Küllerinden Doğan Sessizlik 2006 - 2018 / Osaka Arai Yumeji Osaka'nın ara sokaklarında neredeyse kimsenin hatırlamadığı bir apartman dairesinde dünyaya geldi. Adı hayal anlamına geliyordu ama onun hayatı bir hayalden çok kabusa benziyordu. Annesi doğumdan kısa süre sonra ortadan kaybolmuştu. Babası ise her geçen yıl kendini daha fazla alkole, öfkeye ve şiddete teslim etmişti. Aile sıcaklığı denilen şey onun için televizyon dizilerindeki sahnelerden ibaretti. Babası, sadece şiddet uygulamakla kalmaz aynı zamanda Yumeji'nin kişiliğini de ezmeye çalışırdı. Sanata duyduğu ilgiyi “boş iş" kitaplara olan sevgisini “saçmalık” müziğe olan hayranlığını ise “kaçış” olarak görüyordu.
“Senin gibi bir kızdan ne olur ki?! Sessizce oturuyor ve hiç bir işe yaramıyorsun! Hayal kurmayı bırak.” Bu sözler tokatlar kadar derin izler bırakıyordu. Her darbeden sonra daha az konuştu, daha az güldü, ama daha çok yazdı. Günlükler dolusu öfke, korku ve bastırılmış umutla doldu. İçindeki fırtınaları kağıtlara kusarak hayatta kaldı. Yumeji, 13 yaşında o evden kaçtı. Bir süre sokaklarda yaşadı. Küçük işlerle karnını doyurdu, ikinci el kitaplar karşılığında resim çizdi. Sığınma evlerinde kaldı, ama hiçbir yerde aradığı ev ve aile hissini bulamadı.
Soğuk sokaklardaki umut 2019 - 2022 / Kyoto Yumeji Osaka'dan kaçarak kendini Kyoto'nun kasvetli ve geleneksel sokaklarında bulmuştu. Yağmurdan kaçarken sokak lambalarının ışığında titreyen gölgesi bile ondan uzak durmak ister gibiydi. Konuştuğu kimse yoktu. Güvendiği kimse olmamıştı. Hayata yalnız başına tutunmaya çalışan bir kızdan başkası değildi. Bir gün terk edilmiş bir otobüs durağının köşesinde titrerken bir kadın yaklaştı. Bu kadın Yoriko Hanai'di. Saçları bembeyaz gözleri ise masmaviydi. Elinde ikinci el kitaplarla dolu bir çanta vardı. Kütüphaneci olduğunu söyledi. Yumeji'nin haline acımış olacak ki onu evine aldı. Yumeji küçük bir odadaydı. Duvarları çatlak, yatağı gıcırdayan bir odaydı. Kütüphaneci kadın ona bir kitap verdi. Kapağı çatlak, kağıtları ise su lekeleriyle doluydu. Bu defter Yumeji'nin ilk umuduydu. Defteri eline aldığı ilk günlerde yazı bile yazamadı. Kalemi eline aldığında elleri titriyor, kafasında hala yankılar dönüp dolaşıyordu.
“Çizimmiş, müzikmiş... Böyle şeylerle mi yaşayacaksın?” Yumeji yine de kalemi tutmayı bırakmadı. Titreyen elleriyle yazdığı ilk kelime "nefret" oldu. Sonrasında ise kelimeler yağmur gibi sayfalara döküldü. Çocukluğunda yaşadıkları nedeniyle güçlü gözükmeye çalışan inatçı bir kız olsa bile aslında savunmasız, duygusal ve herkese karşı kucaklayıcı birisiydi. Sonra çizimler geldi. Karalanmış yüzler, bağlanmış gözler, haplar, şehir manzaraları, kelepçelenmiş eller, Yumeji'nin sanat tarzı bazen depresif bazen ise yaratıcıydı. Onun içindeki çocuk henüz ölmemişti. Günler böyle geçerken zaman zaman kütüphaneye gidiyor ve burada vakit geçiriyordu. Bir gün Yoriko Hanai kütüphanede kaybolan bir walkman'ı Yumeji'ye hediye etti. Tüyler ürperticiydi. Hayatın dışladığı ve bir köşeye ittirdiği Yumeji'ye ilk kez birisi değer gösteriyordu. O gece sessizce ağladı ve karar verdi; Bu hayatı en baştan yazacaktı. Kendisine hediye edilen walkman basit bir hediye değil onun için umudun adıydı.Özgürlüğün Peşinde 2023 - 2024 / Kyoto “Bu kaçış değil. Kaçmak korkaklar içindir. Ben, başka bir versiyonumu doğurmaya gidiyorum.” On yedi yaşındayken defterine yazdığı ilk cümle buydu. Yoriko Hanai'nin küçük evi onun ilk gerçek evi gibiydi ama içinde hala ağır bir gerçek vardı. Orada hep kalamazdı. Yoriko onun manevi annesi gibiydi ve ölümden çok Yumeji'nin bir yere ait olamamasından korkuyordu. Bir akşam yağmura karşı çay içerlerken Yoriko gözlüklerinin ardından şu cümleyi söyledi; "Yolun uzun olacak Yumeji ama sen o yolu yürümeye hazırsın."
