Konu: #77140 WULFANSTEIN, CEDRIC (Okunma sayısı 994 defa)

KARAHAN · 21.03.1999

Cedric, 23 y/o, 5'8ft, 172lbs German-American boy.

KARAHAN · 21.03.1999

Hey bu Cedric,
Varlığın ve hiçliğin arasında doğmuş birisinin başarı öyküsünü kaleme almaya karar verdim.
21 Mart 1999'da bu biçimsiz Dünya'ya gelen bir ışık(?), sıradanlığın törpülediği yaşam standartlarıyla doğmuş farkında bile değil. Ortalamayı aşmayan bir çocukluk ve ergenlik geçiren, ideal bir evlat. Derslerinde başarılı, bir o kadar da haylaz çünkü onun öncelikleri diğerlerine göre farklı fazladan bir ev yada arabadan ziyade gerçekten tırmanmak isteyen birisi. Babası Rock standartlarını düşüren bir alkolik, ailesini pek önemsemez. Zaten kahramanımız onun ile pek fazla görüşmemiş, sadece doğum günlerinde ve mezuniyet gibi önemli günlerde çalan bir kaç telefon. Samimiyetsiz ve ruhsuz bir ses tonu ile "Tebrikler, mutlu yıllar, gururlandım!" Bu kelimelerin Cedric için bir önemi yok, o daha çok gerçekci şeyler ile ilgileniyor. Onun başarı öyküsünü bu yüzden kaleme alıyorum, Lisede sportmen, üniversitede başarılı ama gerçekleri gören bir oyun kurucu. Liseyi başarıyla tamamladıktan sonra Vice'a taşınan Cedric, Brooklyn'in havasını yakalayamadı, üniversite onun için yanlışlıklar silesi oldu. Verdiği kararların çoğu yanlıştı, üniversiteyi bırakmasının sebebiydi imkansızlık. Geceleri düşünüp üretkenliğini arttırmaya çalışan bir genç(?) Neden başarısızlıkla sonuçlandı? Çabalaması ayrı, düşünceleri ayrı, yaptığı şeyler ayrı. Önünde üç farklı yol bulunuyor asıl merak edilen, "Vice onu nasıl yönlendirecek?"

Ben Cedric,
Umutsuzluğun ortasında doğan birisi olarak söyleyebilirim ki, hayat imkansızlıklar ile dolu olsa da istediğini elde edebilmek mümkün. Okul mu? İş mi? Sorusu arasında çok gidip geldim, bu zamanları hatırlıyorum ama karar verebildiğim tek şey üniversitenin zaman kaybı olduğuydu. Ekstraları var bunu inkar etmiyorum ama bu sadece edindiğin network, çevrenden sonra bu durum sürekli olarak kısılıyor ve aptal gibi parmaklıkların arkasında dışarıya çıkmak için sıra bekliyorsun. Kendi hayatını bir hapishaneye çeviriyorsun, üstüne üstlük bunun için para ödüyorsun. Kendi egomanyası içinde varolan ve bütün yaşamını kendini tatmin etmek için harcayan insanlarla dolu bir odada, kendini geliştirmek için çabalıyorsun. Oh, yazarken bile bayılacağımı düşünüyorum. Üniversite mevzusu benim için erken kapandı, hoşuma gitmedi bilmiyorum ama umrumda bile değil. Vice'a taşındığımda büyük hayallerim vardı, Brooklyn'den aslında Almanya'dan çıkan bir göçmen ailenin tek çocuğu olarak yeni Elon Musk yada Jeff Bezos olabileceğimi düşünüyordum, gerçekler ile örtüşmeyen bu hayallerin arasında boğulmaktansa kendim için verebildiğim en iyi karar harekete geçmekti.

