ATTARDI CRIME FAMILY - PRISON OUTFIT
"Çocukken her akşam yatmadan önce Tanrı'ya bana bir bisiklet vermesi için dua ederdim. Bir gün Tanrı'nın çalışma tarzının bu olmadığını anladım. Ertesi gün gittim kendime yeni bir bisiklet çaldım ve her akşam yatmadan önce Tanrı'ya günahlarımı affetmesi için dua ettim." -Al Capone
Güneşli bir pazar gününde arabasını yıkayan bir adam düşünün, arabasındaki radyo "Come Softly to Me" çalıyor. Bir ev düşünün, evin garaj kısmında birileri arabasını yıkarken şarkı dinliyor. Bir sokak düşünün, birkaç konuta sahip ve orada yaşayanların mutlu olduğunu. Bir semt düşünün, içinde mutlu olanı, işsiz olanı ve çaresiz olanları bir arada tutarak yaşattığını. Bir şehir düşünün, ne kadar pis insanlara ev sahipliği yaptığını, haberlerde sürekli mafya patronlarının öldüğünü veya birilerini öldürttüğüne dair haberlerin döndüğü bir şehir. O şehirde iki adam düşünün, bir araba içinde seyahat ettiklerini. Bir silah düşünün, bir silahın ne kadar mermi atabileceğini. Bir insanın psikolojisini düşünün, bir adamı arabasını yıkarken nasıl vuracağını. Bir kadın düşünün, kocası vurulduğunda ne kadar çok ağlayacağını. Bu şehirde kuralları onlar yazdı, onlardan olanlar ise uygulamak zorundaydı. Burası New York, mafya babalarının kaldırımlarında yürüdüğü şehir.
Bu şehirde birçok azılı suçlu kendi hikayesini yazdı, John Gotti, Frank Cali ve daha fazlası fakat aralarından birileri halen hayatta ve kendi düzenlerini kurdular. İşlerini artık sokaklarda onların yerine başkaları yürütüyor, onlara ödenen tax paraları artık birkaç bin değil, astronomik boyutu aşmış durumda. Peki bunları ödemek için onlara çalışanlar neler mi yapıyor? Haraç, soygun, fuhuş, silah ticareti ve daha niceleri. İçlerinden çıkıp tepeye oturanlar oldu, içlerinden çıkıp en aşağıyı görenlerde, bu işlerde ne olacağını bilemezsin. "Ne oldum değil, ne olacağım?" sözü bu işlerde çokça duyulur. Bizim işimizde ya mezara girersin ya da hapise.
İşin kolay tarafı mezara girmektir çünkü artık boktan durumdan kurtulmuşsundur. Keyfini çıkarmaya bak, Tanrı ile görüşeceğin günü bekle fakat hapishaneye girdiysen işte o zaman asıl acılı günler senin için geliyor demektir. İçerisi her geçen yıl daha da pisleşiyor ve sen ise bu hapishane içerisinde hayatta kalmalısın. İster bir çeteye mensup ol, ister tek başına kal fakat bunu istemezsin. Dört duvar dedikleri bu olsa gerek hiçbir zaman ne yapacağını bilemezsin, güneşin senin için doğmasını dilemek her zaman yapacağın şey olur, hapishane hayatı böyledir.
"Patronunuzun aptal olduğunu düşünüyorsanız, unutmayın: Daha zeki olsaydı bir işiniz olmazdı." - John Gotti
Mafya artık yerini şirketlere bırakmıştı, eskisinden daha beter haldelerdi. Mafya artık polislere para yedirmiyordu, devlet gücünü yeniden toplamış, teknoloji ile beraberinde her işini çözüyordu. Birçok organizasyon çökertildi ve halen soruşturmaları devam ediyor. Mafyanın birçok muhbiri Youtube gibi platformlarda videolar çekerek bulundukları organizasyonların hikayelerini anlatarak veya Goodfellas, Sopranos tarzı yapımları eleştirerek internet üzerinden para kazanıyordu. Peki bu herifler bunları yaparken eskiden bu işin içinde olan ve halen bu tarz İtalyan-Amerikan organizasyonların birçok yerde gücünü eskisine göre daha fazlasıyla kazananlar ve akıllıca oynayanlar ne durumda? Cevap basit, hepsi gökdelenlerde şampanyalarını içip goomahları ile takılıyorlar.
