BLUEBERRY
04.10.2007 / Saat 22.45 — Blueberry kasabasında hava yoğun sisli ve kemik donduran bir soğuk hâkim. Kasabanın yokuşundan gelen iki eski model kamyonet, gecenin sessizliğini motor sesleriyle böler. Kamyonetler, kasabanın en güzel ve stratejik noktasına park eder.
Kamyonetlerden inen kalabalık grup sessizce çevreyi süzer. Bu insanlar, geçmişlerinde göçebe bir hayat yaşamış, sert hayatlardan geçmiş çingenelerdir.
Ancak bu geliş, sıradan bir konaklama değildir — bu yerleşme kalıcıdır.
Blueberry kasabasının yerlileri, bu gelişten kısa sürede huzursuzluk duymaya başlar. Çingenelerin gelişiyle birlikte, kasabanın huzuru bozulur. Küçük hırsızlıklar, gece kavgaları ve sokakta görülen silahlı adamlar kasaba halkını tedirgin eder.
Suç oranı sadece birkaç ay içinde
%15’ten
%40’a fırlar. Polisler bile bazı bölgelerden çekinerek geçmeye başlar.
Halk, belediyeye şikâyetler yağdırsa da, resmi makamların eli kolu bağlıdır. Çünkü çingeneler organize, kalabalık ve kendi içlerinde sıkı bir hiyerarşiye sahiptir.
Aile yapıları güçlüdür; dışarıdan bir müdahale, içeride sert bir karşılık bulur.
Bu kargaşanın ortasında, ailenin saygı duyulan lideri Miroslav, bir akşam yemeğinde masaya oldukça radikal bir fikir atar: “Bu kasaba bize ekmek vermiyor. Banka soyacağız!”
Bu sözler masada önce sessizliğe neden olur. Aile üyeleri bu fikre mesafeli yaklaşır, çünkü ortada büyük bir risk vardır. Ancak Miroslav detayları anlattıkça ve işin içindeki para telaffuz edildikçe gözler parlamaya başlar.
O akşam, sofradaki erkekler arasında gizli bir anlaşma yapılır. Plan basit ama tehlikelidir. Gecenin ilerleyen saatlerinde, bir ekip gizlice hazırlanır ve kasabadan sessizce ayrılır.
Bu, çingene ailesinin tarihe geçecek suç yolculuğunun ilk adımıdır...BÜYÜK VURGUN
03.01.2008 — Palomino Creek kasabasının çatılarını ay soluk ışığıyla aydınlatırken, her şey olması gerekenden fazla sessizdir. Soğuk hava, nefesleri buhar gibi havaya savurur.
Aylar süren hazırlıkların ardından, çingene ekibi artık hazırdır. Araçların plakası sahte plakalar ile değiştirilmiştir, silahlar yağlanmış, rotalar ezberlenmiştir.
Artık sadece zamanın gelmesi beklenmektedir.
Saat 03.47.
İlk ekip, siyah bir van ile bankaya doğru yola çıkarken, diğer ekip önceden belirlenmiş kasaba yoluna yerleşir. Görevleri, polisin dikkatini dağıtmak ve asıl soygun için zamanı kazandırmaktır.
Dakikalar sonra, kasaba girişinde otomatik silah sesleri yankılanmaya başlar. Kasabanın güvenlik sistemleri devreye girer. Polis telsizleri susmak bilmez, ama hepsi yanlış yöne sürüklenmektedir.
Ana ekip bu esnada bankanın arka girişine sessizce yanaşır. Kapıda nöbet tutan güvenlik görevlisi, silah seslerini anlamaya çalışırken, ağır makineli tüfeklerden çıkan kurşunlarla yere yığılır.
İçeri giren ekip, içerideki diğer güvenliği de hızla etkisiz hale getirir. Bankanın alarm sistemi daha devreye giremeden susturulmuştur. Ekip milimetrik çalışır.
Kasa odası önünde, iki kişi kurşun geçirmez kapıyı açmakla meşguldür. Elektronik kilit, termal matkap ve şifre çözme cihazı devrededir.
Zamanla yarış başlamıştır.
10 dakika sonra...
Kasa açılır. İçerisi, düzenli istiflenmiş paralarla doludur. Takım lideri “Sadece nakit! Altına bulaşmayın!” diye bağırır.
Toplamda 700.000$, çuvallara ve sırt çantalarına doldurulur.
Dışarıdan gelen bir polis sireni sesi, vakti geldiğini haber verir. Ekip, geride sadece kanlı bir zemin ve bozulmuş güvenlik kameraları bırakarak olay yerinden hızla uzaklaşır.
Toplam süre:
25 dakika.İki güvenlik görevlisi ölmüş, banka neredeyse yağmalanmıştır.
Ekip, önceden planlanan kaçış rotasını takip ederek Fort Carson’a doğru yola çıkar. Her biri sessizdir, sadece gözlerde tatmin ve endişe okunur.
Fort Carson’daki gizli bir barınakta günlerce saklanırlar. Ne basın, ne polis, ne de halk gerçek failleri öğrenemez.
Ancak Blueberry’de ve çevre kasabalarda, artık “çingeneler” denildiğinde sadece müzik değil, kan ve para da akla gelmeye başlamıştır...
YANLIŞ YOL
18.06.2009 — Fort Carson’da geçen yıllar, çingene ekibinin üzerindeki yükü artırmıştır.
Soygun sonrası gelen sessizlik, önce bir lütuf gibi hissedilir. Ardından huzursuzluk başlar. Para vardır, ama huzur yoktur.
Geceler uzar, duvarlar daralır, gözler özleme döner. Ailelerini, çocuklarını özlemişlerdir.
