(https://i.hizliresim.com/ibsb8z3.png)
(https://imgur.com/2eYSFoL.png)
Bölüm 1: Gölgedeki Adam - Vincenzo Sylvester'in Kökenleri1990 yılının başlarıydı. Milano, kış aylarında alışılmışın dışında bir sessizliğe gömülmüştü. Sis, caddelerin üzerine bembeyaz bir örtü gibi yayılmış; sokak lambalarının sönük ışıkları sisin içinde kaybolmuştu. İnsanlar, evlerine erkenden çekiliyor, ıssız sokaklarda ayak sesleri bile yankılanıyordu. İşte bu puslu akşamlarda, kimsenin fark etmediği ya da fark etmek istemediği bir silüet dolaşıyordu gölgelerin içinde: Vincenzo Sylvester.
Henüz yirmili yaşlarının başındaydı. Dışarıdan bakan biri için sıradan bir gençti belki ama gözlerine bir kez dikkatlice bakan, içinde kaynayan volkanın çığlıklarını hissedebilirdi. Derin, duru gözlerinde öfke ile karışık bir karanlık parıldıyordu. Bu öfke sadece bugünün değil, geçmişin de yükünü taşıyordu. Babası, şehirdeki mafya gruplarından biriyle bağlantılıydı; bir suikast sonucu sokak ortasında vurulmuştu. Henüz on yaşında olan Vincenzo, babasının cansız bedenine ulaşana kadar annesinin çığlıklarıyla donup kalmıştı. O andan sonra, hayatının rotası geri dönülmez şekilde değişmişti.
Annesi Rosa, temizlik işleri yaparak oğlunu sokaklardan uzak tutmaya çalıştı. Ellerine bulaşan kimyasallar, oğlunun ruhuna bulaşmasın diye dua ediyordu her gece. Ama dualar her zaman yeterli olmazdı. Sokaklar, Vincenzo’ya fısıldıyordu: “Sen bize aitsin.”
Liseyi yarıda bıraktı. Boşanmış bir mahalle öğretmeninin, onun gözlerindeki potansiyeli fark edip okula geri döndürme çabaları başarısızlıkla sonuçlandı. Çünkü Vincenzo’nun gözünde kitapların anlamı kalmamıştı; geleceğe dair umut, sisin içindeki siluet kadar belirsizdi.
O yıllarda Alessia ile tanıştı. Bir çiçekçi dükkânında çalışıyordu Alessia. Sarı lalelerden yaptığı küçük bir buketi ona hediye ettiğinde, Vincenzo o karanlığın içinde ilk kez bir ışık görmüştü. Aralarında tutkulu ama yoksullukla sınanan bir aşk doğdu. Evlenmeleri büyük bir seremoni değil, belediyenin dar koridorlarında yapılan sade bir nikâhla oldu. Balayı yoktu, ama hayalleri vardı. Hayalleri hep “bir gün” diyerek ertelenenlerden…
Vincenzo her sabah işe gitmek için evden çıkıyordu ama gittiği yer genellikle umut kuyusuydu. İnşaatlarda gündelik iş, lokantalarda bulaşıkçılık, limanda hamallık… Ne iş olsa yapıyordu ama hiçbir iş uzun sürmüyordu. Ya işten çıkarılıyor, ya da iş yerleri kapatılıyordu. Her akşam eve geldiğinde, Alessia onun yüzüne bakıp tek bir şey sorardı: "Bugün nasıldı?" Ve Vincenzo, dudaklarının ucuna kadar gelen “Yine olmadı” cümlesini yutkunarak geriye iter, sadece başını sallar, gülümsemeye çalışırdı. O gülümseme, gerçeklerden çok uzaktı.
Geceleri geç saatlerde sokak lambalarının altına oturup kendi kendine konuşurdu. Hayatın adaletsizliği üzerine, içinde bulunduğu çıkmaz hakkında, ve en çok da doğmamış çocuğunun geleceği üzerine… Çünkü 1994 yılının sonbaharında, Alessia hamile olduğunu söylediğinde her şey değişti. Bu haber sevinçle değil, sessizlikle karşılandı. Çünkü Vincenzo sevincini bile dile getiremeyecek kadar çaresizdi. Gözleri dolduğunda, ağlamamak için camdan dışarı bakmıştı. Dışarıda çocuklar sokakta oynuyor, hayat onlar için hâlâ bir oyundu. Onunki ise savaş olmuştu.
