member of valachi, ray alcatraz

[OZJAN]

Bir insanın canı çok değerlidir, değil mi? En azından çoğunlumuz böyle düşünürüz. Yıllarca hayat mücadelesi vermek, seçimler yapmak, seçimlerin sonuçlarına katlanmak, sorumluluklar üstlenmek, eğlenmek, üzülmek... Aslında hepsinin boş ve saniyeler içerisinde sonlanabileceğini, hayatın kolayca bitebileceğini hiç düşündünüz mü?  Şimdi size bunu neden düşünmeniz gerektiğini anlatacağım. Bu sefer hikayemizin ana karakterlerinden birisi Ricky Sanfelippo, önce onu tanıyın.

Ricky Sanfelippo Ricky; otuzlarında, para kazanmayı bilen birisi ve benim ortağım. Bu işlere başlamadan önce taksicilik yapıyormuş. Biten bir evliliği ve ondan kalan bir kızı var, her hafta onunla görüşür. Ricky bana göre ekipte bulunan en sağlam adamlardan birisi. Birbirimizle sürekli konuşur, durumların krtiğini yapar ve karar alırız. Kendisi epey de çalışkandır, bu yüzden patronlar onu sever. Onunla beraber onlarca şeye tanıklık ettik ve birbirimizi kolladık, hala da böyle devam ediyor.

Her neyse, hikayeye devam edelim. Olay yine, elbette, Centilmenler Kulübü'nde başladı. İki topluluğun kavgası sonlanmamış ve Valachi kararına başvurulmuştu. Toplantıda üç taraf vardı; Abruzzi, Delije ve Valachi adına Adrian Lombardi. Abruzzi ve Delije tarafları günlerce birbirine girmiş ve çatışmalar durmak bilmiyormuş. Anladığım kadarıyla savaş sebebi de epey saçma şeyler. Bir taraf diğerini tehdit olarak görmüş ve çatışma başlatmış, günlerce böyle devam etmiş. Toplantı sırasında iki taraf da kendi haklılığını savundu ve sürekli atıştılar. Toplantı sonunda Lombardi kararını verdi ve Abruzzi tarafı, Delije'ye $50.000 borçlandı. Olayların asıl kısmıysa toplantıdan sonra başlıyor.

Lombardi iki tarafı da uğurladı ancak Delije için savaşmış bir siyahinin gitmesine izin vermedi. Ben olayları anlamaya çalışırken Lombardi'nin arka tarafta Ricky'e tabanca verdiğini gördüm. O an yeni bir işimiz olduğunu anlamıştım, infaz.

Ricky, ben, Carlo, Vale ve infaz edeceğimiz siyahi arabalara bindik. Adama şehrin onun için güvenli olmadığını, onu güvenli bir yere götüreceğimizi falan söyledik. Issız, ormanlık bir alanda park ettik ve araçtan indik. Herif bir şeylerin yanlış gittiğini anladı ancak artık her şey için çok geçti. Gözlerimin önünde Ricky tabancasını çekti ve dibindeki adamın suratına ateş etti.

Göz açıp kapayıncaya kadar adamın yere yığıldığını gördüm, kulağımda ise felaket bir çınlama vardı. Bu infaz diğerlerinden farklıydı benim için çünkü... Çünkü artık kafamda ne "Şimdi ne olacak? Birini öldürmek bu kadar kolay mı?" gibi felsefik sorular vardı ne de "Ya yakalanırsam?" gibi bir şüphe. Birinin karşınızda öldüğünü, ancak hiçbir şey hissetmediğinizi düşünün, ne acı değil mi? Tam olarak bu durumdaydım. Birisinin ölümüyle değil de, problemin ortadan kalkışıyla ilgileniyordum. Bir can gitmişti ama onunla beraber bir problem de çözülmüştü, her şey yolundaydı.

Adamın infazından sonra, ben tabancayı ve yere düşen kovanları aldım, uzakta bir yere gömdüm. Döndüğümde ise çocuklar çoktan cesedi yok etmişlerdi. Arabalara bindik ve geri döndük. Yol boyunca Ricky'le tek kelime konuşmadık, yine de çok etkilenmiş gibi görünmüyordu. Küçük İtalya'ya vardığımızda ise patrona işin hallolduğunu söyledik ve dağıldık. İnfaz listesine yeni bir çizgi daha çekmiştim, dahası da gelecekti...

[Pashaa]

en sevdiginiz yazar?
- OZJAN

[acarsthefinest]

bu adam nolmus ya en son boomboxtan muzik acip dans ediyodu. herkes mafya olmus.

[alayınarest]

iyimis

[Elite]

 

[valenti]

emrah serbes'ten sonra gördüğüm en iyi yazar. up ulan! 