Mafya gücünü eskisine göre çoğu yerde kaybetmiş olsa bile bir yer var ki, halen orada işler onlar için farklı yürüyor. Florida, Vice. Bu şehir suçlular için cennet gibi görünse bile asıl cehennemi acemilerin yaşadığı söylenir. Vaktinde bu topraklara adım atan birçok aile bulunmakta, Valachi, Attardi ve Abati aileleri bu ailelerin başını çekiyor, birçoğu burada başarılı olamamış ve işlerini buradan çekmiş durumda. Bu aileler için çalışanlar şuanda Vice şehrinin sokaklarında para kovalıyor, iş kuruyor ve kendi imparatorluklarında keyif çatıyorlar. Onlara çalışan neredeyse binden fazla kişi olduğu söylense bile bu işler rakamlarla ölçülemez.
"Ne derler bilirsiniz, intikam peşinde koşmak istiyorsanız, iki mezar kazmalısınız. Birine taşaklarınızın sığdığından emin olun." -P. Pentangeli
Anlattıklarımın hepsi gerçek çünkü ben bu işin içinde doğup büyümüş bir adamım. Belki Carmine Attardi kadar taşaklı değilim ama onun gördüklerini bende televizyonda gördüm. Ben Donald Galante, işlerini silahla çözen bir adamdım ve şuan buradayım, bir koğuşta yaşıyor, birkaç aile bağlantısı ile beraber içerdeki günlerimi geçiriyorum. Ailemden geriye sadece çocuklarım ve torunlarım kaldı. Bu işin içine girdiğim günleri dün gibi hatırlıyorum. Bir dostumun bağlantısı olarak aralarına katılmıştım. Birçoğu ile beraber iş yürüttüm. Yasa dışı kumar benim için vazgeçilmezdi. Bu işi yapıyordum ve iyiydim. Bu işleri yapabilmek için bağlantılarımı o kadar iyi seçmiştim ki, hiç kimse bize karışamazdı, taxımızı düzenli olarak ödüyorduk ve bizde kazanıyorduk. "Bize kim ne diyebilirdi ki?" derkeni içeri giren polislerle beraber yaka paça içeri alınmıştık. İşimizin departmanın ağına düştüğünü öğrendik. Düzenlediğimiz bir geceye bir muhbirin geldiğini ve o herifin içeriye dinleme cihazı bıraktığını ve bıraktığı cihazı bize mahkemede kullanacaklarını söylediler. Biz bunlara inanmayıp susmayı seçtik, içeri düşmüştük bize dışarıdakilerin ailemiz için yardımcı olabileceğini biliyorduk, öyle de oldu. Attardiler ailemize yardım etti, yeah doğru duydun. Carmine için çalışıyorduk. Yıllar geçti, ben ve içerden edindiğim birkaç dostum ile beraber dışarı çıktık. Halen genç görünüyorduk ve bizi bekleyen birçok iş vardı. Para kazanmak bizim zamanımızda pek kolay değildi. Hayatın tokatı yüzüme hapisten çıktığımda vurmuştu. Eşim beni boşamış, çocuklarımla beraber Newark'a taşınmıştı. Zor geçen birkaç yıl içinde tekrardan kurduğum bağlantılarım sayesinde eski dostlarımla ticarete atılmıştım, eşimi birkaç kez görmeyi denedim fakat olmadı. Babası eski askerdi, herifin evindeki silah tanıdığım en taşaklı yeminli üyede bile yoktu. Bir süre ailenin tekelinde olan silah ticaretinden pay aldım, vakti geldiğinde 2019'da ailenin yeminli üyesi olmuştum. O geceden hatırladığım tek şey şuydu "Amico Nostra."
