(https://i.hizliresim.com/glv85n6.jpg)
Napoli Suç Örgütü
"Gördüğün her kapının ardında bir el var. O el, Napoli’nin elidir."
İtalya’nın güneyinde, akşamüstü çanlarının sesiyle karışan çürük zeytin kokusunu bilmeyen biri, Enzo Napoli’yi anlayamazdı.
Enzo, yıllarını Napoli’nin karanlık ara sokaklarında geçirmişti. Öyle afilli çete hikâyelerinin adamı değildi; öyle doğuştan silah tutanlardan da… Onunki daha çok sessiz, gri bir hayattı. Lokantaların arka odalarında zar tutanlarla, vergi memurlarına uzaktan selam vermeyi bilenlerle geçen bir ömür. Ama ömür dediğin şey bazen sana ait bile değildi. Enzo, bunu geç anladı.
1990’larda birkaç ufak operasyonla kendine bir yer edinmeye çalıştı. Küçük rakamlar, güvenli işler... Ama İtalya’da bu işler ya çok hızlı büyür ya da çok çabuk batardı. Enzo’nunki ikinci yoldu. Ne arkasında bir aile vardı onu kollayan, ne de önünde yol açan bir isim. Bir gün yanlış bir adamın işine bulaştı, ertesi gün karısını başka bir şehirde buldu. Adı duyulmadan, gücü artmadan harcanan adamlardan biri oldu.
Küçüldü. Susmayı öğrendi. Ve unutulmaya bıraktı kendini.
Yirmi yıl sonra bile hâlâ Napoli’de onu hatırlayan birkaç kişi vardı. Ama artık “saygıdeğer Enzo” değil, “o yaşlı Enzo” deniliyordu. Bu şehirde yaşlanmak bile lüksken, Enzo yaşlandı ama bir iz bırakmadan. Belki de onu en çok ezen buydu.
Lorenzo Napoli ise başka bir hikâyeydi. Enzo’nun kız kardeşinin oğlu. Aralarında gerçek bir “baba-oğul” ilişkisi hiç olmadı ama Lorenzo’nun çocukluğu Enzo’nun evinde geçmişti. Annesi çalıştığında onunla ilgilenen, ilk cebine para koyan, mahallede başı belaya girdiğinde susturan adam hep Enzo olmuştu. Ama Lorenzo büyüdükçe, o evden uzaklaştı. Enzo’nun gözünde Lorenzo, fazla umutlu; Lorenzo’nun gözünde Enzo, fazla yorgundu.
(https://i.hizliresim.com/3iskpki.png) (https://hizliresim.com/3iskpki)
Her şey sessizlikle başladı. Şehir hâlâ uyurken, bazı eller çoktan işe koyulmuştu. Kamyonlar geceleri konuşur, gündüzler ise sessizliğe bürünürdü. İlk lojistik adımlar, şehre sızmanın temeliydi. Bu nakliyat sadece mal değil, bir ideoloji taşıyordu... Napoli'nin ideolojisini.
Enzo'nun Vice City'e gelişi
Lorenzo 18 yaşına geldiğinde, Napoli’de kalmanın sadece ayakta durmak olduğunu fark etti. Yükselmek isteyenlerin başka yerlere gitmesi gerekiyordu. Pasaportunu cebine koydu ve soluğu Vice City’de aldı. Turistti. Tek bildiği İngilizce cümle "how much?" idi. Ama her zaman öğrenmeye açık, sessizce izleyen bir çocuk olmuştu. O izleme alışkanlığı onu ayakta tuttu. Pizza dükkanında başladığı iş, zamanla kendi küçük ithalat şirketine dönüştü. Ev değil ama oda kiralayabiliyordu. Para değil ama umut biriktiriyordu.
Lorenzo, yıllar içinde kendine göre küçük ama dengeli bir hayat kurdu. Yasal iş yapıyordu. En azından öyle görünüyordu. Dürüstlüğü bir prensip değil, stratejiydi. Yanlış adamlara yanlış zamanda görünmediği sürece, sistem içinde yürüyebilirdi. Vice City, onu yutmamıştı. Ama tamamen sindirmemişti de.