[OZJAN]

iyi yorumlariniz için teşekkürler arkadaşlar, gördükçe memnun oluyorum

tüm hikayeler ilk sayfaya eklendi. birkaç bölümün taslağını da hazırladım, yakın zamanda arka arkaya paylaşacağım

bos gecmeyelim: GösterGizle

[ankaralı gangster]

 

[xanpvs]

[OZJAN]

Hiç doğru şeyi yanlış yerde yaptığınızı düşündünüz mü? Bazı yerlerin kuralları vardır ve orada her ne kadar haklı olsanız bile kurallara uymak zorunda kalırsınız. Bu yerlerden birisi de Küçük İtalya.

Little Italy Küçük İtalya, İtalyanlar ve özellikle Valachi için en kıymetli yerdir. Harika yemekler yiyebileceğiniz Salone Paradiso, müthiş içkiler içebileceğiniz Ravenite, eşsiz etler bulabileceğiniz Catania, envanterinde onlarca kitap bulunduran Little Italy Kütüphanesi, birçok kuşa ve ağaca ev sahipliği yapan Giacomo Valachi Hatıra Parkı gibi daha sayamadığım onlarca sağlam mekanı içinde barındırır.  Huzursuzluk, kavga, gürültü çıkartmak yasaktır. Little Italy'de konuştuklarınıza da dikkat etmelisiniz çünkü her an herkes yanınızda olabilir.

  Her zaman olduğu gibi Ravenite önünde çocuklarla takılıyorduk, sohbet ediyor, iş konuşuyorduk. Bir süre sonra Leah Lombardi -Adrian Lombardi'nin eşi- geldi ve bize selam verip masalardan birine geçti. Biz sohbetimize devam ederken Leah'a maskeli bir siyahi yaklaştı. Küçük İtalya'nın ortasında dahi olsak içimde bir şüphe oluştu, oraya doğru yaklaştım. Ben yaklaşırken Leah ve maskeli adam konuşuyordu, dışarıdan ufak bir tartışmanın içindeler gibi görünüyordu. Beni gören siyahi, neyi izlediğimi, neye baktığımı falan sordu ve biraz daha ilerleyip tehditler savurdu. Olaylar böyle gelişince laf dalaşına girdik. Biz tartışırken arkadan Pepe'nin seslendi, bana durmamı söylüyordu. Durmak istesem bile karşımdaki bağırmayı sürdürünce suratına yumruğu çaktım ve onu kovaladım. Kaçarken bana Ganton'da işimi bitireceğini falan bağırdı. Ne adam ama değil mi? Dayak yemiş kaçarken bile bağırıp tehditler savuruyor, siktiğimin maymunu. Her neyse, haklı olsam bile Küçük İtalya'da gerginliği yükseltmiştim, ceza alacağımı düşünerek patronları beklemeye başladım.  Akşam saatlerinde Gandolfini ve Sean Parello geldi, onlardan bir süre sonra da Ganton ekibi -kendilerine AGB diyorlar- geldi. Masada AGB ve Michael Gandolfini vardı, olayı konuşuyorlardı.

AGB son dönemde sürekli sorun çıkartan tiplerden oluşuyordu. Bir kere tüm üyeleri maskeli dolaşan insanlardan oluşuyor, nasıl sorun çıkartmadan durabilirler ki? Bu durumlar onlara konuşma sırasında dezavantaj sağladı, Gandolfini muhtemelen karşısındakilerin bir grup terörist olduğunu düşünüyordu. Neyse işte, konuşma AGB'nin lideri Switcher'ın -Problem yaşadığım kişi de kendisiydi- sözleriyle başladı.   Elbette ilk olarak beni şikayet etti. Küçük İtalya'da yapılmaması gereken şeyleri yapmışım ve hatta silah bile çekmişim? Bunu duyunca gülmemek için kendimi zor tuttum, ucuz iftiralar komikti. Gandolfini ise -tavırlarından anladığım kadarıyla- Switcher'a inanmıyordu, sürekli sorun çıkartan tiplerdi bu insanlar sonuçta, kim inanır ki? Switcher'ın açıklamasından sonra söz Gandolfini'ye geçti. Başlamadan kendine bir Vice216 yakıp koltuğunda yayıldı, Sean Parello'nun kanatları altında onu izliyordum. Kaderim Michael Gandolfini'nin sözleriyle belirlenecekti. Gandolfini'nin dengeli davranıp biraz beni biraz karşı tarafı gömeceğini düşünüyordum ama öyle olmadı. Gandolfini Ganton ekibini doğrudan ezip geçti, onlara  benim kılıma bile zarar vermeyeceklerini söyledi. Açık konuşmak gerekirse yaşananlar götümü kaldırmıştı, patron tarafından korunuyordum.

 Konuşma sonunda istediğini alamayan AGB evlerine döndü, ben ise sırıtarak gidişlerini izliyordum. Bu olayın duyulmasından sonra Küçük İtalya sakinlerinin bana olan saygısı biraz olsun arttı.
 Peki AGB ekibi, onlara ne oldu? Birkaç gün sonra Louis Boltzmann'ın evine saldırdılar ve alakasız şekilde Valachi'ye küfür ettiler. Bu olaylar sonunda Ganton'daki bloklar mermi yağmuruna tutuldu, orada yaşayanlar ya öldü ya da kaçtı.