KAYIP EDEN BİR ADAMIN HİKAYESİ
Psikolog görüşmesi:Joseph McMahon: 1978 yılında dünyaya geldim, babası belirsiz bir serseri annem ise kaltağın tekiydi, Bir çok acının ve ızdırap veren hikayelerin kapağı McMahon için açıldı diyebilirim; bugün kime sorsan aslında hayat gerçekten zor; cidden zor, ama bu zorlukları eş değer tutarak ilerlenmesi canımı sıkmıyor değil, varlık içerisinde olan birisi, annesi, babası belki de bir kardeşi var olduğu halde arkadaş edinemediğinden rahatsız olduğu için hayatı zor sanıyor; bir çok kişinin derdi ise her şey tamamken sadece parası olmamasından şikayet ediyor; benim elimde herhangi bir şey yoktu; evet hayatım zordu. Ama ben zor bir hayat yaşadığım için kimseye böbürlenmedim. Başarılarımı içimde yaşadım. Kimseye de kendimi reklam etmedim, ilgi açlığı yaşamadım, egoma yenik düşüp sağda solda insanları aşağılamadım. Kimsenin işine de burnumu sokma gereği duymadım, sırf buyum diye toplum beni dışladı, anlatılacak daha çok şey var...
ÇOCUKLUK
Çocukluğum; nasıl desem. Erken büyümek zorunda bırakılan bir birey gibiydim. Annem zaten kaltağın tekiydi, babamı tanımam zaten. Annem beni zorunda kaldığı için doğurduğunu söylüyor; kürtaj yaptıracak parası yokmuş sanırım; ben doğana kadar da işleri biraz kesat gitmiş; ona zorluk yaşattığım için hâlâ sevmez beni belki; öldü sanırım bilmiyorum. Annem hakkında fazla diyeceğim bir şey yok, ben köpeğim ile beraber annemin evinin bahçesinde ki barakada kalıyordum; evin dışında sokaktan yaşlı bir adam bana acıdığı için kendi atölyesinde kalmama izin verdi; sabahları onun için atölyesini temizliyordum, o da bana bir dolar veriyordu; o bir dolar ile de gidip karnımı doyururdum. Çocukken hatırladığım tek şey kötü koktuğumdu; ve annem bazen bahçesine bakarken beni de hortumla yıkayıp temizlerdi, Eksik olmasın, geceleri İrlanda'nın buzlu sokaklarında yetersiz bir ateş ile ısındığım için çok fazla hastalanırım. Sonrasında ise on üç yaşıma kadar kendimce atölye sahibinin yanında çalıştım. Ve hatırladığım kadarı ile ben dört yaşında falan öğrendim konuşmayı. O yüzden fazla konuşmazdım; komşumuz da beni fazla sevmezdi, bir süre sonra artık iş yapmayı öğrendiğimde bana bir piç kurusu gibi davranmaya başladı. Bakın ben sevgisiz büyüdüm demiyorum, ben kin ve nefret ile büyüdüm; her neyse...O adam artık günde bir doların üzerine bana para vermeyeceğini anladığımda başka bir iş bulmak istediğim için oradan kaçtım. Adama işten ayrıldığımı söylesem beni çok fena döverdi. Anneme gelecek olursak gitmeme en çok o sevindi sanırım: bir ara kontrolüne gittiğimde...Her neyse bunu anlatmak istemiyorum...
Yeni iş arayışım fazla uzun sürmedi, benim kaldığın sokağın çok uzağında bir yerde kalmaya başladım ben, ismi Büyük boğa adında bir atölye sanırım; evet kesinlikle orası beni işe aldı; bana o kadar fazla iyi davrandılar ki; hayatımda hiç bu kadar iyiliği bir arada görmemiştim: Ne derler biliyor musun?
Köyde sevgisiz büyüyen çocuk, o sevgi sıcaklığını hissetmek için o köyü yakar. Aynı hesap bende o sıcaklığı hissetmeye başladığımda fazla kaldıramadım; bana zarar verecekler diye korktum. Bu arada okul hayatım sıradandı, sürekli kavga eden bir zorbanın tekiydim ben, ödev yapmazdım ama dersi anlardım, yemek için çocukları döverdim. Yapacak bir şey yok; aç kalırsam ölürdüm.
