Sayfayı Yazdır - member of valachi, ray alcatraz

Bilgilendirme

Tanıtımı parça parça yazdığım ve birkaç sefer değiştirdiğim için bazı imla hatalarını, anlatım bozukluklarını gözden kaçırmış olabilirim. Eğer gördüğünüz bir hata varsa lütfen forum özel mesajından bildirin. Bu hikaye, asıl hikayenin fazlasıyla özetlenmiş hali. Fırsat buldukça güncelleyeceğim.

Bu tanıtımdaki anlatılan olayların(giriş kısmı hariç) neredeyse yüzde doksan dokuzu gerçekliği yansıtır. Eğer Ray Alcatraz ile kayda değer bir olay yaşadıysanız zamanla göreceksiniz. Tanıtımda sizden bahsedilen ve hoşunuza gitmeyen bir yer olursa yine forum özel mesajıyla ulaşabilirsiniz.

...ve koşmaya başladım. Elimde bir tabanca ve arkamda iki ceset. Sadece koşuyordum. Hiçbir düşünce, hiçbir duygu hissetmeden koşuyordum...

Ben Ray ve bunlar da benim sırlarım.

Her şeyden önce kendimden kısaca bahsedeyim. İyi sayılabilecek bir çocukluk geçirdim. Ailemizin ikinci çocuğu, oğlanıydım. Ortalama gelirli klasik bir Amerikan ailesiydik temelde. Babam aslen İtalyan olsa bile kültürümüz Amerika'ya aitti. Çocukluğumun bir dönemini Meksika sınırlarında geçirdim, bu yüzden Meksika mutfağına bayılırım, İspanyolcayı da iyi konuşurum.

Lisede Amerikan futbol takımı kaptanı ve oyun kurucusuydum. Bu sıfatlar bana okul içinde büyük avantajlar sağlıyordu. Mesela istediğim herkesle takılabiliyor, okul yönetimi tarafından bazı durumlarda öne çıkartılıyordum. Lisenin son döneminde bir final maçımız vardı, o sırada rakip oyunculardan birisi belime hatalı bir şekilde(zaten faul bile sayıldı) saldırdı, böylece bir travmaya sahip oldum. Bana arkadan yaklaşılması içimde büyük bir ürpertiye neden oluyor. Liseden aldığım bursla beraber, arkadaşlarım ve benim için Vice Üniversitesi dönemi başladı.

Üniversiteye birlikte geldiğim arkadaşlarımla kendimize ASPHYXIA diyorduk. Okul içerisinde yapılan partilerle ilgilenen, öğrenciler arasında çıkan olayları yöneten ekip bizdik. Dönem içerisinde uyuşturucu partileri, satışları ve dahasını yaptık. Bazen insanların sosyal medya hesabını patlatıp ifşalarını sattığımız bile oldu. Bir buçuk dönemi okul içerisinde hakimiyet kurarak geçirdik, sosyal çevremiz de genişlemişti bu sırada tabii. İkinci senenin ikinci dönemine girerken büyük maddi sıkıntılar yaşamaya başladım. Artık okumayı geçtim ödemem gereken fatura ve vergilere bile yetişemiyordum. Bir iş bulmayı kafaya koysam bile okulla beraber götüremiyordum. Üniversite içerisinde de artık bir şey satamıyor, para kazanamıyordum. Yine de okulu bırakmamak için savaşmaya karar verdim, part time iş aramaya başladım.

(https://cdn.discordapp.com/attachments/1054821531873706065/1057340657955504168/Photokako-polaroid-PieQIk4u4SqPFRXe.png)

(https://cdn.discordapp.com/attachments/1054821531873706065/1057366283248738405/Photokako-polaroid-Dgp4SOkv2aANZtOh.png)

İş arama serüveninde birkaç yerde takıldım. Bazen pizzacı, bazen ise tako dükkanındaki o çok konuşan oğlan oldum. Pankart dağıtma işine bile girdim. Gördüğüm her fırsatta para kazanmaya oynadım ama yarı zamanlı işler beni kurtarmıyordu. Bir gün yine avanak avanak dolanırken Valachi Corporation'un güvenlik aradığı reklama denk geldim, hemen başvurdum. Gittiğim görüşmede ise "Chappie Welcox" ile tanıştım.
Büyük şirketler benim gibi üniversite öğrencilerine yarı zamanlı iş verme konusunda çekimser davranırken Chappie bana yardım eli uzattı. Bana böyle bir iyilik yaptığı için hızlıca hayatımda önemli bir yer edindi. Arkadaştan daha çok usta - çırak ilişkisine sahip olduk.

(https://cdn.discordapp.com/attachments/1054821531873706065/1057368576924864623/Photokako-polaroid-sdOf3qFdAxO5Pohn.png)

Chappie Welcox
Chappie'nin hayatımda büyük bir yeri var. Eğitim sürecinde yaşadığım finansal sorunları çözmüş ve bana burs vermişti. Kendisi bu topluluğun bilinen iş bitiricisi. Paradan, giyimden ve kadınlardan çok iyi anlar. Chappie ayrıca benim akıl hocam. Bana işleri, işleyişi öğreten kişi. Geçmişte Pochevo ekibiyle büyük sıkıntılar yaşamış ama aralarında tam ne dönüyor bilmiyorum. Onun, Ruslar ile aynı ortamda olunca çok rahat olmadığını hissediyorum.

İşe girdiğim ilk günün akşamı Küçük İtalya'da bir olay yaşayacak ve Rubiano kuzenler ile tanışacaktım.
Little Italy - Ravenite
Ravenite civarında Chappie'yi arıyordum, bunun sebebi diğer çalışanlarla hızlıca tanıştırması içindi. Ravenite'de dolaşırken iki kişinin deskte olduğunu gördüm, hemen gidip selam verdim tabii. Onlarla tam tanışmaya başlıyordum ki üç serseriyle tartışmaya başladılar. Ben aslında dahil olmayacaktım ama ikiye karşılık üç kişi vardı, Enzo ve Carlo Rubiano'nun safına katılıp durumu eşitledim. Üç serseriyi de bir güzel benzetip yolladık ve böylece Enzo Rubiano ile onun kuzeni Carlo Rubiano beni tanımış oldu.

İşlerin ilk zamanları sadece basit işlere koşturuyordum. Bazı akşamlar güvenlik, bazı akşamlar barmen ve bazı zamanlar aranan '"o" eleman oluyordum. Tabii o zamanlar hiçbir şeyden haberim de yok, sadece basit bir iş ve ızrıdaplı okul hayatım arasında sürüklendiğimi sanıyordum.
Ufak bir not: Bunlar yaşanırken aşk hayatım ve birkaç arkadaşlık ilişkim mahvoldu, belki daha sonra onlardan bahsederim.

(https://cdn.discordapp.com/attachments/1054821531873706065/1057369198357127188/Photokako-polaroid-GprXGJIjzaosDYvX.png)

(https://cdn.discordapp.com/attachments/1054821531873706065/1057374737493397564/Photokako-polaroid-A46SVys2aGABGrQv.png)

İş ve okulu beraber sürdürmek gittikçe zorlaştı ama yine de dönem sonuna kadar bekledim. Okul tatil olunca tüm günü iş kovalayarak geçiriyordum. Bir süre böyle devam etti ve diğer dönem başlangıcı yaklaşıyordu. Okul ilginç bir açıklamayla dönemi başlatmayacaklarını söyledi. Bu aslında iyi bir şeydi ama bazı günleri derslerime ayırıyordum, vakit kaybından dolayı epey sinirlendim. Açıklamayı duyduğum zaman gidip Chappie ile konuştum, okulu bırakacağımı ve tam zamanlı iş istediğimi söyledim. Kabul etti ve öyle de oldu. Artık öğrenci değil, tam zamanlı bir çalışandım.

