DOĞDUM, BÜYÜDÜM VE KOSKOCAMAN ADAM OLMA YOLUNDA İLK ADIMLARIMI ATTIM!
“Boston, Massachusets. Soğuk bir Ekim geçiren Boston, 19 Ekim 1994’te ileride çok şey başarmak isteyen birinin doğuşuna tanık oldu.” demek, aslında kolpa olurdu. Çünkü “o gün” gelene kadar çok da bilindiğim söylenemezdi. 19 Ekim, 1994. Ben; Darren Willford, Marcus ve Linda Willford çiftinin büyük çocuğu olarak dünyaya geldim. Gayet ilgili bir ailede büyümek beni sosyal yaptı, bunu biliyorsan burayı okuyorsundur zaten. Çünkü, beni tanımıyor olup burayı okuman ilginç olurdu doğrusu. Yine de, bu uzun yazıya hoş geldin! Ne diyordum? Uh, doğmuştum en son değil mi? Çocukluk yıllarım tamamı ile sanat adına geçti, cidden. Gitarlar, bateriler, kemanlar ve adını bilmediğim; ama Country müzik türünde olduğu için çalmam gereken bir sürü enstrüman. Diyorum ya, ilgili bir ailede büyümek beni sosyal adam yaptı. Kimilerinin gözünde hakaretlere büründüğüm olaylarım bile var, anlarsın ya… Bu arada, ilgili bir ailede büyümek emin olun büyük bir şans. Eğer ailem üstüme düşmeseydi, sanırım şu an kendime ait bir programım ya da yayın hayatından arkadaşlarım olmayacaktı. En önemlisi kendimi cesur bulamayacaktım, yani dövüşçü olamayacaktım! Anlatmadım, sanırım. Oralara geleceğim, hiç sorun yok. Bir bebekten, ilkokul yılları çocuğuna dönüşürken ciddi anlamda büyüdüğümü fark edebileceğim etkin anlara sahiptim. Başımın üstüne düşüşüm, ya da ilk enstrüman öğrenişim. Bunlar cidden travmatik seviyede olacak olaylar olabilirdi, ben paçayı sıyırdım. İlkokul yıllarım normal seviyede geçti demek yanlış olmaz pek, okuma yazmayı zamanında sökmüştüm. Sonraki yıllar ise beni cidden müziğe iter gibiydi. İlkokul müzikleri için sahne almak (amatör de olsa bir sahne almaktan bahsediyoruz yani) ya da arkada müziklerle ilgilenmek, bunlar cidden gelişim adına olabilecek büyük şeylerdi. Ortaokul ise sosyallik anlamında Darry Willy olmamı sağlayan başlangıç yılları diyebilirim. Müzik, o yıllarda benim için biraz çıkara dönüşmüş olabilir; evet… Babam Marcus Willford’dan bu durum adına özür dilemem lazım, çünkü bunu bilse bile duymak gıcık eder. Bir sürü ortamda kendimi parlatmamı sağlayan bir durumdu müzik, ben de meyvesini toparladım. Ama öyle ya; gün geldi ve bambaşka şeyler oldu.
LİSELİ OLMAK MI, YOKSA BU ERGENLİK Mİ?
Size Cliff’ten bahsetmedim sanırım, kendisi çocukluk arkadaşım. İşte buraya özel paragraf açma sebebim ise, Cliff ile aynı lisede okuyacak olmamızdı. Her ortamda asla ve asla yanımda olmaktan eksik değildi, yanımda olmasa da Darren Willford olmayı biliyordum ama eküri durumu bir başkaydı. Ve şimdi yeni yılları bir kere daha onunla geçirecektim, olgun zekalarla! Dediğim gibi de oldu, bu süreçte dersleri aksatmamanın yanında; profesyonel bir müzisyen olma yolunda ilerlememi sağlayan bir sürü referans kazandım. Sahneler aldım, şarkılar söyledim ve yeri geldiğinde organizatör bile oldum. Düşünsene, kendi sahne alacağın partiyi organize ediyorsun!
SAHİDEN O ADAM MI OLUYORUM?
