Adım Aurel Craciunescu. Soyadım biraz...Zor, evet... Uzun, kıvrımlı, telaffuzu bol tükürük ister. Sanki dedem pasaport kuyruğunda sinirlenmiş de hepsini birden yazdırmış gibi. Zaten çoğu uğraşmaz, ‘Şu Romen herif’ der. Aynı zamanda lakabımdır. Brăila’da doğdum. Tuna’nın kenarı, hani şu suyun bol ama para denen şeyin kıt olduğu yerlerden. Babam kim bilmiyorum, annem de emin değilmiş zaten. S*ktir edin orasını. Ama sokaklar bana iyi birer üvey ebeveyn oldu. Çok insanla tanıştım. Liman işçisinden bakan çocuğuna kadar yolum kesişti. Ama ayakkabısı delik, kalbi sağlam adamlardan çok şey öğrendim. Takım elbiseyle gelip cümlesinde üç yalan olanlardan da bir şeyler öğrendim tabii. 15 yaşımdayken biri bir fotoğraf gösterip "Şu adam nerede?" dedi. Ben de “Şurada” dedim. Adam bana 300 Lei verdi. O an anladım: hayat zor ama bilgi kolay para. Hele doğru zamanda doğru kulağa fısıldarsan... oh, ballı börek gibi. Tabii o zamanlar ne devlet tanırdım ne de vakıf falan. Hâlâ da tanımam. Resmiyet bana ters; ben sokağın protokolünü bilirim.Şimdi ne iş yapıyorum? Hmm... Adına çok şey denebilir: istihbaratçı biraz abartıdır ama takipçi, aracı, hatta bazıları dedektif bile diyor. Ama ben kimsenin metresini söylemem. Ben kendime “Bilgi simsarı” diyorum. Birilerinin biriyle sorunu varsa kulağıma gelir. Ben bulurum. Biri ortadan kaybolmuşsa, izini sürerim. Kim kiminle iş çeviriyor, kim nerede ne satıyor, kim hangi yalanı kaç kere söyledi... Ben bilirim. Sonra bu bilgiye kim ne kadar ödüyor? Ona giderim ve para kazanırım.Nasıl yapıyorum? Sokakla konuşurum. Taksi şoförleri, apartman temizlikçileri, köhne sokaklardaki uyuşturucu bağımlıları... Onların dudaklarından düşen “Hmm” bile bana yeter bazen. Tabii teknoloji de var elimde, lakin James Bond gibi değilim ama onun kahvesini karıştıran adam kadar tehlikeliyim...Bence!Kayıtlı adresim yok. Evim dediğin yer, priz varsa ev olur. Ama şu an Vice Şehri’ndeyim. Strada Neagra, No:18. Kat:3. Kapıyı çalarsan açmam. Sadece kameraya el salla, belki izliyorsam cevap veririm. Kripto cüzdanım mı? Ah, o konuya gelince... İşte orası güzel. Belgede sıfırım, sistemde görünmem. Ama o kripto zincirler... -İşte onların arasında bir cüzdanım var, tek kullanımlık QR’la açılır. Kodu verirsem zengin olursun ama... O para için seni öldürürüm, alamazsın!Adım Aurel. Ne polis ne hırsızım. Ben ortadayım. Bazen polise istediğini veririm, bazen de başkalarına satarım ve izlerim. Sonra kendi yoluma bakarım. Bir de garajım var. Garaj dediysem, öyle steril, beyaz ışıklı, "arabaya bakarken klasik müzik dinleyen zengin adam" garajı değil ha. Burası yağ kokar. Benzin dökülünce silinmez, kurur. Üstüne oturursun, pantolonun kararır. Hoşuma da gider. Temizlikten pek anlamam. Kirli adamım ben. Tırnaklarımda hep biraz pas vardır. Eğer birinin elleri tertemizse, ya hiç çalışmamıştır ya da memurdur... Ve ikisi de tehlikelidir.