İş hayatım ciddileşince bir eğitim almam gerektiği söylendi, şirketin verdiği güvenlik eğitimlerine katıldım. Eğitmenimiz ise Valachi'nin iş bitiricisi, şehrin gizli yöneticisi Adrian Lombardi olacaktı.

Eddie ile ilk tanıştığım gün sanırım eğitim günüydü, bize silahlardan ve nasıl kullanacağımızdan bahsetti. Hareketli hedeflerle pratik yaptırttı. O bizim iplerimizi elinde tutan adamdı ve sürekli ortalıkta görünmezdi. Onu bir daha gördüğüm zaman ise hayatımın en karanlık gecesini yaşayacaktım...

Her Şeyin Başladığı Gece

Aslında gece güzel başlamıştı. Eski sevgilimle tekrar yakınlaşmıştık, hatta Ravenite'nin ortasında öpüştüğümüzü bile hatırlıyorum. Bir süre sonra onu eve götürdüm, Küçük İtalya'nın ortasında sevişemezdik sonuçta, değil mi? Her neyse işte, eve gittik ve yakınlaştık. Beraber koltukta uzandık, belki işler daha da ilerleyecekti ki... Telefonum çalmaya başladı. Gecenin bu saatinde aranıyorsam önemli bir şey olacağını düşündüm ve elbette elleşmeyi bırakıp telefonumu kaptım. Numara kayıtlı değildi ama yine de yanıtladım. Hattın diğer ucundaki Enzo Rubiano'ydu.

Pepe, Lombardi'nin çağırdığını söyledi. Hızlıca üstüme bir şeyler giyip çıktım, beni İtalya'da bekliyorlardı. Hep beraber Ocean Docks'a gittik, bir depoya park ettik. Biraz zaman geçtikten sonra etrafımızı silahlı adamlar sardı, bize yaklaştılar. Düşmanca tavırları yoktu, ortada bir anlaşma olduğunu fark etmem zor olmadı. Lombardi onlara bir araç karşılığı silah teslimatı yaptı ve oradan ayrıldık. Aldığımız aracı bir garajcıya parçalattık ve Küçük İtalya'ya döndük. Lombardi bir geziye çıkmak istedi, hepimizi tekrar arabaya doldurdu. Benim sürekli gözlerimi ovalamam ve esnememden dolayı anlamış olacak ki uykum olup olmadığını sordu. Elbette reddettim, zayıf görünemezdim. San Fierro'da bir dostumuzu ziyaret etmek için yola koyulduk.

Meydana yaklaştığımızda bir araba peşimize takıldı ve aksiyon başladı. Birisi arabayı sürerken diğeri hafif makineli tüfeğiyle bizi taramaya başladı. Lombardi mermilerden kaçmak için bir sağ, bir sol yapıyordu. Arabamızdan dumanlar çıkmaya başladığında Lombardi yanladı ve arabayı siper olarak bıraktı. Hepimiz arabanın arkasında saklanırken üstümüze mermiler yağmaya devam ediyordu. Durum dörde karşı ikiydi. İki saldırgan ve biz. Ben, Sean Parello, Enzo Rubiano ve Adrian Lombardi.

(https://cdn.discordapp.com/attachments/1054821531873706065/1057571447297544222/Photokako-polaroid-VysmMH8GQXGgYxn0.png)

(https://cdn.discordapp.com/attachments/1054821531873706065/1057571448010571856/Photokako-polaroid-gcN5lRMQreJoRUjU.png)

Lombardi ve Sean hızlıca tabancalarına davrandılar ve çatışma başladı. Lombardi arabanın içine uzanıp Pepe ve benim için iki tabanca daha çıkarttı. Bu araba resmen bir cephanelik gibiydi.

Hayatımda elbette birçok çatışmaya tanıklık ettim -Vice Şehri böyle bir yer sonuçta, değil mi?- ancak ilk defa taraflardan birinde bulunuyordum. Silah kullanmayı Lombardi öğretmişti ama hayatımda hiçbir insana ateş etmemiştim. Lombardi ve Sean cesurca çatışıyordu, ben ise siperimden çıkmaya korkuyordum. Bir ara Lombardi ve Sean sağa doğru açıldı, karşıdaki herifler de onların üstüne yürüdü. Ben arkalarına dolandım ve birini gövdesinden vurdum, diğerini ise sanırım Sean vurdu. Önümde iki ceset yatıyordu, iki cansız insan...

Lombardi sanki hiçbir şey olmamış gibi kimlik kontrolü istedi, -zaten o sırada kendimde değildim, ne söylense yapardım- ben de öyle yaptım. Kimlikte yazan ismi okuyunca dondum kaldım, artık böyle birisi yaşamıyordu çünkü. O sırada, ne kadar bastırmaya çalışsam da düşüncelerimi durduramıyordum. Artık bir katildim, elime kan bulaşmıştı. Yakalanırsam ne olacaktı? Hapiste ne yapardım bu yaşımda? Ya arkadaşlarım, ailem? Ne düşünürlerdi benim hakkımda? Bu düşüncelerin arasından kurtulmama Pepe'nin ismimi haykırması oldu, "RAY, HADİ, KOŞ!".

Toparlandım ve koşmaya başladım. Elimde bir tabanca ve arkamda 2 ceset vardı. Nasıl oldu tüm bunlar? Nasıl bir işe bulaşmıştım...

San Fierro'dan çıkana kadar dört kişiyle daha karşı karşıya geldik. Lombardi'nin profesyonel bir asker gibi silah kullanmasından dolayı çok zorlanmıyorduk da, herif bir aygır gibi savaşıyordu. O gecenin sonunda ben ve Pepe birkaç yarayla kurtulduk, hastaneden sonra Little Italy ofisinde konuştuk ve dağıldık.

(https://cdn.discordapp.com/attachments/1054821531873706065/1057571447687626752/Photokako-polaroid-WoKxHYF80RobgkXv.png)

Eve girerken güneşin yeni yeni doğduğunu fark ettim. O an öyle bir psikolojiye girmiştim ki, bu manzarayı son kez görüyor olabileceğimi düşündüm. Güneşin doğuşunu izlerken biraz vakit geçirdim ve kenar mahalledeki evime girdim. İsmini sizden gizli tuttuğum eski kız arkadaşım koltukta uyuyakalmıştı. Çok güzel uyuyordu, ona ne kadar aşık olduğumu tekrar fark ettim. Onu uyandırıp kollarında ağlamak bile istedim ki... Tam o sırada tekrar düşüncelerimde boğuldum. Artık onunla beraber olup hayatını mahvedemezdim. Lavaboya gittim, yüzüme sağlam olan elimle(diğer kolum yaralanmıştı ve bu yüzden sargıdaydı) su çarptım ve kendime birkaç gün sonra bozacağım bir söz verdim.
Bu olaya kimseden bahsetmeyecektim.

Birkaç günlük duygusal buhranın ardından kafa dağıtmaya karar verdim. Arkadaşlarım ve ben bir parti ayarladık. Başlarda her şey iyi gitse de hala duygusal çöküntümün izlerini taşıyordum, bu olayı birine anlatmalıydım. O sırada bunu paylaşabileceğim tek kişi vardı, en yakın dostum Edwyn Finnegan.

(https://cdn.discordapp.com/attachments/1054821531873706065/1057704830401007648/Photokako-polaroid-HeIdCDb1KGnIzne5.png)

(https://cdn.discordapp.com/attachments/1054821531873706065/1057706387653808248/Photokako-polaroid-iUCaPXpLs4xXlCxJ.png)

Edwin ve ben çocukluk arkadaşıydık. Birbirimizden bir şey saklamaz, gizlemezdik. Ona başımdan geçenleri anlattım. Kendimi savunduğumu, başka çarem olmadığını söyledim. Elbette anlattıklarıma köpürse de yanımda durdu, vicdanımı rahatlattı. Sonuçta sadece kendimi savunmuştum, en azından, mental sağlımı korumak için ben de buna inanmalıydım.

