Willofield Bandit Crips
Başlangıç:
1990’ların sonlarına doğru, Long Beach’in doğu yakasında, Willow Street çevresindeki yoksul Afro-Amerikan mahallelerinde hayat oldukça zordu. Çete savaşları, ekonomik çöküş ve toplumsal ayrımcılık, gençleri ya çaresizlikten ya da sokaktaki "ailelere" katılarak hayatta kalmaya zorluyordu. İşte tam bu ortamda, 21th Street ve Willofield Mall köşelerinde, bir grup genç bir araya geldi. Kendilerini "Willofield"ın eşkiyaları olarak tanımladılar; mahallelerini savunacak, birbirlerini koruyacak ve hayatta kalacaklardı. İşte tam bu ortamda, 21st Street ile Willofield Mall'un kesiştiği köşede, yıllar içinde aynı yoksullukta büyüyen, aynı kaldırım taşlarına tekme atan, aynı karın tokluğuna hayaller kuran bir grup genç yavaş yavaş birbirini bulmaya başladı. Bu, bir sabah güneş doğarken aniden toplanan bir ekip değildi. Bu süreç, yıllar süren bir tanıma, yoklama, kaybetme ve yeniden tutunma süreciydi.
İlk başlarda bu çocuklar sadece aynı basketbol sahasında zaman geçiriyor, birlikte kasetten müzik dinliyor, mahalle dışından gelen çocukların sataşmalarına karşı birbirine omuz veriyordu. Her biri farklı aile problemlerinden kaçıyor, okuldan daha çok sokakta öğreniyordu. Kimisi evde alkolik bir babadan, kimisi sokakta Latin çetelerinin baskısından, kimisi ise sadece boş bir buzdolabının yankısından kaçıyordu.
Bu gençler arasında güven inşa etmek kolay olmadı. Willow’un sokaklarında güven, bir lüks gibiydi. İlk başta kimse kimseye sırtını dönemezdi. Bazı günler birlikte takılırlar, ertesi gün birbirlerinden kaçarlardı. Çünkü mahallede herkesin potansiyel bir muhbire, rakibe ya da tehdit unsuruna dönüşme ihtimali vardı. Ama zamanla bir şey değişti: birbirleriyle yan yana büyüdüklerini fark ettiler.
Her kavga sonrası sığınılan aynı köşe, her kaçış sonrası bulunulan aynı arka bahçe, her açlık sonrası paylaşılan aynı paket cips... Bu küçük detaylar, onların arasında yavaş yavaş bir aidiyet duygusu oluşturdu. Ad koymak için acele etmediler. Önce omuz verdiler, sonra isim koydular: Willofield'ın eşkıyaları.
Bu isim, mahalleye meydan okumaktan çok, mahalle dışına bir çığlıktı: “Biz de buradayız. Bizi yok sayamazsınız.” Başta silahları yoktu, sadece isimleri vardı. Sırt sırta verdikleri çocuklar, yavaş yavaş bir ailenin yerine geçmeye başladı. Kendi içlerinde kodlar, işaretler, unvanlar oluşturduklarında, artık geri dönülemez bir yolun eşiğine gelmişlerdi. Henüz organize değillerdi ama bir fikre dönüşmüşlerdi: Dayanışma üzerinden kurulan bir hayatta kalma fikrine.
Çekirdek kadronun oluşması sancılı oldu. Bazıları ilk hafta yanlarında yürürken, ikinci hafta Latin çeteleriyle fotoğraf paylaşır oldu. Bazıları polisle işbirliği yaptı. Sadakat, sürekli test ediliyordu. Ancak zamanla bir avuç genç, her şüpheye rağmen birlikte kalmayı seçti. Mahallede kendilerini koruyacak sistem yoktu; sosyal hizmetler, okul yönetimi ya da aile büyükleri, ya yoktu ya da çoktan pes etmişti.
Willow’un parkları onların plan odasıydı. Harabelerde gizli saklı yapılan buluşmalar, ilk kuralların yazıldığı yerlerdi. “Kimse birbirini yarı yolda bırakmaz”, “Sır dışarı çıkmaz”, “Kardeşin düşerse sen de düşersin” gibi sözler, başta ağızda gezen laflarken zamanla bağlayıcı yemine dönüştü.
Bazı üyeler, başta sadece korunma ihtiyacıyla dahil oldular. Ancak zamanla bu korunaklı grup, kendini tehdit altında hissettikçe daha sertleşti. İlk başlarda sadece sokakta hayatta kalmaya çalışan bir genç grubuyken, artık diğer çeteler için dikkat edilmesi gereken bir potansiyel haline gelmeye başladılar.