Yoriko'nun sağlık durumu kötüleşmeye başlayınca Yumeji insiyatif alarak evi onun için terk etti. Kadının sırtına yük olmak istemiyordu. Veda mektubuna sadece şunu yazdı: "Sen bana insan olduğumu hatırlattın. Şimdi ben de kendi hayatımı, yolumu ve rotamı çizmek istiyorum. Tüm hataları silerek, yeniden." Mektubu mutfak masasının üzerine koydu ve hediye ettiği walkman ile çantasını alıp evden ayrıldı. Yeni kaldığı yer limana yakın, paslı bir apartmanın bodrum katındaki merdiven aralığıydı. Burası terk edilmiş gibi kötü kokuyordu. Yatağı yoktu ve yere battaniye serip uyuyordu. Ama tavanında bir çatlak vardı. Her sabah onu, o çatlaktan vuran güneş uyandırıyordu. Bugün pes edersen yarın neye dayanacaksın? Yumeji gece kulüplerinde çevirmenlik yaptı, kafelerde baristalık yaptı ve sahil yolunda oturup kendi resimlerini çizdi. Bir gün bir müşteri ona şöyle dedi.
"Senin çizdiğin yüz sanki ağlayacak gibi. Yumeji sadece omuz silkti.
Belki ağlamıştır da gözyaşlarını ben silmişimdir.Yolculuk Günü 3/06/2025 Sabah erkenden uyanmamıştı çünkü zaten hiç uyumamıştı. Sabaha karşı dört sularında apartmanın çatısına çıkmış Kyoto'nun loş ışıklarını izliyor, termosundaki ılıklaşmış kahvesinden yudumluyordu. Gökyüzü Yumeji'nin duygularını yansıtır gibi gri ve kasvetliydi. Yanında eşyalarını sıkıştırdığı sırt çantasından başka bir şey yoktu. Eski buruşmuş defterler, biri bitik iki çift pil, küçük kalem kutusu ve çatlak kurşun kalemler, karalanmış ve buruşturulmu çizimler, bir kaç kıyafet dışında çantasında başka hiç bir şey yoktu. Artık burayı terk etmenin ve yeni yelkenler açmanın vakti gelmişti. Yumeji biriktirdiği paralar ile küçüklüğünden beri hayalini kurduğu Vice Şehrine gidiş için bilet aldı. Yoriko'dan kalan walkman'ını cebine koydu ve kulaklığını kulaklarına taktı. Kulaklıkta Crystal Castles'dan Air War çalıyordu. Bir anlığına duraksadı. Parmakları cebine uzandı ve küçük bir kağıt parçası çıkardı. "Sana kalbimi bıraktım ama kendininkini unutma." yazıyordu. Yumeji nota bir süre baktıktan sonra notu katladı ve cebine bıraktı. Nefes alıp doğruldu. Kendisinden emin şekilde tren istasyonuna yürüdü. Burada havalimanına giden trene bindi ve havalimanına vardı. Onun için yeni bir hayat başlıyordu. Check-in sırasında görevli pasaportuna uzun süre baktı. Yumeji'nin bu esnada kalbi yerinden çıkacakmış gibi atıyor ve bir onay ışığı bekliyordu. Merakla "Sorun mu var?" diye sordu. Görevli başını iki yana salladı ve geçiş iznini onayladı. Yumeji asansöre ilerlerken kendi kendine "Sorun bende ama sen bilmiyorsun" demiş ve bekleme alanında uçağın gelmesini beklemeye başlamıştı. Uçak geldiğinde Yumeji cam kenarındaydı. Yan koltuğu boştu. Yanına kimse oturmadığı için rahatladı. Kalkış anı geldiğinde bir an gözleri doldu ama hemen gözlerini kapattı ve müziğin sesini açtı. Kenshi Yonezu'nun Lemon şarkısını açmıştı. "Bazı mutlulukların geri gelemediği bana öğrettiğin son şeydi." Yumeji'nin bedeni yorgun düşmüş ve uyuya kalmıştı. Derin bir huzurla uzunca bir uyku çekmişti. Pencerenin köşesinden vuran gün doğumunun ışıltısıyla uyanmıştı. Uçak Vice Şehri havalimanına