Konu: Kara Mitchell - Vice City'nin aklı başında deli torbacı adayı (Okunma sayısı 823 defa)

Palyaço · #0 - 25.11.2019 13:14

Ailesini hiç görmemiş olan bir kız çocuğu düşünün, çocukluğuna dair hatırladığı şeylerin sadece yetimhane ortamı olduğunu unutmayın. Annesi kim? Babası kim? Kim doğurdu fikri bile olmayan ve hatta bunu merak bile etmeyen bir kız çocuğu, hayatın sınavına doğduğu günden itibaren katlanmaya çalışan biri. İşte o kız çocuğunun adı Kara, Kara Mitchell. Hadi bu hikayeyi onun ağzından dinleyelim.

Kara Mitchell

Ne? Hikayemi mi dinlemek istiyorsun? Pekala, hazırsan başlıyorum o halde. Öncelikle adım ile başlamalıyım sanırım, benim adım Kara Mitchell, tabi bu gerçek adım mı inan hiç fikrim bile yok ama kimliğimde yazan tam olarak bu ve buna ek olarak 25.05.1996 yılında, Vice City'de doğduğum yazıyor ama dediğim gibi, gerçekten doğru mu en ufak şekilde fikrim yok. Yetimhane müdüresinin söylediğine göre sokağın ortasında çöp kutusunun yanında ağlarken bulmuşlar beni ve polisi aramışlar. Ondan sonrasını zaten tahmin edebilirsiniz, ailemi bulma çabaları ve bu çabaların boşa çıkmasıyla yetimhanede başlayan bir serüven. İşin kötü yanı ne biliyor musunuz? Bu serüvenimden şikayetçi değilim, hem nasıl olabilirim ki? Ailem beni çöpün yanına bırakıp ortadan kayboluyor ve yetimhane görevlileri ailem gibi bana bakıp, hayatta tutuyorlar. Tabi o zamanlar bu duruma üzülüp şikayetçi oluyordum ama bilirsiniz işte, büyüdükçe minnet duygularım kabarmaya başladı. Reşit olana kadar iyi - kötü anılarım oldu yetimhanede tabi ama detaya inmeyeceğim, detay öğrenmek istiyorsan yolda beni durdurup sorabilirsin, seve seve anlatırım. Reşit olduğum an kapı dışarı edildim, elimden doğru düzgün bir iş de gelmiyordu ve kalakaldım ortada öylece. Yetimhane sonrasındaki iki senem bende tam olarak yok, ufak - ufak hatırladıklarım var tabi. Mesela, sokakta tecavüze uğramamak için çöpten şişe alıp adamın kafasında kırmam gibi. Ya da gasp edilmemek için bacağına saplayıp kaçmam gibi şeyler. Evet, bunlar kötü şeyler bunları kabul ediyorum ama pişman değilim, ben hayatta kalmak için yapmam gerekeni yapıyorum. Diğer insanların artıklarını yemeye bıraktığımda kaç yaşındaydım fikrim yok. Şuan kaç yaşındayım onu bile bilmiyorum, sanırım yetimhanede verilen dersleri dinlememin sonuçlarını görüyorum ama yemek artıklarını bırakmama neden olan şey, iki gün aç kalmam oldu. O açlık hissini hiç bilir misiniz? Mideniz açlıktan deliniyor gibi hissettiniz mi hiç? Belki de çekmişsinizdir, bilmiyorum ama ben çektim ve artık dayanamadığım an kolay yoldan parayı aradım, herkes gibi. Nasıl mı? Kulağa basit geleni yaparak, çalmayı denedim. İlk başlarda bir çok kez başaramayıp parmaklıklar arkasında geçen günlerim oldu tabi ama zamanla nasıl yapmam gerektiğini anladım ve hayatımı o şekilde sürdürmeye başladım. Son derece iyi gidiyordum ama, gangsta olduğunu iddia eden birçok kişiden daha çok paraya erişebiliyordu ta ki son denememe kadar. Ama bunu kabul edebilirim ki benim aptallığımdı, gidip memurdan çalmayı denedim. Kaza sonrası rapor tutan memurun cebine girmeye çalıştım ve tahmin edebileceğiniz üzere tek girdiğim yer dolan sicilimin de etkisiyle parmaklıklar arkası oldu. Kadınlar koğuşunda üç ay kadar zaman geçirdim, ilk başlarda kimseye sesimi çıkaramazdım içeride, korkardım. Nasıl korkmayayım ki? Karma bir koğuştu benim düştüğüm yer, uyuşturucu satanından hayat kadınına, hayat kadınından cinayet işleyenine. Ama zamanla öğrendim ki içeride susarsan, onların kölesi olursun ve bunu anlamaya başladığımda gözümü iyice kararttım. Sonuçta kaybedecek neyim var ki? Ailesi tarafından terkedilmiş bir çocuğum ben, reşit yaştayım, kimse el uzatmıyor ve tek yaptığım milletin artıklarını yiyip birşeyler çalmak. Gözümü kararttığımda uslu bir kız olmamı istiyordu sözde ablalarım, onların köpekliğini yapmaya devam etmemi istiyorlardı. Ama artık gözümü karartmıştım bir kere, reddettim ve aynı gece bana ders vermek için diğer köpeklerinden birini yolladılar. Ama bunu tahmin edebiliyordum ve hazırlıklıydım, onların köpekliğini yaparken kendimi korumam için verdikleri tornavidayı yolladıkları kıza karşı kullandım ve omzuna sapladım. Tabi, bunun yasal olarak karşılığı oldu. Bir ay boyunca tek başıma, gardiyanların sadece yemek getirmeye geldiği bir odada