Harekete geçtiğim ilk gün üniversiteyi dondurdum ve kendime bir iş buldum. Temple Burger Shot, işte bu zincir fast-food şubesinde çalışırken pek çok kişiyle tanışma fırsatım oldu bunlardan birisi Henry Pattton, favorimdir. Kendisi 50 yaşlarında emekli hayatı süren bir anti-yaşlı, semptomlarını bile kontrol edemiyor. Sürekli olarak külüstür bir Sadler ile self servis bölümüne gelir, aracına siparişini verir parasını öder ve gider. Onun radyosunda duyduğum reklam sayesinde hayatımı biraz daha yoluna koyma fırsatını yakaladım.
"Ravenite Social Club'da çalışmak ister miydin? Senin için buradayız, yeteneklerini iyi değerlendirip, iyi bir maaş alabilirsin."
Bu ses Little Italy ile tanışmanın başlangıcıydı. Burger Shot'daki işimden istifa etmeden görüşmeye iş çıkışı gittim beni Joshua orada karşıladı, fazlasıyla kalabalık bir desk önünde sıra bekliyordum. İri yapılı, beyaz gömlekli hafif korkutucu, bariton sesli herif bana seslendi. "Hey ne alırsın?" yüzünde tebessüm olmayan bu adamdan sadece bir su isteyebildim, servisi yaparken ona iş başvurusu için geldiğimi söyledim ve Percy'i işaret etti. Kırmızı eşofmanlar, pahalı bir saat, fresh bir koku, kısa saçlar. Yeni nesil gangster gibi takılan bu adamı gördüğümde viskisini yudumlayıp yalnızlığının içinde boğuluyordu. Benim gibi bir kaç kişi daha bu iş başvurusu için başvurmuş, herkes ile görüşüldükten sonra Ravenite iki kişiyi işe aldı, birisi bendim verdikleri maaş benim hayat standartlarımı üç yada dört katına çıkartıyordu, kısacası muazzam bir olay.

İşe başladım bir şeyler garip, sürekli olarak takım elbiseli adamlar içeriye giriyor-çıkıyor. Kimseden çıt çıtmayan bu yerde fazlasıyla müşterimiz var fakat herkes gergin, yüzlerinde ki tükenmişlikli korku onları bitirmiş gibiydi. Herkes sadece viski istiyor, gelenler sadece birbirine bakıyor ama iletişime geçmiyordu. Müzik genellikle çalmazdı çünkü insanlar buraya vakit geçirmek için değil, görüşme yapmaya geliyordu. Little Italy'den biraz bahsetmeme izin verin, burayı Giacomo Valachi kurmuş, onun soyundan gelenler de bu geleneği devam ettirip İtalyan-Amerikan kültür dernekleri kurarak, mal varlıklarının üstüne mal varlık eklemişler. Şimdilerdeyse sadece Italyan'lar burada yok, benim gibi Almanlar, İskoçlar, Fransızlar bile çalışıyor. Burası bir yaşam köyü gibi, içinde her şeyi bulunan bütün imkanlara sahip olduğunuz bir mekan. Geceleri Ravenite açık oluyor, yan tarafta kasap Alfred var. Bazen etleri pek lezzetli olmasa da genellikle iş görüyor. Üstelik paran olmasa bile sana bir şeyler verebilecek bir adam, dürüst. Little Italy'de herkes birbirini tanıyor, herkes saygılı, hoş kokular, güzel kadınlar, pahalı takımlar ve pahalı arabalar var. Dükkanlardan çıkan, eğlenmeye gelen insanlara baktığınızda kimin ne iş yaptığını, kimin nasıl bir yaşamı olduğunu, ortalama olarak hangi standartlara sahip olduğunu anlayabiliyorsunuz. Burası gerçekten büyüleyici bir o kadar da hiçliğin ortasında yok olmak için bekleyen bir bölge, giriş çıkışın kolay olduğunu da söylemeden geçemeyeceğim. Herhangi bir güvenlik vesaire yok ama herkes burayı koruyor ve güvenliğini sağlıyor anlaması güç. Gece olunca insanlar duygusallaşıyor bunu bardesk arkasında dururken fark ettim, herkes kendine bir arkadaş arıyor aslında bütün Vice, yalnızlık içinde birbaşına kalmış insanlar diğerlerine hava atmak için kimseyle konuşmuyor. Saçma sapan bir düzenin içinde boğuluyorum diyebilirdim ta ki, kendime bir arkadaş edinene kadar onun ismi Alison Ravenite'da part-time çalışıyor, ekstra olarak barmaid işlerine giden bir kadın pek güzel değil ama bana güven veriyor. Çoğu günümü onun ile geçiriyorum. Sıradanlıktan uzak, ortalama hayatlarımızı birbirimize destek olarak bir kaç tık yukarıya taşımaya çalışıyoruz ve bunu da başardık, çünkü dikkat çeken bir ikiliyiz. İyi bir arkadaş, iyi bir partner, iyi bir dost ne diyebilirim ki? Ben medeni insanların arasında yetişmedim ama medeniyeti tecrübe ederek öğrendim.

