Konu: C.R.A.S.H. (Okunma sayısı 28847 defa)

Scealten · 16.07.1989

Alıntı yapılan: Scealten - 13.06.2025 17:01

13 HAZİRAN 2023 — SATRANÇ TAHTASINDA OYUNU AÇAN PİYON

Vice şehri, sabahları bile karanlık bir şehir gibiydi. Sis, denizden ağır ağır sokaklara yayılırken, gri gökyüzü yalnızca gölgeleri daha keskin hâle getiriyordu. Erwin Calloway, gün doğmadan CRASH merkezine girdiğinde, yüzündeki yorgunluk artık silinmez bir iz gibiydi. Geçen her gün, omzuna biraz daha ağırlık bırakıyor, her adımda Michael’ın yüzü biraz daha belirsizleşiyordu.

Girdiği odalarda artık herkes susuyordu. O, George Kennedy’nin gözünden düşen ama Benjamin Morgan’ın gölgesinde parlayan adamdı. Fakat kimse, Calloway’in neden bu kadar hızlı yükseldiğini sorgulamıyordu. Çünkü Vice şehrinde bir adam yükseliyorsa, mutlaka bir başka karanlığın parçası olmuştur.

Morgan’ın odası, büronun üst katındaydı. Kapısı her zaman kapalıydı ama kilitli değildi — çünkü girme cesareti olan kimse yoktu. Orası, emirlerin doğduğu yerdi. Ama yazılı hiçbir emir yoktu. Her şey sözle aktarılır, sonra yok olurdu. O sabah, Calloway içeri girdiğinde Morgan pencerenin önünde duruyordu. Dışarıyı izliyor gibiydi ama gözleri o gri ufukta bir şey görmüyordu. Yalnızca düşünüyordu. "Erwin," dedi Morgan, arkasını dönmeden. Sesi boğuk bir tınıyla odanın içine yayıldı, duvarlara çarpıp soğuk bir yankı bıraktı. "Vice şehrinde denge sağlandı mı, sence?" Calloway birkaç saniye duraksadı. Cevabın doğru olması önemli değildi — yalnızca duymak istediklerini bilmek yeterliydi. "Henüz değil," dedi. "Ama sınırları çizmeye başladık. Mafyalar, liman ve kulüpler... Artık kimse izinsiz hareket edemiyor." Morgan, yavaşça döndü. Yüzündeki ifade her zamanki gibiydi: donuk, düşünceli, ama tehlikeli bir sakinlikle örülmüş.

"İyi. Ama unutma… Sen yalnızca taşları yerleştiriyorsun. Satrançta piyonlar öne gider, tahtı onlar açar. Ama oyunu kazanan hep arkada saklı kalandır."

İşte o an Erwin bir şeyin farkına vardı. Yükseliyor gibi görünse de, aslında ilerleyen bir gölgeydi yalnızca. Benjamin Morgan’ın büyük planında bir figür, belki de en kritik taş — ama yine de taş. CRASH’in gerçek amacı çeteleri ezmek değil, onların yerine geçmekti. Devletin yetkisini kullanarak yeraltına bir devlet kurmak. Adına “temizlik” denilen her operasyon, aslında yalnızca yeni bir yapının tuğlalarıydı. Polis kimliği, sadece bir maske. Altında ise mafya ağlarından, kaçakçılık rotalarına kadar her şeyin dizayn edildiği görünmeyen bir yapı yükseliyordu. Ve bu yapının mimarı Benjamin Morgan’dı.

Erwin artık şehirde her yapıyla bağlantılıydı, ama bu bağlantıların ipleri onun elinde değildi. Bunu geç fark etti. Bir mahalleye baskın yapıldığında, o yalnızca talimatları uyguluyordu. Kimi öldüreceğini, kimi koruyacağını Morgan söylüyordu. Bir İtalyan mafya lideri infaz edildiğinde, boşalan pozisyona kimin geçeceğini de Morgan belirliyordu. Erwin Calloway, yalnızca yıkıyordu. İnşayı yapan hep Morgan’dı.