Partiden sonra evlere dağıldık. Bu gece yatarken daha iyi hissediyordum. Bir süre daha iyi hissedecektim, ta ki göreceğim iki infaza kadar: Anthony Khambatta ve Laura Espinoza cinayeti.
Devamı gelecek...

Evet, korkunç bir dönem geçirmiştim ama bir süre sonra her şey eski haline dönmeye başladı. Altı kişinin ölümünü atlatmak elbette kolay olmadı ama... Hayat böyle değil midir? Kıyamet bile kopsa bir süre sonra geçip gider. Bu olayın bana mental olarak zararı olsa da saygınlık olarak kattığı çok şey vardı. Lombardi ve Parello'nun yanında savaşmıştım sonuçta, bu önemliydi. Hatta olaydan sonra Lombardi verdiği tabancayı geri almadı, onu bana verdi. Elbette onu yanımda taşımak gibi bir aptallık yapmayacaktım, gidip evimin en gizli köşesine sakladım. Her neyse, önceden bahsettiğim Khambatta infazına gelelim.

Bir insanın ölümden sadece özür dileyerek kurtulabileceğini ama bunu reddedeceğini düşünebiliyor musunuz? Ne saçma bir hareket olurdu, değil mi? İşte o gece bu saçmalıklara tanıklık ettim. Hikaye başlıyor.

Bir akşam, misafirleri ağırlama işi için Centilmenler Kulübü'ne çağırıldık. Eğer Centilmenler Kulübü'nde konuşma olacaksa, bu önemli bir şey olmalıydı. Ben ve güvenlik ekibi toplantı saatinden daha önce oraya vardık, etraftaki düzenlemeleri ayarladık. Konuşma balkonda yapılacağı için oraya çekidüzen verdik ve beklemeye başladık. Bizden birisi misafirleri kapıda karşılayacak ve onlara eşlik edecek, diğeri etrafı ve giriş kapılarını gözleyecek ve ben ise misafirlerin ikramlarıyla ilgilenecektim. Bu işi almam iyiydi çünkü hem konuşmayı dinleyebilecek hem de iş yaptığımız ortakları tanıma fırsatı yakalayacaktım. Misafirler geldiler ve oturdular, ben de ikramlarını yaptım. Gecenin yıldızı Paul King'in de ortaya çıkmasıyla konuşma başladı.

(https://cdn.discordapp.com/attachments/1054821531873706065/1058323502320586803/Photokako-polaroid-YupoYaySG54qe7Pt.png)

(https://cdn.discordapp.com/attachments/1054821531873706065/1058322727477452860/Photokako-polaroid-NRt4Bfg1kNASLXix.png)

Konuşmadan kısaca bahsetmek gerekirse,
Masada Poschevo, Mehraliyev ve Khambatta tarafları vardı. Anladığım kadarıyla; Khambatta, Mehraliyev ve Poschevo'a saldırmış ve bunun sonucunda savaş uzamadan Valachi'nin yargısına başvurmuşlar. Poschevo topluluğu adına konuşan Boris Poschevo, gecenin en gergin adamıydı (Çünkü kızı, yeğeni ve bir oğlu vurulmuştu). Altmışlarında olduğunu tahmin ettiğim bu ihtiyar, o sırada gözlük taksa bile, gözlerinden fışkıran alevi gizlemiyordu. O gece anladığım en kesin şey, birilerinin yüzde yüz öleceğiydi. Konuşmada Khambatta kendini savundu, Poschevo ise baskıyı kurdu. Khambatta tarafına Paul King bir şans tanıdı, tek isteği özür dilemesiydi. O an "Bu sefer ucuz yırttın Khambatta." dedim ama olaylar öyle gelişmedi. O anları keşke size gösterebilsem, adam ölümle burun buruna olmasına rağmen özür dilemeyi kabul etmeyip bir şeyler geveledi. Hayatımda ölmeyi bu kadar isteyen biriyle karşılaşmamıştım. Gecenin sonu elbette bildiğiniz gibi sonlandı. Khambatta, önce Russell Camberino'nun sustalısının ve sonrasında Poschevo ile Mehraliyev mermilerinin tadına baktı. Cesedi kim temizledi biliyor musunuz? Henüz yeni travma atlatmış Ray Alcatraz.

İlgili görüntüler: Göster

Size Valachi Corporation'dan nasıl Gentelmen's Social Club'a geçtiğimi anlatmayı unuttum. Benim için ayrı bir yeri bulunan Laura Espinoza'dan önce (görüntüsü aşağıda), bundan bahsedeceğim.

Spoiler: Göster

Sıradan bir sabaha uyandım ve hemen telefonuma sarıldım. Normalde ilk maillerimi kontrol etmezdim ama önüme düşen bildirim ilgimi çekti. Akşam Valachi Malikanesi'nde olmam gerekiyordu...

Size nasıl Gentelmen's Social Club için çalışmaya başladığımı anlatmamıştım, değil mi? Sıra ona geldi.

Sıradan bir sabaha uyandım ve hemen telefonuma sarıldım. Normalde ilk maillerimi kontrol etmezdim ama önüme düşen bildirim ilgimi çekti. Akşam Valachi Malikanesi'nde olmam gerekiyordu, bir şirket yemeği düzenleniyordu. Elbette kıyafetlerimi hemen o andan hazırladım ve işe gittim. Yapılması gereken birkaç ayak işini hallettim, akşama kadar öyle vakit geçti. Akşam gelince tüm şirket çalışanları gibi eve geçtim ve hazırlığımı yapmaya başladım.

Valachi Malikanesi Starfish'de bulunan epey görkemli bir mekandı. Sonuçta Jackie Valachi'ye aitti, daha azı beklenemezdi. Ben ve güvenlik ekibi her zaman olduğu gibi ilk giden kişilerden olduk, daha sonrasında diğer çalışanlar gelmeye başladı. Herkes beklemeye koyuldu ve sonrasında içeri beklenen adam girdi, Jackie Valachi.

Don Valachi, Russell Camberino ve Sean Parello ile beraber gelmişti. Selamlaşmadan sonra uzun yemek masasının olduğu odanın yolunu tuttular. Herkes de arkalarından yürüdü.

(https://cdn.discordapp.com/attachments/1052936398757433404/1060961397191741510/Photokako-polaroid-XasXTlsZqIF32dnc.png)

(https://cdn.discordapp.com/attachments/1052936398757433404/1060961396831043624/Photokako-polaroid-RzMVVCIxooasjvRE.png)

Valachi'nin oturmasıyla birlikte hızlıca servisler başladı, çatal ve bıçak sesleri birbirine karıştı. Ben pek yemiyordum çünkü ortam epey ağır gelmişti, gergindim.

Yemekten sonra klasik sohbet başladı. Bay Valachi şirketinin durumu ve çalışanlar hakkında bilgi almaya başladı, herkese tek tek ne işe yaradığını soruyordu. Sıra bana gelince epey heyecanlanmıştım, Jackie Valachi'ye karşı ilk defa konuşacaktım. Konuşmamda her şeyi net bir şekilde anlattım. Chappie'nin burs verdiği bir öğrenci olduğumdan ve sonradan şirkete dahil olduğumdan falan bahsettim, bu imkanlardan dolayı Chappie ve Valachi'ye teşekkürlerimi sunup oturdum. Otururken Chappie'yle bakıştık, yüzünde bir gülümseme vardı, benimle gurur duyuyor gibi görünüyordu.

Yemekten sonra Adrian Lombardi tüm güvenlik ekibini bir yere topladı ve işlerin ciddileşmeye başladığını söyledi. Artık herkesin bu aileye para kazandırmaya başlaması gerekiyormuş. Bizleri Valachi Corporation bünyesinin yanı sıra Gentelmen's Social Club'a da ekledi. Artık daha ciddi bir hayata geçtiğimizi anladık hepimiz, bu özeldi. Ortağım Ricky(Onu size daha sonra anlatacağım) ve ben geceyi şöyle bir özetledik.