Yıl 2008’in sonbaharına yaklaşırken, Willow sokaklarında hava eskisinden daha gergindi. Eastside Longo çetesi —Latin kökenli, sayıca kalabalık ve yerel polisle içli dışlı olmalarıyla bilinen bir yapı— mahallenin sınırlarına tekrar yaklaşmaya başlamıştı. Graffiti'ler üst üste yazılıyor, çocuklar okula giderken sorguya çekiliyor, sokak satıcıları birer birer mahalleden siliniyordu.
(https://www.upload.ee/image/18039147/1.png)
Willofield'ın eşkıyaları için bu bir dönüm noktasıydı. Artık sadece "bir arada duran çocuklar" olarak kalamazlardı. Ya mahallenin üstünden geçileceklerdi, ya da kendi adlarını gerçekten duyuracaklardı. Bu atmosfer içinde, bir gece 21. Sokak’ın arkasındaki terk edilmiş otoparkta, çetenin çekirdek üyeleri ilk defa ciddi bir karar almak için toplandılar. O toplantıya sonradan “Beton Gecesi” dendi.
O gece konuşanlar, hâlâ çocuk sayılabilecek yaştaydı ama ses tonları artık değişmişti. “Bizi saymıyorlar,” dedi Reeko, grubun o dönemdeki önder figürü. “Çünkü biz hâlâ susuyoruz. Willow’un sesi yoksa, biz olacağız.” Konuşmanın sonunda herkes sessiz kaldı ama gözler konuştu. O gece çete, ilk defa kendi adına bir eylem yapmaya karar verdi: Longo çetesine ait olduğuna inanılan bir sokak satıcısının bölgeden temizlenmesi gerekiyordu.
Bu, ne büyük bir çatışmaydı ne de silahlı bir baskın. Ama o gece yapılan şey, grubun kendi içinde bir sınav oldu. Kim geri çekilecek, kim son ana kadar yanında kalacak? Sonuçta olayın hedefi olan satıcı bölgeden ayrıldı, birkaç gece sonra polis mahalleye uğradı ama kimse bir şey söylemedi. O gece, WBC için yalnızca bir zafer değil, bir sadakat yeminine dönüşen eylem oldu.
Başlarda küçük bir sokak grubu olarak başlayan Willofield Bandit Crips (WBC), kısa sürede mahalle genelinde tanınır hale geldi. Bir yandan sokakta haraç toplayarak, diğer yandan küçük çaplı uyuşturucu satışı yaparak büyümeye başladılar. Bu dönemde, bölgede Eastside Longo adlı büyük bir Latin çetesi de hak iddia ediyordu. Bu durum, Willofield Bandit Crips için doğrudan bir savaş anlamına geliyordu.
Büyüme ve Kanlı Yıllar
Willofield Bandit Crips, zamanla sadece Willow bölgesiyle sınırlı kalmadı. Etkileri, Dead End'den Naacp Freedom Park'a kadar uzandı, 21th Street ile 35th Street arasında görünür bir hakimiyet kurdular. Bölgedeki sokaklar, Willofield üyelerinin işaretlemeleriyle dolup taştı. "Willow" yazısı ve mavi bayrak simgeleri, her köşe başında görünür hale geldi.
Willofield Bandit Crips'in adını sokakta ilk kez ciddi biçimde duyurması, Eastside Longo ile yaşanan bir köşe kavgası sonrasında oldu. Mahalle parkında Latin çeteye ait olduğu söylenen grafitilerin üzerine yazılan "Willow" imzası, gecenin ilerleyen saatlerinde kanlı bir kavgaya dönüştü. Bu olay, WBC’nin ilk büyük sınavıydı. Üyelerden biri ağır yaralandı, bazıları gözaltına alındı. Bu olay sonrası, mahallede "Willofield" adı artık ciddiye alınmaya başlandı. Ancak bu, çetenin büyüdüğü anlamına gelmiyordu; aksine, henüz çömezlik yıllarıydı.
Mahallede bir köşe kazanmak, sadece orada bulunmakla olmuyordu. Tecrübeli çeteler, paranın döndüğü yerleri kontrol ediyordu. Willofield’ın gençleri, çoğu zaman diğer çeteler için “küçük kardeş” gibiydi — ya aşağılanıyorlar ya da kullanılmaya çalışılıyorlardı. Büyümek için sadece cesaret yetmiyordu; akıl, bağlantı ve liderlik gerekiyordu. Bu yıllarda, çete içinde ilk ciddi yapılanma başladı.