Geceleri, bürodan çıktıktan sonra sahilde tek başına oturur oldu. Bir elinde sigara, gözleri denizin karanlığında. Sigarasını bitirir daha sonra hep yaptığı şeyi yapardı. Eski, buruşuk bir polaroid fotoğraf. Michael’la yan yana, üniformalar içinde gülümsüyorlardı. Gerçekten gülümsediklerine inandığı son an buydu. Ama o gülümseme çoktan bir mezara gömülmüştü. Çünkü Michael’ı öldüren oydu. Hala bunun etkisinden çıkamıyordu.

Erwin Calloway, Michael’ı öldürdükten sonra bir daha asla aynı adam olmadı. Korku, onun içinden silinmişti. Vicdanın sesini boğan karanlık bir suskunlukla, çıkarlar uğruna can almaktan çekinmeyen soğukkanlı birine dönüşmüştü. Zamanla, yeraltı dünyasının en tehlikeli bölgelerinde bile adı bir gölge gibi yankılanmaya başladı. Nihayet, Çete ve Narkotik Divizyonu’nun başına getirildiğinde, geçmişinin karanlığından beslenen bir ekip kurdu. Bu ekipte tek kural vardı: Mutlak sadakat ve Erwin'e tam şeffaflık.

İlk bakışta ekibin yıldızı gibi parlayan genç bir isim vardı: Juvente Stewart. Erwin’in “harika çocuk” olarak gördüğü Juvente, zekâsı ve enerjisiyle kısa sürede dikkatleri üzerine çekmişti. Ancak bu genç yıldız, deneyimsizliğinin bedelini ağır bir hatayla ödedi. Yaptığı tek bir yanlış adım, bir sivilin hayatına mal oldu. Bu olay, birimin üzerine kara bir gölge gibi çöktü; medya, kurum içi denetçiler ve suç dünyası gözlerini Erwin Calloway’in birimine çevirmişti.

Erwin için artık Juvente bir tehlikeydi — hem kendisi için hem de patronları adına. Genç adamla gizlice buluştu, şehrin dışına, medeniyetin sesinden uzak bir noktaya götürdü onu. Karanlık, kelimenin tam anlamıyla üzerlerine çökmüştü. Ne sokak lambaları vardı ne de bir tanık. Sadece rüzgârın uğultusu ve geçmişte yapılmış hataların yankısı…

Orada, kimsenin duymadığı bir sessizlik içinde, Erwin Calloway, Juvente için tek yönlü bir bilet kesti. Gökyüzü bulutluydu, ay görünmüyordu. Karşılarında sadece zifiri karanlık vardı. Sessizlik o kadar derindi ki, insanın kendi kalp atışları bile suç gibi geliyordu. Tek bir kurşun, sessizliği sonsuza dek mühürledi. Juvente’nin bedeni, Erwin’in geçmişte gömdüğü diğer sırların yanına usulca bırakıldı. Erwin geri döndüğünde, rüzgâr aynı şekilde esiyor, gökyüzü aynı karanlıktaydı. Genç adamı geçmişin derinliklerine, sessizliğin sonsuzluğuna gömdü. Ama o, bir yükten kurtulmuştu. Gözleri yeniden netti. Ekip bir kez daha 'temiz'di. Ve karanlık, her zaman olduğu gibi onun en sadık dostuydu.

Vice şehri artık düzenli görünüyordu. Sokaklar sessizdi, çeteler hizaya çekilmişti. Ama bu sessizlik, bir mezar sessizliğiydi. Morgan, şehri asla kurtarmak istemedi. O, yalnızca kendi imparatorluğunu kuruyordu. Ve Erwin Calloway… Bu imparatorluğun ilk kurbanıydı. Benjamin Morgan, Erwin Calloway'in hayatının mimarı olmuştu.