(https://cdn.discordapp.com/attachments/1052936398757433404/1060961397539876914/Photokako-polaroid-h5cQYfK1hNxj6rSt.png)

Birincisi, artık daha ciddi işlere giriyorduk, varlığımız sıradan bir şirket çalışanına göre değerliydi ama vazgeçilmez de değildik. İkincisi, herkes bir sorumluluk almaya başlamalıydı, para kazandırmalıydık.

Spoiler: Göster

Sıra benim için önemli infazlardan birine geldi, Laura Espinoza.
Laura'nın infazı önemli çünkü o benim arkadaşımdı. Ondan hoşlandığım bir dönem bile oldu. Tanıdığım, birkaç saat öncesinde konuştuğum birinin infazı bana garip duygular yaşatmıştı, özellikle parçalarına ayrıldığı zamanı gördüğümde.

Elbette yine Centilmenler Kulübü'ndeydik. Miguel Sanz ve Laura Espinoza misafirimizdi. Bu sefer Valachi tarafının sözcüsü ise Charles Attardi'ydi.

(https://cdn.discordapp.com/attachments/1052936398757433404/1063066734300499988/image.png)

Sanz son dönemde polisin çok dikkatini çekmiş ve şehrin gerilimini yükselmişti. Bunların olması şehri elbette tehlikeye atıyordu ve düzelmesi gerekirdi. Eğer gerilim yükselirse polisler ve federaller kontrolleri arttırır, herkes de para kaybetmeye başlardı. Attardi onu bu konuda uyardı, daha dikkatli olmasını falan filan söyledi. O ana kadar her şey yolunda gidiyordu ve böyle gidecek gibi görünüyordu, ta ki Laura ağzını açana kadar.

(https://cdn.discordapp.com/attachments/1052936398757433404/1063065976620462080/Photokako-polaroid-BJ3CewfaglPKgVoj.png)

(https://cdn.discordapp.com/attachments/1052936398757433404/1063070285806436414/Photokako-polaroid-KMVo9ZUcW0uL2VSJ.png)

Laura, olanlar konusunda kendi tarafının haklılığını savundu ve bir şeyler anlattı. Onların bölgesinde saygısızlık olmuş da, savaşmış da falanlar. Bir kısımda kendi tarafını, Valachi tarafıyla denk gördüğünü bile düşündürttü. Valachi'ye saygı duyulduğunu ancak Sanz ekibine saygı duyulmadığını falan söyledi. Laura'ya göre herkes kendi bölgesinde üstün ve saygınlık sahibi olmalıydı. Attardi tüm bunların sonucunda saygının hak edilmesi gerektiğinden bahsetti ve birkaç şey daha söyledi ancak Laura susmamakta kararlıydı. Kararlılığı ise ölümüne sebep oldu.
Laura, Attardi'ye karşı konuşurken Attardi ayaklandı. Konuşma sürerken Attardi ona yaklaştı ve hızlı bir hamleyle kadının suratında koca bir delik açtı. Onun ölümünü görmek bana çok farklı hissettirdi. Dediğim gibi, ne de olsa o benim arkadaşımdı.

Laura'nın ölümünden sonra; Ben, Lombardi, Chappie, Pepe, Carlo ve Ricky onu bir eve taşıdık. Taşıdığımız evde Laura'nın uzuvlarını kesmemiz istendi. Ricky'nin, Laura'nın bacağına testereyi değdirdiğini gördüğüm an kusmaya başladım. O sırada kusarken tüm organlarımı kaybettiğimi bile düşündüm, litrelerce kusmuşumdur. En sonunda kadının parçalarını poşetledik ve şehrin birkaç su kaynağına dağıttık.

(https://cdn.discordapp.com/attachments/1052936398757433404/1063066892509663253/Photokako-polaroid-PutfEE4SNFY5UGyE.png)

Bir gün Küçük İtalya'da ben ve Ricky sohbet ediyorduk, ekipten birkaç kişi de etraftaydı. Bir araba sokağa geldi, Lombardi'nin arabası. Lombardi bizi topladı ve birinin peşine düşmemizi istedi, Özel Dedektif Ezra Bartoletti. Ezra eski bir arkadaşım. Onunla, o bir cinayeti araştırırken tanıştık. Araştırdığı kişiyi tanıyordum ve ona birkaç bilgi verdim, sonraki zamanlarda da normal sohbet ediyorduk. Kendisi gerçekten zeki ve dedektif olmaya uygun bir herifti. Bugün ise onun nasıl bize bela olduğundan bahsedeceğim, bildiğim kadarıyla tabii.

Olayın patladığı yer Janset MacKenzie. Ezra birkaç sebepten ötürü Janset'i tehdit etmiş ve elbette Janset bunu Michael Gandolfini'ye iletmiş. Mickey ise bizden Ezra'yı bulmamızı istedi. Ezra gerçekten zeki bir herifti, kendini çok iyi gizliyordu.

Ezra'yı günlerce aradık ama bir izine rastlayamadık. Bir gün Lombardi bizi topladı ve bir yeri yakmaya gittiğimizi söyledi, molotof kokteyli bile ayarladı. İstediği gibi mekanı yaktık, sonradan orasının Ezra'nın ofisi olduğunu öğrendim elbette.
Ofis yangınından sonra Küçük İtalya'ya döndük. Birden aksiyonlara girmeye başlayınca ben bizimkilere çok şey soruyor, verdikleri emirleri de sorguluyordum. Ezra arkadaşımdı sonuçta, neden peşinde olduğumuzu bilmek için deliriyordum. Ben bu sorguları yaparken Chappie beni susmam konusunda uyardı ancak onu elbette dinlemedim. Birkaç saat sonrasında ise Pepe, Chappie, Ricky ve ben bir arabaya bindik, Star Tower'a geldik.

(https://cdn.discordapp.com/attachments/1052936398757433404/1068239799720366151/Photokako-polaroid-gfpxVPC6dBVrrXDl.png)

(https://cdn.discordapp.com/attachments/1052936398757433404/1068239799493853214/Photokako-polaroid-DFv0aYAMWlvscnK5.png)

Başta buraya neden geldiğimizi anlamadım, bir etkinlik yoktu ve burada olmamız mantıksızdı zaten. Bir boklar döndüğünü anlamıştım ve geri planda duruyordum. Pepe ve Chappie gökdelenin bir ucuna gittiler, oradan şehri izlemeye başladılar. Ben yanlarına gitmedim, orası tehlikeliydi, birini aşağı atmak için çok ideal bir noktaydı ancak ikisi anlamış olacakki beni çağırdılar. İşlerin kötüye gideceğine emindim ama elbette onları dinleyecektim, öyle de oldu, yanlarına gittim.

İkilinin yanında, gökdelenin bir ucunda duruyordum. Bana manzarayı falan sordular, kısa cevaplarla geçiştirdim. Pepe bir manevrayla arkama geçti ve dizlerime vurdu, dizlerimin üstüne çöktüm. Chappie ve Pepe beni gökdelenden sarkıttı. İnanılmaz bir yükseklikteydik, beni bıraksalar aşağı düşene kadar kalp krizi geçirip ölürdüm muhtemelen. Çırpınsam da ellerinden kurtulamadım, korkudan titriyordum.