2000’lerin ortalarında, Long Beach’in genelinde uyuşturucu trafiği artarken, WBC de bu ticarete adım atmaya başladı. Ama işin başında değillerdi; daha çok küçük çaplı taşıyıcılar, mahalle içi satıcılar olarak kullanılıyorlardı. Birkaç yıl boyunca sessizce bu sistemin içinde büyümeye devam ettiler. Para azdı, risk yüksekti. Fakat çete üyeleri arasında bağlılık kuvvetlenmişti. Bu dönemde bazı "OG" (kurucu kuşaktan) üyeler, içerideki boşluğu doldurmak için liderlik rolüne soyundu.
Ama büyümenin bedeli ağır oldu. İlk büyük çatışma, Boulevard Mafia Crips ile yaşandı. Bir uyuşturucu teslimatı sonrası, anlaşmazlık büyüdü ve taraflar sokakta karşı karşıya geldi. Bu olay sonrası bir Willofield üyesi hayatını kaybetti. Bu kayıp, WBC içinde bir kırılma ve aynı zamanda sertleşme noktasıydı. O günden sonra, ellerinde sadece bayrak değil, silah da taşımaya başladılar.
Büyümeleri sırasında 19. Gangster Crips ve Liden Block Crips gibi çetelerle ittifaklar kurdular. Bu ittifaklar, onlara hem güç hem de sokaklarda daha geniş bir koruma ağı sağladı. Ancak her başarı, yeni düşmanlar getirdi. Özellikle Varrio Longos, Barrio Pobre, Bricc Boy Crips, Boulevard Mafia Crips ve West Coast 80 Crips, Willofield'ın doğrudan rakipleri haline geldi. Sokaklar sürekli çatışmalara, gece yarısı düzenlenen pusulara ve gündüz vakti yaşanan silahlı saldırılara sahne oluyordu.
O yıllarda Long Beach'in doğusu adeta bir savaş alanına dönmüştü. Özellikle genç üyeler arasında intikam için yapılan suikastlar ve karşılıklı saldırılar, bölgedeki yaşamı daha da tehlikeli hale getirdi.
Polis Baskınları ve Çöküş
Willofield Bandit Crips'in yükselişi, Long Beach Polis Departmanı'nın (LBPD) dikkatinden kaçmadı. Çetenin bölgede artan şiddet olaylarında parmağı olduğu ortaya çıkınca, yerel kolluk kuvvetleri federal destek alarak özel operasyonlar başlattı.
2000'lerin ortalarında, gizli ajanlar mahalleye sızdı, uyuşturucu alım satımı ve silah ticareti belgelenmeye başladı. "Operation Willow Sweep" adı verilen büyük bir baskınla, WBC'nin önde gelen üyeleri aynı gece evlerinden alındı. Sabaha karşı düzenlenen operasyonlarda onlarca silah, kilo kilo uyuşturucu ve çalıntı mal ele geçirildi.
Çetenin lider kadrosu ya tutuklandı ya da uzun yıllar hapis cezası aldı. Bir kısmı ise rakip çetelerle yaşanan çatışmalarda hayatını kaybetti. Liderlik boşluğu, genç ve tecrübesiz üyeler arasında kaosa yol açtı. Mahallede bir zamanlar kurdukları hâkimiyet hızla eridi. WBC, artık sokaklarda dev bir güç değil, hayatta kalmaya çalışan dağınık bir topluluk haline gelmişti.
Artan sokak şiddeti, Long Beach polisinin dikkatini çekti. WBC artık sadece bir mahalle grubundan ibaret değildi; yerel rap sahnesinde adından söz ettiren gençleri, bölgesel uyuşturucu trafiğinde düşük profilli bağlantıları ve sosyal medyada görünür hale gelen imajıyla küçük ama dikkat çeken bir çeteydi.
2009 yılında başlatılan "Willow Sweep" operasyonuyla, WBC’ye ağır bir darbe vuruldu. Haftalarca süren takipler, telefon dinlemeleri ve mahalle içinden muhbirlerin verdiği bilgilerle operasyon şekillendirildi. Bir sabahın erken saatlerinde, 13 eve aynı anda baskın yapıldı. Çetenin çekirdek kadrosundan 9 kişi tutuklandı. İçlerinden bazıları hala hapiste.
