Irmina Massaro

[underjr23]

IRMINA MASSARO

                                                                           

I. VENEDIK'TE BÜYÜMEK

Irmina Massaro, Venedik’in görkemli taş evlerinden birinde dünyaya geldi. Babası Gavino Massaro, İtalya'nın en köklü moda şirketlerinden "Casa Massaro"nun sahibi; annesi Ayame Nakamura ise Kyoto çıkışlı bir ressam ve sanat tarihçisiydi. Aileleri servet sahibiydi, hem Avrupa hem Asya’da saygı gören bir soyadı taşıyorlardı.

Ancak bu ihtişamlı hayat, Irmina için pek de sıcak değildi. Annesi ve babası işleri gereği sürekli seyahat eder, toplantıdan toplantıya koşarken, Irmina’ya evde Weronika bakardı — Polonyalı, kalın aksanlı ve neşeli ama otoriter bir dadı. Weronika onun oyun arkadaşı, rehberi ve bazen tek gerçek ailesiydi.

Irmina, Venedik’in eski sokaklarında kuzeni Belinda ve mahalledeki kızlarla zaman geçirirdi. Erkek çocuklara taş atar, kanal kenarlarında yarışır, elbiselerini çamura batırmaktan çekinmezdi. Ailenin gözbebeği değildi, ama mahallenin küçük çetesinin lideriydi.

II. KARIYER SEÇIMI

Zaman geçtikçe Irmina’nın ilgisi hem bilime hem estetiğe yöneldi. Annesinin sanat kitaplarıyla büyümüş, babasının moda kataloglarını gizlice incelemişti. Ama aynı zamanda anatomiye, fizyolojiye ve insan bedenine dair meraklıydı.

Üniversite yıllarında bu iki tutkuyu da bırakmadı. Roma’da bir devlet üniversitesinde biyomedikal mühendisliği okurken, aynı dönemde Scuola di Moda Ida Ferri'de moda eğitimi aldı. Gündüz laboratuvar, akşam atölye; arkadaşlarıyla dışarı çıkmak yerine dikiş makinesi başında sabahladığı çok oldu.

İkili bir kariyer inşa etti. İlk işi, medikal tekstil alanında faaliyet gösteren uluslararası bir şirkette oldu. Burada hem mühendislik bilgisiyle hem tasarım estetiğiyle fark yarattı.

 

III. ARAYIŞ

Kariyeri başarılı gidiyordu ama Irmina’nın içi sıkılıyordu. Her şey planlıydı, düzgündü ama fazla düzgündü. Bu düzenin dışına çıkmak, başka şehirler görmek, kendi yolunu bulmak istiyordu.

İlk olarak İspanya'ya gitti, Barselona’da bir yaratıcı kolektife katıldı. Ardından Norveç’te kısa süre yaşadı ama iklime ve yalnızlığa uyum sağlayamadı. İsviçre’deki tasarım atölyelerinde bulundu ama sosyal çevreyle bağ kurmakta zorlandı.

Sonraki durağı Vice City oldu. Şehir hızlıydı, karmaşıktı ama yaratıcı enerjisiyle cezbediciydi. Bir süre Downtown bölgesinde, Las Venturas adlı büyük bir şirketin muhasebe departmanında çalıştı. Hesaplar, kontratlar, projeler… Ama yine de ruhuna dokunmuyordu.

IV. MINIK HUZUR

Vice City’den sonra rotasını Fransa’ya, Lyon’a çevirdi. Burada tanıştığı bir kadın girişimciyle birlikte küçük, sade bir restoran açtı. Irmina tatlı bölümünün sorumluluğunu aldı — kekler, muslar, küçük pastalar...

İşin temposu ve sade yapısı Irmina’nın ruhunu dinlendirdi. Büyük işlerden, yoğun projelerden uzakta, şekerle ve meyvelerle çalışmak... Ona çocukluğunu, Weronika’nın mutfakta anlattığı hikâyeleri hatırlattı. Ancak bir süre sonra orada da kök salamamış gibi hissetti. Kendisini hâlâ eksik görüyordu.

Bir sabah, Fransa’daki dairesinde kahvesini içerken tek yön bir bilet aldı: Vice City’ye geri dönüyordu.

 

V. SADE HAYAT

Vice City’ye ikinci kez geldiğinde bu kez daha bilinçliydi. Bu sefer kimsenin ondan beklentisi yoktu, kendi beklentisini de aşağı çekmişti. Ne şirket, ne restoran, ne de unvan… Sadece bir küçük atölye kurdu.

El yapımı kıyafetler dikmeye başladı. Dikiş masası başında geçirdiği saatler ona huzur veriyordu. Kumaşları kendi seçiyor, çizimleri kendisi yapıyor, üretimi birebir takip ediyordu.. Şimdi ise kıyafet işlerine de ara verip hayatın tadını çıkarıyor.

[UtkuMuNey]

Abi böyle olmaz kitabını yaz karakterin... Smash, başka soru?

[baranthecan]

 

[underjr23]

[underjr23]

Rezz

[underjr23]

Business Woman

[underjr23]

[underjr23]

[underjr23]

[underjr23]