Konu: Renfri Schaffer (Okunma sayısı 6751 defa)

Hoenir · 20.09.1996

.......

Renfri Schaffer
.....................................................

İsim : Renfri
Soyisim : Schaffer
Doğum Yeri : Almanya/ Berlin

Doğum Tarihi : 24 Şubat 1995 [26]
Burcu : Balik

Dini : Hristiyan
Konuştuğu Diller : Almanca, Rusça
Eğitim : Berlin Özgür Üniversitesi / İnsan Kaynakları
İlişki Durumu / Medeni Hali : Bekar
Mesleği : İşsiz.
Ten Rengi : Beyaz
Saç Rengi : Sarı
Boy : 1.62

Kilo : 53

Göz Rengi : Mavi

Yaralar : Karnında polis olduğu zaman ait bir kurşun izi bulunuyor.
Dövmeler : 01.02.2021 tarihli bir dövme ve sağ bileğinde La mia vita yazan bir dövmesi bulunuyor.

Ek Bilgiler;

İçine kapanık, sessiz, kıskanç ve ufak tefek sinirli birisi. Sürekli özür dileyen, her özürü sonrası tekrar hata yapabilecek kadar saf birisi.

Elma suyu ve ballı çöreğe olan sevgisi nedeni ile evinde dolusuyla çörek ve elma suyu bulunuyor.

Yalnız kalmaktan ve karanlıktan çok korkan birisi, geceleri uyurken oyuncak ayısına sarılıyor.

Karakter Hikayesi Birinci Bölüm.

24 Şubat 1995. Olağan ve sıradan bir gece, Almanyanın basit bir mahallesinde gece saatlerinin sessizliğini benim çığlıklarım ve ağlayışlarım bozuyor, Saat sabahın dördüymüş annem öyle demişti bana. Annemin bana şey dediğinide hatırlıyorum, seni kucağıma aldığımda o kadar bitkindim ki seni ilk başta benim çocuğum olduğunu bile anlayamadım. Canım benim ne çok zorluklar çekmiştin... Schaffer ailesinin ikinci çocuğuyum. Bir abim vardı tabii bundan yıllar önce. Kendisi "Deniz Kuvvetlerinde olmak istediğini söylerdi bana. Gemilere ilgisi falan vardı, bu isteğini gerçekleştirdi tabii. Güzel bir şey bu değil mi sizce? Fakat ne yazık ki kendisi geçirdiği kalp krizi sonucu hayatını yitirdi. Bazı geceler onu o gemiye binerken ve bize veda ederken ki yüz ifadesini hatırlıyorum, fazla mutluydu. Gerçekten çok fazla mutluydu, ben onun bu mutluluğunun bitmesini istemiyordum, tabii minik kalbi buna dayanamadı.. Tanrım sanırım buraları anlatırken fazla duygusallaştım özür dilerim. O öldüğünde ben daha altı yaşındaydım, bir şeyleri az çok anlıyordum. Evimize haberi geldiği zaman annemin ağlamaya başladığında anladım onun bir daha gelmeyeceğini. Bir daha gelmemek? Bu neydi? Ben daha altı yaşındayım! Tanrım abi.. Henry..

İkinci Bölüm

Ailem hastaneye gitti. Ben ise teyzem ile beraberim. Teyzem bana birkaç saat içinde geleceklerini söylemişti fakat o gün sabah gitmelerine rağmen geceye kadar dönmediler. Ben ilk kez babamı ağlarken gördüm, komik belki o zaman gösterdiği duygusal yaklaşımı ilerleyen yıllarda annem ve bana gösterseydi şu an ben tek başıma yaşıyor olmazdım. Her neyse, kendileri hastaneden geldiler. Babam sessizce salona geldi ve bana seslendi. Çok hatırlayamıyorum şu an ama şöyle bir şeydi.. Renfri kızım.. Abin artık yok. Söyledim ya, altı yaşındayım yok olmak ne? Oyuncaklarımın kırılması gibi bir şey mi? Çöpe atılıp bir daha göremediğim şeyler gibi mi? Ben anlamsızca babama bakarken ağlamaya başlaması bir oldu, komik olan ben babamı bir daha bu kadar duygu dolu görmedim, göremedim.