Büyük boğa araç tamir atölyesinde bir dergide Amerika'ya kalkan bir gemi gördüm, on beş yaşındayım daha; iş yerinin zulasında ki parayı geminin kalkacağı günden bir gün önce patlatıp aldım: koştum gemiye. Bilet almak istediğimi söylediğimde bana gülerek beni almayacaklarını söylediler. ben de karaborsadan içeriye damladım, bir ailenin yanına sokuldum ve biletlerini satın aldım, biraz pahalıydı ama yapacak bir şey yok; sonra başka bir aile ile beraber de gemiye girdim, adım Joseph McKeyzle olmuştu bir anda, Amerikaya bir on saat sonra vardık; karaya çıktık ve ben çoktan Amerikan Rüyasını yaşamaya başladım, Vatandaşlık konularına girmeyeceğim, katolik bir kilise yetimhanesinde kaldım bir yıl boyunca.On altı yaşıma geldiğimde benim vatandaşlığı göremeyen Amerikan ordusu döverek orduya aldı beni,
ORDU HAYATI
Sana bir şey söyleyeyim mi? Burada siktiğimin ciddiyetsizliği hiç olmadı, ordu bana ailemden daha iyi davranmaya başladı, dayak yiyordum; her yerde yedim ama komutanın vurduğu tokat can acıtmıyordu, Dexter adında bir ibne ile tanıştım; yirmi yıl sırtımı kolladı, orası ayrı bir hikaye bekle: orduda bizi sert eğitimler bekliyor dediler, bana zayıfım diye çok dalga geçildim, şimdi anlıyor musun neden bu kadar yapılı olduğumu? Bizi komuta gerçekten bir savaşçı yapacağına yemin etti, benim sadece beş yılım eğitim ile geçti, ellerimi artık hissetmiyordum çünkü nasırlaşmış ellerim bana ait değildi, kazandığım vücut Joseph'e ait değildi, geldiğim yere baktığımda ve lanet olsun şuan ki durumuma baktığımda anlamakta güçlük çekiyordum doktor, ben neredeyim?! Sonrasında aslında Amerika'nın ne kadar orospu evladı bir ülke olduğunu anladım, yetimhaneden aldıkları çocukları o kadar iyi eğitiyorlar ki duygusuz birer ibne olarak savaşsınlar. Ben yıllarca dağda Arap vurdum, bunla gurur duymuyorum...Ama Araplardan nefret ederim; kafamın için de sürekli Arapların yaktığı o masum çocukların sesleri geliyor kulağıma; tecavüz ettikleri kız çocukları gözlerimin önünden gitmiyor, Amerika bir şeyi iyi yaptı, yıllarca biriktirdiğim nefreti orospu çocuklarının üzerine kusmama izin verdi; dediğim gibi detay vermeme gerek yok. On dört yıl boyunca kodumun ülkesinin bayrağı altında çarpıştım. Bana sadece verilen bir kaç rütbe ve madalya oldu. Ordu benim kazanma hikayem doktor: Gel gelelim hayatımı gerçekten siken olaya.
