8 yıl platonik sevdim, canım dan çok sevdim, ezildim yediremedim sevdiremedim koştum konuştum başaramadım. Bana hep yakın geldi o, kanı canı aynı memleket derken 8 yılım, okulum, hayatım, sosyal olmayan ama az da olsa çevrem olan asosyal hayatım bok gibi geçti. İntihar edecektim silaha kadar ayarlayıp elime almıştım, kafama doğrulttum ama o silah patlamadı. Basmadım, dayan dedim, ne olur dedim. Depresyon, sadece kız değil başka sorunları da olan birisiyim, özel sorunlar. Hepsinin *** dedim spor yapıyorum, üniversite okuyorum, kendimi sevmeye başladım, özgüvenimi bayağı yükselttim, aynada ki beni sevmeye başladım, yiyip, içip kafayı bulup hayatıma bakıyorum. Sigarayı bıraktım. Kendi kendimi çıkardım, en iyi dostum kendim oldum. Seni depresyondan çıkaracak tek kişi sensin dostum... Kendini sev, karşına çıkan sorunları hiçe say, meslek olarak bence sırtını devlete yasla, misal lise mezunu bekçi olabilirsin. Tek yapman gereken ne olursa olsun yıkılmamak. Kendi kendinin doktoru ol, kızları değil özgüvenli ve bencil olup kendini sev, böyle karizmatik ve çekici olursun. 19 yaşıma kadar sevgilim olmadı ama 1 sene içinde değişip manita yapıp özgüvenli olup kendimi sevene kadar. ~Yıldızları hedef al, ulaşamadan da göğe yükselirsin.~ sözünü de unutma, sürekli çabala.