Hamilelik ilerledikçe evdeki boş tencere daha da ağır gelmeye başladı. Karın doyurmak bir yana, sobayı yakacak kömür dahi bulamıyorlardı bazı geceler. Alessia her zaman sabırlıydı. “Yeter ki biz sağ salim olalım,” derdi. Ama bu sözler, Vincenzo’nun içinde giderek büyüyen suçluluk duygusunu bastıramıyordu. Artık tek bir düşüncesi vardı: Bu düzeni kırmak. Her ne olursa olsun.
İçinde bir karar filizlenmeye başlamıştı. Artık beklemeyecekti. Umut etmeye de… Eğer sistem ona bir yer vermiyorsa, o da sistemi alt edecekti. Hayatı boyunca kaçtığı karanlık, şimdi onu çağırıyordu. Ama bu kez onun bir bahanesi vardı: ailesi.
Ve Vincenzo bu bahaneyle, bir suç imparatorluğunun ilk taşını yerinden oynatacaktı..
(https://imgur.com/PprTXnU.png)(https://imgur.com/6xNzQdb.png)
Bölüm 2: İlk Kan - BCC Bankası SoygunuVincenzo ve Giuseppe, aylar süren hazırlıkların ardından büyük soygunu gerçekleştirmek için gece yarısına doğru BCC Bankası'nın önüne geldiler. Şehrin diğer bölgelerine göre daha az devriyenin olduğu, hafta sonları güvenlik önlemlerinin gevşediği bu banka, onların umudu olmuştu. Ancak kalplerindeki huzursuzluk, geceyi soğuk ve gergin kılıyordu.
Vincenzo, elleri titreyerek haritaları son kez gözden geçirdi. Her adımın, her saniyenin hesaplandığı plana inancı tamdı; başarısızlık onların sonu olabilirdi. Giuseppe ise dışarıda etrafı kolaçan ediyor, olası tehlikeleri gözlüyor, her an tetikte bekliyordu. İkisi de biliyordu ki, bu iş sadece para değil, aileleri için bir gelecek demekti.
Ancak Vincenzo’nun aklında tek bir şey vardı: Alessia. Sevgilisi, evde doğum sancılarıyla kıvranıyordu. Telefonları kesmişti, elektrikler arızalıydı; iletişim tamamen kopuktu. Alessia’nın her acı çekişi Vincenzo’nun yüreğini dağlıyor, ama kendini görevinin başında tutmaya zorluyordu. Onu ve doğacak bebeği koruyacak paraya her zamankinden daha çok ihtiyaçları vardı.
Maskelerini taktılar, geceye karıştılar. Bankanın loş ışıkları, duvarlardaki gölgeler, Vincenzo’nun içindeki kaygıyı daha da büyütüyordu. Alarm sisteminin devre dışı bırakıldığı bilgisini kontrol etmiş olmalarına rağmen, içeride her adımlarında kalpleri hızla çarpıyordu. Sessiz adımlarla kasaya yöneldiler.
Vincenzo, titreyen elleriyle kasayı açmaya çalışırken, Giuseppe kapıda nöbet tutuyordu. Dakikalar, saniyeler gibi akıyor, her gürültü bir tehdit unsuru gibi geliyordu. Kasadan çıkan sesler, umutlarıyla birlikte yankılanıyordu.
Tam paraları kasadan çıkardıkları sırada, dışarıdaki sessizlik bir anda bozuldu. Karanlığın içinden ani bir hareketle bir polis memuru banka kapısından içeri girdi. Işıkların sönük parlaklığı onun gözlerini kamaştırmış, içerideki hareketliliği fark etmişti.
