-
Thatcher Kane
Adı: Thatcher Kane
Doğum Tarihi: 15/04/1996
Yaş: 29
Uyruk: Amerikan (İspanyol kökenli)
Doğum Yeri: San Diego, California | (https://i.hizliresim.com/c17nl4e.png) |
Thatcher Kane, 1996 yılında San Diego’da, İspanyol kökenli, sade bir işçi ailesinin çocuğu olarak dünyaya geldi. Babası bir oto tamircisiydi, annesi ise küçük bir sağlık merkezinde gece vardiyalarında çalışıyordu. Kane'in çocukluğu sessizdi; ne fazla neşeli ne de fazla karanlıktı. Hayat, durağan ama ağırlığını hissettiren bir ritimle akıyordu.
18 yaşına geldiğinde, lise diplomasını aldıktan hemen sonra orduya katılma kararı aldı. Ne kahramanlık hayalleri vardı ne de büyük hedefleri. Aradığı şey net değildi, ama o dönem hayatındaki sessizliği kırmak için bu adımı attı.
Kısa sürede Özel Kuvvetler bünyesinde çeşitli görevlerde yer aldı. Ancak görevlerde hiçbir zaman bir liderlik pozisyonunda olmadı. Emirlere uyan, verilen işi yapan, gereğini sorgulamadan yerine getiren biri olarak tanındı.
Görev Geçmişi:
Irak (Musul, 2016): Şehir içi arama-tarama operasyonlarında yer aldı. Günlerce süren sokak devriyelerinde sessizlik ve belirsizlikle yüzleşti.
(https://i.hizliresim.com/gn2ct2e.png?_gl=1*18vl9zo*_ga*MjEzMTg0MjU0MS4xNzUyNzc5Njk3*_ga_M9ZRXYS2YN*czE3NTQyMjkwOTkkbzQkZzEkdDE3NTQyMjkxMjgkajMxJGwwJGgw)
Suriye (Rakka, 2017): Gözetleme ve güvenlik destek ekibindeydi. Operasyonların çoğunda kenarda ama tetikte durdu.
(https://i.hizliresim.com/2pz9brj.png?_gl=1*1dpik55*_ga*MjEzMTg0MjU0MS4xNzUyNzc5Njk3*_ga_M9ZRXYS2YN*czE3NTQyMjkwOTkkbzQkZzEkdDE3NTQyMjkyMzEkajM2JGwwJGgw)
Lübnan (Bekaa Vadisi, 2019): Bölgedeki Amerikan çıkarlarını korumaya yönelik görevlere dahil oldu. Süreç boyunca birçok yerde "beklemek" ve "görmek" onun göreviydi.
(https://i.hizliresim.com/h15xo8x.png?_gl=1*19syqd4*_ga*MjEzMTg0MjU0MS4xNzUyNzc5Njk3*_ga_M9ZRXYS2YN*czE3NTQyMjkwOTkkbzQkZzEkdDE3NTQyMjkzMTMkajE2JGwwJGgw)
Afganistan (Kunar, 2020): Patika yollar, konvoy güvenliği, gece nöbetleri… Görevler sıradandı ama üzerindeki yük her geçen gün artıyordu.
(https://i.hizliresim.com/j6lfyqt.png?_gl=1*1xxsvge*_ga*MjEzMTg0MjU0MS4xNzUyNzc5Njk3*_ga_M9ZRXYS2YN*czE3NTQyMjkwOTkkbzQkZzEkdDE3NTQyMjk0MDUkajU2JGwwJGgw)
Afrika Boynuzu (Somali sınırı, 2022): Orduya göre önemsiz bir görevdi; ona göre ise sessizliğin en çok duyulduğu yerlerden biriydi.