Üç motorum var. Hepsine isim verdim ama söylemem. Çünkü kimse biriciklerini herkesle paylaşmaz.Biri chopper. Ağzı bozuk bir ihtiyar gibi. Gürültüsü çok ama saygısı yok. Sanki önüme çıkacak her şeyi ezip geçebilirim gibi. Biri super sport. Ona binerken kask takmam. Çünkü yavaş gitmeyeceksin ve kaza yapınca suratını gösterme zahmetine katlanmayacaksın.Bir diğeri cross. Dağa taşa sürerim. Üzerine çamur sıçramazsa sürmüş saymam.Bazen sabaha kadar birini sökerim, diğerini toplarım. Susturucu değiştiririm, jant sökerim, karbon fiberle oynarım. İşin garibi, bu motorlar da benim gibi... dışarıdan bakınca haşat; ama içine girdikçe anlıyorsun ne cevher taşıdığını.Bir keresinde sokakta biri beni dilenci sandı. Üstümde yağlı mont, elimin biri zincirdeydi. “Yemek ister misin? Evsizlere bedava yemek veren bir yer biliyorum.” dedi. Ben de “Ben sana bir adres vereyim. Orada birkaç kötü karar var.” dedim. Gülümsedi, ben de işime devam ettim. Arkamdan hâlâ bakıyordu.Başka ne mi severim? Film...“Ghost Dog: The Way of the Samurai.”Jim Jarmusch’un işi. Forest Whitaker var, suskun, kendi kurallarıyla yaşayan bir tetikçi. Kuşlarla konuşuyor, eski Japon kitapları okuyor. Tetikçilik yapıyor ama sokakta uyuyor. H'ehehe aynı ben.Yalnızlık, prensip, şiddet, jazz... Ne ararsan var.Bir replik var filmde, hiç unutmam:"The way of the samurai is one of immediacy and of death."Yani: "Samurayın yolu, ani eylem ve ölüm yoludur."Ben de o kafadayım. Ya şimdi yaparım ya da yapmam. Arası yok.
Bazen birini hiç tanımazsın ama kader seni onun peşine salar. Hani bazı insanlar ilk görüşte aşık olur., ben ilk fırsatta para kazandıracak bilgiye aşık olurum. Kazbek Yamadaev. Ne tip bir adam bilmiyordum. Adını ilk duyduğumda dağ sanmıştım. Gürcistan’daki şu sivri tepelerden biri. Meğer bu da Kazbek’miş ama bu dağın yamacında büyük bir miktar para varmış.Bir gece, Vice’in kuzey ucunda, kanalizasyona yakın bir mekânda duydum ismini. Biri dedi ki:“Bu Kazbek’in peşinde Nikolay varmış.”Dedim: "Hangi Nikolay?"Dedi: “O Nikolay Andeyev... Rusların içinde Rus olan, masa başında konuşup arka odada insan doğrayanlardan.”Gülümsedim. Çünkü o an bir fırsat gördüm. Kazbek denen herifin huyu şuymuş: Kendini gizler, ortada görünmez ama sokakta birilerine küçük işler yaptırırmış, tek seferlik, ucuzdan. Onun umrunda bile olmayan adamlar çalışır, o sadece izlermiş. Nikolay Andeyev hariç kimseye bulaşmazmış,Biz ne yaptık? Tersini. Kazbek’in peşine düştük. Her erkek gibi bir eskort yüzünden kendini ifşa etti. Onu bir kahvecide kadının biriyle görüşürken bulduk. Üç gün takip ettik, beşinci gün yakaladık... Niye mi?Çünkü bazen en büyük ödül, en alakasız adamın cebindedir.Ekipten Matei onu takip edip köhne bir yerde bize haber uçurdu. Gerisini anlatmama gerek yok, herkesten kaçılır...Bizden asla.“Seninle tanışmak kaderdi,” dedim. “Ama kader bazen kurye gibi çalışır ve şimdi bu kurye seni bir yere teslim etmek zorunda.” Şimdi sırada Nikolay'dan alacağımız para var. Bize "Mükafatlandırılacaksınız." dedi ama bu en az 100.000 dolar etmeli.100.000 Amerikan doları be! Temiz para değil ama kimin umrunda? Temiz ellerle çamaşır yıkanır, hayat değil.Daha da önemlisi... Nikolay’ın gözüne girdik.Adam kendi ekiplerini salmış, bulamamış. Biz bulduk. Sokakta kimin değeri var, o belli oldu. Artık sadece yerin altındaki pisliği değil, sokağın üstündeki gücü de göreceğiz. Lamborghinili lavuklar, pahalı puro tüttüren iş adamları, cam kulelerin içinde güya suçtan arınmış yüzler...Biz onların asansör düğmesini tutan adamlar olabiliriz...Ne diyorum ben? S*ktir etsene, biz onlardan bile iyi olabiliriz! Neyse...Özetle benim hayatım gaz kelebeğiyle tetik arasında. Hangisini ne zaman çekeceğim, ben de her zaman bilmiyorum. Ama emin olduğum tek şey var: Motor yağı gibi insan bir kere sızdı mı sisteme, kolay kolay çıkmaz. Koku kalır, iz kalır... Ve sonuna kadar o b*kun parçası olur...