05.12.2021
Bu aralar pek iyi değilim, günlerdir maaşımı alamıyorum. Ravenite'a çok severek başlasam da maaşımı ödemedikleri için sorun yaşıyorum. Percy, Adrian, Christopher ve Joshua bu adamlar Little Italy ve Ravenite için kilit isimler, yani ağır toplar ama bana para ödemiyorlar!
Bu durum canımı çok sıksa da ses çıkartmıyorum çünkü sevdiğim bir iş ve saygınlık gördüğüme inanıyorum, polis olmak için sabahları koşmaya başladım. Ally her ne kadar yapmamam gerektiğini, sportif göründüğümü söylese de bunu sürdürüyorum. Bu bokun peşini bırakmayacağım, içimde öldüremediğim ürkek Cedric'i polis olarak geliştirmeye çalışacağım. Başarılı olmanın sırrı bence mantıktan geçiyor, beynini kullanırsan her konuda başarılı olursun. Üretkenliğimi polislik ile birleştirmenin yollarını arıyorum, alternatif ve pratik çözümler benim işim, kendimi iyi tanıyorum çünkü 21 senedir kendimi ben yetiştiriyorum. İlgi alanlarımı gözden geçirdim ve sanırım polis olmak beni bir süre tatmin edecek.
Hevesliyim!

Bu durum beni günden güne, içeriden kemirse de sesim çıkmıyor çünkü hayat standartlarımı yükseltip, kendimi bir iki level arttırmam gerekiyor. Çabalamaktan başka bir bok yapılmıyor, Vice'da yaşam koşulları çok ağır, ev sahibi ile papaz oldum! O orospu çocuğunu hiç sevmiyorum, kendisi David o bir İtalyan. Normalde İtalyanlar çok keyifli insanlardır ama David büyük bir bastard! Umarım erken ölür, kiraya zam yaptığı günden beri ona Ravenite'da servis yapmak istemiyorum. Little Fierro denilen yerde pinekliyor, beni evden çıkartacak buna eminim ama sanırım bizim çocuklar beni koruyup kolluyor. Bana hiç bir şey söylemeselerde onların gücünü ve ellerini sırtımda hissediyorum, duraksamamı istemiyorlar beni daha da ileriye taşımak için destek veriyorlar. Şimdilik ekonomi haricinde bir problemim yok, yeni bir araba aldım Perrenial. Ön camları açılmıyor, beşinci vitese geçmiyor, fazla yakıyor ve çürükleri var. Başlangıç için iyidir arada David'in Yosemite'sini kullanıyorum aşırı keyifli. Perrenial'ı yaptıracağım Burnout ile görüşmelere başladım yaklaşık olarak dört bin diye söylediler ama onlara pek inanmıyorum. Dolandırıcılıktan başka bir şey değil, arabanın totali zaten on beş bin. Ben dokuz bine aldım inanabiliyor musun? Beni dolandırmaktan başka bir bok yapmayacaklar gibi görünüyor. Şimdilik sessizim para biriktiyorum önceliğim David'in boktan ahırından çıkmak. Bu arada sevdiğim bir adamın bana söylediği bir söz var.

"Çalışanın elması kızarır, çabala!"