[/size]
(https://i.hizliresim.com/qly8bjf.png?_gl=1*l0znvp*_ga*MjEzMTg0MjU0MS4xNzUyNzc5Njk3*_ga_M9ZRXYS2YN*czE3NTQyMjkwOTkkbzQkZzEkdDE3NTQyMjk0NzMkajUyJGwwJGgw)
10 yıl süren görev süresinin ardından, yavaşça içindeki yorgunluk kabardı. Ne şehit olan dostlarının isimlerini hatırlamak istiyordu ne de başarı belgelerini saklamak. 28 yaşında, hiçbir tören istemeden görevden ayrıldı.
Vice Şehrin'e yerleşti. Büyük planları yoktu; savaşlar bitmişti ama içindeki uğultu sürüyordu. Hayatına devam etmeye çalışıyor. Herkes gibi sıradan biri gibi görünmeye... Ama içinde hep bir tetikte olma hâli, geçmişin silik izleriyle beraber yaşıyor.
-
Yeni Üniforma
Vice City’ye yerleştiğinde Kane’in tek arzusu sessizlikti. Savaşın bıraktığı izler hâlâ içindeydi ve bu şehir, geçmişi susturabilecek kadar gürültülüydü. Gecelerini sahile yakın, loş ışıklı bir barda geçiriyor, birasını yudumlarken kendinden kaçıyordu. Her şeyden uzak, kimseye hesap vermek zorunda olmadan...
Ta ki bir gece, barın köşesindeki televizyondan gelen bir anons dikkatini çekene kadar:
Vice City Polis Departmanı 45. Dönem Akademi Başvuruları Açılmıştır.
O an bir şey oldu. Belki tesadüf, belki de hayatın yeni bir adım atması için gönderdiği sessiz bir çağrıydı bu. Yapıp yapamayacağından emin değildi ama uzun süre sonra ilk kez bir amaç hissediyordu. Ertesi gün başvurusunu yaptı. Günler sonra kabul edildiğini öğrendiğinde içinden geçen şey bir zafer değil, sade bir “tamam” duygusuydu.
Altı ay süren akademi zorlu geçti. Bedeni hazırdı, yılların disiplininden çıkmıştı ama zihni bambaşka bir mücadeleyle karşı karşıyaydı. Askerde düşmanı tespit edip yok etmek yeterliydi. Burada ise önce düşünmek, ölçmek, anlamak gerekiyordu. Artık sadece arkadaşlarını değil; bir çocuğu, bir sivili, sokakta yürüyen masum bir insanı da hesaba katmak zorundaydı.
Mezuniyet günü geldiğinde ona “Stajyer Memur” rozeti verildi. Üniformayı giydiğinde ilk düşündüğü şey, onun artık sadece bir kıyafet değil, bir yük olduğuydu. Vice City sokaklarına adım attığında bu yükü her adımda hissediyordu. Her siren sesi, geçmişten bir yankı getiriyor, her devriye yürüyüşü başka bir anıyı tetikliyordu.
Ama artık savaş alanı Vice City’ydi.
Ve görev bu kez yalnızca hayatta kalmak değil, başkalarının hayatını korumaktı.
Sessizliğini cebine koydu, rozetini göğsüne.
Thatcher Kane için ikinci perde başlamıştı. | (https://i.hizliresim.com/6gh2k65.png?_gl=1*1gs6srb*_ga*MjEzMTg0MjU0MS4xNzUyNzc5Njk3*_ga_M9ZRXYS2YN*czE3NTQyMjkwOTkkbzQkZzEkdDE3NTQyMzA3OTAkajQwJGwwJGgw) |
-
Günün Ardından
Vice City geceleri dışarıdan parlayan neonlarla dolu gibi görünür ama Kane için şehir, devriye sonrası sessizliğin ta kendisidir.
Rozeti cebine atar atmaz şehir başka bir hâl alır onun için — daha boş, daha yavaş.
Genelde eve gitmek için acele etmez. Arabası Sabre’ye biner, biraz şehirde dolanır. Özellikle virajlı arka yolları sever; orada müzik çalmaz, camı açar, motorun sesini dinler. O sesi başka hiçbir şeyle değişmez.
