Bir gün bir adam yolda yürürken kara kaplı, tozlu bir defter bulur. Sokak dilencisinin yanından geçermiş gibi geçer o defterin önünden. Sonra biran duraksayarak bir merakla kitaba yönelir. Kara kaplı kitabın kapağına bakar, tozunu eliyle silerek yanında boş bulduğu bir banka oturur. Kapağa bir süre göz gezdirdikten sonra ilk sayfasını açar ve okumaya başlar. Gözüne ilk paragrafta çarpan cümle şudur:
Merhaba, ben Oliver Howell.
Dünyaya ilk adım atışım
Merhaba, ben Oliver Howell. Şu zalim dünyaya ilk adım atış beşinci ayın yirmi yedisi, yıl bin dokuz yüz doksan beş. Rusya'nın Moskova şehrinde dünyaya geldim. Çok sürmeyen küçüklüğüm pencerenin arkasından dünyayı seyrederek geçti. Dünya neden zalim bir yer? dediğinizi duyar gibiyim. Aslında hayatımda ilk karşılaştığım ve çok ilginç bulduğum bir şey var. Yetişkin bir anne ve babanın bebekleri dünyaya gelince yüzündeki sevinç ve mutluluğa şahit olanlarınız olmuştur. Oysa ki dünyaya gelen bebek için hayat ile olan savaşı tam o sırada başlar. Bunu bebeğin söylemesine ihtiyaç yoktur, kendini tamda o sıra tüm hiddetiyle ağlayarak belli eder. Benim gözümden akan yaş dinsede hayatla olan savaşım hiçbir zaman kolay olmadı. Pencerenin arkasındaki dünyayı izleyişim anne ve babamı trafik kazasında kaybedince sona erdi. Pek bir mall marlıkları olduğunu söyleyemem, anlayacağınız bana kalan hiçbir şey olmadı, hatıralardan başka.
Hayatta kalma mücadelem
Anne ve babamı kaybedişimin ardından devlet tarafından yetimhaneye verildim. O yaşıma kadar kendimi hiç özgür hissetmemiştim ve bu durum daha kötü bir hal almıştı. Bende bir ay sonra yetimhaneden kaçmaya karar verdim. İlk gerçek dünyaya adımımı attığımda hayatta ilk defa ne istersem yapabilecektim fakat tok hissetmemi sağlayacak sakızı bile alacak param yoktu. Bende bazı evsizlerin yaptığı gibi bir köşeye geçip bütün gün dilenmeye karar verdim. İnsanların verdiği parayla bir şekilde karnımı doyurup günü kurtarmaya çalışıyordum fakat talihsiz diyebileceğim bir olay yaşandı. Aslında bu olay hayatımın dönüm noktalarından biridir diyebilirim. Hergün yaptığım gibi dilenirken bir grup çete üyeleri yanım gelip daha çok para kazanabileceğimi ve kendileri için dilenirsem yatacak yerim olacağını söylediler. İlk başta Oliver, bunu nasıl kabul edebilirsin? onları tanımıyorsun bile desemde artık bir yatacak bir yerim olsun istiyordum ve kabul ettim.
Beni aralarına aldılar, yatacak yer ve yemek verdiler. Kendileri için dilenip, mendil satmaya başladım. Topladığım para onlara az geldiğinden bana hergün hakarette bulunup dışarı atmakla tehdit ediyorlardı ve ilk dayağımı yedim. Dayak yedikçe yemeye başladım, hergün her saniye şiddete ve hakarete maruz kalıyordum ama bana daha çok para kazanırsam bu yapılanların duracağını söylediler. Ben ise elimden geleni yaptığımı fakat insanların vermediğini anlatmaya çalışıyordum fakat onların planı çok daha farklıydı. Akıllarında benim için başka planları vardı ve bu planları bana anlatmaya başladılar.
Suçla ilk tanışmam
Çete üyelerinin benim için olan planları insanların elinde bulundurdukları kıymetli eşyaları çalıp kendilerine vermemdi. Bende dedikleri gibi yapmaya başladım. Yakalanmaktan gerçekten korkuyordum bu yüzden her yaptığım hırsızlığı tüm dikkatimle yapıyor, hızlı koşmaktansa farkedilmemeyi tercih ediyordum. Ne olursa olsun sicilimin kötü anılmasını ve insanların gözünde pis bir sokak serserisi imajı oluşmasını istemiyordum. Yaşım sadece on üçe dayanmıştı ama hayat beni daha bu yaşta çok yormuştu. Belli bir süre şiddet ve hakaret durmuştu. Kendileri için çok iyi iş çıkartıyordum ve hatta bana para bile veriyorlardı. Yalan söylemeyi, hırsızlık yapmayı, kendini acındırmayı ve masum göstermeyi en şekilde gerçekleştiriyordum ama artık başkası için değil kendim için yapmak istiyordum bu yüzden bir şekilde kaçmam gerekiyordu. Yaşım on altıya geldiğinde Amerika ülkesine kaçmayı planladım çünkü Rusya'da kalırsam beni bulabilme ihtimalleri vardı. Bir yıl boyunca gizlice biriktirdiğim parayla uçak bileti ve valizimi oluşturup gece vakti Amerika uçağına binerek yolculuğuma başladım.