Sonra… Enzo geldi.
2023'ün başıydı. Lorenzo'nun cebinde hâlâ kısıtlı ama düzenli kazandığı bir maaş vardı. İşlerini büyütmeyi düşünüyordu ama acele etmiyordu. Her şey, olması gerektiği gibiydi. Ta ki havalimanından aldığı o telefon gelene kadar:
“Yeğenim… buradayım.”
Enzo’nun Vice City’e gelişi bir tercihten çok bir zaruretti. İtalya’da artık adı, geçmişin küflenmiş dosyalarında bile geçmiyordu. Kimse onunla iş yapmak istemiyordu. Zamanı geçmiş, itibarı sıfırlanmış bir adamdı. Belki de son umudu, yıllar önce sırtını dönüp giden Lorenzo’ydu.
Lorenzo içinse bu çağrı, bir akrabalık borcu ile inşa ettiği düzen arasında bir tercih anlamına geliyordu.
İlk birkaç gün konuşmadılar. Enzo onun evinde kaldı. Sessizdi. Yalnızca kahve içerken dudaklarını kıpırdatıyordu. Lorenzo ise onun gözlerine bakmamaya çalışıyordu. Her şey geçmişi hatırlatıyordu. Çocukluğunu, annesinin yorgunluğunu, Enzo’nun bir zamanlar güçlü gibi görünen hâlini...
Ama Enzo konuşmaya başladığında, Lorenzo her şeyin değiştiğini anladı.
“Beni buraya para için çağırmadılar. Burada çok daha büyük bir boşluk var. Gözümle gördüm. Senin de gördüğünü biliyorum.”
Lorenzo içini çekti. Çünkü haklıydı.
Vice City bir sistemdi. Ama o sistemin içinde sessiz yürüyenlere hâlâ yer vardı. Enzo bunu fark etmişti. Ama Lorenzo'nun korkusu, bu yerin huzur getirmeyeceği; daha çok geçmişin karanlığını yeniden çağıracağıydı.
Ve böylece, bir zamanlar sokak aralarında iz bırakmadan kaybolan Enzo Napoli ile, sessizce yükselmeye çalışan Lorenzo Napoli’nin yolları, bu şehirde bir kez daha kesişti. Bu sefer aralarındaki bağ, sadece akrabalık değil. Aynı geçmişin altında ezilmiş, farklı yollar seçmiş iki adamın ortak gölgesiydi.
Napoli artık bir şehir değil, bir yük haline gelmişti. Ve bu yük, Vice City'de sessizce taşınmaya başladı.
(https://i.hizliresim.com/2kd465l.png)
Lorenzo'nun, güvenilir dostlarına ilk kez kapıları açtığı o gece.
Günümüz Vice City’sinde Napoli Suç Örgütü
Vice City'de düzenin sadece tabelalarda yazdığını öğrenmek Lorenzo Napoli için uzun sürmedi. Şehre genç yaşta gelmişti; aç, yalnız ve gölgelerin içinde ilerlemek zorunda olan biri olarak. Yıllar geçtikçe yavaş ama istikrarlı adımlarla kendine bir çevre kurdu. Onu tanıyanlar bir şeyi hep söylerdi: Lorenzo duygusal değil, stratejikti. Dostlarını iyi seçerdi; düşmanlarını ise daha iyi.
Zamanla bu dostluklar onu sosyal hayatın merkezine taşıdı. Önce küçük bir bar, ardından dikkat çeken bir gece kulübü. İçkiler akıyor, müzik çalıyor, dans pistinde ayak sesleri yankılanırken, arka odalarda bambaşka türden anlaşmalar yapılıyordu. Lorenzo için başarı, yılların sessiz planlarının meyvesiydi. Fakat geçmiş, her zaman kapıyı çalmayı bilir.