yaklaşmış ve iniş için hazırlanmıştı. Hissettiği duygu tarif edilemezdi. Yeni bir ülkede yeni bir sabaha uyanıyordu. Körfez esintisi - Vice City ve yeni bir başlangıç Birleşik Devletler / Florida Vice Şehri… Güneşin hiç batmadığı, geceyle gündüzün birbirine karıştığı, betonun üstüne dökülen pembe ve mor ışıkların caddeleri erittiği, gürültünün bile müzikle karıştığı bir şehir ve o sabah Vice Havalimanı'ndan çıkan kısa boylu, asabi bakışlı, kulaklarında büyük siyah kulaklıklar olan bir Japon kızı, sırt çantasını tek omzuna asarak kalabalığın arasından ilerledi. Yanında sadece bir sırt çantası vardı. İçinde bir kaç defter, eski bir walkman ve çizimlerinin olduğu bir dosya. Osaka’daki evinden kaçarken bir çok şeyini kaybetmişti. O evdeki her şey ona babasını hatırlatıyordu. Alkol kokan nefesiyle gecenin bir yarısı kapısına dayanan, çığlıklar arasında suratına indirilen tokatlar, sustuğunda bile gözleriyle tehdit eden o adam. “Ne zaman işe yarar bir şey yapacaksın ha?! Çizimmiş, kitapmış, müzikmiş… saçma sapan şeylerle uğraşacağına bir işe yara!” O sözler hala kafasında yankılanıyordu. Yumeji o evden kaçtı. Ama bazı yankılar valize sığmaz. Onlar ruhuna kazınır.Kırık Bağlar Günümüz
Yumeji cebindeki eski fotoğrafları ve notları defalarca eline alıp çıkardı. Toprağından koparılan çiçek gibi solgun ve tozluydu. Üzerinde küçük bir kız ve onu şefkatli kollarıyla saran ve sevgi dolu bakışla bakan bir abla vardı. O Mikasa Yumeji'di. Mikasa, Arai'nin hem en büyük koruyucusu hem de en büyük engeliydi. Ailedeki tek sağlam duvar gibiydi. Yaşadıkları evdeki şiddete duvar oluyor, Arai'nin etkilenmesini elinden geldiğince engellemeye çalışıyordu. Sık sık kavga ediyorlardı fakat Mikasa onu korumaktan asla vaz geçmiyordu. Kapılar sertçe kapansa bile gece yarısı sessizliğinde Mikasa kardeşinin odasına sessizce girip onun uyuduğunu izlerdi. Yıllar sonra Yumeji'nin hissettiği şey pişmanlıkla karışık derin bir özlemdi. Ailesinden kaçtığı o zamanlar Mikasa'nın sözleri kulağında çınladı. "Bizi bırakıp gitme! Senin gibi biri böyle hayallerle yaşayamaz." Yumeji hayal kurmak için değil hayatta kalmak için kaçmıştı. Ablası dahil hiç kimsenin hayallerine destek olmaması onun sinirini oldukça bozuyordu. Bir zamanlar birlikte kurdukları hayaller yerini pişmanlık ve kederle dolu sessizliğe bırakmıştı. "Neden sevgi bu kadar sancılı olmalı?" Demişti. Onunla ilgili her şeyi özlüyordu. Misaka ona "Gel burada benimle ol" derdi ama Yumeji her defasında inatçı elleriyle onu ittirip uzaklaştırırdı. "Bırak beni, işime karışma!" diye bağırırdı. Şimdi ise Misaka'nın varlığına, şefkat dolu ellerine aslında o kadar muhtaçtı ki... Ama bunu kabul etmekten korkuyordu. "Onu reddediyorum ama... Keşke beni bırakmasa. Belki de en büyük korkum onu gerçekten kaybetmek." diye yatağında uzanırken kendi kendine söyleniyordu. " Arai biliyordu; Geçmişi değiştiremezdi ama geleceği şekillendirebilir ve yeniden düzeltebilirdi. Bir gün yeniden Misaka ile buluşmayı, onunla bir abla kardeş olarak hareket etmeyi ve kırık bağları onarmayı istiyordu.
Konu: Baş belası Arai Yumeji✨ (Okunma sayısı 226 defa)