Vincenzo, elindeki silahı hızlıca doğrulttu. Ancak o an, tetiğe basmaktan kaçındı. İçindeki insanlık, sevgisi ve korkusu onu durdurdu. Giuseppe ise daha kararlıydı. Tetiğe bastı, çıkan ateş sesi geceyi yırtarak yankılandı. Polis memuru yere yığıldı.
Giuseppe’nin gözleri, Vincenzo’ya “Git!” diye haykırıyordu. Vincenzo, kardeşini orada bırakmak zorunda kalmanın acısıyla dolup taşmıştı. Göz yaşları yanaklarından süzülürken, her adımı bir yürek parçaladı. Kardeşini geride bırakıp kaçmak, vicdanını kemiren, onu yaşam boyu takip edecek bir yük olacaktı.
Gece, sessizliğe gömülürken, Vincenzo’nun kaçışı yeni bir hayatın başlangıcı değildi; tam tersine, onu karanlık ve acı dolu bir yola sürüklüyordu..
(https://imgur.com/AIHalcR.png)(https://imgur.com/FwkSNYR.png)
Bölüm 3: Babalık ve PişmanlıkSoygundan sadece birkaç hafta sonra, Vincenzo’nun hayatında yeni bir sayfa açılmıştı. Silvestro adını verdikleri o küçük mucize dünyaya gelmişti. Oğlunun minik ellerini ilk kez tuttuğu o an, Vincenzo’nun kalbinde tarifsiz bir sevgi ve koruma arzusu doğdu. Ancak, sevincinin içinde hep ağır bir yük vardı; geçmişin karanlık gölgeleri peşini bırakmıyordu.
Çaldıkları para, ailesinin ilk birkaç ayını rahat ettirmişti. Alessia ve Silvestro’nun ihtiyaçlarını karşılamak için yeterli olmuştu. Küçük evde, eski mobilyaların arasında yeni bir hayat kurmaya çalışıyorlardı. Vincenzo, oğlunun ağlamalarına cevap verirken, içinde büyüyen pişmanlık her geçen gün biraz daha ağırlaşıyordu. Kardeşi Giuseppe’nin hapiste olması, Vincenzo’nun omuzlarına binen yükü katladı. Giuseppe, soygunu tek başına üstlenmiş, kardeşini korumak için tüm suçları üzerine çekmişti. Bu fedakarlık, Vincenzo’nun ruhunda derin yaralar açmıştı.
Gece yarıları, evin sessizliğinde Vincenzo’nun uykuları kaçıyordu. Odanın köşesinde beşiğinde huzursuzca kıvranan Silvestro’ya bakarken, sanki kardeşinin hapishaneden attığı çığlıklar yankılanıyordu kulaklarında. O sesler, Vincenzo’nun vicdanını sarsıyor, ona geçmişin izlerini unutturmak yerine hatırlatıyordu. Giuseppe’nin çaresizliği, soğuk hücre duvarları ardında yaşadığı korku, Vincenzo’nun her gece kabusu olmuştu.
Bu korkular Vincenzo’yu daha temkinli yapıyordu. Artık hayatını sadece kendisi için değil, ailesi için de yaşamak zorundaydı. Alessia ve Silvestro’nun geleceğini güvence altına almak, geçmişin karanlığından sıyrılmak istiyordu. Ama her adımında, geçmişin zincirleri daha sıkı sarılıyor, onu özgürlüğünden uzaklaştırıyordu.
Gündüzleri çalışıyor, geceyi ise oğlunun başında nöbet tutarak geçiriyordu. Silvestro’nun nefes alışını dinlerken, bir yandan da Giuseppe’nin hapishanedeki durumunu araştırıyor, içeride yaşadığı zor koşullardan haberdar olmaya çalışıyordu. Kardeşinin düşmanlarla ve gardiyanların sertliğiyle mücadele ettiğini bilmek, Vincenzo’nun içini yakıyordu. Onu koruyamamış olmak, kendisini çaresiz hissettiriyordu.