Yeni bir hayat
Uçak yolculuğu sona erdi ve artık Amerika'daydım. Yeni bir hayat, yeni bir şehir ve sıfırdan başlamak için bir imkan vardı elimde. Kendime önce hemen küçük bir ev tuttum ve geri kalan parayla ev ihtiyaçlarını karşıladım. Şimdiye kadar bir meslek veya başka bir şey öğrenmemiştim ve nasıl para kazanılacağını bilmiyordum. Bu yüzden bildiğim işi, yani sokaklardan para kazanmaya devam ettim. O kadar iyi olmuştum ve kendimi saklıyordum ki ben bile bazen kendime şaşırıyordum fakat bu bir yere kadardı. Kendimi geliştirmem ve sokak köpeğinin üniformasını üzerimden atmam gerekiyordu. Hemen ilk bulduğum bir boks salonuna kayıt oldum ve hiç aksatmadan hergün antremanlara katıldım. Sokaktan kazandığım parayla diksiyon eğitimi ve kişisel gelişim, roman kitapları alıp okumaya başladım. Şiddet bazı kapıları açıyordu fakat tatlı dil, nezaket, hoşgörü ve benzeri kişilikler şiddetten çok daha güçlü ve insanları iknaya çok daha yatkındı. Bunu anladığım zaman hayatım ve bir strateji üzerinde yol aldı. Sadece hırsızlık yapmıyordum, insanları dolandırıyor, etrafımda paraya ihtiyacı olanları toplayarak onlara bu tarz işler veriyordum. İnsanlara karşı her zaman saygılı, yardımsever, anlayışlı davranıyordum fakat asla ve asla bana karşı yapılan bir yanlışa da tahammül göstermiyor ve merhamet etmiyordum.
Yolculuk serüvenim
Bu böyle uzun yıllar devam etti ve yaşım yirmi yediye ulaştı. Artık gerçekten bu işlerin son bulmasını ve düzenli bir hayatım olmasını istiyordum. Kendimi gerçekten en şekilde geliştirmiş, insanlarla pozitif anlamda en iyi şekilde diyalog kurabilen bir kişi haline gelmiştim. Bu da insanların gözünde değerimin olmasını sağlıyordu. Bir gün kendimce makale yazarken neden bir şirket için yazıp düzenli bir maaşım ve hayatım olmasın diye kendimce düşündüm ve hemen internete girip araştırmaya başladım.
Vice News kariyerimin başlangıcı
İnternet sitelerinde araştırma yaparken Vice News haber ajansının kendileriyle beraber çalışacak personel aradıklarına dair bir ilan gördüm ve hemen başvuru formunu en iyi şekilde doldurmaya başladım. Kabul olacağımı hiç düşünmüyordum fakat bir anda birisi benim telefonumu aradı ve açtığımda söylediği şey: "Başvurunuzla ilgili detaylı görüşme yapmak için şirket binamıza gelir misiniz?" tarzında bir cümleydi. Çok mutlu ve heycanlı bir şekilde hemen şirket binasına gittim.
Bay Bruno ile uzun bir görüşmenin ardından kendisi bana başvurumun onaylandığını ve onlarla beraber işe başlayabileceğimi söyledi. Aradan bir kaç ay geçtikten sonra başıma talihsiz bir olay geldi ve devamında şirketteki pozisyonumu beklenmedik bir şekilde değiştirme kararı aldım.
Kariyer basamakları
Başıma gelen bu talihsiz olayda hatam büyüktü ve şirketin hissedarlarından biri bu hatamın karşılığında beklemediğim tarzda hoşgörü gösterdi ve bana iyimser davrandı. Bu durumdan sonra şirkette pozisyonumun değişmesi ve kendime bu konuda olan inancım, özgüvenim ile beraberinde geldi. Şirketin güvenlik personeline ihtiyacı olduğunu öğrendim ve güvenlik bölümüne geçiş yapmak için bir dilekçe doldurdum. Dilekçem yaklaşık bir ay önce onaylandı ve şuan hayatım hiç ummadığım kadar düzenli ve yolunda. Kim bilir? gelecekte neler olacak hep beraber göreceğiz.
Konu: Oliver Howell [CK EDİLMİŞTİR] (Okunma sayısı 1347 defa)