Sabre onun oyuncağı değil, sığınağıdır. Her vidasını kendi sıkmıştır, her çizik bir hatıradır. Torpido gözünde Amerikan bayrağı işlemeli küçük bir kumaş, cüzdanında da bayrak rozeti taşır. Bazen ne için savaştığını unutur gibi olur, sonra göz ucuyla o bayrağa bakar ve sessizce başını sallar.
“Devam,” der içinden.
Evde televizyon açmaz. Gürültü değil, sessizlik rahatlatır onu. Kitap okur — genelde eski asker anıları, biraz da strateji kitapları. Sayfaları çevirmek, kafasını toparlamanın en net yoludur. En sevdiği kitap hep elinin altındadır; bazı cümleleri ezbere bilir.
Yalnızlıktan şikâyet etmez. Bazen bir bira açar, masaya koyar, bir yudum alır.
Sanki geçmişle oturmuş da bir anlaşma imzalıyormuş gibi…
Her yudumda biraz daha düşünür, biraz daha susar.
İnsanlara mesafeli davranır. Çocukları izler ama gülümsemez. Yaşlılara yardım etmez ama yol verir.
O, dikkat çekmeden kendi yolunda yürüyen biridir. Üniforma onu resmî yapar belki ama içindekini değiştirmez.
Thatcher Kane için bazı görevler vardiya bitince biter…
Ama bazıları, hiçbir zaman gerçekten başlamaz bile.
(https://i.hizliresim.com/ks0wdp7.png?_gl=1*19yhint*_ga*MjEzMTg0MjU0MS4xNzUyNzc5Njk3*_ga_M9ZRXYS2YN*czE3NTQyMzM0ODMkbzUkZzEkdDE3NTQyMzM1NzYkajMwJGwwJGgw)
(https://i.hizliresim.com/9y419xd.png?_gl=1*1cvrg0d*_ga*MjEzMTg0MjU0MS4xNzUyNzc5Njk3*_ga_M9ZRXYS2YN*czE3NTQyMzM0ODMkbzUkZzEkdDE3NTQyMzM2MDgkajYwJGwwJGgw)
(https://i.hizliresim.com/h1sb1v7.png?_gl=1*1ie0xfv*_ga*MjEzMTg0MjU0MS4xNzUyNzc5Njk3*_ga_M9ZRXYS2YN*czE3NTQyMzM0ODMkbzUkZzEkdDE3NTQyMzM2NTIkajE2JGwwJGgw)
-
(https://i.hizliresim.com/t5dytbn.png?_gl=1*rwuqkl*_ga*MjEzMTg0MjU0MS4xNzUyNzc5Njk3*_ga_M9ZRXYS2YN*czE3NTQyMzgwNzgkbzYkZzEkdDE3NTQyMzgzOTkkajQwJGwwJGgw)
-
yaparrrrr
-
“Stajyerden Memurluğa”
Thatcher Kane, VCPD Akademisi'nden başarıyla mezun olduktan sonra, yeni rozetini elinde tartarken eski telefonunu cebinden çıkardı. Yıllardır görevlerde arada bir aradığı annesini, bu kez farklı bir sebeple arayacaktı.