Her geçen gün, Vincenzo’nun içinde büyüyen pişmanlık, onun en büyük düşmanıydı. “Keşke farklı yollardan gitseydik” diye düşündüğü anlar, bir yandan da aileye olan bağlılığını artırıyordu. Pişmanlıkla dolu yüreği, onu bazen kederin derinliklerine çekiyor, bazen de umutla besleniyordu.
Bu karanlık ve aydınlık arasındaki ince çizgide yürürken, Vincenzo bir karar verdi: Artık sadece geçmişin yükünü taşımakla kalmayacak, ailesi için güçlü bir baba olacak, Giuseppe için de bir umut ışığı olmaya çalışacaktı. Ama bunu başarmak, onun için şimdiye kadar yaşadığı en zor mücadele olacaktı..
(https://imgur.com/6iYWSn8.png)(https://imgur.com/1HBM00N.png)
Bölüm 4: Don Fabrizio ile Tanışma1995 yılı, Giuseppe’nin hayatında unutulmaz bir dönüm noktasıydı. Hapishanenin soğuk, nemli duvarları arasında geçen zorlu günlerden biri, kaderini tamamen değiştirdi. Don Fabrizio’nun oğlu Lorenzo, rakip bir çetenin suikast girişimine maruz kalmıştı. Hapishanede sıkı güvenlik önlemleri olmasına rağmen, içeride planlanan bu saldırı Lorenzo’nun hayatını tehdit ediyordu. Giuseppe, durumun farkına varır varmaz, kendisini hiç düşünmeden ortaya koydu. Tereddüt etmeden saldırganların önüne atıldı, büyük bir cesaret ve kararlılıkla Lorenzo’yu korudu.
Bu olay hapishanede büyük yankı uyandırdı. Don Fabrizio, oğlunun hayatını kurtaran Giuseppe’ye derin bir minnet duydu. Kendi dünyasında güç ve saygı sahibi olan Don Fabrizio, bu iyiliğin karşılıksız kalmaması gerektiğini düşündü. Hem Giuseppe’nin hapishanede hayatını kolaylaştırdı hem de dışarıdaki ailesiyle bağlantı kurma izni verdi. Bu, Vincenzo ve Giuseppe’nin ilk kez karanlık ama güçlü bir adamla tanışmaları anlamına geliyordu.
Don Fabrizio, Kuzey İtalya’nın en korkulan kaçakçılık patronuydu. Onun yönetimindeki ağ, sadece sigara ve alkol kaçakçılığı ile sınırlı kalmayıp, silah ticareti ve insan kaçakçılığı gibi karanlık işlerle de iç içeydi. Don Fabrizio’nun gücü, şehirde hem korku hem de saygı yaratıyordu. Onun emirleri kesin, adamları sadıktı. Bu dünya, Vincenzo için başlangıçta tamamen yabancı ve ürkütücüydü.
Vincenzo, Giuseppe’nin durumunun ciddiyetini görünce ve aileyi geçindirme zorunluluğu ağır bastıkça, bu karanlık dünyaya adım atmak zorunda kaldı. İlk başlarda, verilen görevler nispeten küçük çaplıydı; şehir dışından gelen silah sevkiyatlarının takibi, limanlarda gözcülük yapmak, sahte belgeleri gizlice ulaştırmak gibi. Bu görevler, risk taşısa da Vincenzo için bir nevi okul oldu; bu acımasız dünyanın kurallarını öğreniyordu.
Zamanla Vincenzo, gösterdiği disiplin, cesaret ve zekâ ile Don Fabrizio’nun gözünde yükselmeye başladı. Artık basit görevler yerine, operasyonların planlanmasında ve yürütülmesinde aktif rol almaya başladı. Vincenzo’nun adı, bu yeraltı dünyasında yavaş yavaş anılmaya başlanmıştı. Ancak bu yükseliş, beraberinde daha büyük tehlikeleri ve vicdan azabını da getirdi.
