İnanmıyorum. Çünkü evren her şeyiyle pragmatiktir(faydacı) bir koyun topraktan otlanmalı ki ekosistem bozulmasın. Aşkta bu tarz bir şeydir. Serotonin(mutluluk) Oksitosin(ask) testosteron/östrojen(cinsel) hormonlarınızı yüksek tutmak amacıyla bir insanla bağ kurmaya çalışırsınız eğer kurabilirseniz de bu hormonları salgıladığınız süre boyunca ondan faydalanmış olursunuz. Aksi bir durumda ise stres hormonlarını salgılayarak hem fiziksel hem mental olarak(yoğun duygu durumları yaşadığınız için) güçlenmiş olursunuz. Bu da size fayda sağlamış olur. Kısacası Aşk yoktur faydacılık vardır.
Katılıyorum, insan üzerinden konuşmak gerekirse insan bencildir. Bilmeden bencildir hem de her adımın her hissiyatın altında çıkarı vardır bazen kendisi ile fark etmeden çıkarsızca yaptığı şeyin altında bile yine bir çıkar vardır.
Katılmadığım nokta şu ki: çıkarcılık sistemini insana uygulayamazsınız. eğer çıkarı insana fayda sağlayan, onun işine gelen şey olarak tanımlarsanız şöyle bir önerme sunabilirsiniz: insan, çıkarları sağlandığı sürece mutlu olur. ama bu doğru değildir, insan çok iyi deneyimler yaşasa bile mutsuz olabilir. bu yüzden de insan çoğu zaman çıkarları çerçevesinde olduğu sansa bile anlamsız, çıkarlarından uzak davranışlar sergileyebilir. işte bu yüzden şuan dünyanın düzeni bozuluyor ve yok olmanın eşiğine geldi. eğer insan diye bir canlı olmasa dünya pragmatik bir şekilde sonsuza dek düzenini koruyabilirdi. ama biz bu düzeni bozduk.
aşk konusuna gelirsek: gerçek aşkına sahip olduğumuzu sandığımız kişiyle, "ruh eşi" deyimine göre sonsuza dek birlikte olmamız gerekir. lakin insan 1 ay gibi kısa bir sürede bile tüm özelliklerinden arınıp yeni bir kişilik sahibi olabilir. öyle bir şey olamaz demeyin, baylar, kendimden biliyorum. Öyleyse insan 1 ay gibi kısa bir sürede bile kişiliğinden arınıp yeni bir kişilik edinebiliyorsa, sonsuza dek uyum içinde yaşayabileceği o insanı nasıl bulacak? nasıl onun kişiliğiyle uyum içinde yaşayacak.
Bu mümkün değil, baylar. kısa süreli şeyler olabilir, ama sonsuzluk kavramını kafanızdan çıkarmanız sizin için en iyisi olur. İki paragraf boyunca yazdığım tüm şeyleri 6 ay önce bilmiyordum ve bir kadına aşık oldum. Onun ruh eşim olduğuna inandım, aramızdaki nefreti, kini silip bir ilişkiye adım atabilmek için aylarca uğraştım. Beraber ağladık, beraber güldük. Yine de olmadı, güven denilen şeyi oluşturamadık. Onu hala seviyorum, aradan yarım yıl geçti. Onun yüzünü hala, her gün görüyorum. Her görüşümde "ya şöyle olsaydı?" soruları tekrar kafamda canlanıyor. Onunla aramızdaki 'şey' bittiğinden beri birçok başka kızla flörtleşmeyi denedim. Bir ilişkim oldu, yine de bir şeyler tam hissetmedi. Ya gerçekten yanlış kişilerle uğraşıyordum, ya da beklentilerim yanlıştı, yani sorun bendeydi. Ama doğru/yanlış kişi diye bir şeyin olduğunu sanmıyorum. Taraflar kendinden ödün verdikten sonra herkesle güzel bir hayata sahip olabilirsiniz. Büyük olasılıkla sorun bende. İşte bu yüzden artık beklentilerimi değiştirdim, artık kimseden ilgi beklemiyorum. Başkasına karşı duyduğum ilgileri bastırıyorum (uzun uzadıya bahsettiğim o tek kişi hariç)
Sürekli sürekli bu konuyu tekrar açtığımın farkındayım. Lakin ne yapabilirim? İçimdeki bastırılmış duygu ve düşünceleri ara sıra burada anonim olarak dışarı vurmam gerekiyor.
Konu: Gerçek aşka inanır mısınız? (Okunma sayısı 2502 defa)