Telefon birkaç kez çaldıktan sonra, yaşlı bir kadının sesi açıldı:
| (https://i.hizliresim.com/l3sh3ff.png) | Thatcher Kane: Anne… Benim, Thatcher. |
| (https://i.hizliresim.com/rhvlhcc.png) | Anne: Oğlum… Sesin iyi geliyor bu sefer. Bir şey mi oldu? |
| (https://i.hizliresim.com/l3sh3ff.png) | Thatcher Kane: Bugün resmi olarak memur oldum anne. Akademiyi bitirdim. |
| (https://i.hizliresim.com/rhvlhcc.png) | Anne: Aferin sana yavrum… Ama kaçıncı görev oldu bu? Kaç yıl geçti aradan? Yetmedi mi hâlâ? |
| (https://i.hizliresim.com/l3sh3ff.png) | Thatcher Kane: Biliyorum… Ama bu farklı. Artık sokaklardayım, insanlara yardım ediyorum. En azından öyle hissettiriyor. |
| (https://i.hizliresim.com/rhvlhcc.png) | Anne: Ben yaşlandım oğlum. Arada bir sesini duyuyorum sadece. Hep bir şeylerin içindesin. Askerlikti, akademiydi… Şimdi de polislik. Yalnız kalmaktan korkmuyorum ama… Senin hayatın hiç başlamadı gibi geliyor bana. |
| (https://i.hizliresim.com/l3sh3ff.png) | Thatcher Kane: Elimden başka bir şey gelmiyor. Bu şehirde insanlar karanlığın içinde kayboluyor anne. Ben hiç değilse bir ışık gibi durmaya çalışıyorum. |
| (https://i.hizliresim.com/rhvlhcc.png) | Anne: Senin kalbin zaten ışık oğlum… Yeter ki yansıtmayı unutma. Ama bir gün… Lütfen bir gün, sadece kendin için de yaşa. |
| (https://i.hizliresim.com/l3sh3ff.png) | Thatcher Kane: Sana söz veremem anne… Ama çabalayacağım. |
| (https://i.hizliresim.com/rhvlhcc.png) | Anne: Bir gün seni kapımda görmek isterim. Saçların beyazlamadan, kalbin yorulmadan… |
-
Thatcher Kane - 04.08.2025 Akşam Vardiyası Günlüğü
Temple bölgesinde araç dışıydık.
Telsizden gelen ihbar oldukça ciddiydi: silahlı bir şahıs ve potansiyel sivil tehlikesi.
Hiç vakit kaybetmeden yöneldik. Olay yerine ilk ulaşan ekip bizdik.
Şüpheli bizi fark ettiği anda ateş açtı, biz de anında karşılık verdik.
Sonuç: Şüpheli etkisiz hale getirildi.
Yerde yatan hareketsiz beden...
Ben alışığım böyle sahnelere.
Ama çevredeki siviller için travmatik bir görüntüydü.
Bölgeyi hızla güvenli hale getirdik, prosedürleri uyguladık.
Departmana dönüş, rapor vakti.
Her detayı not ettim. Uzun, ayrıntılı ve yorucu bir süreçti ama bu işin doğasında var.
Günün sonunda görevimizi tamamladık.
Sivil hayata kısa bir mola…
Biraz nefes almak iyi geldi.
(https://i.hizliresim.com/tt7wxma.png?_gl=1*6fn0jn*_ga*MjEzMTg0MjU0MS4xNzUyNzc5Njk3*_ga_M9ZRXYS2YN*czE3NTQzMzk2MTMkbzckZzEkdDE3NTQzMzk2MzAkajQzJGwwJGgw)
-
Thatcher Kane - 04.08.2025 Mesai Sonu: Sivil Hayat Günlüğü
Evet, sonunda sivile çıktım.
Bu sıcak Vice City havası bana gerçekten iyi geliyor. Gün boyu görevlerin ardından evime dönüp güzel bir duş aldım.
Bazı alışkanlıklar hâlâ üstümde — askerlik bırakmıyor insanı hemen.
Gecenin ilerleyen saatlerinde her zamanki bara uğradım.
Biranın serinliği eşliğinde otururken fazla konuşkan, hafif kilolu bir kadın yanıma yaklaştı.
Kibarca sohbet ettik ama uzun sürmedi.
Bir şekilde ortamdan sıyrılıp gerçek huzura ulaştım:
Askeri kitaplarım ve rock müziğim.
Bazı geceler, gerçekten sadece sana aittir.