Motorun egzozunu silerken Matei geldi, suratında o klasik "beyin fırtınası sonrası aydınlanma" ifadesi. O tipi görünce anladım, mevzu para. Her zaman öyledir zaten; sessizce oturduğu gün yoktur, hep bir fikri, bir pazarlık hayali vardır. Eline tornavida değil, rüyasında bile hesap makinesi alır bu herif.Neyse... konu açıktı: Kazbek’i paketlemiş ve Andeyev'e teslim etmiştik, şimdi sırada o 100.000 dolar vardı. Ama işin rengi adamlarla konuşunca değişti. Parayı kriptodan almak yoktu bu sefer. Bu sefer nakit. Hem de limanda. Hem de Andeyev’in bölgesinde.Şimdiye kadar hep gölgede iş gördük. Hiç kimse yüzümüzü merak etmedi, sesimiz bile bazen gereksizdi. Ama şimdi? Şehrin en kıl adamlarından biriyle yüz yüze, hem de limanın ortasında, sanki hayalet değil de kendimizmişiz gibi.Hazırlandık. Matei beline bir altıpatlar aldı, heh, sanki limanda tek başına tüm Rusları vurabilecek gibi. Bizi karşılayan tipler, sanki doğduklarından beri somurtuyormuş gibi. Gözleriyle değil, tetikleriyle konuşan adamlardan. Suratlar taş gibi, mimik yok, tereddüt yok. Silahlarını gösteriyorlar ama tehdit gibi değil... Alışkanlık gibi. Sanki sigara paketi çıkarır gibi tabanca çıkarıyor herifler. Elleri ceplerine değil, tetiklerine daha yakın. Bizi ölçüp biçiyorlar. Haklılar. Çünkü biz de pek tekin görünmüyoruz. Onlara göre belki de başka bir patronun piyadeleriyiz. Şu şehirde dostum dediğin herif bile arkanı döndüğünde seni tanımaz, bir de biz... Yabancıyız. Garip bir durum ama işte; hem ödül alacağız, hem de silahın ucundayız. Ofise doğru yürürken ayakkabımın altındaki paslı demir ızgaralar tıkırdıyor. Matei yavaş adımlarla ilerliyor, ben içimden hızla hesap yapıyorum: Odanın kaç penceresi var, kaç adam var, kaçımız ölecek, kaç kişi sağ kalacak? Ama tek vardığım sonuç şuydu; burada sadece ben ve Matei ölür.Ama ofise girince tablo değişti. İçerisi sakin... Ama o sakinlik var ya, işte o en tehlikelisi. Fırtınadan önceki sessizlik gibi. Hiçbir şey olmuyor, ama her şey olabilirmiş gibi. Masa başında bir çanta vardı. İçinde para. Yanlış sayamazsın, çünkü banknotların düzeni OCD’li muhasebeci gibi. Her şey yerli yerinde.Sonra baktılar bize. Uzun uzun. Tıpkı dövüşten önce boksörlerin birbirine baktığı gibi. “Bu herif düşer mi?” diye bakan gözlerle. Ama biz düşmedik. Alnımızda korku değil, ihtiyaç vardı. Ve ihtiyaç, korkudan daha dayanıklıdır.Para elimizdeydi artık. Dışarı çıktığımızda havamız değişmişti.Matei’nin adımları hafifleşmişti. Benim omzumdaki yük gitmişti. Garip bir denge.Limandan uzaklaşırken şunu düşündüm:Bu işten sonra artık kimse bize sadece "Birkaç Romen" diyemez. Artık taşaklı adamların aradığı adamlarız. Belki hâlâ alt taburdayız, ama artık görüş mesafesinde. Ve kim bilir... Belki bir gün o masaya takımlarla otururuz.
Konu: Aurel Craciunescu "Romen" (Okunma sayısı 260 defa)