Her yeni görev, Vincenzo’nun içinde büyüyen karanlıkla daha derin bağlar kurmasına neden oluyordu. Oğlunun geleceği için yaptığı bu fedakarlık, ruhunu her geçen gün biraz daha yıpratıyordu. Gece uykuya dalarken, Alessia’nın ve Silvestro’nun yüzlerini düşünür, onları korumak için neler yapabileceğini hesap ederdi. Ama aynı zamanda, Giuseppe’nin hapishanedeki çaresizliği, Don Fabrizio’nun acımasız dünyası ve kendi karanlık eylemleri vicdanını sızlatıyordu.
Bu çift taraflı hayat, Vincenzo’nun en büyük sınavı oldu. Bir yanda masum ailesi, diğer yanda tehlikeli yeraltı dünyasının soğuk gerçekleri... Kendi içinde mücadele ederken, hayatta kalmak ve sevdiklerini korumak için doğru ve yanlış arasındaki çizgiyi bulanıklaştırıyordu.
(https://imgur.com/Eka8ge5.png)(https://imgur.com/qDLJqdk.png)
Bölüm 5: Güç, Para ve DüşmanlıkYıllar geçtikçe, Vincenzo’nun adı yeraltı dünyasında fısıltılarla anılmaya başladı. Disiplini, soğukkanlılığı ve asla açık vermemesiyle tanınıyordu. Don Fabrizio’nun sağ kolu haline gelmişti; patronun en kritik işlerini üstleniyor, sevkiyatların yönetiminden, örgütün içindeki karmaşık meselelerin çözümüne kadar pek çok alanda etkin rol oynuyordu. Onun gözleri ve kulakları gibiydi, bir hata yapma lüksü yoktu.
Ancak Vincenzo, sadece Don Fabrizio’nun adamı değil, aynı zamanda kendi gücünü de kurmaya başladı. Sevkiyatlardan kendisine düşen payı—silahlar, uyuşturucular ve diğer kaçak mallar—depolayarak, küçük çaplı bir ticaret ağı kurdu. Bu ağ, kendi kontrolündeki bölgede hızlıca büyüyordu. Riski büyüktü; patronun izni olmadan hareket etmek, ölümle sonuçlanabilirdi. Fakat Vincenzo, risk almayı göze almıştı. Bu yaptığı gizli ticaret, hem ona ek gelir sağlıyor hem de yeraltındaki gücünü artırıyordu.
Don Fabrizio bu durumdan haberdar olduğunda öfkelenmişti. Patron, örgütte kesin kontrolü elinde tutmayı severdi. Ancak Vincenzo’nun sadakati ve başarısı şüphe götürmezdi. Fabrizio, onun bu bağımsız hareketini tamamen öğrenmiş olmasa da, Vincenzo’ya olan güveni sarsılmadı. Bu yüzden ona göz yumdu, hatta daha fazla sorumluluk vermeye devam etti. Çünkü Vincenzo’nun zekâsı ve disiplinli çalışması, örgütün başarısında kritik bir rol oynuyordu.
Fakat her yükselişin, ağır bir bedeli vardı.
Don Carlo, Don Fabrizio’nun ezeli ve en acımasız rakibiydi. İki adam arasındaki rekabet, sadece ticari değil, aynı zamanda kişisel bir husumetti. Don Carlo, Fabrizio’nun güçlenmesini kendi egemenliğine karşı bir tehdit olarak görüyordu. Onun için her fırsatta Vincenzo ve Don Fabrizio’ya zarar vermek, hem prestij meselesiydi hem de hayatta kalma savaşı.
1997 yılına gelindiğinde, Don Carlo’nun Vincenzo’ya yönelik suikast girişimi, bu savaşın fitilini ateşledi. Gece yarısı, iyi planlanmış bir saldırı gerçekleşti. Vincenzo, arkadaşıyla beraber dışarıda bir görevden dönerken pusuya düşürüldü. Kurşunlar geceyi delip geçiyordu. Ancak Vincenzo, refleksleri ve soğukkanlılığı sayesinde ölümden döndü. Bu başarısız suikast, Don Carlo’nun elindeki kozları eritmiş, ama savaşı alevlendirmişti.
İntikam ve güç gösterisi başladı.