(https://i.hizliresim.com/d3idk1r.png?_gl=1*kh6d5l*_ga*MjEzMTg0MjU0MS4xNzUyNzc5Njk3*_ga_M9ZRXYS2YN*czE3NTQzMzk2MTMkbzckZzEkdDE3NTQzMzk5MDEkajQwJGwwJGgw)
-
05.08.2025 – Sabah Vardiyası Günlüğü
Thatcher Kane
Yangın Müdahalesi
Sabah vardiyam, Temple bölgesinden gelen bir yangın ihbarıyla başladı.
Binanın alt katında çıkan yangına müdahale için, itfaiyenin talebi üzerine olay yerine sevk edildik.
Hızlıca barikatlandırma yaparak bölgeyi güvenli hâle getirdik.
Çevredeki siviller endişeliydi, özellikle çocukların yüzündeki korkuyu unutamam.
Görev kısa sürdü ama yüksek dikkat gerektiriyordu.
Bir Yardım, Bir Nefes
Yangın sonrası devriye sırasında, karşıdan karşıya geçmeye çalışan yaşlı bir teyzeye denk geldim.
Trafiği yavaşlattım, yolun karşısına geçmesine yardım ettim.
“Koruyup hizmet etmek” bazen yalnızca bir slogan değil, gerçekten yaşanması gereken bir duruştur.
Trafik Kazası Müdahalesi
Mesai sonuna yaklaşırken Commerce bölgesinde küçük çaplı bir trafik kazası yaşandı.
Taraflar arasında arabuluculuk yaparak durumu büyümeden çözdüm.
Polis sadece suçla değil, toplumla da ilgilenmeli.
Sükûnet, sabır ve sağduyu…
“Sakin ama sorumluluğu yüksek bir vardiya daha sona erdi.”
(https://i.hizliresim.com/34uai2c.png?_gl=1*gxp3ij*_ga*MjEzMTg0MjU0MS4xNzUyNzc5Njk3*_ga_M9ZRXYS2YN*czE3NTQ0MTM4MjgkbzgkZzEkdDE3NTQ0MTM5NTMkajQyJGwwJGgw)
-
:o :o :o :o :o :o :o
-
farklı bir tarz
-
:o
-
05.08.2025 – Akşam Vardiyası Günlüğü
Thatcher Kane
Bu gece vardiyasında iki önemli konu vardı. İlki, belki de kişisel olarak en anlamlı olanıydı. Akademiyi bitirmiş, gerekli sınavları geçmiş olsam da kafamda hep aynı soru vardı:
“Kısa kolluları giyenlerin arasında olacak mıyım?”
Evet… Bugün o liste açıklandı ve adım oradaydı. Artık ben de kısa kollular arasındayım. Gurur verici bir andı bu benim için.
Diğer konu ise yeni çavuşların tanıtımıydı.
Mifiri, Grandholm ve Alvarez...
İstasyonun yeni çavuşları. Kürsüye çıkarken taşıdıkları ağırlık, söyledikleri değil duruşları etkiliyordu insanı. Mest olmamak elde değildi. İçimden geçirdim:
“Bir gün ben de orada olur muyum?”
Düşündüm, ama cevap vermedim.
Konuşmaların ardından vardiya dağıtımı yapıldı ve ilk vaka geldi:
Trafik kazası.
Ama bu seferki sıradan değildi, büyük bir kazaydı. Olay yerine vardığımda yaralılar vardı. Hızlıca ilk yardımı uygulayıp paramedik çağırdım.
Sanırım orada bir çocuk hayatını kaybetmişti.
Üzgünüm... Bu meslekte alışmam gereken gerçeklerden biri de bu olacak gibi.
Vardiyanın sonuna doğru İdlewood'da bir olay yaşadım. Vatandaşların güvenini kazanmak isterken, tam tersiyle karşılaştım.
Bağırdılar...
Sert, önyargılı, düşmanca.
Ama bunu şahsıma değil, üniformama yönelttiklerini biliyordum. Çünkü günün sonunda bana değil, taşıdığım üniformaya saygı göstereceklerdi.
Ve ben de bunu hak etmek için elimden geleni yapacağım.