Bu operasyon sonrası Willofield’ın sokaktaki etkisi büyük ölçüde sarsıldı. Mahallede uzun süre sessizlik hâkimdi. Eski üyeler dağıldı, bazıları sokaktan elini çekti, bazıları ise düşman çetelerin hedefi oldu.
2011 yılına gelindiğinde, Willofield Bandit Crips artık sadece kendi mahallesinde bilinen küçük bir grup olmaktan çıkmış, Long Beach’in suç haritasında adı geçen bir yapıya dönüşmüştü. Onların adı artık sadece grafiti duvarlarında değil, polis raporlarında ve yerel medya arşivlerinde de geçmeye başlamıştı.
İlk kırılma, WBC’nin West Side 80 Crips’le giriştiği çatışmalarda yaşandı. Mahalle sınırları dışında yaşanan bir silahlı çatışmada, yanlışlıkla vurulan 14 yaşındaki bir çocuk, Long Beach polisinin dikkatini tamamen bu yeni, yarı-örgütsüz ama büyüyen çete yapısına çekti. Olayın medya yansıması büyüktü: “Yine Willow Sokakları: Çocuklar Neden Ölüyor?” başlığı yerel haberlerde manşetti. Bu, çetenin görünürlük açısından son eşiğiydi. Geri dönüşü olmayan bir yol açılmıştı.
Polis, doğrudan saldırmak yerine önce sabırla izlemeye başladı. Sokak kameraları çoğaldı, sivil dedektifler mahallede ev kiraladı. WBC’nin genç üyeleri hiç fark etmeden telefonları dinlenmeye, sosyal medya hesapları izlenmeye, gözetleme listeleri oluşturulmaya başlandı.
Bu süreçte polis bir şey fark etti: Çete hâlâ tam anlamıyla organize değildi. Yapı gevşekti, emir-komuta zinciri net değildi. Ama sadakat duygusu yüksekti. Bu yüzden ilk hamle doğrudan lider kadrosunu hedef almak oldu.
Baskınlar devam ettikçe, bazı genç üyeler gözaltında sorguda kırıldı. Aile baskısı, yaşın küçüklüğü, hukuk bilgisi eksikliği ve uzun cezalarla tehdit edilmeleri, bazı üyelerin konuşmasına neden oldu. Bu, çete içinde ciddi güven problemlerini doğurdu.
Şüpheler artınca, kalan üyeler birbirine mesafe koymaya başladı. Bir dönem omuz omuza yürüyenler, artık birbirlerinin gölgesinden korkar oldu. Güven zinciri zayıfladı, mahalle içinde içe kapanmalar başladı. Graffiti’ler silindi, buluşma noktaları değiştirildi, iletişim kesik kesik yürümeye başladı.
Aynı dönemlerde çetenin finansal kaynakları da kuruyordu. Uyuşturucu trafiği, büyük çeteler tarafından kontrol altına alındı. WBC'nin kontrolünde olan birkaç sokak satıcısı ya sindirildi ya da başka yapılara geçti. Eylem yapamaz hâle gelen yapı, yavaş yavaş çözüldü.
(https://www.upload.ee/image/18039214/2.png)
Günümüzde Willofield Bandit Crips
Bugün, Willofield Bandit Crips hâlâ varlığını sürdürüyor; fakat eski günlerinden çok uzaklar. Sokaklarda eskisi gibi bayrak sallamıyorlar; sessiz ve göze batmadan hareket ediyorlar. Faaliyetleri daha çok küçük çaplı suçlar üzerine yoğunlaşmış durumda:
Küçük uyuşturucu satışları: Özellikle marihuana ve ecstasy gibi maddelerin sokak ticareti.
Araba hırsızlığı ve parçalama: Çalıntı araçları parçalayarak satmak.
Ufak soygunlar ve haraç: Mahalle bakkalları veya bağımsız iş yerlerinden küçük meblağlar toplamak.
Düşük profilli sokak şiddeti: Kavga, tehdit ve nadiren küçük silahlı çatışmalar.
Willofield’ın genç üyeleri, geçmişin kanlı hikâyeleriyle büyümüş olsalar da, bugünkü motivasyonları çok daha farklı. Sadakat, artık romantik bir nostalji. Sokaklar artık daha hızlı, daha dijital, daha geçici. Yeni kuşak için WBC, bazen sadece bir kimlik etiketi — Instagram biyografisinde kullanılan bir başlık, TikTok’ta belirsizce gösterilen bir el hareketi, ya da Spotify’daki bağımsız bir rap parçasının cover'ında geçen birkaç harf.