Üçüncü Bölüm

Çok zaman sonra abimden haber alamayınca anladım onun sesini ve yüzünü bir daha göremeyeceğimi. Ah üzgünüm abi.. Sanırım abim ile ilgili anlatacaklarım bu kadardı, çünkü daha fazla derine inersek benim minik kalbim sızlanmaya başlayacak... Ah ben sanırım lise zamanlarımdan bahsedeceğim. On beş yaşıma gelene kadar çok garip olaylar yaşandı, neden derseniz eğer. Şey demiştim babam duygusal olarak bir daha görmedim. İşte babam abimin ölümünden bir yıl sonra iyice değişti, fazla değişti hem de. Eve gelmediği zamanlar oluyor, bazı zamanlar ise gelince direkt uyuyor. Sanki böyle robot gibiydi, kafasında bir ton şey düşünüyordu ama bize söylemiyordu. Liseye başladığımda beni okula götürmeye o başladı, yolda hiç konuşmazdık. Ondan bir gram sevgi beklerdim ama sevgiye dair bana bir şey vermiyordu. Komik olan ise ben ona bir şeyler söyleyip cevap almaya çalışırken onun tek yaptığı bayık gözler ile yola bakınmaktı.

Vice ve Sonrası.

Yıl 2018, annem artık bu babamın hallerine dayanamayıp ondan boşanmaya karar veriyor. Bu her insanın yapabileceği bir şey. Fakat bir sorun benim babam normal bir insan değildi. Hiç unutmuyorum annemi döverken önüne geçip bırakmasını istemiştim. Çaat! Bir tokatta benim yüzüme. Henüz yaşım kaçtı? Ben bu zamana kadar değil ailem kimseden tokat yememiştim.. O tokattan sonra evde büyük bir gürültü çıktı, büyük bir savaş alanı.. O savaşın kazanını olmadı. Kaybeden taraflar ise babam ve bendim. Ah... Annem, evet annem.. O gece annem en büyük savaşı kaybetti. İnsan bunu söylerken zorlanıyor biraz. Kendisini kaybettim o gece. Babam hapishaneye girdi, annem ise küllere karıştı. Yapamadım çok ağırdı bu yaşadığım. Gözümün önünde olanlar ve yapılanlar. Ben dayanamadım, kendimi kaybettim evden çıktım kaçtım kaçtım.. Çokça koştum. Nerede olduğumu bilmiyordum. Saatler sonra bir polis geldi yanıma götürdüler beni, babamı bir süre göremeyeceğimi söylediler. Komik zaten görmek bile istemiyordum. Beni teyzeme bırakacaklardı. Öylede yaptılar, ben bir süre teyzemde kaldım.

İkinci bölüm

Bir ay kadar teyzemde yaşadıktan sonra kararım kesindi. Güzel ülkemden gidecektim. Öyle yapmaya karar verdim, babamın evini sattım. Aracını sattım. Sonra ilk bilet ile Floridaya geldim, burası güzeldi. Renkli bir dünya.. Kendime bir ev tuttum, bir motor aldım ve yaşamımı bir süre öyle geçindirdim. Sonra işte birkaç işe girmeyi denedim.. Polis oldum bir ara, inanır mısın? Polisliğin bana kattığı tek şey sanırım ilk aşkımı tanımam olabilir. Tamam polis olmadan birkaç gün önce tanışmıştık ama çoğu şeyin o sürede atıldığı bir gerçekti. Daha önce birisinden hoşlanmıştım evet. Fakat insan ilklerini ve güzelliklerini yaşadığı kişiyi daha çok öne çıkartıyor. Her şey güzel başlamıştı onun ile. Kahvaltıda, uyurken, gezerken birinin yanında olması, sana değer verip sarılması anlarsın ya? Hoş bir şey işte. Bu böyle bir süre devam etti. Tabi ben o sırada polisliği bıraktım, çünkü onu kaybetmek istemiyordum. İş dediğin nedir ki? Her zaman bulabilirim. Kendi işimi bile kurabilirim. Ya o? onu bir daha bulamazdım.

Üçüncü bölüm

Dediğim gibide yaptım, kendi işimi kurdum. Cranberry Bar! Kızılcık suyu içmeyi kim sevmez? Değil mi? Kızılcığı ben severim. Özellikle barın adının neden Cranberry olduğunu sorarsanız bu yüzden olabilir. Her neyse! Devam ediyoruz, kısa süre sonra babamın öldüğünü öğrendim. Yanımda olan kişi sayesinde çok fazla üzülmeden atlatabildim. Ama... Schaffer ailesinin yani en azından babamın soyunun son kişisi bendim. Fakat düşünüyorum da o aile sadece lanetli. Lanet üzerine lanet. Şu an sadece Renfri yani ben varım. Birde evimde duran birçok çörek ve elma suyu var. Onlarsız olmaz tabii!.