Vardiya sona erdi. Biraz yorgunluk, biraz düşünce, biraz gurur.
Ama hâlâ ayaktayım.
- T.K.
(https://i.hizliresim.com/tteztza.png?_gl=1*17rn93x*_ga*MjEzMTg0MjU0MS4xNzUyNzc5Njk3*_ga_M9ZRXYS2YN*czE3NTQ1OTQxNDckbzkkZzEkdDE3NTQ1OTQyNjQkajQ3JGwwJGgw)
-
06.07-08.2025 | Hastalık Günlüğü
“Sanırım o son kovalamacada karşımdaki adam atlet falan olmalıydı…”
Gecenin karanlığında görevimin başındaydım. Kovalamaca başlamıştı. Adımlar hızlandı, nabız yükseldi. On dakikalık bir takipten sonra, sonunda adamı yakalayabildim. O an, sadece yakalamanın verdiği tatmin yoktu içimde — terlemiş, yorgun ama görevini yerine getirmiş bir memur olarak nefes nefeseydim. Fakat o terin soğuması, klimaya maruz kalışım... Sonrası malum.
Ertesi sabah boğazda bir ağrı, ardından halsizlik, hafif bir ateş… Teşhise gerek yoktu: Hastalık kapıyı çalmıştı.
Oysa daha yeni kısa kollularımı giymeye başlamıştım. Akademiyi bitirmiş, görevime adapte olmuş, ilk üniformamın heyecanını içimde taşıyordum. Ama bu hastalık beni iki günlüğüne yataklara serdi. Mesai yapamamanın verdiği buruklukla sadece dinlenebildim. Görev arkadaşlarım sahadaydı, ben ise evde, battaniyenin altında…
Ve en acısı? Çorba yapanım da yoktu.
Elimde kase, ekran başında geçen zaman, iyileşme umuduyla içilen her kaşık… Yine de içimde bir şey vardı: Geri dönme arzusu. Üniformamı tekrar giymek, tekrar devriye çıkmak, görevimi yerine getirmek…
Bu birkaç gün bana hem bedenimin sınırlarını hem de görev aşkının içimde ne kadar güçlü olduğunu tekrar hatırlattı.
– Thatcher Kane
(https://i.hizliresim.com/shsogew.png?_gl=1*1jyxuj6*_ga*MjEzMTg0MjU0MS4xNzUyNzc5Njk3*_ga_M9ZRXYS2YN*czE3NTQ1OTgyNDgkbzEwJGcxJHQxNzU0NTk4MzU2JGozNSRsMCRoMA..)
-
07.08.2025 – Departman Günlükleri
Hastalığımın etkilerini üzerimden attığım o dakikalarda, kendimi yeniden görevde hissettim. Mesai resmi olarak bitmişti belki ama içimdeki görev duygusu üniformamı yeniden sırtıma geçirmeme sebep oldu. İstasyona doğru yol aldım; sonuçta sadece görev saatlerinde değil, ihtiyacı olan her an orada olmalıydım.
İstasyona ilk vardığımda lobide birkaç memurun taleplerini dinlemek üzere kısa süreliğine oturdum. Bu sırada tanık olduğum bir olay ise beni gülümsetti: Bir kadının aranma kaydı olup olmadığını öğrenmek için tam üç avukatla birlikte istasyona geldiğini gördüm. Hukukun bu kadar "yoğun" savunması pek nadir olur.
Sonrasında memur bilgisayarlarına geçerek, gelen ihbarları ve aktif BOLO (Be On the Look Out) kayıtlarını taradım. Dikkatimi çekenleri küçük not defterime yazdım – bu gibi detayları akılda tutmak hayati olabilir.
Bir süre sonra yanıma Memur Tamara Russo geldi. Ayaküstü gerçekleştirdiğimiz sohbet sırasında, birkaç personelin sıkça şikâyet ettiği bir başka memurdan söz etti. O kişiyi bizzat dinlemek istiyorum. Acaba kendini nasıl savunacak, ne tür bir açıklama getirecek? Bunları duymak için sabırsızlanıyorum.