Chappie beni ilk önce hainlikle suçladı. Şehrin büyük şirketlerinden birinin müdürü arkadaşım, ona bilgi sattığımı ve hain olduğumu söyledi. Elbette reddettim! Bu gerçek bile olsa reddederdim, hangi aptal "Ben hainim." der? Daha sonrasında ise asıl konuya geldi. Çenemin düşük olduğunu ve çok sorguladığımı, emirleri sorgulamanın da ölümle sonuçlanacağını falan anlattı. Bana söyledikleri her şeyi kabul ettim ve durmaları için haykırdım. Birincisi, haklıydılar. İkincisi ise, BENİ ATACAKLARDI. Bir süre daha cebelleştikten sonra beni indirdiler, bundan bir ders çıkarmamı falan söylediler. O günden sonra patronlara karşı hiçbir şey sormamaya çalıştım ve onlar bana konuşmamı söylemeden konuşmadım. Bu elbette sonsuza kadar sürmedi ama bir şeyler değişmişti.

Her neyse, Ezra mevzusuna dönelim. Ezra'yı yaklaşık bir ay kadar her yerde aradık ama bulamadık. Birkaç arkadaşımdan aldığım bilgiye göre bir polisle beraber çalışıyor ve güvenli evde kalıyordu. Hiç hata yapmayan bir adamı yakalayamazdık, bu imkansız gibi görünüyordu. Bu imkansız kovalamaca da Ezra'nın büyük bir hata yapmasıyla sonlandı, Santo Manfrin'in oğlunu vurmasıyla. O olayları takip edemedim ama Santo'nun oğlu Larry vurulunca şehir ayağa kalkmış olmalı. Bir Valachi askerinin ailesi sonuçta, bu epey normaldi. Ezra'nın bu hatasıyla beraber yakalandığını ve infaz edildiğini duyduk, Valachi bir belayı daha böyle atlattı.

Bir insanın canı çok değerlidir, değil mi? En azından çoğunlumuz böyle düşünürüz. Yıllarca hayat mücadelesi vermek, seçimler yapmak, seçimlerin sonuçlarına katlanmak, sorumluluklar üstlenmek, eğlenmek, üzülmek... Aslında hepsinin boş ve saniyeler içerisinde sonlanabileceğini, hayatın kolayca bitebileceğini hiç düşündünüz mü? Şimdi size bunu neden düşünmeniz gerektiğini anlatacağım. Bu sefer hikayemizin ana karakterlerinden birisi Ricky Sanfelippo, önce onu tanıyın.

Ricky Sanfelippo
Ricky; otuzlarında, para kazanmayı bilen birisi ve benim ortağım. Bu işlere başlamadan önce taksicilik yapıyormuş. Biten bir evliliği ve ondan kalan bir kızı var, her hafta onunla görüşür. Ricky bana göre ekipte bulunan en sağlam adamlardan birisi. Birbirimizle sürekli konuşur, durumların krtiğini yapar ve karar alırız. Kendisi epey de çalışkandır, bu yüzden patronlar onu sever. Onunla beraber onlarca şeye tanıklık ettik ve birbirimizi kolladık, hala da böyle devam ediyor.

(https://cdn.discordapp.com/attachments/1052936398757433404/1070791801679642685/Photokako-polaroid-Gfg7SRpVd6n61nbv.png)

(https://cdn.discordapp.com/attachments/1052936398757433404/1070791801465753711/Photokako-polaroid-rnl92VFFaw2MYTTC.png)

Her neyse, hikayeye devam edelim. Olay yine, elbette, Centilmenler Kulübü'nde başladı. İki topluluğun kavgası sonlanmamış ve Valachi kararına başvurulmuştu. Toplantıda üç taraf vardı; Abruzzi, Delije ve Valachi adına Adrian Lombardi.
Abruzzi ve Delije tarafları günlerce birbirine girmiş ve çatışmalar durmak bilmiyormuş. Anladığım kadarıyla savaş sebebi de epey saçma şeyler. Bir taraf diğerini tehdit olarak görmüş ve çatışma başlatmış, günlerce böyle devam etmiş. Toplantı sırasında iki taraf da kendi haklılığını savundu ve sürekli atıştılar. Toplantı sonunda Lombardi kararını verdi ve Abruzzi tarafı, Delije'ye $50.000 borçlandı. Olayların asıl kısmıysa toplantıdan sonra başlıyor.

Lombardi iki tarafı da uğurladı ancak Delije için savaşmış bir siyahinin gitmesine izin vermedi. Ben olayları anlamaya çalışırken Lombardi'nin arka tarafta Ricky'e tabanca verdiğini gördüm. O an yeni bir işimiz olduğunu anlamıştım, infaz.

Ricky, ben, Carlo, Vale ve infaz edeceğimiz siyahi arabalara bindik. Adama şehrin onun için güvenli olmadığını, onu güvenli bir yere götüreceğimizi falan söyledik. Issız, ormanlık bir alanda park ettik ve araçtan indik. Herif bir şeylerin yanlış gittiğini anladı ancak artık her şey için çok geçti. Gözlerimin önünde Ricky tabancasını çekti ve dibindeki adamın suratına ateş etti.

(https://cdn.discordapp.com/attachments/1052936398757433404/1070798414771658843/Photokako-polaroid-5C5LeLn3JP9RilEH.png)

Göz açıp kapayıncaya kadar adamın yere yığıldığını gördüm, kulağımda ise felaket bir çınlama vardı. Bu infaz diğerlerinden farklıydı benim için çünkü... Çünkü artık kafamda ne "Şimdi ne olacak? Birini öldürmek bu kadar kolay mı?" gibi felsefik sorular vardı ne de "Ya yakalanırsam?" gibi bir şüphe. Birinin karşınızda öldüğünü, ancak hiçbir şey hissetmediğinizi düşünün, ne acı değil mi? Tam olarak bu durumdaydım. Birisinin ölümüyle değil de, problemin ortadan kalkışıyla ilgileniyordum. Bir can gitmişti ama onunla beraber bir problem de çözülmüştü, her şey yolundaydı.

Adamın infazından sonra, ben tabancayı ve yere düşen kovanları aldım, uzakta bir yere gömdüm. Döndüğümde ise çocuklar çoktan cesedi yok etmişlerdi. Arabalara bindik ve geri döndük. Yol boyunca Ricky'le tek kelime konuşmadık, yine de çok etkilenmiş gibi görünmüyordu. Küçük İtalya'ya vardığımızda ise patrona işin hallolduğunu söyledik ve dağıldık. İnfaz listesine yeni bir çizgi daha çekmiştim, dahası da gelecekti...

Hiç doğru şeyi yanlış yerde yaptığınızı düşündünüz mü? Bazı yerlerin kuralları vardır ve orada her ne kadar haklı olsanız bile kurallara uymak zorunda kalırsınız. Bu yerlerden birisi de Küçük İtalya.

Little Italy
Küçük İtalya, İtalyanlar ve özellikle Valachi için en kıymetli yerdir. Harika yemekler yiyebileceğiniz Salone Paradiso, müthiş içkiler içebileceğiniz Ravenite, eşsiz etler bulabileceğiniz Catania, envanterinde onlarca kitap bulunduran Little Italy Kütüphanesi, birçok kuşa ve ağaca ev sahipliği yapan Giacomo Valachi Hatıra Parkı gibi daha sayamadığım onlarca sağlam mekanı içinde barındırır.
Huzursuzluk, kavga, gürültü çıkartmak yasaktır. Little Italy'de konuştuklarınıza da dikkat etmelisiniz çünkü her an herkes yanınızda olabilir.