Güzel yıllar sonrasında, artık üniversite için yolumu çizmem lazımdı. Müziği profesyonelliğe, daha da profesyonelliğe dökmek için bu işin sanatını okumak mı gerekiyordu? Yoksa başka bir alandan ilerleyip müziği resmi bir iş olmadan yürütmeye mi bakmalıydım? Ne olduğunu az çok kestirmişsindir zaten, müziği keyfi bir iş olarak görmeye devam ettim. Asıl skandal ise okuyacağım bölümdü: Radyo ve Televizyon. Evet! Demiştim ya, sosyal bir ailede büyümek size çok şey katabilir. Bu bana sosyalliğin kattığı bir şeydi. Bu bölümü tercih ettiğimde aklıma sadece sunucu olmak geliyordu, elime boktan da olsa bir mikrofonu tutuşturup seyirciyi heyecenlandırmak ya da haberdar etmek istiyordum. Cliff ise bilişime yöneldi, ama iletişimi koparmadan devam ettik. Hatta yeri geldiğinde bölümüm ile alakalı eğitim verdiğim bile oluyordu. Hatta şu an birlikte çalışıyoruz, ben bir sunucuyum ve asistanım kendisi. Öğrettiklerim sayesinde benim kadar bilgiye sahip olduğuna eminim. Yani bir gün karşıma çıkıp bu yola girişmek istediğini söylerse mutlaka destekçisi olacağım. Neyse… Bölüm ile alakalı her şeyi öğrendikçe, bir anda tercih ettiğim bu bölümün aslında hayatımı pozitif yönde şekillendirdiğini fark ettim. Bir yandansa, liseden beri kendimi güreşe sarmıştım. Çocukluk yıllarım Paul Heyman adlı güreşçi menajerinin yeri geldiğinde spikerliği ile, yeri geldiğinde menajerlik rolü ile yaptıklarıyla geçti. Her izlediğimde, hem güreşte bulunmayı hem de o adam gibi konuşabilmeyi her zaman isterdim. Bu ise beni güreşe itti. Ve fark ettim ki, aslında Radyo ve Televizyon okumak; küçüklükten beri imrendiğim Paul Heyman idolümün yolundan gitmenin farklı bir yoluymuş. Yıllarca takip ettiğim o adamdan bir şeyler koparabildiğimi fark ettim. Bu da beni geliştirdi. Konudan kopmamalıyım… Güreş şovları için bazen şehir dışına gitmem gerekebiliyordu, ama bu ün sağlamak adına önemli bir şeydi. O zamanlar ise aslında buraya gelmemi sağlayan bir etken ile tanıştım: Randolph Mitchell. Kendisi o zamanlar aktif bir güreşçiydi, yıllarca kendisini televizyondan takip etmiştim hatta. Şimdi ise karşı karşıya duruyordum. Zamanla, birlikte çalışmaya başladık. WSR ana binasında yıllarca çalıştım, bir sürü başarı kazandım. Fakat okula önem verdikçe biraz koptuğum söylenebilir, bunu inkar edemem. Mezun olduktan sonra, birkaç yıl Boston’da kalıp müzik adına bir şeyler yaptım. Ama bir gün geldi ki, Randy beni arayıp Vice City’de ki WSR binasında çalışmak isteyip istemediğimi sordu. Kabul ettim. Vice’ta bulunma hikayem bu aslında. Ama, gelin görün ki… WSR’de hiç maça çıkamadım. Ne kadar ironik değil mi? Ama, bir yandan bakıldığında WSR’nin revize olması mantıklıydı. Şehrin en önde gelen adamlarından Paul King, Randolph’a ortak oldu ve VFC adlı dövüş ligi şirketi hayat buldu. İşin kötü yanı ise, bu revize sürecinde çıkarılma durumunda oldum. Bu kısımların pek de önemi yok yahu, Randy’nin elinde olmayan bir sebep ve bunu sadece ben ve o biliyoruz. Bu aramızda kalmak zorunda. Ama burada asıl olan şey, WSR amacı ile gelip; sonrasında bambaşka bir kapı sayesinde kendimi bulmak oldu. Evet, kariyerimi devam ettirecek bir şey buldum: Vice News! Araştırdığımda, Vice News’ün her zaman başarı sahibi fakat diğer basın şirketlerine nazaran yayın anlamında daha sade olduğunu gördüm. Bu benim için biçilmiş kaftandı! Yıllarca sunuculuk hayali kurup, başvuru yaptığım yerde yayın hayatının sade olması kendimi kanıtlama yeriydi! Başvuru sonrası başarılı bir görüşme ile asistan oldum. Hevesim tüm şirket çalışanları tarafından görülüyordu, Melissa Hawkins (O zamanın müdürü) beni ciddi anlamda takdir etmişti. Hatta, şu an her ne kadar üzücü ve kırıcı bir şekilde buradan gitmiş olsa da, ona teşekkür etmeliyim. Çünkü şu an neredeyse herkesin bildiği “Gece Hayatı” programının fikri ondan çıktı. O zamanlar stajyerlikten yeni çıkmıştım ve arka alanda kameramanlık yapıyordum. Çok iyi hatırlıyorum, Malibu Club’ın açıldığı bir gün Goldberg ile röportaj yapılacağı sırada kameramandım. İkinci bir yayın daha olacağı, fakat bunun adada gerçekleşeceği söylendi. Adaya gideceğimiz saatte ise hayatımın şansı tanındı: Adadaki yayının sunucusu bendim. Melissa bir şans vermeyi istemişti, haklıydı da. Ben de onun isteğini yerine getirdim. Programın ilk bölümü, doğaçlamadan öte değildi. Kadraja kim çarparsa onun hakkında bildiğim her şeyi sunuyor, biraz da magazine döküyordum işi. Tuttu, bu program cidden tuttu. Böylece ciddi anlamda yayın hayatıma başladım. Zamanla revize durumları oldu, organizatör olduğum partide büyük bir baskın oldu ve bu olaydan ötürü şirket baştan aşağı revize edildi. Çoğu kişi gitti ve yerine yeni insanlar geldi. Bu durumdan ötürü ben de terfi aldım. Öyle işte, fazla uzattım sanırım. Özet geçecek olursam, şimdi güzel bir müzik kariyerim ve cidden yükselişte olan bir yayın hayatım var. Mutluyum yahu! Vice’ta bilinen bir Darren Willford olduğum için mutluyum!
https://imgyukle.com/i/xr0D9UBu da elimde olan tek fotoğrafım, ehehehe.
Konu: Darren Willford (Okunma sayısı 124 defa)