırken Alfonso hâlâ gözlerini ondan ayırmamıştı.

Antonio: 
“Bu çanta sadece başlangıç. Robina adı Vice City'de yeniden yankılanacak.”

Kumarhanenin kapısından çıkarken, gece daha karanlıktı. 
Ama Antonio’nun yürüyüşü daha netti. 
Bu şehirde yeniden oyun kuranlar vardı... ve Robina Kardeşliği masaya dönüyordu.

[Cosmos]

Robina Kardeşliği: Tuğlalar ve Planlar

Antonio’nun elleri cebinde, omzunda Alfonso’nun verdiği çanta… 
Verdant Bluffs’ın ışıklı kalabalığından ayrılıp Little Havana’ya doğru yürüyordu. 
Gecenin ilerleyen saatlerinde şehir biraz daha sessizdi. 
Adımlarını yavaşlatmıştı; sokağın köşesine geldiğinde kısa bir duraksama yaşadı.

Etrafına göz gezdirdi. Paslı balkon demirleri, uykusuz duvarlar ve horlayan Vice City kedileri... 
Bu sokaklar, artık yeni bir başlangıcın taşlarını bekliyordu.

Sokağın sonunda Robina ailesinin eski evi duruyordu. 
Işığı yanıyordu. Antonio sessizce yaklaştı ve çantayı merdivenin başına bıraktı.

Kapı aralandı. Gaspar görünür oldu. 
Geçmişten bugüne uzanan bu gecede, artık paranın ağırlığı kadar kararların da etkisi vardı. 
Robina Kardeşliği, geri dönmek üzereydi.

Gaspar evin önündeki tahta sandalyeye oturdu. 
Bakışları, boş bir arsaya çevrildi — anılarla dolu bir alana. 
Orası artık bir fikirle doluydu.

Yeni hedef belliydi: 
Cafe Robina. 
Bir kahveden fazlası… bir üs, bir isim, bir simge.

Sabah ışıkları sokak lambalarını yutarken, o sokakta Robina ismi tekrar yankılanmaya başlayacaktı.

[Cosmos]

Robina Kardeşliği: Gölge Yükleme

Sokak hâlâ uykudaydı. Gaspar, Cafe Robina'nın temelini atmak için sabahın erken saatlerinden beri dışarıdaydı. 
Tozlu zemine basarken kendi kendine mırıldanıyor, kafenin nereye inşa edileceğini zihninde çiziyordu.

Tam o sırada cebindeki telefon titredi. 
Arayan, beklenmedik bir anda gelen tanıdık bir sesti: Patron Paul.

Gaspar telefonu açtığında, doğrudan tanıdık bir cümleyle karşılaştı:

Telefon Görüşmesi – Paul & Gaspar

	Paul:  “Ben sana balık vermeyeceğim demiştim… balık tutmayı öğreteceğim. Hatırladın mı?”
	Gaspar:  “Yeterince oltam var artık. Sıra balıkta mı?”
	Paul:  “Dikkatle dinle. Hava kararmadan Ocean Docks limanına bir gemi yanaşacak.  Gizli giriş kapısından yük boşaltılacak. Kasa kasa Küba purosu.”
	Gaspar:  (kaşlarını kaldırarak)  “Bu sefer eğlencelik mi? Yoksa mesajlık mı?”
	Paul:  “İkisi de. Kamyonetiniz hazır. O eski hurdayla kasaları yükle, doğrudan sokağa getir.  Ama dikkat… ne bir polis, ne bir bakış fark etmemeli.  Bu yük sadece puro değil, bu şehrin nabzına işleyecek duman.”
	Gaspar:  “Şehre yaymamı mı istiyorsun?”
	Paul:  “Hayır… eritmeni. Bunları dükkanlara, arka sokaklara, barlara dağıt.  Vice City, Robina ismini puro kokusuyla tanıyacak.  Bu... ilk ticaret testin.”

Sahne Sonu

Telefon kapandı. Gaspar birkaç saniye hareketsiz kaldı. 
Başını kaldırıp, sokağın sonundaki kamyonete baktı.

“Balık tutmak ha… Hadi bakalım Paul. 
Sen oltayı attın… ben şimdi denizi karıştıracağım.”

Güneş batmadan, Ocean Docks’un tozlu demirleri arasında yeni bir oyun kurulacaktı. 
Ve bu sefer oyun, dumanla başlayacaktı.