geçirdim. O hücrede düşünmeye çok zamanım oldu, ne yaptığımı, ne için yaptığımı, neden hapiste olduğumu bol bol düşündüm ve en sonunda kendime bir yol çizmeyi başardım. Hapisten çıktığımda ilk işim tabiki de Vice City'nin o güzel deniz manzarası karşısında oturup manzarayı izlemek oldu. Manzaraya karşı oturmuşken yanımda balık tutanları izliyordum, bir tanesinin dikkatini çekmişim, Samy, Samy amcanın ve sohbete girmek istedi benimle. Ona da anlattım hayatımı, ilgisini çekti. Hatta o da bana kendi hayatını anlattı, eşiyle hep bir çocuk sahibi olmak istemişler ama bunu tıbbi eksikliklerden dolayı yapamamışlar. Samy amca altmış üç yaşındaymış, her gün balık tutan bir amca ve geçimini böyle sağlıyormuş. Ondan balık tutmayı öğrendim, para kazanmama da yardımcı oldu tabi. Ben balık tutuyordum, o ise tuttuğum balıkları benden satın alıyordu. İlk başlarda neden yaptığını anlamamıştım, sonuçta kendi de tutabiliyordu ama sonradan bana yardım etmek istediğini anladım. Yine de ona sormadan tutamadım kendimi, neden diye sordum, neden yardım ediyorsun? Para önemli çok önemli birşey, sen ise kendin tutabilecekken balığını benden satın alıp paranı veriyorsun. Bu sorumu ve karşılığında aldığım cevabı asla unutmam. Verdiği cevap; ''Para biriktirmek kolaydır, sadece gereken kadarı harcarsın ve fazlası sana kalır ama insan biriktirmek zordur, kağıt parçası yırtılıp yok olursa yenisini kazanırsın ama insan kırılıp giderse, yerini dolduramazsın.'' tam olarak bu cümleyi kurmuştu Samy amca, diğer bir aydınlanma dönemim de bu oldu aslında. O günden sonra verdiği sattığım balıkların parasını tutuyor, sadece yemek ve diğer ihtiyaçlarım için harcayıp kalanı cebimde tutmaya başladım. Bir sene boyunca bu böyle devam etti, günlük en az yüz - iki yüz dolar cebimde kalıyordu ama artık Samy amca iskeleye gelmemeye başlamıştı. Bunun farkına vardığımda ilk işim, iskelede Samy amcanın beni tanıştırdığı kişilere nerede olduğunu sormak oldu ve üzücü haberi aldım, öldüğünü söylediler, artık gelemeyecekmiş en azından. Öldü demediler ama artık gelemeyecek demelerinden ve sorduğumda ki surat ifadelerinden öldüğünü anlamam zor olmadı. Samy amcanın arkadaşları, beni Samy amcanın balıklarını sattığı kişilerle tanıştırdı. Onlar sayesinde bir iş sahibi oldum ve Samy amcanın verdiğinden daha çok para kazanıyordum. Yine de biriktirmeyi bırakmadım ve bunun yanı sıra Samy amcanın arkadaşları artık benim de arkadaşım olmuşlardı. Evet, çoğu benden yaşça büyüktü ama bana arkadaş gibi yaklaşıyor, sorun yaşadığımda yardımcı oluyorlardı. Yeterince para biriktirdiğimde diğer kızlara bakmaya başladım, birçoğu oldukça bakımlı ve güzeldi. Benim onlardan eksik neyim var ki? Ben de para biriktirmiştim, param vardı sonuçta ve kazanmaya devam ediyordum. Bu düşünce aklıma yerleştiğinde harekete geçtim, ilk işim güzel bir otel odası kiralayıp siyah saçlarımı griye boyamak oldu. Daha sonrasında yeni, kremler, yeni ve güzel kıyafetler falan işte. Artık hayatımı düzene sokmuştum ve hatta giderlerimi hesaplayıp kendi yolumu tam oturtmuştum. Günde altı yüz dolar bana fazlasıyla yetiyordu ve kendimi sadece buna odakladım, kendime bir banka hesabı açıp ehliyetimi de aldım. Günlük altı yüz dolarımı bir kenara koyuyor, kalanı biriktirmek üzere saklıyordum. Tabi, bu çok uzun zaman önce değil, birkaç ay öncesi falan. Banka hesabımda yeterince parayı biriktirdiğimde kendime bir motor almak ilk işim oldu hayattaki tek hedefime ulaştım. Şimdi nasıl mı ilerliyorum? Geziyor, sıkıldıkça balık tutup oradaki insanlarla sohbet ediyor ve Ocean View'de on numaralı odayı kaptırmamak için kendimce savaş veriyorum. Neden mi on numara? Çünkü ben on numara birisiyim! Hehe, şakayı bir yana bırakmam gerekirse, genelde boş yapıp milletle sohbet ediyorum, artık paraya ihtiyacım yok, günlük paramı çıkardığımda gerisine ihtiyacım yok. İşte benim hikayem böyle, hayatım tam olarak bu. Geçmişime yönelik hiç bir pişmanlığım yok, olmadı, olmayacak. Hayatta kalmak için ne yapmam gerekiyorsa, onu yapıyorum ve bundan pişman değilim. Bana zaman ayırıp dinlediğin için teşekkür ederim, hoş bir sohbet oldu ama şimdi gitmem gerekiyor, biraz gezeceğim ve yeni insanlarla tanışmaya devam edeceğim ama eğer olur da hakkımda daha detaylı şeyler öğrenmek istersen, beni gördüğünde durdurup sormaktan çekinme.