0 Üye0 Üye ve 1 Ziyaretçi konuyu incelemekte.
Berbat bir gün, D hapiste ben kaçak gibi dolaşıyorum. Saklanacak bir yer buldum, şehirden uzak. Telefonumu kapattım, kimseden haber yok. Lassie'e ulaşmaya çalıştım fakat sürekli hat kopuyor, bu durumdan kurtulabileceğimi sanmıyorum. D'den kaçırdığım silah yanımda, nereye koyacağımı bilmiyorum. Üzerime kalın bir şeyler giyindim, şapkam var. Polisler ve kasaba şerifleri beni görürse diye sürekli ara sokaklarda gezinip bir yere sığındım. Burada eski otobüsler var, birisine girip geceyi geçirmem gerekti... Tanrım... Lütfen yardım et.
Bir hafta oldu. Artık polisler beni unutmuştur diyerek şehire indim, kartım ile birkaç bir şey almayı istedim... Fakat bu yaptığım en aptalca hataydı. Kartımdan yapılan alışveriş ile beni alın gelin diyerek sinyal vermiş oldum. Sonra çok sürmeden polisler geldi ve beni götürdü, birkaç sorgu sonrası eyalet hapishanesine yollandım. Silahı saklamamdan dolayı şanslıydım, sorguda D'nin her şeyi bana yıktığını öğrendim. Lanet insan, silahın bana ait olduğunu söylemiş. Silah bana ait bile değil? Ben nasıl tutulacağını bile bilmiyorum. Beni sorgulayan memurdan bunu duymak bu fazlasıyla can sıkıcıydı. Eyalet hapishanesinde yüz otuz beş gün...
D benden önce çıktı, benim ise çıkmama üç gün var. Günler fazla hızlı geçti denilmez. Bir sürü berbat insanın buraya gelmesi, sürekli birbiriyle kavga eden, küfürleşen insanların olması... Buraya ait değilim, delirmek üzereyim. "HEY! BENİ BURADAN ÇIKARTIN!" sesimi duyan yok, D bunu neden yaptın? D cevap ver! Nefes alamıyorum, burası berbat kokuyor... Görüş günlerime sadece Eria geldi hep, küçük kardeşim Eria... Las' ve Marcus ile aramız bozuktu. Üzgünüm abi, üzgünüm ikizim.. Sizin değerinizi burada çok fazla anladım...
Hapishaneden çıkış günüm, bugün içimdeki nefretimle "D" hesap mı sormalıyım? Yoksa her şeyi boş verip aileme mi koşmalıyım? Ben tabi aptalca bir karar daha vererek D ile hesaplaşmak istedim. Eve çağırdım, konuşmaya denedim. Bana aptalca şeyler söyledi. Komik, bu kadar gün oldu. Neredesin? diye sorunca hapisteydim diyemedim. "SENİN YÜZÜNDEN HAPİSTEYDİM APTAL İNSAN" diyemedim. Amcamın yanındaydım.. Onunla bir süre ilgilenmem gerekti dedim... Aptalca değil mi? Komik aramız benim yüzümden bozulmuş gibi davranıp evi terk etti, pekala D. Pekala... Ben her şeyi en iyi şekilde yapacağım.
İki ay oldu, her şey çok güzel gidiyor derken babam iflas etti. İlaç şirketlerimiz tek tek iflas ederek kapandı. Las' moralsiz bir şekilde beni arıyor, konuştum... Yanına gittim destek olabilmeye çalıştım. Ne kadar yettim? Bilmiyorum. Umarım yeterli olmuşumdur. O gece saat üç gibi eve geldim, başım dönüyor. Öksürük ve lanet kan... Tanrım ne oluyor? Tabi ben bunu aldırış etmeden uyumak için odama yöneldim o'da ne? Daha şiddetli öksürmeye başladım, sancılar. Ölüyor muyum? "Hey! Henüz olamaz." Kendimi sakinleştirip uyumaya çalışıyorum. Ertesi gün hastaneye gittim, birkaç test ve işlemden sonra beni başka başka doktorlara yönlendiriyorlar, uzun bir gün sonunda gittiğim doktor bana kanser olduğumu söylüyor. Hahaha... Kanser? Ben. Annemin kızıyım değil mi? Annem gibi kanserden öleceğimi düşünmezdim...