Bu gençler arasında bazıları gerçekten sokakta aktif. Ancak çoğunluk için WBC, “eğer işler kötü giderse döneceğim yer” anlamına geliyor. Bu belirsizlik, Willofield’ın bugünkü karakterini de oluşturuyor: Ne tamamen çözülmüş ne de tamamen ayakta — bir tür 'askıda' kalma hali.
Willow bölgesindeki yerel halk için WBC, artık bir tehditten çok bir alışkanlık. “Onlar hep buradaydı” deniyor. Yaşlılar geçmişteki çatışmaları anlatırken, gençler için çete sadece bir geçiş ritüeli gibi. Yerel bakkal hâlâ tanıdığı birkaç eski üyeye veresiye yazıyor; mahalle parkında toplanan birkaç çocuk hâlâ "WBC" harflerini taşlayan kaldırım taşlarının altına kazıyor. Ama o eski korku havası yok. Yerini, yorgun bir kabullenme almış durumda.
Mahalle zamanla değişse de, Willofield’ın izi silinmiyor. Bazı gençler çete geçmişine ait eşyaları gururla saklıyor — örneğin bir OG'nin mavi bandanası, eski bir mahkûm fotoğrafı ya da ilk kez “Willow” yazan sprey kutusuyla yapılmış bir grafiti. Bunlar bir zamanlar ezilen, dışlanan bir kuşağın kendine kurduğu dünya düzeninin kalıntıları.
Polis teşkilatı için WBC, artık “yüksek öncelikli” bir tehdit değil. Ama yine de göz ardı edilmiyor. Mahallede yaşanan her küçük şiddet olayında, ilk olarak “Willow” bağlantısı araştırılıyor. Özellikle sosyal medya üzerinden tespit edilen tehdit içerikleri, rap videolarında kullanılan semboller ve bazı üyelerin hâlâ süren sabıka kayıtları, yetkililerin ilgisini diri tutuyor.
Ancak çoğu zaman bu üyeler sistemin radarına girmeyecek kadar küçük hareket ediyorlar. Bazıları Uber sürücülüğü yapıyor, bazıları sokaklarda bisikletle kurye taşımacılığına geçmiş. Hâlâ suç işleyenlerin çoğu da “büyük vurgun” değil, günü kurtaracak paranın peşinde.
Bugün Willofield sokaklarında yürürken, WBC’nin altın döneminden kalan her şey sanki tozla kaplanmış gibi. Graffiti’ler ya solmuş ya da yenileriyle kapatılmış. Eski buluşma noktaları —21st Street köşesi, Willofield Mall’un arkası, terk edilmiş oyun parkı— şimdi ya özel mülkiyet ya da kamera sistemleriyle donatılmış alanlar. Mahalle, yavaş ama kesin bir gentrifikasyon süreciyle tanınmaz hâle geliyor. Fakat bu dönüşümün gölgesinde, hâlâ WBC’nin hayaleti dolaşıyor.
Çetenin eski üyeleri üçe ayrılmış durumda:
Bir kısmı hâlâ aktif, ama artık organize suçtan çok, düşük profilli, “günü kurtarma” odaklı suçlara bulaşıyorlar. Araba parçalama, küçük çaplı uyuşturucu satışı, sokak dolandırıcılığı… Artık bunlar sistematik değil; bireysel veya küçük gruplarla yapılan işler.
Diğer bir kısmı ise geçmişinden uzaklaşmaya çalışıyor. Kimileri rehabilitasyon programlarına katıldı, bazıları aile kurdu, hatta şehir değiştirdi. Ama geçmiş, onların peşini tam olarak bırakmıyor. Polis kayıtlarında hâlâ “eski çete üyesi” olarak geçiyorlar. Bu etiket, iş bulmalarını da sosyal hayata tutunmalarını da zorlaştırıyor.
Üçüncü grup ise ortadan kaybolmuş durumda. Ya cezaevinde uzun cezalar çekiyorlar, ya da farklı çetelerin içine karıştılar. Bazı üyelerin akıbeti bile bilinmiyor.
Yeni Nesil, Eski İsmin Peşinde
İlginç bir şekilde, WBC ismi bugün bazı gençlerin hâlâ ilgisini çekiyor. Instagram’da ve TikTok’ta nostaljik ya da “gang aesthetic” içeriklerle, WBC yazılı eski tişörtler, graffitiler ve fotoğraflar paylaşılıyor. Bu gençler çoğu zaman çeteyle doğrudan bağlantılı değil, ama eski ismin getirdiği saygıyı sembolik olarak sahiplenmek istiyorlar.