(https://cdn.discordapp.com/attachments/974315725172920390/1039657405153288213/image.png)

Her zaman olduğu gibi Ravenite önünde çocuklarla takılıyorduk, sohbet ediyor, iş konuşuyorduk. Bir süre sonra Leah Lombardi -Adrian Lombardi'nin eşi- geldi ve bize selam verip masalardan birine geçti. Biz sohbetimize devam ederken Leah'a maskeli bir siyahi yaklaştı. Küçük İtalya'nın ortasında dahi olsak içimde bir şüphe oluştu, oraya doğru yaklaştım. Ben yaklaşırken Leah ve maskeli adam konuşuyordu, dışarıdan ufak bir tartışmanın içindeler gibi görünüyordu. Beni gören siyahi, neyi izlediğimi, neye baktığımı falan sordu ve biraz daha ilerleyip tehditler savurdu. Olaylar böyle gelişince laf dalaşına girdik. Biz tartışırken arkadan Pepe'nin seslendi, bana durmamı söylüyordu. Durmak istesem bile karşımdaki bağırmayı sürdürünce suratına yumruğu çaktım ve onu kovaladım. Kaçarken bana Ganton'da işimi bitireceğini falan bağırdı. Ne adam ama değil mi? Dayak yemiş kaçarken bile bağırıp tehditler savuruyor, siktiğimin maymunu. Her neyse, haklı olsam bile Küçük İtalya'da gerginliği yükseltmiştim, ceza alacağımı düşünerek patronları beklemeye başladım. Akşam saatlerinde Gandolfini ve Sean Parello geldi, onlardan bir süre sonra da Ganton ekibi -kendilerine AGB diyorlar- geldi. Masada AGB ve Michael Gandolfini vardı, olayı konuşuyorlardı.

(https://cdn.discordapp.com/attachments/844577157274796033/1075862937597652999/tantm2.png)

AGB son dönemde sürekli sorun çıkartan tiplerden oluşuyordu. Bir kere tüm üyeleri maskeli dolaşan insanlardan oluşuyor, nasıl sorun çıkartmadan durabilirler ki? Bu durumlar onlara konuşma sırasında dezavantaj sağladı, Gandolfini muhtemelen karşısındakilerin bir grup terörist olduğunu düşünüyordu. Neyse işte, konuşma AGB'nin lideri Switcher'ın -Problem yaşadığım kişi de kendisiydi- sözleriyle başladı.

Elbette ilk olarak beni şikayet etti. Küçük İtalya'da yapılmaması gereken şeyleri yapmışım ve hatta silah bile çekmişim? Bunu duyunca gülmemek için kendimi zor tuttum, ucuz iftiralar komikti. Gandolfini ise -tavırlarından anladığım kadarıyla- Switcher'a inanmıyordu, sürekli sorun çıkartan tiplerdi bu insanlar sonuçta, kim inanır ki? Switcher'ın açıklamasından sonra söz Gandolfini'ye geçti. Başlamadan kendine bir Vice216 yakıp koltuğunda yayıldı, Sean Parello'nun kanatları altında onu izliyordum. Kaderim Michael Gandolfini'nin sözleriyle belirlenecekti.

Gandolfini'nin dengeli davranıp biraz beni biraz karşı tarafı gömeceğini düşünüyordum ama öyle olmadı. Gandolfini Ganton ekibini doğrudan ezip geçti, onlara benim kılıma bile zarar vermeyeceklerini söyledi. Açık konuşmak gerekirse yaşananlar götümü kaldırmıştı, patron tarafından korunuyordum.

Konuşma sonunda istediğini alamayan AGB evlerine döndü, ben ise sırıtarak gidişlerini izliyordum. Bu olayın duyulmasından sonra Küçük İtalya sakinlerinin bana olan saygısı biraz olsun arttı.
Peki AGB ekibi, onlara ne oldu? Birkaç gün sonra Louis Boltzmann'ın evine saldırdılar ve alakasız şekilde Valachi'ye küfür ettiler. Bu olaylar sonunda Ganton'daki bloklar mermi yağmuruna tutuldu, orada yaşayanlar ya öldü ya da kaçtı.

Üç Büyük Kayıp

Bazen düşünüyorum da hayat çok garip. Bütün bir şehri kontrol edebilecek gücün var ama kalbine söz geçiremiyorsun. Herkese diz çöktürebilirsin ama bir kişi için diz çöküyorsun... Oh, neyden mi bahsediyorum? Manfrin çifti.

Her şey terörist Dick Hendricks'in hapishaneden kaçmasıyla başladı. Dick hapisten kurtulduğu gibi şehrin önde gelen basıncısı Randolph Mitchell'i kaçırdı ve yayından herkese tehdit savurdu. Ben ve Ricky yayını Ravenite önünde izliyorduk, olayı gördüğümüz gibi birbirimize bakıp kaldık. Ne bok yiyeceğimizi düşünüyorduk. Ricky'le beyin fırtınası yaparken ne olduğunu bile anlayamadan yere yapıştım, birkaç lastik sesi ve onlarca merminin patlama seslerini duyuyordum sadece. Vurulmuştum. Kafamı biraz kaldırabildim ve Ricky'i gördüm, ortalık kan gölüne dönmüştü. Ricky'e ulaşmak istedim ama elbette yapamadım, gövdem neredeyse tamamen kanla kaplanmıştı, saniyeler sonra kendimden geçtim.

Hiç ölümle burun buruna geldiniz mi? Ben bu şekilde geldim. Çaresizlik, soğuk ve acı. Bu üç his sizi öldüren şeydir. Yavaş yavaş içinizi kemirir ve yolun sonunda yanınızdan ayrılırlar. Belki de ölüm iyidir? Tanrı ile olan bağınız sıkılaşır ve sizi cennetine alır? Ya kötüyse? Tanrı sizi cezalandırmaya dünyada başladıysa ve cehenneminde yakacaksa? Neyse ki cevabı öğrenmek için çok erkendi.

Gözlerimi açtığımda, başımda sarışın birisi olduğunu fark edebiliyordum. Saçlarımı okşuyor ve bana bir şeyler mırıldanıyordu. "Ray." diyordu, "Ray, Ray, Ray..." diye sayıklıyordu. Bir kadındı. Belki de ölmüştüm ve bu da bir çeşit ruhani görüntüydü? Başımdaki bir melekti ve unutmamam için bana ismimi sayıklıyordu? Saniyeler sonra onun Janset Mackenzie olduğunu fark ettim, yanılmıştım. Aslında... Maalesef, birkaç gün sonra gerçekten melek olacaktı...

Bir süre sonra kafamı biraz toparlayabildim, nerede olduğumu anlamak için etrafı incelemeye başladım. Little Italy Kilisesi'ndeydik, rahip veya rahibelerin yaptığı yasa dışı sağlık müdahaleleriyle hayatta kalmıştık. Benim uzandığım bankın ilerisinde Ricky vardı, benden daha kötü durumdaydı. Etrafın durumunu anlamak için doğrulmaya yeltendim ki göğsümdeki yoğun acı beni yerime yapıştırdı. İnliyor olmalıydım ki Janset hemen başımda
belirdi.

Dick Hendricks'in adamlarının hala şehirde dolaşmaya devam ettiğini duyduğumuzda herkes bir yakınına ulaştı ve güvenli yerlere çekildi. Ben ise yakın arkadaşım Louis Boltzmann ile hastaneye ve oradan da eve geçtim. Gece yoğundu, haber kanalları susmak bilmiyordu.

Ölümle bu kadar yakınlaşınca hayatımı sorgulamaya başladım. Ne için yaşıyordum? Bir okulum veya kariyer hedefim kalmamıştı. Güvenlik olmaya karar verdiğimde şef olmanın hayalini kuruyordum, ona ne olmuştu? Kararımı verdim, bu işleri bırakacaktım. Her şeyden çekilecek ve güzel, sevgi dolu bir hayata başlayacaktım. Belki Meksika'ya kaçar ve orada saklanırdım? Belki de güvende olmak için okyanusu aşar ve Avrupa'ya giderdim? Önümüzdeki birkaç günü telefonum kapalı ve dış dünyayla bağlantısı kesmiş şekilde geçirdim. Bir sabah ise felaket haberleriyle gözlerimi açtım.