Don Carlo’nun adamları, Don Fabrizio’nun depolarını yakmaya, adamlarını öldürmeye başladı. Fabrizio’nun tarafı da misillemelerle karşılık verdi. Şehirde sular iyice ısındı; küçük çaplı çatışmalar yerini tam anlamıyla bir yeraltı savaşına bıraktı. Sokaklar, depolar, limanlar ve karanlık arka sokaklar, ölüm ve ihanetin sahnesi oldu.
Vincenzo, bu karmaşanın ortasında hem kendini hem de ailesini korumaya çalışıyordu. İşler büyüyordu, artık sadece sevkiyatların gözetilmesi veya küçük operasyonlar yoktu. Strateji geliştirmek, saldırılara karşı önlem almak, bilgi toplamak ve gerektiğinde karşı saldırılar düzenlemek zorundaydı. Her hareketi hesaplanmalıydı; tek bir hata, hem kendi hayatını hem de ailesini tehlikeye atabilirdi.
Bu dönemde, Vincenzo’nun içinde çatışmalar da yaşanıyordu. Karanlık ve acımasız işlerin içinde yer almak, vicdanını kemiriyor, onu yıpratıyordu. Ancak ailesi için yaptığı fedakarlıklar, onu ayakta tutuyordu. Alessia ve Silvestro’nun güvenliği onun için her şeyden önce geliyordu. Aynı zamanda hapiste olan kardeşi Giuseppe’nin durumu da Vincenzo’nun en büyük endişelerinden biriydi. Giuseppe, hapishanedeki bu çatışmalardan etkilenmeyecek miydi? Ona destek olmanın başka yolları olmalıydı.
Kendi içinde hem güçlenen hem de parçalanan Vincenzo, artık karanlık bir labirentin tam ortasındaydı. Hem ailesini koruyacak, hem kardeşine umut olacak, hem de yeraltı dünyasında ayakta kalacaktı. Ancak bu karanlık yolda, sadakat ve ihanet birbirine karışıyor, dostluk ve düşmanlık arasındaki sınırlar giderek bulanıklaşıyordu.
(https://imgur.com/CcPCHOl.png)(https://i.imgur.com/iLmvMx4.gif)
Bölüm 6: Kayıplar ve KaosDon Carlo'nun cezaevine uzanan eli, Lorenzo'nun canına mal oldu. Giuseppe, onu korumaya çalıştı ama ikisi de yaşamlarını yitirdi. Vincenzo haberi aldığında yıkıldı. Kardeşinin ölümünün ardından Don Fabrizio tamamen kontrolünü kaybetti. Öfkeyle hareket etmeye başladı.
Bir gece Vincenzo, Don Carlo'nun malikanesine saldırdı. Plan yoktu, strateji yoktu. Sadece intikam vardı. Çatışma sonrası sadece iki ceset kaldı geride: biri Don Carlo, diğeri ise Fabrizio'nun en sadık adamlarından biri. O gece, Milano'nun suç haritası tamamen değişti. İki büyük mafya ailesi, liderlerini kaybetmişti. Geride kalan çeteler, başıboş kalınca şehir adeta kıyamete sürüklendi.
(https://imgur.com/GfX8We6.png)
Bölüm 7: Beneletti Criminal Clan'ın DoğuşuMilano bir kaos içindeydi. Suç oranları patlamış, polis teşkilatı yetemiyor, halk sokaklara çıkamaz olmuştu. İşte bu dönemde Vincenzo ortaya çıktı. Don Fabrizio'nun sadık adamlarından kalanlarla bir araya geldi ve Beneletti Criminal Clan'ı kurdu. Bu yapı eski mafya geleneklerini yeni yöntemlerle birleştiren, disiplinli ama acımasız bir sistemdi.
Vincenzo'nun liderliğinde Beneletti, Milano'daki başıboş çeteleri birer birer yok etti. Çatışmalar kanlıydı ama sonuç alınıyordu. Birkaç ay içinde şehirdeki tüm kaçakçılık ve uyuşturucu trafiği Beneletti'nin kontrolüne geçti. Vincenzo, oğluna huzurlu bir gelecek hazırladığını düşünüyordu. Ama bu sadece başlangıçtı.