“Görev her zaman sahada değil, bazen istasyonun sessiz köşelerinde başlar.”
(https://i.hizliresim.com/6zvwpyq.png?_gl=1*f0rm49*_ga*MjEzMTg0MjU0MS4xNzUyNzc5Njk3*_ga_M9ZRXYS2YN*czE3NTQ1OTgyNDgkbzEwJGcxJHQxNzU0NTk5OTc5JGozMSRsMCRoMA..)
-
Thatcher Kane – Bir Ziyaret, Bir Söz
Thatcher Kane, Afganistan’da görev yaptığı dönemde çatışma sırasında hayatını kaybeden yakın silah arkadaşı James "Jimmy" Callahan’ın ailesini ziyaret etmek üzere yola çıktı. Bu ziyaret, hem bir vefa borcu hem de içten gelen bir sorumluluktu.
Yanında getirdiği küçük bir oyuncak bebeği, Jimmy’nin kızı Lilly’e hediye etti. Lilly’nin gözlerindeki o saf sevinç Thatcher’ın yüreğine dokundu. Ancak, Jimmy’nin eşi Rachel Callahan ile yaptığı konuşma ziyareti derin bir duygusallığa sürükledi.
“Kiranın süresi geçti… Borçlar birikti… Ne yapacağımı bilmiyorum,” dedi Rachel, sesi titreyerek.
Bu sözler Thatcher’ı derinden etkiledi. Kısa bir sessizlikten sonra kararlı bir ifadeyle başını kaldırdı ve şöyle dedi:
“Sadece siz değil… Jimmy gibi nice kahramanın ailesi şu an aynı zorluklarla mücadele ediyor. Bu böyle devam edemez. Ben bir şeyler yapacağım.”
Ziyaretten hemen sonra Thatcher, içindeki bu sorumluluğu bir görev bilinciyle üstlendi. İlk iş olarak sendika başkanımız Aaron Rossellini ile temasa geçmeye karar verdi. Aklında; şehit düşen, görev başında hayatını kaybeden tüm memurların ailelerini destekleyecek bir yardım fonu ve dayanışma ağı kurmak vardı.
Bu sadece Rachel ve Lilly için değil, geride kalan tüm aileler içindi.
(https://i.hizliresim.com/ajrbxse.png?_gl=1*1pzojh6*_ga*MjEzMTg0MjU0MS4xNzUyNzc5Njk3*_ga_M9ZRXYS2YN*czE3NTQ2ODMwNTkkbzEyJGcxJHQxNzU0NjgzMDc3JGo0MiRsMCRoMA..)
-
Thatcher Kane, durumu Aaron Rosellini’ye detaylıca aktardı.
Karanlık saatlerde yapılan bu konuşmada Rosellini, ona güzel taktikler vererek arkasında duracağını, bu girişimin arkasında olacağını söyledi.
Artık geriye kalan tek şey, bu organizasyonu hayata geçirmekti.
Bunun için Çavuş Mifiri ile görüşmesi gerekiyordu.
Departmanda Mifiri’yi bulmak kolay olmamıştı; adeta onu kovalıyor, bir an yakalayabilmek için fırsat kolluyordu.
(https://i.hizliresim.com/r4pvhoo.png?_gl=1*102iuyy*_ga*MjEzMTg0MjU0MS4xNzUyNzc5Njk3*_ga_M9ZRXYS2YN*czE3NTQ2ODMwNTkkbzEyJGcxJHQxNzU0NjgzMjgwJGo1OSRsMCRoMA..)
(https://i.hizliresim.com/76etm7c.png?_gl=1*192ufca*_ga*MjEzMTg0MjU0MS4xNzUyNzc5Njk3*_ga_M9ZRXYS2YN*czE3NTQ2ODMwNTkkbzEyJGcxJHQxNzU0NjgzMjk4JGo0MSRsMCRoMA..)