christian tkachyov

[borsakaplanıazeri]

olm bu andeyev uyelerinin karakter gelisimi ne boyle

[gunshotta]

olm bu andeyev uyelerinin karakter gelisimi ne boyle

canımsın 

[gunshotta]

Birkaç gündür liman yüzü görmeyen Christian, limana geri dönüş sağlar. Limana ayak bastığında ortamdaki yeni yüzleri farkeder ve onlarla tanışıp kaynaşır.

[gunshotta]

Gece yarısı limanda sessizlik hakimdi. Gökyüzü bulutsuzdu, su koyu bir sessizlikle iskeleye vuruyordu. Christian Tkachyov, gün boyu art arda gelen raporları inceledikten sonra, elinde telefonla dışarıya çıktı. Birkaç sevkiyat yanlış yönlendirilmişti, bazıları ise hâlâ limanda bekliyordu. Bu hatalar, onlarca müşteriyi mağdur etmişti. Artık kaçınılmazdı; hepsini tek tek arayıp bilgi vermesi gerekiyordu.

Numaraları sırayla çevirmeye başladı. Her arama, bir diğerinden daha gergindi. Kimisi öfkeliydi, kimisi sabrını çoktan yitirmişti. Sesler üst üste bindikçe Christian’ın başı ağırlaştı, omuzları düştü. Açıklamalar yetmiyor, özürler bir işe yaramıyordu. Her cevap, bir başka soruyla eziliyor, her cümle boşa düşüyordu. Gözleri dalgaların içinde karanlık bir noktaya takıldı.

Sonunda hiçbir şey söylemeden telefonu kapattı. Elinde tuttuğu cihazı bir süre inceledi, sonra aniden küfürle savurup denize fırlattı. Telefonun suya çarpma sesi, limanın sessizliğinde kısa bir iz bıraktı.

Bir süre daha kıpırdamadan durdu. Sonra yavaş adımlarla kaldırım boyunca yürümeye başladı. Limanın karanlık köşesinde, dizel motoruyla homurdanarak çalışan aracı onu bekliyordu. Kapıyı açtı, koltuğa oturdu ve marşa bastı. Aracın motoru geceyi delerek çalıştı. Christian, limanın siluetini arkasında bırakıp evine doğru sessizce gitti.

[AkaSyla]

 

[gunshotta]

Yağmurun geceye işlediği ritmik melodi, yazıhanenin buğulu camlarına vuran damlalarla gölgeli bir dansa dönüşüyordu. Havanın içindeki tuzlu deniz ve paslı metal kokusu, zamanın ağırlığını her nefeste hissettiriyordu. Odanın ortasında, karanlığın içinde bir siluet gibi dimdik duran Christian Tkachyov, sessizliğin efendisi gibiydi. Arkasındaki deri koltuk, sanki onun duruşuna gölge düşürmemek için geride kalmayı seçmişti. Elinde tuttuğu kristal bardaktaki koyu renkli içki, loş ışıkta ağır ağır kıpırdanıyor, kıvrılan gölgeler geçmişin gömülü sırlarını fısıldar gibi titreşiyordu. Christian’ın elleri zaman zaman havada süzülüyor, görünmeyen bir senfoniyi yönetircesine zarif ama otoriter hareketlerle ilerliyordu. Her parmak kıvrımı, her bilek hareketi bir kararın, bir yargının ya da yaklaşmakta olan bir sonun habercisiydi.

Masanın diğer ucunda oturan Dimitri Volkov’un varlığı, duvarlara sinmiş eski bir hikâyeyi hatırlatıyordu. Limanın karanlık dönemlerinde adını kimsenin bilmediği ama herkesin tanıdığı bir figürdü o. Çamurun ve kanın içinden, gölgelerin arasından, yalnızca kendi adımlarıyla yürüyerek geçmişti. Evraklarda adı geçmese de, limanın nabzını tutan her işçi onunla nefes alırdı. Gecenin içinde görünmeden çalışır, dertleri sessizce taşır, yaraları kimse görmeden sarardı. Christian, gözlerini bardaktaki içkiden dışarıya, yağmurla yıkanan karanlığa çevirdi. Pencerenin gerisindeki şehir silueti, damlaların ardında bulanık ve uzaktı. Ama onun zihninde her şey keskinleşiyordu. Geçmişin izleri birer birer sıyrılıyor, yeni bir sayfa ağır ağır açılıyordu.