(https://imgur.com/LpblL8D.png)(https://imgur.com/hQfkgWt.png)
Bölüm 8: Altın Çağ ve İçten Yıkım1997 ile 2004 arası Beneletti'nin altın çağıydı. Vincenzo, politikacılarla bağlantılar kurmuş, limanlar, barlar, oteller, hatta bazı medya organları üzerinde hakimiyet kurmuştu. Silvestro büyüyordu. Artık 10 yaşındaydı ve babasının başarısını gururla izliyordu.
Ama Vincenzo'nun yaptığı en büyük hata da bu dönemde yaşandı: Gücü paylaşmamak. Etrafındakilere yetki verse de, tam anlamıyla kimseye güvenmiyordu. Bu güvensizlik, içeride kin birikmesine neden oldu. Bazı adamları, polise bilgi sızdırmaya başladılar. 2004'te Silvestro'nun kaçırılması olayıyla bu açıklar iyice ortaya döküldü. Vincenzo, oğlunu kurtarmak için bazı anlaşmalar yaptı. Bu sırada polis, gizli operasyonlar başlattı ve Beneletti'nin kilit isimlerini tutuklamaya başladı.
(https://imgur.com/G9Qd2g3.png)
Bölüm 9: Vice City'e Gidiş – Gölgeden Güneşe2014 yılının başlarıydı. Milano, sisli ve soğuk bir sabahın içinde uyanıyordu. Şehrin gri tonları, Vincenzo Sylvester’ın yüzündeki çizgilerle neredeyse aynıydı: Derin, aşınmış ve yorgun. Artık çok az kişi onun ismini fısıldıyordu. Bir zamanlar sokakların hükmünü elinde tutan, mafya savaşlarının göbeğinde Beneletti Clan’ın lideri olarak anılan adam, şimdi geçmişin enkazı altında ezilen, yalnız ve kırılmış bir figürdü.
Vincenzo’nun ellerinde hâlâ o eski günlerin izleri vardı. Barutun kokusu, silahın soğuk metali, gece yarısı çıkan çatışmalar ve kardeşi Giuseppe’nin çaresizce kanlar içinde yere yığılması… Bunlar sadece fiziksel yaralar değil, ruhundaki derin yaralardı. Gözlerinde, yıllardır taşıdığı kayıpların ve hayal kırıklıklarının ağırlığı duruyordu. Oğlunun kaçırılması, Don Fabrizio’nun öfkesi ve düşmanlarının intikam planları zihninde ardı ardına film şeridi gibi geçiyordu.
Eski dostları ve müttefikleri ya mezarlardaydı ya da uzun yıllar hapis yatıyordu. Vincenzo’nun çevresinde kalanlar ise parmakla sayılacak kadar azdı. Beneletti’den geriye kalan tek isimler, Renzo Benedetti ve ailesi olmuştu. Onlar da her gün artan baskı ve tehlikelerle mücadele ediyordu. Vincenzo, tüm bunlara rağmen hayatta kalmayı başarmıştı, ancak bedeli ağırdı.
Ama Vincenzo’nun hâlâ bir sebebi vardı. Hayatta kalmak için tuttuğu tek dal: Oğlu Silvestro. Silvestro, Vincenzo’nun karanlık geçmişinden ve sarsılan dünyasından geriye kalan en değerli mirastı. Oğlunun geleceği için tüm yükleri omuzlarında taşıyordu.
Vice City… Bu şehir, Vincenzo için sadece yeni bir başlangıç değil, aynı zamanda geçmişi geride bırakmak için bir yemindi. Burası, Avrupa’dan binlerce kilometre uzakta, Amerika’nın renkli ve canlı kıyılarında bir yerdi. Mavi bayraklı plajları, neon ışıklarla süslü gece hayatı, zenginlerin ve suçluların iç içe geçtiği karmaşık yapısı… Görünürde düzenli, huzurlu ve umut dolu bir şehir gibiydi. Fakat Vincenzo geçmişten öğrenmişti ki, böyle şehirler genellikle ya sakladıkları karanlık sırlarla yaşar ya da dışarıdan belli etmese bile içeriden çürür.
