1
Oluşum Tanıtımları / Ynt: Mid City Stoners 13
« : 10.07.2025 11:13 »
goat
İletileri Göster
Bu özellik size üyenin attığı tüm iletileri gösterme olanağı sağlayacaktır . Not sadece size izin verilen bölümlerdeki iletilerini görebilirsiniz
9
Arşiv / Ynt: christian tkachyov
« : 23.05.2025 19:25 »
olm bu andeyev uyelerinin karakter gelisimi ne boyle 
10
Karakter Tanıtımları / Ynt: John Bazarov
« : 22.05.2025 13:31 »
Kararsızlığa Yer Yok
Vice City’de bazen ne dediğin değil, kimin adının nerede geçtiği önemli olur. Ben konuşmadım. Ama biri konuşmuş gibi oldu. Ne zaman, kim, nasıl bilmiyorum ama ismim bir hesabın ortasında kaldı. O masa başında ne pazarlık oldu, ne teklif. Zaten teklif gibi anlatılan şeyler burada hep mecburiyet olur. Öyle bir bakıyorlar ki, cevabın önemi yok. Karar çoktan verilmiş.
Filip’in sesi, tavrı, hepsi mesaj gibiydi. Dışarıdan bakan biri belki "konuşuyorlar" derdi ama bana göre sadece sonucu bildiriyorlardı. “Şimdi böyle olacak,” dediler. O kadar. Andeyev’in adı geçti. Yani mesele kişisel değil artık, sistemin parçası olmuşsun.
Beni korumadılar. Yardım da etmediler. Sadece adımı bir yerlere yazdılar. “Sen artık buradasın” der gibi. Bunu da üstü kapalı söylediler. Vice City’de böyle işler. Açık açık konuşulmaz. Çünkü ne söylediklerinden çok ne demek istedikleri önemlidir. Ben de anlamazdan gelmedim.
Bir şey istemedim. Bir iş talep etmedim. Ama susmak her zaman nötr kalmak demek değil. Bazıları için suskunluk kabul anlamına gelir. O masadan kalkarken üzerimde yük yoktu belki ama, yük gibi bakan gözler vardı.
Ben sadece yolumda yürümek istiyordum. Ama yol bazen sana ait olmaz. Seni bir yere yönlendirirler, farkına bile varmadan bir başkasının senaryosunda yürümeye başlarsın. Bunu şimdi daha iyi anlıyorum.
İlk gün bir şey değişmedi. Her şey aynı gibiydi. Ama kafamda, artık “tek başıma” kelimesi başka bir şey ifade ediyordu. Sokağa çıktığında, birilerinin seni uzaktan izlediğini bilmek, telefonun çalmasa bile arandığını hissetmek... Bu şehirde insanı yoran kurşun değil zaten, sürekli tetikte kalmak. Her an biri senden bir şey bekliyormuş gibi. Yapmadığın şeylerin bile bedelini ödüyorsun.
Şimdi kimseye açıklama yapmıyorum. Ne olduğunu, nasıl geliştiğini anlatmıyorum. Çünkü bu şehirde kimse senin ne yaşadığını sormaz. Soran da meraktan değil, kullanmak için sorar. O yüzden sustum. Ama içimden bir ses var. Susmak, kabul etmek değil. Sadece bekliyorum. Doğru zamanı, doğru hamleyi... çünkü her borcun bir bedeli varsa, her bedelin bir dönüşü olur.