Bu duygularla, bir karar alınır: Parayı da yanlarına alarak Blueberry kasabasına geri döneceklerdir.
Ekip, gün doğmadan yola çıkar. Aracın içinde kimse konuşmaz. Herkesin aklında aynı soru vardır: “Acaba bu doğru karar mı?”
Köprüye geldiklerinde, araç yavaşlar. Sis, yolu adeta yutmuştur. Önleri bir anda siyah kamyon ile kesilir.
Daha frene basamadan, çevreden otomatik silah sesleri yükselir. Etraf makineli tüfek cennetine döner.
Ekip tuzağa düşmüştür.
Kurşunlar camları tuzla buz ederken, içerdekiler savunmasız yakalanır. Parayı da alarak hızla uzaklaşan saldırganlar geride sadece cesetler ve korkunç bir sessizlik bırakır.
Yakınlarda yaşayan hiç kimse saldırganları görmemiştir. Plaka yok, tanık yok.
Haber Blueberry’e ulaştığında, çingene ailesi büyük bir yıkıma uğrar. Aile liderleri öldürülmüştür. Parayla birlikte... hayalleri de gömülmüştür.
Geri kalan aile üyeleri olay yerine gelir. Gördükleri manzara ağırdır: Dört cansız beden, delik deşik bir araç ve boş mermi kovanları...
Hiçbir söz bu acıyı tarif edemez.
Aile, artık dağılma kararı alır. Kadınlar ve çocuklar güvenlik için kasabadan çıkarılır. Erkekler ise bir daha aynı çatı altında toplanmamak üzere farklı şehirlere dağılır.
Bir zamanlar kasabayı titreten çingene ailesi artık sessizliğe gömülmüştür.
TOPARLANMA
27.05.2022 / Saat 23.08 —
Yıllardır birbiriyle hiçbir bağlantısı olmayan aile üyeleri, aynı anda gelen gizemli bir SMS’le irkilir.
Mesaj kısa ama keskindir:
“Radkov kanı, Blueberry’e dön!”Kimse ne olduğunu tam olarak anlayamaz ama mesaj, aile içinde unutulmuş bir çağrının yeniden yankılanmasıdır.
Hepsi farklı şehirlerde, farklı hayatlara dağılmış bu insanlar, geçmişin izlerini taşıyan bu çağrıya kayıtsız kalamaz.
Gece yarısı Blueberry`in kenarındaki terk edilmiş bir çiftlik evinde toplanırlar.
Kapı açılır. Karşılarında, yıllardır öldü sanılan bir adam belirir: Emanuel Radkov.
Gözleri yaşlı ama kararlı, yürüyüşü yorgun ama hâlâ onurludur. O, bir zamanlar çingene ailesinin en genç ama en zeki bireyiydi.
Soygunun ardından sessizce ortadan kaybolmuş, yıllarca izini bile belli etmemişti. Ama şimdi karanlıktan geri dönmüştür.
Elinde bir çanta vardır. Eski, yıpranmış ama ağır. Masanın üzerine bırakır ve fermuarını açar: içi tamamen parayla doludur.
“Geçmişte yaptıklarımız için bedel ödedik,” der Emanuel. “Ama şimdi yeniden doğma zamanı. Bu aileyi yeniden kuracağız... ya da tamamen yok olacağız.”
Masada bir sessizlik olur. Gözler birbirine çevrilir. Herkesin aklında aynı şey: “Yeniden başlamak mümkün mü?”
İlk olarak iki kardeş başlarını sallar. Kabul ederler. Sadakatlerini gösterirler.
Ama üçüncü kardeş ayağa kalkar, Emanuel’e son bir kez bakar ve arkasını dönüp uzaklaşır.
“Ben artık bir çingene değilim.”
O cümle, odada buz gibi bir yankı bırakır.
Kalanlar bir araya gelir. Masadaki para, sadece maddi değil, aynı zamanda aileyi yeniden kurmanın temsili olur.
Ve o gece, çingene ailesi küllerinden yeniden doğar.
GÜNÜMÜZ
Şimdilerde çingene ailesi, şehirde hırsızlık yaparak ve yasa dışı yollarla uyuşturucu satarak geçimini sağlamaya çalışmaktadır. Yeni yerleştikleri bölgede çevre halkıyla uyum sağlamakta zorlanan çingeneler, çevredekilere zaman zaman ciddi rahatsızlıklar vermektedir. Gürültülü yaşam tarzları, sokaklardaki kavgalar ve geceleri yükselen tartışmalar, mahallenin huzurunu her geçen gün daha da bozmaktadır.
Açmış oldukları bar ise bu düzenin merkezine dönüşmüştür. Dışarıdan bakıldığında sıradan bir eğlence mekanı gibi görünen bu yer, geceleri yasa dışı faaliyetlerin yürütüldüğü karanlık bir merkeze dönüşmektedir. İçeride uyuşturucu alışverişinden yasa dışı anlaşmalara kadar birçok karanlık iş sessizce dönmektedir. Polis baskınlarından çoğu zaman haberdar olmaları, içerideki bazı kişilerle olan gizli ilişkilerini gözler önüne sermektedir.
Ancak tüm bu karmaşanın ortasında, ailenin asıl amacı ne yükselmek ne de şehrin yer altı dünyasında isim yapmaktır. Onlar sadece hayatta kalmaya çalışmakta, zorla itildikleri bu dünyanın içinde sürüklenip gitmektedirler. Yasa dışı yollar, onlar için bir tercih değil;
yok sayılmışlığın, dışlanmışlığın ve umutsuzluğun çaresiz bir sonucudur.
Konu: Radkov Family | Blueberry Çingeneleri (Okunma sayısı 6183 defa)