Vincenzo, orada silinmeye yüz tutmuş kimliğini geride bırakmayı, oğluna temiz bir sayfa açmayı, aynı zamanda yeni bir güç odağı kurmayı planlıyordu. Ancak Vice City’nin sokakları, göründüğünden çok daha tehlikeliydi. Yeni düşmanlar, eski düşmanlardan daha acımasız olabilirdi. Burada başarı, sadece güçlü olmakla değil; aynı zamanda dikkatli ve sabırlı olmakla mümkündü.
Milano’nun puslu sabahlarından sonra, Vice City’nin güneşli ve parlak caddelerinde yeni bir hayata başlamaya karar veren Vincenzo, adımlarını ağır ve kararlı atıyordu. Her nefes alışında geçmişin gölgelerini hissediyor, fakat her adımında da geleceğe dair umudunu büyütüyordu. Onun için artık zaman, sadece hayatta kalmak değil, yeniden doğmaktı.
(https://imgur.com/LpblL8D.png)(https://imgur.com/hQfkgWt.png)
Vice City'de Yeni Bir BaşlangıçMilano'dan Vice City'ye uzanan uçuşta, Vincenzo neredeyse hiç konuşmadı. Kulaklarında çocukluğunun kilise çanları, kalbinde ise annesinin pişirdiği makarnanın kokusu vardı. Herkes uyurken, o yalnızca pencere kenarından aşağıdaki bulutları izliyordu.
Uçak sabahın ilk saatlerinde Vice City Havalimanı'na indi. Güneş ufukta yeni yükselmişti; denizden gelen hafif rüzgar uçuşan palmiye yapraklarını dans ettiriyor, sıcaklık sabahın erken saatine rağmen Akdeniz'in sertliğinden çok farklı, yumuşak ve kucaklayıcıydı.
İlk haftalar, hayatta kalma haftalarıydı. Ucuz bir daire kiraladılar, şehir merkezine uzak bir mahallede. Vincenzo, küçük bir nakliye şirketine yatırım yaptı. "Bene Logistics" ismini verdiği bu şirket, deniz taşımacılığı ve iç nakliyat üzerine kuruluydu. Resmîydi. Vergilerini ödüyor, çalışanlarının sigortasını yapıyordu. En azından öyle görünüyordu.
(https://imgur.com/fHmdQYn.png)
Bölüm 10: Yeni Neslin Yükselişi - Silvestro'nun HikayesiVice City'ye geldiğinde Silvestro genç bir adamdı. Babasının geçmişini öğrendiğinde büyük bir hayranlık hissetti. Ancak Vincenzo onu uzak tutmak için elinden geleni yaptı. Yine de Silvestro, Renzo ile gizli gizli buluşuyor, eski Beneletti dosyalarını inceliyordu.
2020'ye kadar sessizce çevresini büyüttü. Bar sahipleri, küçük suç çeteleri, dövüş kulüpleri... Hepsiyle temas kurdu. Ufak tefek uyuşturucu işleri yapmaya başladı. 2024 sonunda bir operasyonda yakalandı ama Renzo onu kurtardı. Olayı babasına anlatmak zorunda kaldılar.
Vincenzo'nun cevabı sertti ama aynı zamanda bir izindi: "Bir kayıp daha istemiyorum. Onun dışında ne isterseniz yapın."
Bölüm 11: Vice City'de Yeni Beneletti2025 başlarında Silvestro, kendi ekibini toplamaya başladı. Renzo ona akıl hocalığı yaptı. Yeni Beneletti artık sadece bir mafya değil, bir sistemdi. Lojistik, teknoloji, silah sevkiyatı, baronlar arası diplomasi... Vice City suçla kaynarken, bu şehirde Beneletti'nin adı yeniden anılmaya başlandı.
Silvestro, babasının izinde ama kendi vizyonuyla ilerliyor. Babasının sessizliği, oğlunun öfkesiyle birleşiyor. Beneletti, yeniden doğuyor.