AİLE
Hayatımı siken olay; çok basit bir kelime ama aslında kullanmayı çokta sevdiğim bir kelime. Derin anlam barındıran bir hikayesi var bu lafın. Ben iki elimle sadece silah tutmayı bilirim. yirmi beş yaşında izin günlerimde bir kafede çalışıp kız kardeşine bakmaya çalışan bir yetim kızla tanıştım. Aynı yaştaydık; onu gördüğümde ben hayatımın ne kadar anlamlı olduğunu falan anlattım ona bir gün; bana "neden delirmedin" dedi; ben de başaramadım sanırım dedim ona: ilk defa bir kadın bana bakarken gözleri parlıyordu. Bakma sen, biraz yakışıklıyım, çokta kalıplı bir adamım ben ama Mary bunlara dikkat eden bir kadın değil ki? Onu nasıl etkilediğimi bilmiyorum, gülmezdim, gülümsemezdim ama sevgimi gösterirdim. Uzun süre sonra benimle evlenmesi için bir teklif yaptım, hâlâ ordudaydım. Ve bilirsin devlete çalışan insanlar sömürülürler; param fazla yoktu Dexter denilen adam benim düğün masraflarıma destek oldu ve ben bir şekilde evlendim. Rütbe aldım ve teğmen oldum; çok fazla para döktü Amerika önüme, ev aldım, araba aldım...Eşimle mutluydum, karım hamile kaldı, yıllar sonra her günüm nefretle geçerken baba olacağımı öğrendiğimde yüzümde vaz geçilmez bir ifade vardı; o zamanlar Tanrı bana güldü derdim, pazar ayinlerini kaçırmazdım, dua ederdim sürekli; kızım doğdu: İsmi Clémentine, o kadar güzel bir bebekti ki; anlatamam ama genetik bir rahatsızlığı vardı karımın. Bebeğim doğar doğmaz hasta oluyordu, sürekli ateşleniyordu, ben karımın yanında üç gün olamıyordum; çünkü operasyonlarım vardı. Bebeğim yedi aylıkken hastalıktan öldü. Ölüm haberinden sonra karım dolabımda tuttuğum silah ile kafasına sıkmış...
Doktor, söylesene bana ben kafayı yemeyip ne yapacağım? Ordudan ayrıldım hemen, onları gömdüm; ben yirmi sekiz yıl ağlamadığım hayatımda bir anda o kadar birikmişi boşalttım ki doktor; günlerce, haftalarca ağladım...O ağlamadığım süre boyunca gözlerimde ki su haftalar içinde boşaldı, sonra kurudu gitti; bir daha hiç ama hiç ağlamadım. Kızımın haberi ile gülümsedim; bir daha böyle bir olay yaşamayacağım için gülümsemeyeceğime kendime söz verdim, karımın hareketlerine güldüm; bir daha kimse beni öyle güldüremedi. Söylesene bana; beni hangi ilaç tedavi edecek?
FLORİDA VİCE! VCPD
VCPD'ye ve SWAT birimine girdiğim günden beri doktor-..Bilmem kaç kişiyi Vice sokaklarında harcadık, kafalarını patlattık, yeri geldi yerde sürükledik, canlarını yaktık. Ama onlarda bizim canımızı yaktılar, Bize emanet edilen sokakları kirlettiler, uyuşturucu satılar, kadınlarını pazarladılar, çocukların ellerine silah verip bizi yanlış tanıttılar. O çocuklar büyüdüler ve benim kardeşlerimi benden aldılar. Bu lanet olası iş para karşılığı yapılacak bir şey değil. Her ne kadar doğruyu yapmaya çalışsak bile içerisinde...İçerlerinde büyüyen ateşleri söndüremedik, söndüremeyeceğiz de. Hükümete karşı direnişe karşı her zaman hazırlıklı olacağız. İşimi bıraktığımda kırk yaşındaydım. VCPD'yi bırakmak zorunda kaldım çünkü geçmişime bakıldığında mutlu bir hayatım olmadı, ama kimse bana başarısız bir aptal muamelesi yapmadı. Bugün VCPD'ye dönmeye çalıştığım gün olarak sana söylüyorum...Kırk beş yaşındayım ve hâlâ mutlu değilim. Ama bir evin yoksa VCPD seni korur ve kollar. Orası senin evin olur, aile büyüklerinin sana ihtiyacı vardır ve seni çağırırlar. Sende hayırsız bir evlat olmak yerine geri dönersin ve düzeltebileceğin ne varsa elinden geleni yaparsın. Olay bundan ibaret. Ve ailene zarar gelirse, işte o zaman bir savaşçıya dönüşürsün aynı bizim gibi. İşte o zaman yapmak gereken tek şey savaşmak olur. Ve o savaşın içinde büyüyen çocuk olarak geri dönmeye hazırım.
Konu: Eski SWAT aslanı McMahon (Okunma sayısı 2689 defa)