Bu gece, yalnızca hatırlananların değil, hatırlanacakların da şekillendiği bir geceydi. Patronların isimlerinin yankılandığı soğuk salonlara, şimdi bir başka isim daha yazılacaktı. Volkov. Görünmeyenin sesi, sessizliğin gölgesi artık sahneye çıkmaya hazırlanıyordu. Limanın karanlık hafızasında derin bir yer edinmiş olan bu adam, artık yalnızca gölgelerde değil, karar masalarında da yankı bulacaktı. Christian’ın varlığı, bu dönüşümün mühürlenişi gibiydi. Ellerini bir kez daha havaya kaldırdı, sanki karanlığın dokusunu yoğuruyor, geleceği parmak uçlarıyla şekillendiriyordu. Yazıhanenin duvarları bu anda ürperdi. Ve dışarıda, yağmur geceyi daha da derinleştirirken, içerde alınan karar limanın kaderine sessiz ama kesin bir iz bıraktı. Bu gece, Volkov’un yükselişi, sessizce ama kalıcı şekilde limanın kalbine kazındı.

[gunshotta]

Sis ve rutubet limanı kavururken, hangarın paslı duvarları soğukluğunu derinleştiriyordu. Christian Tkachyov, kapıyı zorlayarak içeri girdi; bakışları, yılların kiriyle kaplanmış demir yığınlarına takıldı. Rafın köşesinde, sol kolunu metal iskelete dayamış, yarısı tükenmiş Marlboro’dan dumanlar yükselen Nikolay Andeyev, yüzünde ağır bir yorgunluk, gözlerinde keskin bir kararlılık taşıyordu.

Christian, ağır adımlarla hangarın kalbine yürürken, yan yana dizilmiş eski Mercedesler sanki zamanın ağırlığını omuzlarında taşıyan sessiz muhafızlardı. Ellerini iki yana açıp bu donuk koleksiyona hayat ve ölümün keskin döngüsüne alaycı bir dokunuş yaparken, aralarındaki sessizlikten yükselen kelimeler, çoktan yerini eyleme bırakmıştı. Nikolay’nın bakışları, bu yükün Christian’ın omuzlarında olduğunu sessizce onaylıyordu.

“Dimitri hakkında ne düşünüyorsun?” diye sordu Nikolay, soğuk ve ölçülü bir sesle. Soru, yalnızca bir merak değil, hesaplanmış bir sınavdı. Pas ve yağ kokusunun karıştığı havada, kelimeler ağırlaşarak yerini bekleyişe bıraktı. Christian’ın ifadesiz yüzü, havada asılı kalan görünmez bir ağırlığı taşıyordu. Nikolay, sigarasından son dumanı çekerken, iki adamın kaderi karanlığın içinde sessizce örülüyordu.

[gunshotta]

Christian, gecenin en sessiz saatinde yazıhaneye girdi. Kapıyı kilitlemeden kapattı; burası onun mekânıydı, içerideyken dış dünya yoktu. Loş ışığın altında masasının çekmecesini açtı, önceden hazırlattığı evrakları dikkatle çıkardı. Bu sevkiyat kusursuz olmalıydı; yalnızca sorunsuz değil, şüpheye yer bırakmayacak kadar akıllıca. Eski Mercedesler... Parçalarına ayrılmamış, hâlâ çalışır durumdaki bu araçlar, dışarıdan bakıldığında sıradan görünmeliydi ama hedef ülkede altın değerindeydi. Kağıt üstünde ise hepsi, tarım makinelerinin birer yedeğiydi. Evraklarda biçerdöverler, traktör aktarma organları, sulama sistemleri yer alıyordu. İmzalar, mühürler ve sevk belgeleri en ince ayrıntısına kadar gerçeğe sadıktı.

Yükleme saatler önce tamamlanmıştı. Ocean Docks’taki adamları, araçları konteynerlere yerleştirmiş, üzerlerini paslı metal yığınları, kırık paletler ve yıpranmış çuvallarla örterek tam bir kamuflaj sağlamıştı. Her konteynerin dışı, hafif yağlı bir tabakayla kirletilmişti, özenle yapılmış bir özensizlik. Gümrükte görevli memurların dosyaları incelerken içlerinden “bir tonluk eski hurda daha” deyip geçeceği şekilde hazırlanmıştı her şey. Christian sahte değil, inanılır belgeler düzenlemişti. Bir belge sahte olabilir, ama inandırıcıysa gerçek gibi işlem görürdü. Farkı yaratan buydu.

Sevkiyat, gece yarısı sessizce yola çıktı. Tam vardiya değişiminin ortasıydı; liman kontrolü gevşek, kameraların bakışları yorgundu. Konteynerler Arnavutluk’un Dıraç limanına doğru ilerlerken Christian, yazıhanede kalan son sigarasını yaktı. GPS ekranındaki yeşil noktalar hareket halindeydi; şüphe çekmeden, gürültüsüz. Bu bir nakliyat değildi sadece; bu, zekânın mühürle buluştuğu, sistemin açıklarının soğukkanlılıkla okunduğu bir operasyondu. O an düşündü: “Kusursuzluk, görünmez olmaktır. Ve biz şu an görünmüyoruz.”

[tmblc]

ağrı yapar

[gunshotta]

---->>>