Hey sana yazmayı unuttuğumun farkındayım, bu aralar hayatımda hiç istemediğim şeyler oluyor. İş, arkadaşlık, başarı? Başarıdan pek söz etmek istemiyorum çünkü başarısızlığım ile baş başa kaldım, sadelikten ve sıradanlıktan öteye çıkamayan beyaz duvarlı bir odanın içindeyim. Masa, sandalye, kalem ve kağıttan başka hiç bir şey yok. Lambadan kağıdıma süzülen loş ışık bile beni aydınlatmak istemiyor. Hayatımın depresif anlarını nasıl atlatıyorum? Neler yapıyorum? Bugün bunlar hakkında konuşmak istiyorum onun öncesinde bugüne kadar hayatımda neler değişti ve neler yaşadım?

Öncelikle Cluckin Bell'den ayrılıp, Ravenite'a başlamam hayatımın en mantıklı kararlarından birisi oldu diyebilirim. Paramın yarısını hala vermemiş olsalar da network olarak bana çok yardımcı oldular, sosyalleştim. Tabi ki Alison'dan başka güvenip, kendimi açabildiğim birisi daha yok. Şehrin garip havası beni kırılganlığa sürükledi, üç gün boyunca evde kendimi iyleştirmek için çabaladım mevsim geçişleri beni gerçekten öldürücü yoruyor. Alison ile beraber polis departmanına katılmaya karar verdik bunu zaten anlatmıştım, spor yapmaya başladım disiplinli bir şekilde ilerliyorum diyeti asla atlamam merak etmeyin. Geceleri çalışıp, sabahları spor yapıp akademi için ders çalışıyorum ve bingo! İyi haber akademi için başvurum kabul edilmiş, yazılı olarak CV ve gerekli bilgilerimi göndermiştim, herhangi bir soruna rastlamamışlar. 17 Aralık gibi ilk akademi eğitim gününe başlayacağız sanırım, bu sade bir teori! Dinle dinle, bir sürü kişiyle tanıştım demiştim hatırladın mı? İşte onlardan birisi Little Italy'de iş yapan bana göre tefeci piçin teki Dawid, yahudi olmadığını söylese de para ile ilgilenip ticaret koşturan adamların çoğu yahudi oluyor ve Dawid inanılmaz zengin. Little Italy'nin en gözde mekanlarından birisini alıp direkt işe başladı, yaklaşık dört günde tadilatı bitirdiler onunla sohbeti biraz ilerlettim, aramız fena değil onu yalıyorum diyebilirim çünkü bana borsa hakkında ilginç tüyolar veriyor bunu sizinle asla paylaşmam! Ah siktir, şaka yapıyorum Ocean Coin varlığınızı basın ama yatırım tavsiyesi değildir. Akademiye kabul edilmem ile birlikte Alison ile aramda ilginç bir şekilde bir bağ oluştu, sevgili olarak değil dostluk ve arkadaşlık. Güven, saygı ve sevgi halkalarına birbirimizi birleştirdik sanırım kendime uygun bir partner buldum onun ile uzun süre kariyer için koşuşturacağız sanırım görünen bu!

VE KÖTÜ HABER

Kötü haberi size aktarmayı gerçekten hiç istemiyordum ama yapabileceğim hiç bir şey yok, akademi hakkında memur şefiyle sohbet ederken bana saçlarımın çok uzun olduğunu ve bunun sonucunda akademiden başarılı bir şekilde ayrılamayabileceğimi söyledi sikeyim, sikeyim, sikeyim, sikeyimm! Gerçekten boktan bir olay, Alison'dan rica ettim bu gece saçlarımı keseceğiz ama senelerdir uzatıyordum, kariyer için bunu yaparım gerçekten bunu yaparım! Buna değer çünkü Cedric'in başka şansı kalmadı anlatabiliyor muyum? Gerçekten çabalayıp, koşuşturup, yorulup bir boklar becermem gerekiyor. Sevdiğim bir parçanın sözlerini bırakıyorum "If you dont remember usefully person, you just must don't be in here." Tam olarak bu.

Gerçekten şu saçıma bakın, hatta ve hatta kelliğimi görün! Ama pişman değilim, buna çok önceden karar vermiştim yine de FUCK THIS SHIT!

PEACE