Vice Şehri Polis Departmanı

[Linna]

Akademi başlangıcı: GösterGizle

2024 - 21 Eylül -  Akademi Bahçesi
Sözlü eğitimlerin ardından gelen uygulamalar, birçok kişi için kendini ön plana atmaya olanak sağlayan anlar değil mi? En azından diğerleri için öyle olabilir, ama Mifiri için bir şeylere dahil olmak, hiç uyumadan spor yapmaya zorlanmak gibi, tat kaçırıcıydı. Yine de iki gündür sık sık elini kaldırıp şansını denemek istese de on birinci el kaldırışında da eğitmenlerin seçtiği isim olmamıştı. Bununla mutluydu elbette; dinlediğini daha net gösterebilmek için elini kaldırıyordu ama seçilmemek için yüz ifadesini istekli bir ifadeden uzak tutuyordu ve bu da eğitmenlerin heyecanlı yüzleri seçmesini sağlayarak kendini izleyici olarak korumasına olanak sağlıyordu.

Erkek eğitmenler, fiziksel ve psikolojik olarak oldukça kaba bir izlenim verirler, değil mi? O aşağılayıcı sözleri ve kirli sakallarıyla sana bir domuz pisliği gibi davranırlar. Mifiri için bu bir sorun değildi, ordu günlerinden alıştığı bir durumdu. Ancak o günlerden alıştığı bir diğer şey de kendisini eğiten kişilerin fiziksel durumlarını analiz etmekti. Eğitmenlerini fiziksel olarak değerlendirmek, onun için eğitim kadar önemli bir konuydu; meslek hayatında bir işe yaramasa da.

[Linna]

2025 - 05 AĞUSTOS -VCPD-İŞLER!
  "Mifiri yorgun olduğu için anısı yok."

[hileys]

[Xnever]

[Xnever]

[Thug1]

05.08.2025 – Akşam Vardiyası Günlüğü
Thatcher Kane

Bu gece vardiyasında iki önemli konu vardı. İlki, belki de kişisel olarak en anlamlı olanıydı. Akademiyi bitirmiş, gerekli sınavları geçmiş olsam da kafamda hep aynı soru vardı:
“Kısa kolluları giyenlerin arasında olacak mıyım?” 
Evet… Bugün o liste açıklandı ve adım oradaydı. Artık ben de kısa kollular arasındayım. Gurur verici bir andı bu benim için.

Diğer konu ise yeni çavuşların tanıtımıydı. 
Mifiri, Grandholm ve Alvarez... 
İstasyonun yeni çavuşları. Kürsüye çıkarken taşıdıkları ağırlık, söyledikleri değil duruşları etkiliyordu insanı. Mest olmamak elde değildi. İçimden geçirdim: 
“Bir gün ben de orada olur muyum?” 
Düşündüm, ama cevap vermedim.

Konuşmaların ardından vardiya dağıtımı yapıldı ve ilk vaka geldi: 
Trafik kazası. 
Ama bu seferki sıradan değildi, büyük bir kazaydı. Olay yerine vardığımda yaralılar vardı. Hızlıca ilk yardımı uygulayıp paramedik çağırdım. 
Sanırım orada bir çocuk hayatını kaybetmişti. 
Üzgünüm... Bu meslekte alışmam gereken gerçeklerden biri de bu olacak gibi.

Vardiyanın sonuna doğru İdlewood'da bir olay yaşadım. Vatandaşların güvenini kazanmak isterken, tam tersiyle karşılaştım. 
Bağırdılar... 
Sert, önyargılı, düşmanca. 
Ama bunu şahsıma değil, üniformama yönelttiklerini biliyordum. Çünkü günün sonunda bana değil, taşıdığım üniformaya saygı göstereceklerdi. 
Ve ben de bunu hak etmek için elimden geleni yapacağım.

Vardiya sona erdi. Biraz yorgunluk, biraz düşünce, biraz gurur. 
Ama hâlâ ayaktayım.

- T.K.

[Thug1]

06.07-08.2025 | Hastalık Günlüğü

“Sanırım o son kovalamacada karşımdaki adam atlet falan olmalıydı…”

Gecenin karanlığında görevimin başındaydım. Kovalamaca başlamıştı. Adımlar hızlandı, nabız yükseldi. On dakikalık bir takipten sonra, sonunda adamı yakalayabildim. O an, sadece yakalamanın verdiği tatmin yoktu içimde — terlemiş, yorgun ama görevini yerine getirmiş bir memur olarak nefes nefeseydim. Fakat o terin soğuması, klimaya maruz kalışım... Sonrası malum.

Ertesi sabah boğazda bir ağrı, ardından halsizlik, hafif bir ateş… Teşhise gerek yoktu: Hastalık kapıyı çalmıştı.

Oysa daha yeni kısa kollularımı giymeye başlamıştım. Akademiyi bitirmiş, görevime adapte olmuş, ilk üniformamın heyecanını içimde taşıyordum. Ama bu hastalık beni iki günlüğüne yataklara serdi. Mesai yapamamanın verdiği buruklukla sadece dinlenebildim. Görev arkadaşlarım sahadaydı, ben ise evde, battaniyenin altında…

Ve en acısı? Çorba yapanım da yoktu. 
Elimde kase, ekran başında geçen zaman, iyileşme umuduyla içilen her kaşık… Yine de içimde bir şey vardı: Geri dönme arzusu. Üniformamı tekrar giymek, tekrar devriye çıkmak, görevimi yerine getirmek…

Bu birkaç gün bana hem bedenimin sınırlarını hem de görev aşkının içimde ne kadar güçlü olduğunu tekrar hatırlattı.

– Thatcher Kane

[Thug1]

07.08.2025 – Departman Günlükleri

Hastalığımın etkilerini üzerimden attığım o dakikalarda, kendimi yeniden görevde hissettim. Mesai resmi olarak bitmişti belki ama içimdeki görev duygusu üniformamı yeniden sırtıma geçirmeme sebep oldu. İstasyona doğru yol aldım; sonuçta sadece görev saatlerinde değil, ihtiyacı olan her an orada olmalıydım.

İstasyona ilk vardığımda lobide birkaç memurun taleplerini dinlemek üzere kısa süreliğine oturdum. Bu sırada tanık olduğum bir olay ise beni gülümsetti: Bir kadının aranma kaydı olup olmadığını öğrenmek için tam üç avukatla birlikte istasyona geldiğini gördüm. Hukukun bu kadar "yoğun" savunması pek nadir olur.

Sonrasında memur bilgisayarlarına geçerek, gelen ihbarları ve aktif BOLO (Be On the Look Out) kayıtlarını taradım. Dikkatimi çekenleri küçük not defterime yazdım – bu gibi detayları akılda tutmak hayati olabilir.

Bir süre sonra yanıma Memur Tamara Russo geldi. Ayaküstü gerçekleştirdiğimiz sohbet sırasında, birkaç personelin sıkça şikâyet ettiği bir başka memurdan söz etti. O kişiyi bizzat dinlemek istiyorum. Acaba kendini nasıl savunacak, ne tür bir açıklama getirecek? Bunları duymak için sabırsızlanıyorum.

“Görev her zaman sahada değil, bazen istasyonun sessiz köşelerinde başlar.”

[.ini]

[.ini]