Enzo Napoli şehre ayak bastığında güneş batmıştı. Yaşlıydı ama çelikten yapılmış bir gövdesi vardı hâlâ. İtalya’da çöken imparatorluğunun izlerini yüzünde, duruşunda ve sessizliğinde taşıyordu. Enzo’nun gelmesiyle şehirdeki hava değişti. Lorenzo bunu ilk günden hissetti. O adam, sadece bir akraba değil, aynı zamanda geçmişin gölgesiydi.
Enzo, yeğeninin kurduğu sosyal düzeni hemen fark etti. Kalabalıklar, içki ruhsatları, giriş çıkış kayıtları... Her şey yasal gözüküyordu ama Enzo gözlerini hep insanların ellerine, ceplerine, sırt çantalarına dikti. Onun gördüğü sistem, dışarıdan değil, içeriden sömürülebilecek bir düzendi.
Ve işte bu noktada "sessiz ortaklık" başladı.
Enzo kulüpte gözükmüyordu. Sahip olduğu hiçbir şey onun üzerine kayıtlı değildi. Ama bir telefonla içki sevkiyatının saati değişiyor, bir ziyaretle bazı adamlar daha “sadık” hâle geliyordu. Lorenzo, onun baskısına boyun eğmiyordu ama onu görmezden de gelmiyordu. Aralarındaki ilişki, iki tarafın da ihtiyatla oynadığı bir satranç gibiydi.
Kulübün arka odalarında kartlar dönüyordu; ama masadakiler eğlenmeye değil, paylaşmaya gelmişti. Şehirdeki bazı motor kulüpleriyle bağlar kuruldu, ithalat-ihracat işleri bahanesiyle limana adamlar yerleştirildi. Gece kulübünün VIP odaları, bazen anlaşmaların imzalandığı, bazen de sessizce tehditlerin savrulduğu yerler haline geldi. Barın altında bir depo vardı. Resmî kayıtlarda içki stoğu olarak geçiyordu, ama Enzo’nun eski bağlantıları sayesinde orası artık çok daha değerli ürünlerin geçici istasyonu hâline gelmişti: sahte belgeler, lüks kaçak ürünler, nadiren de olsa silah parçaları...
Lorenzo tüm bu faaliyetlerde aktif rol almasa da, her şeyden haberdardı. Enzo’nun attığı adımların şehirde nasıl yankılandığını izliyordu. Onun zamanla geri kazandığı saygının, kendi kurduğu sistemin sırtından elde edildiğini biliyordu. Ve yine de ses çıkarmıyordu.
Çünkü Lorenzo, Enzo’nun eksiklerini tamamlıyordu. Eski kafalı amcası, diplomasiyi, şehrin nabzını, yasal görünmenin gücünü kavrayamıyordu. Bu yüzden Lorenzo, Enzo’nun aceleciliğini dizginleyen adam oldu. Eğer Enzo baltaysa, Lorenzo da onun sapını tutan eldi.
Ama bu ortaklık kırılgandı. Çünkü ikisi de biliyordu: güç paylaşıldığında, sadakat sınanır.
Ve Vice City'de sadakat, her şeyden önce test edilir.
🏢 İŞLETMELERİMİZ
La Mano di Napoli, şehirdeki görünür faaliyetlerini yasal işletmeler aracılığıyla sürdürmektedir.
Bu işletmeler yalnızca gelir kapısı değil, aynı zamanda güç gösterisinin birer sembolüdür.
Back Street Bar & Pub
(https://i.hizliresim.com/3tjfkem.png)
Şehrin gürültüsünden uzak, arka sokaklarda gizlenen bu bar; sadık müşterileri, özel odaları ve seçkin müdavimleriyle Napoli'nin gölgeli dünyasına açılan bir kapıdır.
(https://i.hizliresim.com/csi26k3.png)
Inferno Club
Burası La Mano di Napoli'nin gece hayatının kalbi, ayrıca hood bölgesi olduğu biliniyor.
(https://i.hizliresim.com/6l2ek1d.png)