Çevremden duyduğum şeyler birçok kişinin ölümünden bahsediyordu. Janset Mackenzie(Manfrin), Santo Manfrin ve Adrian Lombardi'nin ölümlerinden. Bunlara elbette inanmadım, bu üç isim de birer efsane sayılırdı. Özellikle Santo ve Adrian'ın ölmesi şehirdeki tüm işleri karıştırırdı, onları kimsenin öldürebileceğini düşünmemiştim. Haberleri aldığım gibi Ricky'i aradım, o da benimle aynı düşüncedeydi, iki Valachi askeri ölemezdi. Ricky'le buluştuk, ikimiz de yaralarımızdan ötürü sızlanarak hareket ediyorduk ama bu haberler bizim durumumuzdan çok daha kötüydü. Haberlerin doğruluğunu öğrenmek için Ravenite'ye gittik, Jackie DePalma orada bekliyordu.

(https://cdn.discordapp.com/attachments/945394139183325194/1063042902068056185/rain.gif)

Jackie'nin hali beter görünüyordu, ona yaklaşırken Ricky'le birbirimize baktık, ikimiz de çok tedirgindik. DePalma'ya duyduklarımın doğruluğunu sordum, doğru olduğunu söyledi. Nasıl olurdu? Lombardi ve Santo Manfrin nasıl ölebilirdi? Kim tarafından öldürülmüşlerdi? Ben orayı bırakıp tekrar eve çekildim, Küçük İtalya ise yas tutmaya hazır görünüyordu. Bir, iki gün sessizlikle geçmişti. Tüm şehir suskundu, gerçek anlamda ölüm sessizliği hakimdi. Bu günlerin birinde cenazeleri yaptık. Gece vakitlerinde ise Centilmenler Kulübü'nde Poschevo ekibini ağırlayacaktık.

Poschevo ekibi geldi ve durumlar konuşuldu. Birkaç gündür ortalıkta görünmeyen Michael Gandolfini de bu süreçte ortaya çıktı. Olayların hepsini onun ağzından dinledik. Anladığım kadarıyla Dick Hendricks bir oyun kurmuş ve Janset ile Poschevo'nun değerli kızı Ulyana'yı kaçırmış. Santo Manfrin ve Boris Poschevo'yu arayıp birbirlerini öldürmelerini, hangisi hayatta kalırsa kadınının da yaşayacağını söylemiş. Bir otopark katında birbirleriyle çatışan tarafların tam ortasına iki kadının da cesedi helikopterden atılmış ve üstünde de bir not varmış, "Teröriste güvenilmez." Eşinin cansız bedenini görünce ne hissettiği bilinmiyor ama -sanırım- Santo bu durumdan kendini suçladı ve oracıkta kendi kafasına sıktı.

Olayların yaşandığı gecenin ilerleyen saatlerinde ise Lombardi, Enzo Rubiano ve Michael Gandolfini bir arabada sahil gişelerinden geçip gidiyor. Gandolfini ve Lombardi, Enzo Rubiano'nun hain olduğunu ve infaz edilmesi gerektiğini öğrenmiş, ıssız bir alana sürmüşler. Tam Lombardi Enzo'yu infaz edecekken üçü de Dick Hendricks tarafından vuruluyor ve Gandolfini olayları anlatabilmesi için yaralı şekilde geri gönderiliyor. Adrian Lombardi'nin ölümünü ise Michael Gandolfini kendi ağzından şöyle anlattı:

"Olaylardan sonra Lombardi bana ulaştı ve jipe bindik. Arabada Rubiano, ben ve Lombardi vardı, gişelerden geçip dağ yoluna sapmıştık. Lombardi bana birkaç işaret yaptı, Rubiano'yu infaz edeceğimizi anladım. Enzo'yu bir yerde indirdik ve Lombardi bana, Enzo'nun Dick'ten bir milyon dolar aldığını söyledi. Adrian işi bitirmek için arabadan inmişti ki Dick Hendricks birden ortaya çıktı ve üçümüzü de vurdu. Lombardi ve Enzo'nun işini bitirdikten sonra bana geldi ama olayları size anlatabilmem için canlı bıraktı. "

Valachi büyük bir darbe yemiş, işler duraksamış ve birkaç hafta kadar daha yas döneminde kalmıştık. En çok üzüldüğüm ise Janset oldu. Son dönemde ona epey kötü davranıyor, görmezden geliyor ve daha birçok saçmalık yapıyordum. Tüm bu aptallıklara rağmen beni hayatta tutmak için uğraşmıştı. Keşke... Keşke fırsatım varken ona daha iyi davransaydım.

NOT: Göster

Hayatta herkes seçim yapar ve sonuçlarına katlanır. Büyük bir seçim yapacaksam; yukarı bakıp tanrıyla iletişim kurduğumu düşünür ve en kötüsü olmaması için dua ederim. Şimdiyse büyük bir seçimimden ve olanlardan bahsedeceğim: Valachi'den Shadowcrest'e.

Dick Hendricks belası ve birçok problemle beraber, patronlarıma karşı tavır almaya başladığım günlerdi. Küçük İtalya'da vurulmuştum, ölümle boğuşuyordum. Kritik durumu atlatıp acı çekme kısmına geçtiğimdeyse patronlarım ne yaptı biliyor musunuz? Taşak geçtiler. Sadece taşak geçtiler, evet.

Vurulduğum gün dostum Louis Boltzmann beni kurtarıp evine götürmüştü, size önceden de anlatmıştım. En azından, plazada can çekişmiyordum ve dostlarım da yanımdaydı. İşte o akşam düşünmeye başladım, iş değiştirmeliydim.

Louis bana daha öncesinde iş teklif etmişti. Şirketinde bir iş bitirici, güvenlik şefi açığı varmış. Uzun bir düşünceli geceden sonra kararımı verdim, onun teklifini kabul edecektim. Patronlarımdan birkaçıyla görüştüm ve izin aldım. Bir organizasyondan kafanıza göre ayrılamazsınız, çok şey görmüş veya duymuş olabilirsiniz. Benim izin almaya giderken güvendiğim şey ise ayakçı olmamdı. Ayakçı olduğum için önemsiz bir detaydım, bana izin verirlerdi. Öyle de oldu, izin aldım ve Louis'in yanına geçtim.

Shadowcrest'te ilk günler epey iyiydi. Bir şirket arabam, plazada bir dairem ve onlarca çalışanım vardı. İşler ise biraz karmaşıktı, düzen gerekiyordu. Buraya tatil yapmaya gelmediğimden hızlıca kolları sıvadım, birkaç yenilik yaptım. Güvenlik şefliğimin yanında genel müdür yardımcısı görevindeydim, her işle ilgilenmeye başladım. Bir süre her şey güvenliydi, dostum Ricky Sanfelippo ve mentörüm Chappie Welcox tarafından aranana kadar.

Chappie ve Ricky beni farklı zamanlarda, birbirlerinden habersiz bir şekilde aramıştı. İkisi de dikkatli olmamı söylüyordu. Ricky'le konuşmam Chappie'e göre biraz daha uzun sürdü, beni her zaman takıldığımız parka çağırdı, eski model Impala'm ile oraya gittim. Benden önce varmış, her zaman oturduğumuz bankta bekliyordu. Ricky'e yaklaşırken yüzündeki farklılığı hissettim, bir şeyler gerçekten garip gibiydi. Selamlaştık ve konuşmaya başladık.

Ricky, bana peşimde birilerinin olduğunu ve götümü kollamamı söylüyordu. Bana, "Eğer işler ciddileşirse, sana bir telefon edeceğim. Şimdilik onların tarafında seni hainlikle suçluyorum, bana bundan dolayı güveniyorlar." dedi, ben de ona güveniyordum. Ne olduğunu sordum ve uzunca konuştuk. Birilerine görünmemek için konuyu hızlıca geçtik ve ayrıldık. Arabamı plazaya sürerken düşünmeye başladım.