Bu durum, geçmişte ölümüne sadakatle yürütülen bir yapının, bugün bir nevi sokak mitolojisine dönüştüğünü gösteriyor. Mahallede hâlâ "WBC’nin son nesli" olduğunu iddia eden küçük bir grup var. Ancak onlar daha çok bir nostaljik aidiyetle hareket ediyor; disiplin, birlik veya amaçtan çok uzaklar.
WBC, hâlâ Long Beach'in doğusunda bir "isim" olmasına rağmen, artık bölgeyi tek başlarına kontrol edebilecek bir güç değiller. Yeni nesil üyeler, büyük çete savaşlarının hatıralarını anlatılan hikâyelerden öğreniyor. Bir zamanlar sokaklarda yankılanan Willofield ismi, şimdi sadece yaşlıların fısıltılarında ve duvarlardaki solmuş graffitilerde yaşıyor.
New Generation Yeni nesil Willofield üyeleri daha farklı bir dünyada büyüdü. Çete savaşları hâlâ hikâyelerle anlatılıyor ama artık sosyal medya, sokaktan çok daha etkili bir platform. Artık mavi bayrakla dolaşmak yerine, Snapchat’te çete bağlılıklarını gösteren simgeler, TikTok’ta kısa videolar, Instagram’da graffitili paylaşımlar öne çıkıyor. Sokak hâlâ var ama artık dijital vitrinle birlikte ilerliyor. Bugünkü üyeler genelde 16–24 yaş aralığında, ve çoğu için WBC bir hayat tarzı değil, bir aidiyet duygusu. Aile desteği eksik, okul başarısı düşük, mahalle baskısı yüksek. Bu çocuklar sokaklarda büyürken, çete neredeyse otomatik bir seçenek haline geliyor. Ancak eskisi gibi büyük çatışmalar yok; daha çok küçük satışlar, motosikletle yapılan hızlı sevkiyatlar, silah taşımaları ve ara sıra çıkan mahalle kavgaları söz konusu. Bir kısmı ise çeteyle bağlılığını gevşek tutuyor. Gerekirse geri çekilip hayatına devam edebileceğini düşünen bu gençler, sistemin boşluklarında sıkışmış durumda. Ne tam içerdeler, ne de tamamen dışarıda.
(https://www.upload.ee/image/18046773/9.png)
BİLGİLENDİRME
Birlik olarak odak noktamız; tüm karakterlerin hikayelerini ve gelişmelerini olabildiğince gerçekçi bir şekilde ilerletmek.
Samimi ve cana yakın bir ortamımız var amacımız eğlenmek, herhangi bir win amacı güdülmeden akşam gece veya sabah fark etmeksizin müsait zamanlarımızda girip keyiflice rollerimizi yapmak.
Birliğe rol dışı alımlarımız bir süreliğine aktif, discord 35furend35 ulaşabilirsiniz. Belirli sınırlar ve rol bilgisine göre alıp alınamamanız değişkenlik gösterebilir.
-Anlaşılabilir, güzel ve dil bilginizin yüksek olması gerekli.
-CS6 bilginizin olması gerekiyor.
-Oluşuma silah veya materyal ihtiyacı için girmemelisiniz.
Eğer bu şartlar kafanıza ve yapmak istediğiniz rollere uyuyosa hood bölgemize gelerek kendinizi belli edebilir, ilgiyi üzerinize çekebilirsiniz. Oluşum olarak rol standartlarımızı yüksek tutsak da öğrenmeye açık ve hevesli oyunculara seve seve yardım ederiz. Bir şeyler öğrenmeye kararlı olun yeterli. Karakterinize bir rol çizergesi oluşturun ve hedefleri olan, oluşum dışarısında bir hayatı olan, güçlü ve zayıf yönleri olan karakter yaratın. Eğer bu dediklerim kafanıza yatıyorsa 35furend35 discord hesabına uluşabilirsiniz.
(https://media1.giphy.com/media/v1.Y2lkPTc5MGI3NjExNThkNnRzeHoxNXh5dDU1b21iOTM3bXpxcjcxbWc4ZTRlMG90aXN5YSZlcD12MV9pbnRlcm5hbF9naWZfYnlfaWQmY3Q9Zw/1ycXKCXHeCf42EAEd1/giphy.gif)