2019 yılında Attardi Ailesine çalışmaya devam ettim, onların himayesinde ben bir yeminli üyeydim. Kimse bana dokunamazdı. Kaldırımlarda tracksuitim ile adımlarken bana selam veren heriflerin, içlerinden ettikleri küfürleri kulaklarım işitiyordu ve beynim bana gülmeyi emrediyordu. Bende öyle yaptım, sadece gülümseyip selam verdim. İşlerime yoğunlaştığım dönemlerde para kazanmak benim için artık sıradanlaşmıştı çünkü yaşadığımız şehirde herkesin kendini güvene alması gerekiyordu, o yüzden bana ihtiyaçları vardı. Ben ticareti güvenle sağlar, parayı alır malı teslim ederdim. Amerikan ordusuna bile silah satabilecek toplara sahip gibi hissediyordum.
Yıl 2020, her zaman olduğu gibi yine bir ticaretin içindeydik ve bu işi yaparken içimde kötü bir his vardı. Normalde siyahiler ile iş yapmazdım, onlara ne kadar ırkçı olduğumu hissettirmesem bile bana pek sevimli gelmeyen suratları her an her şeyi yapabileceklerini gösteriyordu. Öyle de oldu, biri silahı incelemek istedi ve boşluğuma gelip ona silahı verdim. Herifler silahı incelerken ben namlunun yanımdaki guidoya doğrultulduğunu çok geç farketmiştim, o an yankılanan ses ile beraber kendimi kaputun üstünden sürükleyip aracın arkasına atmıştım. Direk belimdekine davrandım, kendimi silkeleyip on saniye içinde planımı kurdum. Aracın altına eğilerek iki el ateş ettim. Birini ayağından vurmuştum, o yerde kıvranırken aracın etrafından dolanarak ikisini hakladım. Orada kaybettiğim yirmi saniyelik süre benim yirmi yılıma mâl oldu. Eve geri dönüyor gibi hissediyordum, polisler beni tutuklamıştı. Cinayetin işlendiği bölgeye birkaç ekip polis aracı gelmiş ve siyahilerden ayağından vurduğum ölmemişti. Yaşayan heriflerden teki benim kim olduğumu biliyormuş, CCTV kontrolü sonrası arabamı, evimi ve sonrasında beni buldular. Hapishaneye, eskiden yaşadığım yaşam alanına geri dönmüştüm.
"Eli çantalı bir hırsız eli silahlı bir hırsızdan daha çok çalar." -Godfather
İçeri düştüğüm zaman fazlasıyla tedirgindim. Eskiden mahkum olduğum hapishaneden fazlasıyla farklıydı fakat kaderin benim üstümde olan etkisi bir başkaydı. Eskisi kadar genç değildim. İçeri düştüğümde hayatın beni daha da zorlayacağını düşünürken hücremin önüne gelen bir çocuk tarafından uyandırıldım. Kendisi daha yirmili yaşlarındaydı, temiz yüzü ve yağlı saçları, bana kendimi hatırlatıyordu. Bana onun dışardan tanıdığım bir adamın oğlu olduğunu söyledi. Anlattıklarına karşı inanmıştım, onun söylediklerine göre benim gibi içerde olan birkaç yeminli ve ailenin bağlantısı olan kişilerde varmış. Bu dediklerine pek inanmadım çünkü bu zamanlarda çok fazla teknik kullanacaklarını düşünürdüm, polislere güvenim olmazdı. Aileden olduğumu kabullenmiyordum fakat çocuğun dediklerini bir görüş sonrasında avukatım ile yaptığım görüşme ile öğrendim. Attardilerden Charles'ın benim için haber gönderdiğini ve içerde olan birkaç yeminli üye olduğunu öğrendim. Yeminli