Spoiler: Göster

Peşimdekiler ayakçı takımıydı ama ilk hamleyi ben yapamazdım, bu işleri büyütürdü. Bekleyecek ve en doğru zamanda kendimi savunacaktım. Saldırı yapamasam da kendimi her zaman savunmaya hazırlıklı tutmam gerekiyordu. Önümdeki birkaç gün bana birkaç ay gibi geldi. Eski dostlarımla her konuşmam şüpheliydi, kimseye güvenmeden hareket ediyordum. Benim canımı isteyen ilk kişi Sonny "Shiny" Fanucchi'ydi. Sonny, tam bir Enzo Rubiano kopyasıydı. Eski kafalı, hareketleri tahmin edilemeyen ve hızlı sinirlenen tiplerdendi. Ben ayrılmadan kısa süre önce gelmiş ve hiçbir bok yapma yetkisine sahip olmayan birisiydi aslında ama... Yine de, kimse boş yere ölmek istemez, değil mi? Shiny ile rekabete hazırdım ama o dönem şehirden uzaklaştı ve problemim o anlık çözüldü.
Aynı dönem başka bir problem patlak verdi. Artık canımı değil, itibarımı düşünmem gereken bir problem: Lesley Jackson.

Lesley sıradan bir sivildi. Diğerlerinden tek farkı, düşünmeden konuşmasıydı. Lesley'den önce onlarca kişinin ölümünde rol almıştım ama bu farklıydı. Lesley, ölümünden zevk aldığım ilk kişiydi.
Sıradan mesai bitiş saatlerinden birisiydi. Mesajlarımı kontrol etmek için Vice Social'i açtım ve Lesley'in profiline denk geldim...

Spoiler: Göster

(https://i.pinimg.com/originals/b9/1f/a0/b91fa05cc0f50abf87533058d9d46506.jpg)

owowowow bu cocuk turkmus baylar, wowowowowow :nays: :nays: :nays:

buralar bi kalite koktu sanki :o :o :o

Ray Alcatraz ikiye ayrılır, Star Tower öncesi ve sonrası diye.Yolu uzun, önü açık.Gençliği var. :sampanya:

E bu güzel olmuş

güzel cok güzel olmus

yapmış tanıtımı :sampanya:

kolay gelsinnn

"ayni anda nasi hem bu kadar derdo hem bu kadar gamsiz ortamci?"
iste bu sorunun cevabi tanitimin sonunda! 24 subat 2023, gizli tarih

(https://cdn.discordapp.com/attachments/999955931179778060/1057725692739059752/image.png)

Gerçek zenci işi :colt:

bu nedir

Başarılı

bu adamı çok seviyorum

rolünü beğendiğim nadir insanlardan

oz abim

:sampanya: :sampanya:

Eskisi daha iyiydi.

harikulade

:o :o

Ailenin yükselen yıldızı.

(https://cdn.discordapp.com/attachments/731570484650704896/1058100763127205938/ray1.png)

Alıntı yapılan: meta - 29.12.2022 23:49

(https://media.discordapp.net/attachments/411981077171798029/1058124386000961587/image.png)

yakında outsider olacak

sphagetti mafia

@Emreeeeeee

yakismis kardesime

Evet, korkunç bir dönem geçirmiştim ama bir süre sonra her şey eski haline dönmeye başladı. Altı kişinin ölümünü atlatmak elbette kolay olmadı ama... Hayat böyle değil midir? Kıyamet bile kopsa bir süre sonra geçip gider. Bu olayın bana mental olarak zararı olsa da saygınlık olarak kattığı çok şey vardı. Lombardi ve Parello'nun yanında savaşmıştım sonuçta, bu önemliydi. Hatta olaydan sonra Lombardi verdiği tabancayı geri almadı, onu bana verdi. Elbette onu yanımda taşımak gibi bir aptallık yapmayacaktım, gidip evimin en gizli köşesine sakladım. Her neyse, önceden bahsettiğim Khambatta infazına gelelim.

Bir insanın ölümden sadece özür dileyerek kurtulabileceğini ama bunu reddedeceğini düşünebiliyor musunuz? Ne saçma bir hareket olurdu, değil mi? İşte o gece bu saçmalıklara tanıklık ettim. Hikaye başlıyor.

Bir akşam, misafirleri ağırlama işi için Centilmenler Kulübü'ne çağırıldık. Eğer Centilmenler Kulübü'nde konuşma olacaksa, bu önemli bir şey olmalıydı. Ben ve güvenlik ekibi toplantı saatinden daha önce oraya vardık, etraftaki düzenlemeleri ayarladık. Konuşma balkonda yapılacağı için oraya çekidüzen verdik ve beklemeye başladık. Bizden birisi misafirleri kapıda karşılayacak ve onlara eşlik edecek, diğeri etrafı ve giriş kapılarını gözleyecek ve ben ise misafirlerin ikramlarıyla ilgilenecektim. Bu işi almam iyiydi çünkü hem konuşmayı dinleyebilecek hem de iş yaptığımız ortakları tanıma fırsatı yakalayacaktım. Misafirler geldiler ve oturdular, ben de ikramlarını yaptım. Gecenin yıldızı Paul King'in de ortaya çıkmasıyla konuşma başladı.

(https://cdn.discordapp.com/attachments/1054821531873706065/1058323502320586803/Photokako-polaroid-YupoYaySG54qe7Pt.png)

(https://cdn.discordapp.com/attachments/1054821531873706065/1058322727477452860/Photokako-polaroid-NRt4Bfg1kNASLXix.png)

Konuşmadan kısaca bahsetmek gerekirse,
Masada Poschevo, Mehraliyev ve Khambatta tarafları vardı. Anladığım kadarıyla; Khambatta, Mehraliyev ve Poschevo'a saldırmış ve bunun sonucunda savaş uzamadan Valachi'nin yargısına başvurmuşlar. Poschevo topluluğu adına konuşan Boris Poschevo, gecenin en gergin adamıydı (Çünkü kızı, yeğeni ve bir oğlu vurulmuştu). Altmışlarında olduğunu tahmin ettiğim bu ihtiyar, o sırada gözlük taksa bile, gözlerinden fışkıran alevi gizlemiyordu. O gece anladığım en kesin şey, birilerinin yüzde yüz öleceğiydi. Konuşmada Khambatta kendini savundu, Poschevo ise baskıyı kurdu. Khambatta tarafına Paul King bir şans tanıdı, tek isteği özür dilemesiydi. O an "Bu sefer ucuz yırttın Khambatta." dedim ama olaylar öyle gelişmedi. O anları keşke size gösterebilsem, adam ölümle burun buruna olmasına rağmen özür dilemeyi kabul etmeyip bir şeyler geveledi. Hayatımda ölmeyi bu kadar isteyen biriyle karşılaşmamıştım. Gecenin sonu elbette bildiğiniz gibi sonlandı. Khambatta, önce Russell Camberino'nun sustalısının ve sonrasında Poschevo ile Mehraliyev mermilerinin tadına baktı. Cesedi kim temizledi biliyor musunuz? Henüz yeni travma atlatmış Ray Alcatraz.

İlgili görüntüler: Göster

Size Valachi Corporation'dan nasıl Gentelmen's Social Club'a geçtiğimi anlatmayı unuttum. Benim için ayrı bir yeri bulunan Laura Espinoza'dan önce (görüntüsü aşağıda), bundan bahsedeceğim.

Spoiler: Göster

Sıradan bir sabaha uyandım ve hemen telefonuma sarıldım. Normalde ilk maillerimi kontrol etmezdim ama önüme düşen bildirim ilgimi çekti. Akşam Valachi Malikanesi'nde olmam gerekiyordu...

(https://cdn.discordapp.com/attachments/731570484650704896/1057719833187328140/image.png)

tespiti yapali cok oldu

(https://cdn.discordapp.com/attachments/731570484650704896/1059139817876754552/image.png)

KALİTEEEE :colt:

(https://cdn.discordapp.com/attachments/1049652178295455785/1059766206481055794/image.png)