İngiltereye gittim, annemin yanına mezarına. Belki dedim onunla konuşursam iyi hissederim... Uzun bir konuşma sonrası yine öksürükler ve göğüsümdeki sancılar. "Yorgunum anne, biraz kenara kayar mısın? Yanına yatacak bu küçük kızın." Bir saat kadar annemin yanında durdum, mezarını temizledim. Sonra hastaneye gittim, ilaçlarımı yazdırdım... Bir aydır kullandığım ilaçlar bittiği için yenileri gerekiyordu, kim bilir belki ölmeme engel olurlar? Saçlarımda dökülmeler oluyor... Ne yapacağım? Peruk takmak istemiyorum. İngiltere'de tek başıma yaşamak zorundaydım, ailemden uzaktayım... Saçlarımı görecek kimse yok ama ama... Sanırım saçlarıma kaynak yaptıracağım. Olur mu? Olur bence.
Ailemin yanına döndüm saçlarıma kaynak tutmayacak hale geldi, bazı bölgelerimde kellik belirgin duruyor, sorun şurada ya birisi benimle dalga geçerse? Ben çok alıngan bir yapıda olduğum için hemen kırılabilirim... Şehire geldiğim gibi Lassie aradım ve ona koştum.. Hiçbir şeyden haberi yok, üzgünüm kardeşim sana bunu söyleyemezdim. Hiç kimseye söylemem ki, çok zor... Çok ağır bir hastalık bu. Onunla bir saat kadar bir yerde oturup arkadaşlarımız ile sohbet ettikten sonra evlerimize geçtik, ben arkadaşımda kaldım. Gece uzun, gece zor. Öksürük sesim ile kimseyi uyandırmak istemiyorum... Sürekli elimi ağzıma baskılıyor ve öyle öksürüyorum. Tanrım dayanamıyorum, yardım et..
Marcus nerede? Onu arıyorum ulaşamıyorum. Babamın yanına gittiği günden beri kendisinden haberdar değilim, başına bir şey mi geldi? Ne oldu? Babamın öldüğünü düşünüyorduk ama ya ona bir şey olduysa? Ailenizde sizi seven tek insanın yok olması veya zarar görmesi o kadar berbat bir durum ki. Bu durumda Lassie olsaydı inanın çok fazla üstüne düşmezdim. Fakat Marcus... Marcus başka. Beni anlayan ve yanımda olan tek insanın zarar görmesine dayanamam. Ona bir an önce ulaşmalıyım! Ki öyle yaptım... Manchester'a gittim, olacağı yerlere baktım ve aptal Marcus'u annemizin mezarında buldum. Ruhsal olarak çöküntüye uğramış haldeydi, neler olduğunu sorduğumda bana bir şeyleri anlatmaktan kaçındı... Bilmiyorum belkide zamana bırakıp beklemek en iyisi olacaktır.
İşkence gibi geçen günlerin ardından her şeyin yoluna giriyor gibiydi, bir iş bulmuştum. Ufak bir arkadaş çevresi edindim, bir miktar borçlarımı ödeyecek param oldu falan... Bilirsiniz bu tarz şeyler insana iyi gelir. Tabi bir yandan aileme baktığım zaman Lassie bitmiş durumda, hapise girip çıkması onu mental açıdan çok kötü etkiledi. Eria ise kendine buyruk ne yaptığını bilmeden ilerlemesi ve ona ablalık yapamıyor olmam. Marcus'un hâlâ İngiltere de babamı arıyor olması. Harika değil mi? Tüm aile parçalanmış durumda. Bizi bir araya getirecek birisi var mı?! Bizim dışımızda kim birleştirebilir? Kimse. Kardeşlerimin zorluklarını düşünürken kendimi daha fazla yokuşa çekiyor olduğumu fark etmeye başladım. Onlardan uzaklaşmazdım, yakınlaşmama da onlar izin vermiyor. Peki ya ben ne yapacağım?
Konu: Renfri Rochebard (Okunma sayısı 4793 defa)