üyelerden birisini görüş sonrasında ziyarete gittiğimde anladım ki, burası benimde mezarım olacaktı. İçerden çıkmamın imkansız olacağının o gün farkına varmıştım çünkü karşılaştığım herif ile neredeyse aynı yaştaydım. Ben elli yaşıma gelmiş bir gangsterdim ve hayatın bana vurduğu tokat burada daha da acıtmıştı. Şimdi ise günler geçiyor ve biz içerdeyiz. Attardiler için çalışan birçok kişi içeri girdi ve çıktı. Her sene olan tahliye durumlarında ise bize farklı davranıyorlardı, artık umrumuzda değildi. İçerde düzenimizi kurmuştuk. Kendi yemeğimizi kendimiz yapıyor, kendi müziğimizi istediğimiz gibi dinliyorduk. Gardiyanlar ile aramız çok sıkıydı, onlara parayı dışardan yedirtiyorduk. Attardiler sayesinde içerde bir kral gibiydik fakat işler her zaman böyle gitmiyordu, bir gece vakti yaşlı bir ihtiyarın penisini kurcalamak için tüm hapishaneyi ayağa kaldırabiliyorlardı. Bizler ise usulca ayakta bekleyip aletimizi elleyip hangi shrank hangi yatağın altından çıkacak diye beklemekteydik. Bizler içeriye düşen yeminliler ve bağlantıların rahat etmesini sağlarken, dışardakiler ise içerdekilerin ailelerini rahat yaşatma peşindelerdi. Buraya düşmeyi kimse istemezdi fakat bizler buraya "Ne oldum?" dediğimiz için düştük, ne olacağımızı hesaba katmadık.
OOC BilgilendirmeYukarıda anlatılan hikaye, bir suç organizasyonuna katılmış birinin hikayesini anlatmaktadır. Mafyanın 2022 yılına gelindiğinde çok fazla güç kaybetmesi ve vaktinde yapılan suçlamaların bile bu yıllarda sonuçlanması ve çoğunun tutuklanıp eyalet hapishanelerine yollanması teknolojinin gelişmesiyle beraberinde mafyanın günümüzde gücünü kaybetmesine neden olmuştur. Donald Galante karakteri Prison rolü içerisinde Attardi Ailesi'nin bir yeminli üyesi olarak içerdeki birkaç yeminli üye ve beraberinde onlarla takılan İtalyan-Amerikan asıllı bağlantılarının içerde dönen konuları bu konuya aktaracaktır. Attardi Ailesi'nin gücü her ne kadar dışarda çok fazla bulunsa bile içerde gücün veya paranın bir önemi yoktur, içerdekiler içerdedir, dışarıdakiler dışarda. Bundan dolayı içerdeki Attardi Ailesine bağlı rol yapan kişilerin Attardi Ailesi ile bağlı dokunulmazlıkları yoktur, içerden birisi ölse bir şey kaybetmezler fakat bu da hepinizin bizi tek gecede doğrayacağı anlamına gelmez. İçerde döndüreceğimiz rollerde karakterlerimizin birkaçının yaş aralığı 45-60 arası olacakken birkaç dostumuzun yaş aralığı 25-35 arasında olacaktır. Bu da ihtiyar mobsterları ve genç yaşta içeri düşmüş İtalyan-Amerikan gangsterleri rollerde nasıl canlandırılacağına dair kafanızda birer fikir yaratmasına teşvik olacaktır.
Prison rollerinde Attardi Ailesi bünyesinde rol almak isteyen kişiler Forum PM üzerinden bana ulaşabilirler, ulaştıkları vakit size özel atacağım formu doldurarak bizimle neden rol yapmak istediğinize dair fikirlerinizi alacağız, herkese iyi forumlar.
Konu: Florida State Prison (Okunma sayısı 8309 defa)